Αναρτήσεις
Αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ
Της Ροσάνα Ροσάντα
Όποιος είναι πιο μεγάλος στα χρόνια έχει δει περισσότερο πώς αλλάζουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί δυνάμεων και έχει χρέος να τρέφει λιγότερες αυταπάτες. Και αν επιπλέον θεωρεί τον εαυτό του κομμουνιστή, έχει χρέος να προσανατολίζεται ανάλογα με τις αρχές του, ακριβώς όταν γκρεμίζονται ισορροπίες και συμφέροντα.
Το Μανιφέστο δεν καταφέρνει να πει ότι η Λιβύη του Καντάφι δεν είναι ούτε μια δημοκρατία ούτε ένα προοδευτικό κράτος, και ότι η τρέχουσα απόπειρα εξέγερσης αντιτίθεται σε ένα οικογενειακό κλαν του οποίου ευχόμαστε την πτώση. Γιατί τόση προσοχή εκ μέρους μιας εφημερίδας που δε δίστασε να υποστηρίξει, μέχρι σήμερα, ακόμη και τις πιο μειοψηφικές -αλλά άξιες υποστήριξης-υποθέσεις; Δεν είναι άξιο υποστήριξης το γεγονός ότι ο κόσμος εξεγείρεται ενάντια σε μια εξουσία, που εδώ και σαράντα χρόνια, επειδή έριξε το 1969 μια μοναρχία ανδρείκελο, του αρνείται κάθε μορφή ανησυχίας και ελέγχου; Δεν τελείωσαν οι προοδευτικές αυταπάτες που πολλοί από μας, τρέφαμε στη δεκαετία του εξήντα και του εβδομήντα; Δεν είναι φανερό ότι εκφυλίστηκαν σε αυταρχικές εξουσίες; Νομίζουμε ακόμη ότι η διαχείριση του πετρελαίου και της διεθνούς θέσης της χώρας μπορεί να μείνει στα χέρια μιας επίφασης κράτους, που δεν έχει ούτε έναν στοιχειώδη διαχωρισμό των εξουσιών και ταυτίζεται με μια οικογένεια;
Πρότεινα αυτά τα ερωτήματα στο Μανιφέστο της 24ης Φεβρουαρίου, χωρίς να πάρω απάντηση. Δεν είναι απάντηση η νοσταλγία κάποιων από μας για μια εποχή που έλπιζε σε έναν τρίτο δρόμο μέσα από τις στενωπούς του ψυχρού πολέμου. Ούτε η νοσταλγία είναι η αναπόφευκτη μοίρα των ηλικιωμένων. Όποιος είναι πιο μεγάλος στα χρόνια έχει δει περισσότερο πώς αλλάζουν οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί δυνάμεων και έχει χρέος να τρέφει λιγότερες αυταπάτες. Και αν επιπλέον θεωρεί τον εαυτό του κομμουνιστή, έχει χρέος να προσανατολίζεται ανάλογα με τις αρχές του, ακριβώς όταν γκρεμίζονται ισορροπίες και συμφέροντα.
Δεν είμαστε μόνο εμείς, το Μανιφέστο, που έχουμε χάσει το μπούσουλα μπροστά στα κινήματα της νότιας όχθης της Μεσογείου. Η γαλλική κυβέρνηση έκανε χειρότερα. Η ιταλική παρέδωσε στη λιβυκή κυβέρνηση τους μετανάστες που προσπαθούσαν να αποβιβαστούν στη Λαμπεντούζα και τα ίχνη τους χάθηκαν. Η Ευρώπη, πεπεισμένη μέχρι χθες ότι Άραβας σημαίνει ισλαμιστής και συνεπώς τρομοκράτης, πρώτα στήριξε κάποιους υποτιθέμενους κοσμικούς τυράννους –ο Καντάφι παίζει ακόμα αυτό το χαρτί- μετά καθησυχάστηκε βλέποντας τις πλατείες της Τυνησίας και του Καΐρου φίσκα από μη βίαια πλήθη, υποδέχτηκε με ευχαρίστηση τη στήριξή τους από τον τυνησιακό και αιγυπτιακό στρατό, και φοβάται μόνο μια εισβολή προσφύγων.
Όμως η Λιβύη δεν είναι Αίγυπτος ούτε Τυνησία. Ο στρατός έμεινε με το μέρος της εξουσίας και η κατάσταση έγινε ξαφνικά δραματική. Μα όποιος –εκτός κι αν έχει τη στενομυαλιά του Καντάφι- είναι υπεύθυνος που η αντιπολίτευση έγινε σκληρή, διασπά την Κυρηναϊκή, αναζητά όπλα και η σύγκρουση γίνεται εμφύλιος πόλεμος; Ανάμεσα σε δυνάμεις και όπλα εντελώς δυσανάλογα; Και ποιος πρέπει να τον καταγγείλει αν όχι εμείς; Ποιος, αν όχι εμείς, πρέπει να αποδεσμευτεί από το δίλημμα ή θα αφήσεις να σε βομβαρδίσω ή στην ουσία θα προκαλέσεις έναν τρίτο «ανθρωπιστικό πόλεμο», μιας που οι ΗΠΑ άλλο που δε θέλουν; Μου φαίνεται ότι χάθηκε η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε λογικά. Η αριστερά δεν μπορεί να κάνει πολλά. Το Μανιφέστο, έτσι όπως πάει να σωθεί το καντηλάκι μας, δεν μπορεί να κάνει τίποτα, πέρα από το να υψώσει τη φωνή του ξεκάθαρα και χωρίς ασάφειες. Υπάρχει ένας τεράστιος χώρος που παλεύει, μέσα σε μια δύσκολη, άγουρη χειραφέτηση, που χρειάζεται να αποκτήσει ένα σχέδιο –δε λέω ότι πρέπει να οργανώσουμε Διεθνείς Ταξιαρχίες, αλλά με εντυπωσιάζει που κανείς δεν έχει διάθεση να προσφέρει μια βοήθεια σ’ αυτόν το λαό. Θυμάστε τα νεανικά τρεχαλητά της δεκαετίας εξήντα και εβδομήντα στο Παρίσι, στη Λισσαβώνα, στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη; Στην άλλη πλευρά της Μεσογείου κανείς δε βιάζεται να πάει, εκτός από τα ταξιδιωτικά γραφεία που ανυπομονούν να τελειώσει γρήγορα αυτή η ιστορία. Τουλάχιστον δε θα έπρεπε να διστάζουμε σε ποιον θα δώσουμε τη συμπάθεια και την ενθάρρυνσή μας. Όχι εμείς.
Μανιφέστο, 9 Μαρτίου 2011
Μετάφραση Τόνια Τσίτσοβιτς
Χαλκεντερη Ροσσανα,τους ειπες καθαρα πως ο αριστερισμος μπορει να ειναι και η δεξια[!] του κινηματος , ενω καμωνεται την ''αριστερη''. mike
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά του ζητήματος, από το "ΑΦΟΡΜΗ":
ΑπάντησηΔιαγραφήΞένες Επενδύσεις στην Λιβύη
Το Μανιφέστο δεν καταφέρνει να πει ότι ... δεν είναι ούτε μια δημοκρατία ούτε ένα προοδευτικό κράτος, και ότι η τρέχουσα απόπειρα εξέγερσης αντιτίθεται σε ένα οικογενειακό κλαν του οποίου ευχόμαστε την πτώση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι λοιπόν η δημοκρατία το ποιο εξελιγμένο στάδιο ανάπτυξης των οικογενειακών κλαν, του οποίου ευχόμαστε την πτώση.
Το ερώτημα είναι γιατί να ευχόμαστε όταν, η ίδια η δημοκρατία, σου παραχωρεί όλες της δυνατότητες ελέγχου και την εκ των έσω ανάπτυξη της αλλαγής.
Αν μπει το ερώτημα θα απαντήσω.
Η Μεσόγειος φλέγεται:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη μετά την απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ
Σαφέστατο το άρθρο. Αν καταλαβαίνω καλά, περιμένουμε να δούμε τι θα κάνουν οι Αμερικάνοι και: αν επιτεθούν θα τους κατηγορήσουμε για ιμπεριαλισμό για τα πετρέλαια ή αν δεν επιτεθούν θα τους κατηγορήσουμε οτι αφήνουν τον Κανταΐφι να σφάξει το λαό του επειδή τα βρήκαν μαζύ του για τα πετρέλαια κ επειδή φοβούνται τους ισλαμιστές. Ωραία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ροσάνα πάντα έλεγε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έλεγε και σε πιό δύσκολες καταστάσεις (π.χ. εποχή Ιταλικής τρομοκρατίας, Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος).
Τώρα είναι αργά, όλο και πιό αργά, για να γίνει μια άλλη, και να παραδοθεί στο βούρκο της νεοσταλινικής "αριστεράς", του νεο-αριστερισμού, τών "εθνικο-τροτσκιστών" (!) ή των "αναρχο-μαοικών" (!).
Όσο υπάρχουν τέτοιες συνειδήσεις, υπάρχει ελπίδα.
δυστυχώς η λιβυκή εξέγερση δεν κατάφερε να ξεφορτωθεί μόνη της – όπως δημόσια διατυπωμένα από την αρχή επιθυμούσε – τον αιμοσταγή δικτάτορα, πρών αγαπημένο της οικογένειας gap, μπερλουσκόνι, μέρκελ κ.α. προοδευτικών δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατών, αλλά και αντιμπεριαλιστών τύπου chavez
ΑπάντησηΔιαγραφήδυστυχώς, η "δύση" θα επιχειρήσει να προωθήσει τα συμφέροντα των πολεθνικών εταιρειών της (μαζί και των όποιων ελληνικών, βλ. το πιο πάνω link από το http://www.aformi.gr/ που δίνει η ΕΟΣ) και να χειριστεί προς όφελός τους την επιθυμία των εξεγερμένων λίβυων για ελευθερία και απαλλαγή, προωθώντας ακόμα και τη διάλυση της χώρας τους τους, εάν αυτό συμφέρει
δυστυχώς αρκετοί αριστεροί στην ελλάδα και αλλού, που τοποθετούνται στο εσωτερικό των χωρών τους υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, των δικαιωμάτων, των λαών κλπ. διαμορφώνουν την τοποθέτησή τους απέναντι στην λιβυκή εξέγερση με βάση αμφιλεγόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα “αντιιμπεριαλιστικών χωρών”, ή με βάση την αντιπαράθεσή τους με την αμερικανική ή δυτικοευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική (την ποιά?), και όχι με βάση την απελευθέρωση του λαού και των εργαζομένων της λιβύης, σύμφωνα με τα “θέλω” των εξεγερμένων
συμφωνώ απόλυτα με τα παρακάτω λόγια του Wallerstein (σε μια κατά τα άλλα λαθεμένη στις προβλέψεις της ανάλυση – λάθος όμως εκτίμηση μπορεί ο καθένας να κάνει, ειδικά σε ένα κυκεώνα αντιπαρατιθέμενων γεωπολιτικών συμφερόντων, το κρίσιμο είναι να παίρνει θέση υπέρ των καταπιεσμένων) :
“…Το θέμα λοιπόν δεν είναι η δυτική επέμβαση ή όχι. Το θέμα είναι οι συνέπειες της απόπειρας του Καντάφι να καταστείλει κάθε αντιπολίτευση με τον πιο άγριο τρόπο για την δεύτερη αραβική εξέγερση. Η Λιβύη βρίσκεται σε αναταραχή εξαιτίας των επιτυχημένων εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Και αν υπάρχει κάποια συνομωσία, αυτή είναι η συνομωσία ανάμεσα στον Καντάφι και τη Δύση να καθυστερήσουν, ή ακόμα και να καταπνίξουν, την αραβική εξέγερση. Στον βαθμό που ο Καντάφι το πετύχει, θα στείλει το μήνυμα σε όλους τους άλλους θορυβημένους τυράννους της περιοχής ότι η σκληρή καταστολή και όχι οι υπαναχωρήσεις είναι ο σωστός δρόμος…"(http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/immanuel-wallerstein_18.html)
ας μιλήσουμε ξεκάθαρα λοιπόν :
με τους εξεγερμένους της λιβύης, μέχρι να ξεκουμπιστεί ο δικτάτορας, και να μην έρθουν άλλοι στη θέση του
το ίδιο δε θα κάναμε και στη χώρα μας ?
giorgos1
Στηρίζουμε τη δημοκρατία στη Λιβύη, στηρίζουμε το ΝΑΤΟ! Πούντο; Νάτο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο σήμερα θα πάψω να αυτοαποκαλούμαι αριστερή.Ντρέπομαι τόσο πολύ που δεν δείξαμε την αλληλεγγύη μας στην εξέγερση της Λιβύης.Ντρέπομαι τόσο πολύ που που η "ευαισθησία" μας δεν περιλαμβάνει την έμπρακτη αλληλεγγύη στην εξέγερση των νέων στη Λιβύη.Ντρέπομαι που η "ευαισθησία" μας εξαντλείται στον "αντιιμπεριαλισμό" μόνο στην επέμβαση των Δυτικών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια αριστερά κολλημένη ,στεγνή,πρόθυμη να διακαιολογήσει εγκλήματα αρκει να προέρχονται από τους δικούς μας ή έστω τους πρώην δικούς μας.Μια αριστερά που κρύβει μέσα της ισχυρούς θύλακες εθνικισμού και ρατσισμού.Μια αριστερά που και ο διεθνισμός της είναι κομματικοποιημένος.Ας μην μιλήσουμε δε για την δημοκρατία των μελών εντός της.Ντρέπομαι και καταλήγω.Μην σώσει και συγκροτηθεί ποτέ. να γίνει στάχτη και μπούρμπερη.Μήπως και καταφέρουν τα ριζοσπαστικά κινήματα των νέων να βγούν στο προσκήνιο.