Οι δομικές κρίσεις απαιτούν δομικές λύσεις

 Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο "Οι δομικές κρίσεις απαιτούν δομικές λύσεις"της ιστοσελίδας "αντισώματα"

Μαζική πολιτική ανυπακοή

Στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί δεν είναι δυνατόν το κίνημα να παλεύει με τα παλιά του όπλα. Το τρίπτυχο «αφίσα, πορεία, απεργία» δεν λειτουργεί στις σημερινές συνθήκες. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να εκφραστεί η ανυπακοή του κόσμου στις επιλογές του συστήματος.

Τέτοιου είδους ανυπακοή θα μπορούσε είναι μια «λαϊκή στάση πληρωμών». Το πράγμα ήδη ξεκίνησε από την άρνηση πληρωμής των διοδίων και έχει αρχίσει να επεκτείνεται και στον τομέα των ΜΜΜ. Στο πολύ άμεσο μέλλον (και μετά τις τελευταίες αυξήσεις των τιμολογίων) είναι ανάγκη να επεκταθεί και στην άρνηση πληρωμής των λογαριασμών ρεύματος, νερού και τηλεφώνου, αλλά και στη λογική μιας «λαϊκής πολιτικής τιμών» για τα βασικά είδη επιβίωσης (π.χ. άρνηση να πληρώσουμε πάνω από 50 λεπτά για μία φρατζόλα ψωμί, πάνω από 90 λεπτά για ένα λίτρο γάλα κ.ο.κ.).

Μια άλλη μορφή θα μπορούσε να είναι η πλατιά δημοσιοποίηση ονομάτων επιχειρήσεων που κάνουν απολύσεις ή μειώσεις μισθών και μποϋκοτάζ στα προϊόντα τους. Με αυτόν τον τρόπο θα δινόταν και μία πολύ σοβαρή βοήθεια στον αγώνα των σωματείων που έχουν βρεθεί σχεδόν σε αδιέξοδο από τις συνεχόμενες απολύσεις και μειώσεις μισθών στις επιχειρήσεις.

Εννοείται ότι δεν εγκαταλείπεται καμία από τις «γνωστές» μορφές πάλης.

Εναλλακτικές δομές υλικής παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας

Εάν κάποιος αποδεχτεί ότι το σημερινό πρόβλημα είναι δομικό και δεν παίρνει διορθωτικά μέτρα, τότε λογικά η μόνη λύση που μένει είναι η δομική ανατροπή. Μια ανατροπή που δεν θα έρθει κάποτε, όταν κάποιες μάζες, καθοδηγούμενες από κάποια φωτεινή πρωτοπορία, κάποια «κρίσιμη νύχτα» πάρουν τα όπλα και καταλάβουν την εξουσία. Μιλάω για μια δομική ανατροπή που θα μπορεί να συντελείται μέρα με τη μέρα, αμφισβητώντας και υποσκάπτοντας τα θεμέλια του συστήματος και σε συνδυασμό με την πολιτική πάλη και τη διεκδικητική δράση, θα μπορέσει από τη μία μεριά να βελτιώσει τη ζωή των ανθρώπων (σήμερα, όχι… κάποτε) και από την άλλη, να αποτελέσει το θεμέλιο που θα πατήσει η νέα κοινωνία που ονειρευόμαστε. Πρόκειται για μια επίπονη, διαρκή επαναστατική διαδικασία που απαιτεί τη συμμετοχή των ανθρώπων και όχι μια επανάσταση των «πρωτοπόρων» που απαιτεί απλώς την ανοχή των ανθρώπων.

Αυτοδιαχειριζόμενες-κολεκτιβίστικες επιχειρήσεις και καταλήψεις επιχειρήσεων που κλείνουν. Αυτοοργανωμένες δομές –στις γειτονιές και, όπου ζουν, δουλεύουν και δραστηριοποιούνται άνθρωποι– με έμφαση στα συνελευσιακά χαρακτηριστικά και όχι στην αντιπροσώπευση-ανάθεση. Επανοικειοποίηση των κοινών αγαθών. Δίκτυα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και εναλλακτικού εμπορίου. Ομάδες γειτονιάς που θα περιφρουρούν τα σπίτια από αυτούς που θα πάνε να κόψουν το ρεύμα ή το τηλέφωνο, που θα οργανώνουν ηλεκτρικές και τηλεφωνικές παροχές από ένα σπίτι που πλήρωσε σε κάποιο άλλο που δεν πλήρωσε κ.λπ. Οργάνωση μέσα στον αστικό ιστό αυτοδιαχειριζόμενων περιβολιών και δίκτυα διακίνησης αγροτικών προϊόντων από αντίστοιχα εγχειρήματα της επαρχίας, ώστε να αντιμετωπιστεί ενδεχόμενο επισιτιστικό πρόβλημα.

Τα παραπάνω δεν είναι ούτε ουτοπικά, ούτε ανεφάρμοστα. Μάλιστα θεωρώ πως είναι απλώς λίγες από τις ιδέες που θα μπορούσαν να πέσουν στο τραπέζι.

Κοντολογίς

Η κρίση είναι τόσο μεγάλη και βαθιά που οι επιμέρους και μεταβατικές προτάσεις δεν αρκούν. Σήμερα πιστεύω ότι πρέπει να τεθεί καθαρά το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού. Εάν δεν τεθεί σήμερα πότε θα τεθεί;

Μπορεί κάποιος να πει ότι οι «μάζες δεν είναι ώριμες». Δεκτόν. Αλλά πώς θα ωριμάσουν εάν δεν μπουν μέσα σε μια επαναστατική διαδικασία; Εάν δεν δουν στην πράξη ότι ένας άλλος κόσμος δεν είναι απλώς εφικτός, αλλά είναι και υπαρκτός; Η επανάσταση χρειάζεται την ιδεολογική συμφωνία των καταπιεσμένων ή την έμπρακτη συμμετοχή τους σε αυτήν; Μακάρι οι περισσότεροι άνθρωποι να συμμετείχαν εμπράκτως στα παραπάνω και ας μη δήλωναν επαναστάτες. Σιγά το πράγμα!

Όσοι επαγγελόμαστε κάποιου είδους αντικαπιταλισμό χρειάζεται να ξεφύγουμε από την απλοϊκή, γραμμική σκέψη ότι κάποτε θα πείσουμε ιδεολογικά και πολιτικά τον κόσμο για την ορθότητα των απόψεών μας και αυτός θα μας ακολουθήσει – πού άραγε;

Είναι ανάγκη να εφαρμόσουμε από σήμερα αυτά (ή τουλάχιστον κάποια από αυτά) που πιστεύουμε και να βάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο «στο κόλπο», με την ελπίδα ο κόσμος αυτός να καταχτήσει τη χειραφέτησή του και να μας ξεπεράσει. Και, κυρίως, να ξεπεράσουμε τον φετιχισμό των μορφών δράσης. Δεν υπάρχει ένας δρόμος για να φτάσουμε κάπου, ούτε όλοι μας είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ίδιοι ιδεολογικά, πολιτικά, πάνω σε ζητήματα τακτικής κ.λπ.. Μόνο μέσω της πολυμορφίας μπορεί να αναπτυχθεί ένα πραγματικά μεγάλο κίνημα ανατροπής που θα μπορέσει να φέρει τα πάνω κάτω στην κοινωνία. Και αυτό, πλέον, επείγει.