Με αφορμή το χθεσινό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας...

(εικόνες που δεν είδατε στα δελτία των ειδήσεων...)

Πως καταλαβαίνουμε τον τελευταίο καιρό αν μια αν μια πορεία είναι μαζική; Αν την συγκρίνουμε με την αντίστοιχη του ΠΑΜΕ. Ε, λοιπόν χθες η πορεία που έγινε από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Κλαυθμώνος ήταν σαφώς πιο μαζική από την αντίστοιχη “ταξική” του ΠΑΜΕ.

Εικόνες από την γυναικεία
συμμετοχή στην πορεία

Δυστυχώς η μαζικότητα του χθεσινού συλλαλητηρίου πέρασε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το μικρό και μεμονωμένο αριθμό των επεισοδίων που σημειώθηκαν. Αυτά τα επεισόδια προβλήθηκαν ιδιαίτερα από τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ.

Ως γνωστόν η Αστυνομία μετά το καλοκαίρι έχει αναπτύξει ένα σχέδιο περιφρούρησης της πλατείας Συντάγματος και επιδιώκει με κάθε μέσο να μην επαναληφθεί η κατάληψή της με τους όρους που συνέβη μετά την 25η Μάη. Γιαυτό επιτίθεται απρόκλητα και διαλύει με βίαιο τρόπο κάθε μαζική συγκέντρωση που γίνεται γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Συχνά συμβαίνει, όταν οι συγκεντρώσεις είναι προγραμματισμένες στο Σύνταγμα, η Αστυνομία να επιτίθεται πριν καν ξεκινήσουν, για να μειωθεί δραστικά η μαζικότητά τους. Και σε ένα βαθμό αυτό το σχέδιο έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά. Βέβαια ο κόσμος που κατεβαίνει στις διαδηλώσεις έχει πλέον συνηθίσει αυτό το κλίμα, το οποίο δεν του προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι μάλιστα προετοιμασμένος και φέρνει τον κατάλληλο εξοπλισμό για την προστασία του από τα δακρυγόνα.

(Εκτός από τους ..."δημοσιογράφους" χθες κακοποιήθηκε από τα ΜΑΤ και "ο Κανέλος")

Όμως η πολιτική της κυβέρνησης δεν αποσκοπεί κυρίως σε αυτόν τον κόσμο, αλλά σε αυτούς που κατεβαίνουν σπάνια ή καθόλου στις διαδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις. Αποβλέπει στο να τους φοβίσει και να τους κρατήσει μακριά από το να κατέβουν στο δρόμο.

Δεν θα μπούμε στην προσφιλή συζήτηση της Αριστεράς περί “προβοκατόρων”. Ήδη τον τελευταίο καιρό έχει αποδειχθεί ότι δεν χρειάζεται καν κανένα πρόσχημα για να επιτεθεί η αστυνομία σε μια διαδήλωση. Η Αριστερά αντί να πρωτοστατεί και να οργανώνει τον κόσμο για να εξεγερθεί ενάντια στο πολιτικό σύστημα που είναι υπεύθυνο για την σημερινή δεινή κατάσταση που βρίσκονται οι εργαζόμενοι, είναι εγκλωβισμένη στην αναζήτηση διαχειριστικών λύσεων. Ματαιοπονεί προσπαθώντας να χαράξει εθνικές πολιτικές ανασυγκρότησης για το ντόπιο κεφάλαιο στα πλαίσια ενός κρατικού καπιταλισμού που στα όνειρά της τον βαφτίζει δρόμο για τον σοσιαλισμό...

Η Αριστερά λοιπόν, αντί να πρωτοστατεί στους αγώνες και να τους πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, να ξεσηκώνει και να συντονίζει τον κόσμο μέσα από εξεγερσιακές πρακτικές, περιμένει μοιρολατρικά να σημάνει η ώρα της, όταν η χώρα θα βρεθεί εκτός της ΟΝΕ και της ΕΕ. Φαντασιώνεται την επιστροφή δραχμή ως “μάνα” από τον ουρανό που θα ανατρέψει τον κοινωνικό συσχετισμό μέσα από μια “παραγωγική” ανάπτυξη της χώρας, αλλά και θα της ανοίξει το δρόμο για να ανέλθει στην εξουσία. Όμως, όταν αυτά τα "όνειρά" της πραγματωθούν σαν επιλογές επιβεβλημένες από τα επιτελεία του αστισμού, του ΔΝΤ και της Ε.Ε. τότε θα είναι αργά, και για την ίδια αλλά και για τον τόπο...