Αναρτήσεις
Η συγκυρία ενδείκνυται για ιστορικές συγκρίσεις. Όμως, ελάχιστες αναφορές για αυτό το θέμα υπήρξαν στα ΜΜΕ. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις ήταν το 8σέλιδο αφιέρωμα της εφημερίδας “Δρόμος”(Κομμάτια από αυτό το αφιέρωμα δημοσιεύονται στο ιστολόγιο http://istoriologio.blogspot.com/). Αν και πέρασαν 45 χρόνια από τα “Ιουλιανά” φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα, μαζί με αυτό και η Αριστερά, θέλουν να τα ξεχάσουν. Γιαυτό και σιωπούν. Όμως στα παλικάρια του Περισσού δεν αρμόζει η σιωπή, για αυτό “κραυγάζουν”. Η τέχνη της παραποίησης της ιστορικής πραγματικότητας είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό που έχει ενσωματωθεί πλέον είναι στο πολιτικό και ιδεολογικό τους DNA.
Ο Κυριακάτικος ριζοσπάστης (18/7) στο άρθρο των 4.980 λέξεων με τίτλο“ΙΟΥΛΙΑΝΑ: Γεγονότα που σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας” φροντίζει εξ αρχής να ξεκαθαρίσει την θέση του. Στην 2η παράγραφο δηλώνει “Η σημασία τους καθορίζεται από τη μεγάλη όξυνση και τη διάρκεια που πήραν οι εγχώριες ενδοαστικές αντιθέσεις, πάντα σε συνδυασμό με την άμεση εμπλοκή του ξένου παράγοντα (ΗΠΑ) και τους γενικότερους σχεδιασμούς του στην περιοχή (Κυπριακό) και που έστρωσαν το δρόμο για την επιβολή της δικτατορίας.” παραβλέποντας την πολιτική σημασία του “λαϊκού παράγοντα” και την καταλυτική παρέμβασή του στις εξελίξεις.
Για το ΚΚΕ, ο “λαϊκός παράγοντας” είναι το ίδιο αυτοπροσώπως και κανένας άλλος. Ότι δεν το ελέγχει ή δεν είναι καθοδηγημένο από το ίδιο είναι δημιούργημα των κύκλων της αντίδρασης. Γιαυτό και το “Πολυτεχνείο” ήταν προβοκάτσια. Γιαυτό και οι λαϊκές αντιδράσεις ενάντια στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως η “άνοιξη της Πράγας”, ήταν έξωθεν υποκινούμενες ενέργειες. Γιαυτό ο “Μάης του 68” ήταν οι εξεγερσιακές αυταπάτες των μικροαστών...
Είναι γνωστή η κριτική του ΚΚΕ για την ΕΔΑ και τους Λαμπράκηδες για την δεξιά γραμμή που ακολουθούσαν στο κίνημα. Όμως το συγκεκριμένο άρθρο του ριζοσπάστη πλέκει το εγκώμιό τους και τους υποδεικνύει ως τους γνήσιους εκφραστές του μαζικού κινήματος. Γιατί άραγε; Επειδή θέλει να κρύψει τον πραγματικό χαρακτήρα εκείνης της εξεγερσιακής περιόδου που θύμιζε Δεκέμβρη 2008. Επειδή η σημασία των Ιουλιανών δεν περιορίζεται μόνον στην “στην μεγάλη όξυνση και την διάρκεια που πήραν οι εγχώριες ενδοαστικές αντιθέσεις ...” αλλά και στην αυτονόμηση του “λαϊκού παράγοντα” από τις ηγεσίες ΚΚΕ/ΕΔΑ που προσπαθούσαν να ποδηγετήσουν και να καταστείλουν το μαζικό κίνημα – είτε ήταν αυθόρμητο, είτε οργανωμένο – όταν παρέκκλινε από τις κατευθύνσεις που διαμόρφωναν τα καθοδηγητικά τους κέντρα.
Γι αυτό και ένα μεγάλο μέρος του άρθρου του ριζοσπάστη για τα “ΙΟΥΛΙΑΝΑ” καταναλώνεται στις γνωστές συνωμοσιολογίες, πως από το σαμποτάζ του Παπαδόπουλου στον Έβρο καταλήξαμε στην χούντα. Κι όλα αυτά τα έπαθε ο λαός μας γιατί έτρεφε αυταπάτες και τζάμπα βγήκε στο δρόμο. Είναι αποκαλυπτικό το παρακάτω απόσπασμα: “Βεβαίως, η Ενωση Κέντρου πήρε και κάποια μέτρα που τότε φάνταζαν δημοκρατικά και που, εξαιτίας των Ιουλιανών, οδήγησαν ορισμένους ιστορικούς στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για μέτρα που τρομοκράτησαν την άρχουσα τάξη, η οποία, τάχα, φοβήθηκε πως άνοιγαν οι «δυνατότητες προς μια πολιτική εξέλιξη, που μακροπρόθεσμα θα έθετε τέρμα στα προνόμιά της» (Ν. Σβορώνου: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 149).” Σύμφωνα με τους ηγέτες του Περισσού που κατακρίνουν τον Ν. Σβορώνο, είναι μαρξιστικά - λενινιστικά τεκμηριωμένο ότι μόνον το ΚΚΕ φοβάται η αστική τάξη. Γι αυτό και τα ΙΟΥΛΙΑΝΑ ήταν ενταγμένα εξυπηρέτηση των στόχων των κυρίαρχων τάξεων και τις διευκόλυναν μάλιστα κάνουν πιο σύντομα το πραξικόπημα που σχεδίαζαν. Να πως καταλήγει το άρθρο: Το κατεστημένο στην Ελλάδα και οι ξένοι σύμμαχοί του είχαν ήδη αυτό που ήθελαν για να προχωρήσουν στην εφαρμογή των σχεδίων τους. Η ΕΔΑ δεν μπορούσε να τους εμποδίσει, το ΚΚΕ ήταν παράνομο. Ετσι οι εξελίξεις οδήγησαν στο στρατιωτικοφασιστικό πραξικόπημα και τη δικτατορία του Απρίλη 1967.
Τα ΙΟΥΛΙΑΝΑ λοιπόν για το ΚΚΕ, ήταν κάτι σαν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, το οποίο ως προβοκάτσια απέβλεπε να ακυρώσει την φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη και έφερε μια πιο σκληρή χούντα, την χούντα του Ιωαννίδη. Που είσαι Λ. Κύρκο να δεις πως κλέβουν τα ερμηνευτικά του σχήματα οι σύντροφοι του Περισσού!
Διαβάζοντας παρόμοια κείμενα, όπως αυτό του “ρ” για τα ΙΟΥΛΙΑΝΑ, θα έπρεπε να λύνονται όλες οι απορίες που εκφράζουν διάφοροι αριστεροί γιατί η νεολαία που δεν έχει ακόμα κάψει τα μυαλά της, φτύνει την αριστερά και στρέφεται στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Γιατί ο αντιεξουσιαστικος χώρος, έχει ποιο συτγκροτημνένη άποψη από το ΚΚΕ για τα ιουλιανά και άλλα ιστορικά γεγονότα? Γιατί εγώ δεν βρίσω ιδιαιτερες διαφορές στον τρόπο σκέψης τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κόσμος που κοιτά προς το ΚΚΕ ή τους αντιεξουσιαστες μάλλον απολίτικος ή .... κατι χειρότερο είναι.
πάντος δημοκρατικός κόσμος δεν είναι.
@Ανώνυμο 2:23μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ένα τυχαίο ενδεικτικό κείμενο προερχόμενο από τον "αντιεξουσιαστικό χώρο", που είναι πολύ πιο κοντά στα πράγματα από τους φωστήρες του Περισσού: «ΙΟΥΛΙΑΝΑ»: Μια συκοφαντημένη Εξέγερση
2. Ως προς την "δημοκρατικότητα" σωστά αυτά που γράφεις, αλλά ποιός είναι πιο δημοκρατικός; Μήπως ο ΣΥΝ ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως οι ομάδες που αποτελούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Μήπως η "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ή η ΑΚΟΑ;...
Κομμάτια του αφιερώματος στα Ιουλιανά από το νέο ένθετο "Δρόμοι της Ιστορίας" αναδημοσιεύονται στο μπλογκ istoriologio.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήβρε ΕΟΣ, δεν κατέχεις που δεν κατέχεις το θέμα της Ιστορίας, τι θες και ασχολείσαι, συνδέοντας το μάλιστα με την τρέχουσα επικαιρότητα της Αριστεράς; Τι θες να απο-δείξεις με αυτή την ανάρτηση; Ότι, τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ το βάζεις έτσι, για να'χουμε να λέμε...Ρε μπας και είσαι τελικά ΑΚΟΑ; :-) Έλα, πλάκα κάνω!
Θα περίμενα να έχεις ήδη ρεπορτάζ για την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του Σαββάτου και την πανηγυρητζίδικη επίθεση "ενότητας" και "νέου ξεκινήματος".
Ποιός σοβαρός λόγος προκάλεσε αυτήν την ανάρτηση?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτή η αντιπαράθεση με το ΚΚΕ?
Τι προσπαθούμε να πετύχουμε?
Ψάχνουμε τι μας ενώνει ή αναδεικνύουμε ότι μπορεί να μας διχάσει?
Σαράντα εξ χρόνια πίσω. Και αλλά τόσα στη συνεννόηση. Μαμώτο.
Διάβασα το άρθρο του "Ρ" προσεκτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά, το άρθρο παραγνωρίζει τελείως την ταξική πάλη σα συστατικό στοιχείο των εξελίξεων στα Ιουλιανά και δίνει μια "αποστειρωμένη" εικόνα της ιστορίας με μεγάλη έμφαση στις εσωτερικές διαδικασίες, μηχανορραφίες κ.λπ. των πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης. Το άνοιγμα "ρήγματος" στην πολιτικη εκπροσώπηση της τάξης αυτής, ακριβώς σαν αποτέλεσμα της ορμητικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα υποτιμάται και τελικά καταλήγουμε σε μια "στρουκτουραλιστική" ιστορική θεώρηση, πολύ μακριά από τη μαρξιστική οπτική γωνία.
Βέβαια, το καίριο ερώτημα ούτε τίθεται ούτε απαντάται. Στην πολιτική κρίση των "πάνω" η ΕΔΑ είχε τη δυνατότητα να επιδράσει; Το "ρήγμα" που άνοιξε στην πολιτική εκπροσώπηση, μπορούσε να οδηγηθεί σε άλλη λύση πέρα από τη δικτατορική εκτροπή; Ποια έπρεπε να είναι η πολιτική της αριστεράς για να πετύχει μια τέτοια (διαφορετική) εξελιξη; Εδώ έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις από τις δυο ομάδες στο ΚΚΕ, που στη συνέχεια διασπάστηκαν. Έχει ενδιαφέρον να ξαναδούμε με όρους επιστημονικούς τις διαφορές αυτές.
Το άρθρο του "Ρ" όμως πάει ένα βήμα πίσω σε σχέση με τις παλιότερες αναλύσεις του ΚΚΕ. Δεν προβάλει το ζήτημα των θέσεων της αριστεράς και αποκρύπτει το γεγονός ότι υπήρχε πολιτική διαπάλη στους κόλπους του ΚΚΕ σχετικά με την τακτική στις εξελίξεις των Ιουλιανών.
Αλλά και το σχόλιο του ΕΟΣ είναι παντελώς ανεπαρκές. Υπαινίσσεται ότι το ΚΚΕ "θάβει" οποιαδήποτε ανάλυση για την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, επειδή αυτή η παρέμβαση ήταν αυθόρμητη. Ε και; Ποια είναι η πολιτική θέση λοιπόν του σχολιαστή; Μήπως θεωρεί ότι η αριστερά δεν πρέπει να επιδιώκει να καθοδηγεί τις λαϊκές κινητοποιήσεις; Τι δηλαδή εντυπωσιακό είχε ο περίφημος Δεκέμβρης;
Και σπεύδω να προλάβω αντιρρήσεις του τύπου ότι το ΚΚΕ "καπελώνει", φοβάται το αυθόρμητο των μαζών, κ.λπ.. Η κριτική αυτή στο ΚΚΕ είναι ορθή, αλλά όχι επειδή η πολιτική πάλη πρέπει να υποτάσσεται στο αυθόρμητο των μαζών. Είναι ορθή, επειδή το ΚΚΕ φοβάται το αυθόρμητο των μαζών και φοβάται να "κολυμπήσει" μέσα στο αυθόρμητο κίνημα, βλέποντας όντως την καθοδήγηση σαν καπέλλωμα και κατάπνιξη κάθε διαφορετικής φωνής. 'Αλλο αυτό όμως και άλλο να απορρίπτουμε την πολιτική πάλη που αναγκαστικά μόνο οργανωμένα μπορεί να γίνει (το γνωστό ότι μαζί με τα νερά να προσέξουμε να μη πετάξουμε και το μωρό).