Θα φύγουν με ελικόπτερο;

Έρχεται ο Σεπτέμβρης μαζί με τα νέα μέτρα και τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές με το μαζικό κίνημα αδύναμο, χωρίς να μπορεί να βάλει την σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Οι μαζικές κινητοποιήσεις, όπως το μεγάλο συλλαλητήριο της 5ης Μάη, κατέγραψαν προφανώς την λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές και μια διάθεση αντίστασης, αλλά τίποτα παραπάνω. Ο λαϊκός παράγοντας δεν εμπιστεύεται την αντιπολίτευση της ΝΔ αλλά και την Αριστερά. Αυτό καταγράφηκε ακόμα και στις εκλογές σωματείων και άλλων συνδικαλιστικών οργάνων που έγιναν μετά την 5η Μάη.

Αν η Αριστερά σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορεί να διευρύνει τους δεσμούς της με τον κόσμο της εργασίας, δεν έχει λόγο να υπάρχει. Οφείλει τουλάχιστον να δώσει εξηγήσεις για αυτή την κατάσταση, πρώτα και κύρια στον δικό της τον κόσμο που την ακολουθεί.  Όμως παρακάμπτει αυτό το ζήτημα αναζητώντας το θείο δισκοπότηρο της “πολιτικής γραμμής” που θα οδηγήσει αυτήν στην εξουσία και την χώρα στον “σοσιαλισμό”...

Η Κουμουνδούρου απέναντι σε αυτή την κατάσταση αναδιπλώνεται και παραδίδει τα όπλα της στον αστισμό μπροστά στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έρχονται. Αντιλαμβάνεται ότι δεν περνάει πλέον η μπογιά της ούτε η μπογιά του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως τον κατάντησε. Γιαυτό, επειδή γνωρίζει ότι θα φάει μεγάλη χυλόπιτα από τον κόσμο της Αριστεράς, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από “ευρύτερα” σχήματα, τα οποία αν δεν πάνε καλά, τότε εύκολα μπορεί να “χρεώσει” σε αυτά την εκλογική αποτυχία. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που θα γίνει αυτό...

Ο μόνος τρόπος να καταγραφεί σε αυτή την εκλογική μάχη μια αξιοπρεπής παρουσία της Αριστεράς, είναι η συγκρότηση πλατιών ενωτικών ψηφοδελτίων που θα έχουν την δική τους "ταυτότητα", σαφώς διακριτή από τις πολιτικές δυνάμεις του αστισμού. Προφανώς θα πρέπει να είναι ανοικτά και προς τον κόσμο που αποδεσμεύεται ή διαφοροποιείται από το ΠΑΣΟΚ, όπως θα πρέπει να είναι ανοικτά προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο, το χώρο της οικολογίας αλλά και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Η συγκρότησή τους θα πρέπει να γίνει με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που θα προκύψουν από την συμμετοχή υπαρκτών συλλογικών σχημάτων που δραστηριοποιούνται γύρω απ' αυτά τα ζητήματα. Θα πρέπει να είναι ψηφοδέλτια ανταγωνιστικά προς το ΠΑΣΟΚ και όχι ψηφοδέλτια μιας άλλης εκδοχής του ΠΑΣΟΚ. Και προφανώς, για να έχουν ένα τέτοιο χαρακτήρα, ο επικεφαλής τους τουλάχιστον δεν θα πρέπει να είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ ή να υποστηρίζει – έστω και κριτικά – το ΠΑΣΟΚ. Τόσο απλά είναι τα πράγματα...

Αρκετοί αριστεροί θεωρούν ότι η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών θα είναι εύκολη υπόθεση, γιατί εκτιμούν ότι είναι καλή ευκαιρία για να εκδηλωθεί η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση, το ΔΝΤ, η ΕΕ. Εμείς πιστεύουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο τα φαντάζονται. Αναδημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο “Ιδεολογία και ταξική κυριαρχία” που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα “με αφορμή”, το οποίο αναφέρεται σε μερικές σημαντικές πλευρές αυτού του ζητήματος:

Θα φύγουν με ελικόπτερο;

Όταν η κυβέρνηση υπέγραψε το μνημόνιο με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., κάποιοι προέβλεπαν ότι «αυτή η κυβέρνηση θα φύγει με ελικόπτερο» (από τους πρώτους που το είπε ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος). Δυστυχώς η πρόβλεψή τους έχει πολλά στοιχεία ευχολογίου, επιθυμούν να πραγματοποιηθεί αυτό που απλά επιθυμούν να πραγματοποιηθεί.

Στον πραγματικό κόσμο, η άρχουσα τάξη κυριαρχεί με συνδυασμό μαστιγίου και ιδεολογικής πειθούς. Τα δυο αυτά στοιχεία είναι αξεδιάλυτα δεμένα μεταξύ τους. Αν δεν υπήρχε το μαστίγιο δεν θα υπήρχε και η ιδεολογική κυριαρχία και το ανάποδο.

Ωστόσο η σχέση μεταξύ των δυο είναι ανισοβαρής. Η άρχουσα τάξη έχει το στρατό, την αστυνομία, τους νόμους, το δικαστικό σώμα. Με αυτά επιβάλει τη θέλησή της, ακόμα και όταν δεν τα χρησιμοποιεί άμεσα. Η πιθανότητα-δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσει υπάρχει στο μυαλό του κάθε απεργού, συνδικαλιστή, επαναστάτη, πράγμα που θέτει εξ’ αρχής τα όρια δράσης. Η βία είναι η βάση πάνω στην οποία εδράζεται κάθε εξουσία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι εξ’ αρχής η νέα αστυνομική τακτική του Χρυσοχοΐδη αποτέλεσε από τους βασικούς πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής -«μηδενική ανοχή» σε οποιεσδήποτε δυνάμεις στα Αριστερά θα ξέφευγαν από τα ελεγχόμενα κοινοβουλευτικά πλαίσια και θα διακινδυνευόταν ενδεχομένως ένας νέος εργατικός Δεκέμβρης.

Επιβάλλοντας δια της βίας την εξουσία της η άρχουσα τάξη, έχει σαν επακόλουθο την ιδεολογική κυριαρχία. Οι κυριαρχούμενες τάξεις μαθαίνουν, με αυτό τον τρόπο, ότι το μόνο εφικτό είναι η κυριαρχία της άρχουσας τάξης και το αναπαράγουν και στο επίπεδο των ιδεών.

Μετά την υπογραφή του μνημονίου, παρά τις κινητοποιήσεις (και με την βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας) τα μέτρα όχι μόνο πέρασαν αλλά και βάθυναν (νέα μέτρα προστέθηκαν). Η ήττα φέρνει τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι να εντυπώνεται στη μέση συνείδηση ότι τα μέτρα μπορεί «να είναι άδικα» αλλά είναι αναπόφευκτα και τελικά «αναγκαία».

Με άλλα λόγια η ιδεολογική κυριαρχία εκφράζει και τους δεδομένους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ του κόσμου του κεφαλαίου και της εργασίας. Όσο οι εργατικοί αγώνες θα ηττώνται τόσο θα μεγεθύνεται η ιδεολογική κυριαρχία του κεφαλαίου.

Επομένως το κύριο καθήκον της Αριστεράς σήμερα είναι να συμβάλει στην ενίσχυση όσων αγώνων αναπτύσσονται ή θα αναπτυχθούν (ΔΕΗ, ΟΣΕ, νέες ιδιωτικοποιήσεις), να πάρει η ίδια η Αριστερά πρωτοβουλία για να ξεσπάσουν μαζικοί αγώνες. Να συμβάλει στην ενότητα, στο συντονισμό, στην ιδεολογική αποσαφήνιση και στράτευση σε έναν κοινό σκοπό όλων αυτών, των επί μέρους αγώνων που θα ξεσπάσουν. Η δυνατότητα αντιστροφής της ταξικής επίθεσης που δέχονται οι δυνάμεις της εργασίας, εξαρτάται από τη δυνατότητα των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός εργατικού κινήματος που ιδεολογικά και σε επίπεδο αγώνων θα είναι αποφασισμένο να συγκρουστεί με τον καπιταλισμό για τα εργατικά συμφέροντα. Όταν ο αντίπαλος σου, μιλώντας συμβολικά, έχει τραβήξει περίστροφο και σε απειλεί θα πρέπει να τον αντιμετωπίσεις με ανάλογα μέσα και όχι με νεροπίστολα. Η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί όλα τα ιδεολογικά και κατασταλτικά μέσα για να γυρίσει τον κόσμο της εργασίας δεκαετίες πίσω. Δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί αυτή η μαζική και συνολική επίθεση χωρίς αντίστοιχη συνολική απάντηση από τις δυνάμεις της εργασίας. Οι επί μέρους αγώνες θα πρέπει να αναχθούν στο γενικότερο στόχο της εργατικής εξουσίας και ανατροπής του καπιταλισμού.

Η πολιτική, ιδεολογική κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να αναστραφεί με πρωτοβουλίες όπως αυτές που φαίνεται να αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την ηγεμονία του ΣΥΝ. Την προσπάθεια δηλαδή μιας κεντρικής, εκλογικής καταγραφής και μάλιστα με Πασοκογενείς δυνάμεις, που εξ’ αρχής φέρουν τον σπόρο της διάψευσης και της απογοήτευσης. Όσο οι αγώνες παραμένουν παγωμένοι στη βάση, στο εργασιακό επίπεδο, τόσο θα κερδίζει η ιδεολογική κυριαρχία της άρχουσας τάξης και των εκπροσώπων της. Και επιπλέον, θα κινδυνεύουμε ούτε καν στο εκλογικό επίπεδο να μην καταγραφεί η δυσαρέσκεια του κόσμου της εργασίας.

Άγγελος Κ