Αναρτήσεις
(Ως γνωστόν η CocaCola όταν διαπίστωσε ότι οι άντρες δεν το αγόραζαν το προϊόν "light", έβγαλε το ίδιο ακριβώς προϊόν σε άλλη συσκευασία με το όνομα "zero" )
Κάποιοι από τους αναγνώστες μας ζήτησαν να διευκρινίσουμε αν είναι δυνατόν και με συγκεκριμένα παραδείγματα, που αναφέρεται το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο «Για το Κράτος και το Κεφάλαιο», το οποίο είχαμε δημοσιεύσει πριν μερικές μέρες:
Όταν ο Ν. Ζαχαριάδης Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ την 31η Οκτώβρη του 1940 με ανοιχτό γράμμα του από την φυλακή καλούσε το λαό της Ελλάδας «να δώσει όλες του τις δυνάμεις χωρίς επιφύλαξη στον πόλεμο τον οποίον διεύθυνε η κυβέρνηση Μεταξά ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι», στην πραγματικότητα καλούσε τον λαό σε μία ταξική συνεργασία με την αστική τάξη, για να μην υποδουλωθεί η χώρα.
Σήμερα μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς καλούν τον ελληνικό λαό να κάνει ακριβώς το ίδιο, μόνο που δεν έχουν την ευθύτητα του Ν. Ζαχαριάδη να πουν όλη την αλήθεια για τον ταξικό χαρακτήρα των προτάσεών τους. Όπως τον μεσαίωνα οι μοναχοί μετέτρεπαν κάθε είδους έδεσμα σε νηστίσιμο δια της ευλογίας, έτσι και η Αριστερά βαφτίζοντας «προλεταριακές» τις κάθε είδους συνδιαχειριστικές προτάσεις που κάνει για την έξοδο από την κρίση, πιστεύει ότι αλλάζει τον ταξικό τους χαρακτήρα!..
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η προβολή μιας θέσης που θεωρείται από ορισμένα κομμάτια της αριστεράς ως το καθοριστικό σημείο που προσδιορίζει την αντικαπιταλιστική πάλη σε αυτή την συγκυρία και ανοίγει μια ανατρεπτική διέξοδο από την κρίση. Η πρόταση αυτή συμπυκνώνεται σε μια φράση: «ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ». Αυτή την θέση ως «διαχωριστική» γραμμή από την υπόλοιπη αριστερά υποστηρίζουν σήμερα αρκετές από τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΚΟΕ και ορισμένες άλλες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ήδη, έχει συγκροτηθεί μια «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ και ΠΑΝΕΠ/ΜΙΑΚΩΝ» που μαζεύει υπογραφές για αυτό το ...κρίσιμο ζήτημα της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Ταυτόχρονα όμως αυτή η πρόταση αποτελεί την ρεαλιστική λύση που προτείνουν για την σωτηρία του ελληνικού καπιταλισμού οι πλέον σοβαροί αστοί οικονομολόγοι.
Ο καθηγητής Μάικλ Χάτσον, σε ερώτημα του «Ιού» που δημοσιεύεται στη "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", αν μπορεί να συνοψίσει ποια θα ήταν για την Ελλάδα η εναλλακτική λύση στο πρόγραμμα της τρόικα που ακολουθείται, απαντάει:
«Η εναλλακτική λύση είναι να μην πληρώσετε. Αυτή η λύση εφαρμόστηκε στην Αργεντινή. Ο νόμος που ψηφίστηκε στην Ελλάδα προϋποθέτει ότι το πρόβλημα είναι προσωρινό. Αλλά, δυστυχώς, είναι μόνιμο. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει εκχωρήσει το δικαίωμά της να δημιουργεί χρήμα και να το "ξοδεύει" στην κυκλοφορία πιστώνοντας τραπεζικούς λογαριασμούς. Στις εμπορικές τράπεζες επιτρέπεται να δημιουργούν ελεύθερα χρήμα, αλλά όχι στην κυβέρνηση.
Οι έλεγχοι στο κεφάλαιο θα σταματούσαν τις επιθέσεις, εφόσον με τους ελέγχους οι κερδοσκόποι δεν θα μπορούσαν να καλύπτουν το παιχνίδι των βραχυπρόθεσμων αγοραπωλησιών.
Αυτά που πρότεινα για τη Λετονία μπορεί να αποδειχτούν εφαρμόσιμα και στην Ελλάδα: να αναπροσαρμοστούν όλα τα δάνεια σε δραχμές, αφού πρώτα τεθεί η ισοτιμία μιας δραχμής προς ένα ευρώ. Στη συνέχεια, να υποτιμηθεί η δραχμή και έτσι να μειωθούν τα δάνεια.
Η βασική σας τοποθέτηση θα 'πρεπε να είναι ότι η οικονομία πρέπει να έχει το προβάδισμα και όχι οι απαιτήσεις των τραπεζιτών επί της οικονομίας. Η Ε.Ε. επιβάλλει τοξικά οικονομικά προϊόντα στην Ελλάδα και το ευρώ δείχνει πεθαμένο. Δεν νομίζω ότι θα προσχωρήσουν στη νομισματική ένωση οι μετασοβιετικές χώρες - μέλη».
Ποίος είναι ο καθηγητής κ. Μάικλ Χάτσον, καθώς και ολόκληρη την συνέντευξη στον «ΙΟ» μπορείτε να την διαβάσετε εδώ: Το νέο ελληνικό «αντί-κράτος». Είναι αρκετά διαφωτιστικά αυτά που λέει..
Τώρα ρε μάστορα, αυτά με το Ζαχαριάδη τι μάτι μας κλείνουν δηλαδή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως η Ελλάδα υφίσταται στρατιωτική επίθεση; Ή τι υφίσταται ακριβώς γιά να καταλάβουμε;
Και αφού τέλος πάντων η ΕΟΣ φιλοδοξεί να κοιτάει την αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και μπράβο της που εστιάζει εκεί, το θέμα μας είναι ποιοί κερδίζουν από αυτή την ιστορία. Εννοούμε από το εγχώριο μπλοκ εξουσίας που συναποτελεί ή υπηρετεί ή είναι προσδεμένο στο κεφάλαιο στην διεθνοποιημένη, νεοφιλελεύθερη, ευρω-παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του.
Αυτά δεν υπονοείς με τον Χάτσον κλπ; Αυτά δεν υπονοούσε και ο Μηλιός, ασχέτως αν στα πολιτικά τα έκανε επιεικώς θάλασσα;
Χωρίς να είμαι ειδικός καταλαβαίνω με το φτωχό μου μαρξισμό ότι:
1. δεν φαίνεται να είναι ληγμένη υπόθεση γιά τις κυρίαρχες μερίδες της μπουρζουζίας με ποιά ακριβώς βήματα θα υπηρετήσουν τους στρατηγικύς τους στόχους. Αναφέρομαι στη διαχείριση του χρέους πέρα από την πασιφανή προσπαθεια έντασης του κοινωνικού ελέγχου και αναπροσανατολισμού της πολιτικής διαμεσολάβησης της συναίνεσης.
2. πέραν τούτου, η υπόθεση δεν φαίνεται να είναι απλά ζήτημα επιλογής αυτού ή του άλλου δρόμου ως του α πριόρι καλύτερου γιά τη βελτίωση της θέσης της υπαγωγής της εργασίας απέναντι στο σύνολο των μορφών κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Εννοώ ότι η όποια πρόταση - λύση είναι άμεση συνάρτηση του συσχετισμού των δυνάμεων που μπορούν να επιβάλλουν τους όρους γιά την υλοποίησή της. Λιανά:
3. η παύση π.χ., μιά και αυτό θίγεις εδώ, προφανώς και παίζει ανάλογα με το ποιός και με ποιούς όρους τη διεκδικεί ή/και μπορεί να την επιβάλλει. Παρομοίως η αναδιάρθρωση ή η έξοδος από το ευρώ ή η παραμονή σε αυτό. Το ίδιο ισχύει γιά την οποιαδήποτε λύση επικρατήσει, κάτι που εξ άλλου είναι συνάρτηση και του συχετισμού των διεθνών παραμέτρων.
4. περί αυτών, δηλαδή των συγκεκριμμένων πολιτικο-οικονομικών όρων που θα στήριζαν τούτη ή την άλλη λύση ελάχιστα έως καθόλου έχουμε ακούσει από τους τσιριτρούηδες οικονομολόγους και λοιπούς τάχα ραντικάλες που βγαίνουν στο πάλκο τώρα με τα μέτρα κλπ. Θυμίζω δε ότι ο μεγάλος το κόλπο το αποκαλούσε κριτική της πολιτικής οικονομίας και όχι της οικονομίας σκέτο κλπ. Ο παπάρας ο Μηλιός κάνει τον έξυπνο και επιγράφει το τελευταίο μέρος από το εντιτόριαλ που είχες αναδημοσιεύσει με "...η πολιτική ηλίθιε" ή κάπως έτσι. Ο ηλίθιος όμως είναι αυτός διότι περί πολιτικής τελικά σφυρίζει αδιάφορα εφόσον περιορίζεται σε γενικότητες, όπως πάντα, και δεν λέει τίποτα συγκεκριμμένο. Ούτε βέβαια τίποτε περί των όρων, πολιτικών - οικονομικών και κοινωνικών, που θα απαιτούσε η λύση που προτείνει (αλήθεια ποιά;)
Και ο Λαπαβίτσας όμως ή ο Παπακωνσταντίνου καθόλου δεν με έχουν πείσει γιά το αν οι όροι που προτεινουν είναι γειωμένοι στην εκτίμηση κάποιου συσχετισμού. Ποιός μπορεί να είναι αυτός; Έστω ας μην υπάρχει (που τίποτε δεν υπάρχει) αλλά που θα μπορούσαμε ρεαλιστικά ή άντε, ας είναι και ουτοπικά, να επιδιώξουμε.
Αυτά.
ΥΓ. Οι πίπες με το Ζαχαριάδη δεν προσφέρουν ούτε γνωστικά ούτε πολιτικά στην κουβέντα κττμγ. Και εν πάση περιπτώσει άμα θες να πούμε γιά αυτά να βάλεις και το δεύτερο γράμμα. Και τότε να πούμε γιά την πολιτική των λαικών μετώπων κλπ άσχετα με το θέμα μας. Άσε που είναι ολόκληρο (και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο) ζήτημα πως συσχετίζεται το 1 και το 2 γράμμα του Ζαχαριάδη με το ΕΑΜ κλπ. Άμα είναι να το ρίξουμε σε τέτοια τότε βάλε καλύτερα το άρθρο του Πουλαντζά γιά τα μέτωπα από τον Αγώνα του Παρισιού κι ας τον αρχιμαλάκα το Ζαχαριάδη. Μας είχε πάρει εκατό χιλιάδες φορές στο λαιμό του το ζώο. Ένα δεξιό υποκείμενο και μισό, ελεεινός και δούλος της Σοβιετίας. Δεν άφησε και τίποτα που να μην το κάνει λάθος, σιχτίρ ο άθλιος.
Ξαναδιάβασα προσεκτικά το κειμενάκι γιά το Κράτος και το Κεφάλαιο. Είμαι σύμφωνος με μία μόνο παρατήρηση, συμπληρωματική νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θεωρήσουμε το κράτος ως την "υλική συμπύκνωση του ταξικού συσχετισμού των δυνάμεων" (*), τότε έχουμε:
1. από τη μία την αποδυνάμωση του κράτους από την άποψη του ρυθμιστή των οικονομικών λειτουργιών. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις σχετικά με την κερδοφορία του κεφαλαίου, που πολύ σωστά επισημαίνει το κείμενο. Έχει επίσης να κάνει με τη χαλάρωση των παρεμβάσεων ρύθμισης και της αγοράς εργασίας και των σχετικών οικονομικών μεγεθών. Μη λησμονάμε ότι το βασικότερο εμπόρευμα στον καπιταλισμό είναι η εργασία κλπ γνωστά συναφή ζητήματα.
2. από την άλλη όμως την ενδυνάμωση του κράτους σε σχέση με τις πολιτικές ελέγχου της εργατικής δύναμης. Η ένταση της αστυνομικοστρατιωτικής θωράκισης είναι εν προκειμένω η πιό ορατή πλευρά της υπόθεσης. Εδώ μιλάμε γιά το σύνολο των θεσμίσεων που αντιστοιχούν σε νέα μοντέλα οργάνωσης της εκμετάλλευσης, των όρων αναπαραγωγής κλπ. (Βλ. νομικά πλαίσια ευνοικά γιά την εργοδοσία, εργ. δικαιώματα, αντιοικολογικά μέτρα κλπ αποτελέσματα της ήττας του εργ. κινήματος) Με ένα λόγο όξυνση των όρων ατομικής διαπραγμάτευσης της εργατικής προσφοράς που σωστά λέει και το κείμενο. Επίσης στην ίδια κατεύθυνση αλλαγή των συνθηκών κορπορατίστικης και πελατειακής διαμεσολάβησης της πολιτικής συναίνεσης.
Κρίσιμα, νομίζω, θέματα σε σχέση με την εκτίμηση της αναδιάταξης του κοινωνικού ανταγωνισμού και του συσχετισμού των δυνάμεων στα οποία καλείται η (όποια) αριστερά να παρέμβει. Χλωμό φαίνεται αλλά νταξ, πράγματι δεν πρέπει να καθόμαστε σα μαλάκες να ακούμε διάφορες χύμα εξυπνάδες οικονομολόγων και καλών προθέσεων προοδευτικών.
Τεσπά, έχω την εντύπωση ότι μ όλα αυτά που λέμε εδώ ούτε ο όποιος συριζας ούτε η ανταρσύα έχουν και πολλή σχέση. Εκτός κάτι ελαχίστων ατόμων. Αυτά και παρντόν που εμακρυγόρησα.
-----------------------------------------------
(*) Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι υιοθετούμε όλα που λέει ο Πουλαντζάς. Από τη σχετική αυτονομία του κράτους μέχρι τις παπάρες περί δημοκρατικού δρόμου δεν είναι ευθεία γραμμή και αυτό αοδείχτηκε ιστορικά χίλιες χιλιάδες φορές.
@ Μίμη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αναφερόμενος στις αντιδράσεις που θα υπάρξουν από την πλευρά των αγορών στην καθιέρωση κανόνων ελέγχου, δηλώνει: «Χρειαζόμαστε άμεσα κανόνες για τις αγορές. Οι αγορές βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκτός ελέγχου. Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τις αντιδράσεις. Όταν θέλεις να ξεράνεις ένα βάλτο δεν ρωτάς πρώτα τα βατράχια…». δεν είναι ανάγκη να είναι κανένας μαρξιστής για να καταλάβει ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει στις σχέσεις του κράτους με το …κεφάλαιο.
Όμως ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μας αριστεράς, είναι ακόμα κολλημένο σε αντιλήψεις που ερμήνευαν τον δυτικό καπιταλισμό με τα ιδεολογικές αντιλήψεις που κατασκευάστηκαν στην Μόσχα αρκετά χρόνια πριν. Αναφέρομαι στο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα που βαφτίστηκε «θεωρία του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού» και προσπαθούσε να ερμηνεύσει τον δυτικό καπιταλισμό ως ανεστραμμένο αντίγραφο του «κρατικού καπιταλισμού» των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» στα οποία η πολιτική και η οικονομική εξουσία ταυτίζονταν μέσω του κράτους. Για αυτά όμως τα ζητήματα θα αναφερθούμε αναλυτικά στο επόμενο κείμενο μας για το θέμα των σχέσεων του κράτους με το κεφάλαιο.
Εξαιρετικά άστοχη η παρομοίωση της θέσης για "αρνηση του χρέους" με το γράμμα Ζαχαριαδη..ο,τι ναναι απο πλευράς πολιτικής εκτίμησης. Επίσης τυπικά αστική-μικροαστική η θέση οτι "ξέρεις κι ενας άλλος που το προτείνει τι είναι?" (Για τον Χάτσον). Φαίνεται αγαπητέ ο Μάιος του 68 δεν σου έμαθε τίποτα "Οταν το δάκτυλο έδειχνε το φεγγάρι ο ηλίθιος κοίταγε το δάκτυλο"....ειναι κοινωνικη υποχρέωση η άρνηση πληρωμής του χρέους ειναι μαρξιστικό επίσης (δεν υπάρχει η εννοια του δημόσιου χρέους στον μαρξισμό) ειναι λογικό επίσης (και απο την σκοπια των δεξιών αναλυτών και οικονομολόγων) ειναι ενα χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ. Αρα που χαλιέσαι? Ο,τι δεν θάχεις επιχειρήματα απέναντι στα παπαγαλάκια? η οτι φοβάσαι σαν πολύ ριζοσπαστική την στάση πληρωμών?
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Marx Factor
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Αν πιστεύεις ότι είναι "πολύ ριζοσπαστική" η στάση πληρωμών μάλλον αναζητάς την ταυτότητα του "επαναστάτη" σε αστικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης. Αναφέρεσαι στον Μάη του 68, αλλά η στάση σου δηλώνει πλήρη έλλειψη φαντασίας.
2. Ανάγκη επιχειρημάτων έχουν αυτοί που τα επιχειρήματά τους και οι πολιτικές τους επιλογές παραμένουν περιθωριακές και τους εμπιστεύονται οι λαϊκές μάζες. Σήμερα που ο κόσμος αποδεσμεύεται από τις δυνάμεις του δικομματισμού, δυστυχώς με αυτά που λέει και κάνει η Αριστερά δεν μπορεί να αγκαλιάσει αυτόν τον κόσμο.
3. Αν πιστεύεις ότι δεν υπάρχει η έννοια του δημόσιου χρέους στον μαρξισμό, τόσο το χειρότερο για τον ...μαρξισμό σου! Όμως, απ' ότι αντιλαμβάνομαι δεν υπάρχουν και πολλές άλλες έννοιες που είναι χρήσιμες για να ερμηνεύσουμε την συγκυρία...
4. Στον δικό μου τον "μαρξισμό", υπάρχει η έννοια της "ταξικής θέσης" και της "ταξικής σκοπιάς" και έχει μεγάλη σημασία από πια θέση μιλάει κάποιος. Αν ο ένας μιλάει στο όνομα της σωτηρίας του καπιταλιστικού συστήματος και ο άλλος στο όνομα της καταστροφής του και προτείνουν τα ίδια πράγματα, τότε από "ταξική σκοπιά" κάποιος κάνει λάθος. Ο δικός σου ο μαρξισμός φαίνεται ότι είναι ...αταξικός, γιαυτό δηλώνεις: τυπικά αστική-μικροαστική η θέση οτι "ξέρεις κι ενας άλλος που το προτείνει τι είναι?
Αν και υποστηρίζεται από αρκετές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες της αριστεράς η συλλογή υπογραφών για "ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ" εδώ και αρκετές μέρες, μέχρι σήμερα (25/5 και ώρα 9.00π.μ.) δεν έχει μαζέψει ούτε 500 υπογραφές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν προτείνεις ως προμετωπίδα της πολιτικής σου γραμμής το ίδιο που προτείνει η Μέρκελ ως τιμωρία της χώρας, τότε ο κόσμος δεν σε εμπιστεύεται. Και δεν σε εμπιστεύεται και για ένα ακόμη λόγο: Γιατί καταλαβαίνει ότι αυτό που προτείνεις, έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να γίνει με τους όρους της Μέρκελ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζητούμενο για τους εργαζόμενους είναι να αναιρεθούν τα μέτρα που παίρνει η Κυβέρνηση. Όταν μπαίνει ως προμετωπίδα η "ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ" υπονοείται σαφώς, ότι θα πληρώσουν πάλι οι εργαζόμενοι, αλλά θα είναι εθνικά περίφανοι αφού θα διώξουν τον ξένο ζυγό. Δηλαδή, ζήσε Μάη μου να φας ...τριφύλι.
Ο απλός κοσμάκης ρωτάει, τι να κάνει τα 10 ευρώ που έχει στις Τράπεζες. Να πάει να τα πάρει και να βάλει στο σεντούκι του (γιατί δεν μπορεί να τα βγάλει έξω), ή να τα αφήσει στις τράπεζες και να χάσουν την αξία τους, γιατί είτε προλεταριακή στάση πληρωμών γίνει είτε αστιστική, είναι σίγουρο ότι θα υποτιμηθούν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντι αλλης απαντησης αντιγραφω τον Γ.Πολιτη απο τα σημερινα ΝΕΑ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αναρωτιεμαι αντε καλα ο δρομος της ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ δεν οδηγει πισω στις "χρυσες μερες" του 2000 , ο δρομος που προτεινουν ΔΝΤ-ΕΕ και ακολουθουν , σαν ζηλωτες τα ευαγγελια , η κυβερνηση και το μπλοκ εξουσιας που οδηγει?
"Είπε ότι η πολυσυζητημένη αναδιάρθρωση του χρέους δεν αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης. Αυτό σημαίνει ότι πάση θυσία θα πληρώσουμε τα χρέη μας. Είναι καιρός να το πάρουν απόφαση και εντός Ελλάδας διάφοροι αεριτζήδες τζογαδόροι και τα παπαγαλάκια τους- όλοι γνωστοί από την περίοδο του χρηματιστηρίου. Να το καταλάβουν επίσης και πολλοί αφελείς πολιτικοί που επαναλαμβάνουν στις ζυμώσεις τους το παραμύθι του τσαμπουκά, ότι δήθεν μπορούμε να πληρώσουμε λιγότερα από όσα χρωστάμε. Μπορούμε βέβαια να γίνουμε τσαμπουκάδες και μάγκες και ωραίοι, μόνο να ξέρουμε ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πίσω στις χρυσές μέρες της Ελλάδας του 2000, αλλά στην Αλβανία του Χότζα όπου δεν υπήρχαν ούτε φραπεδιές ούτε επιδοτήσεις ούτε μπουζουξίδικα."
Αρης Παρασκευοπουλος
Μια απάντηση στον Marx Factor για το "δημόσιο χρέος" από τον ίδιο τον Μάρξ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του Δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς να ’ναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του Δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεόγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Καρλ Μαρξ Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σ. 779, μτφ, Παναγιώτη Μαυρομάτη, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1978
«Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κ.τ.λ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν’ αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης».
Καρλ Μαρξ Το Κεφάλαιο, Τόμος Πρώτος, σ. 780-781, μτφ. Παναγιώτη Μαυρομάτη, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1978
@ Αρη Παρασκευοπουλο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό υποστηρίζουμε: Ότι το κρίσημο δεν είναι η στάση πληρωμών ή η έξοδος από την ΟΝΕ, αλλά το πως θα ανατραπεί αυτή η αντιλαϊκή πολιτική, την οποία επιβάλει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Αν δεν φύγει αυτή η κυβέρνηση δεν έχει νόημα να μιλάμε για διέξοδο από την κρίση.
Τώρα αν θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση, αν θα γίνει διαγραφή του χρέους ή οτιδήποτε άλλο είναι θέμα προς συζήτηση μετά την κυβερνητική αλλαγή. Εμείς θέλουμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να διαπραγματεύεται το χρέος με τρόπο που να μην φορτώνει το βάρος στον εργαζόμενο λαό αλλά θα πρέπει να πληρώσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το κεφάλαιο. Αν επιτευχθεί ο στόχος να μην πληρώνουν οι εργαζόμενοι, τότε δεν μας ενδιαφέρει δε πια από τις πολλές εναλλακτικές λύσεις που έχουν θα εφαρμοστεί(να το πάρουν με φορολογία από το κεφάλαιο και την ακίνητη περιουσία, να το χαρίσουν, να διαγράψουν ένα τμήμα του, να το παγώσουν για κάποια χρόνια κλπ κλπ)..
Οι έλληνες ενδιαφέρονται περισσότερο για το πόσο διαβρωμένο είναι το πολιτικό τους σύστημα και ρίχνουν σε αυτό ευθύνες για την πορεία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικός ο αριθμός υπογραφών που έχουν μαζευτεί εδώ: ΑΡΣΗ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήμα αγαπητε συντροφε ΕΝΩΣΗ ΟΠΑΔΩΝ , δεν εχω αντιληφθει κανεναν απ αυτους που προτασσουν την αλλη σταση για το χρεος , εστω να υποννοει , οτι αυτα θα γινουν απο το υπαρχον μπλοκ εξουσιας !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μπλοκ εξουσιας εχει ξεκαθαρη θεση που εκφραζεται "λαικα" απο το αρθρο του Πολιτη που παρεθεσα .
Η δικη μου διαφωνια ειναι με τους φιλους που λενε , "αυτα που λετε ειναι καταστροφη για τον λαο" , "τα λενε και οι αστοι οικονομολογοι" και διαφορα αλλα τετοια επιχειρηματα .
Η ουσια ειναι οτι η αποπληρωμη του χρεους (πιο ειδικοι απο μενα το εχουν αποδειξει με νουμερα)
ακομα και αν συνθλιβει καθε εννοια εργασιακου και κοινωνικου δικαιωματος , δεν ειναι πραγματοποιησιμη , ειναι προφανες λοιπον οτι απλα η κοινωνια οδηγειται σε θυσια για τα συμφεροντα των πιο ληστρικων κυκλων του κεφαλαιου .
Και ερχεται το θεμα που πρεπει να θεσει η αριστερα :
θυσιες για να αυξησει τα κερδη το το κεφαλαιο
η
θυσιες για να οικοδομησουμε μια αλλη κοινωνια
Αρης Παρασκευοπουλος
@Αρη Παρασκευοπουλο
ΑπάντησηΔιαγραφήοποιαδήποτε κυβέρνηση σκέφτεται να κάνει στάση πληρωμών δεν πρόκειται να το δηλώσει πριν και νομίζω πως είναι προφανείς οι λόγοι. Επομένως κάποιοι εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, όπως ο κ. Πολίτης για να καθησυχάζουν τον κόσμο να μην πάει και πάρει τα λεφτά του από τις τράπεζες γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο είναι σίγουρο ότι θα συνοδεύεται με έξοδο από το ευρώ και υποτίμηση. Μάλιστα αν σκοπεύει η κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο - όπως εξάλλου έχει υποδείξει και η κ. Μέρκελ - ίσως το κάνει γρήγορα για να προλάβει τις λαϊκές αντιδράσεις (όχι μόνον στα συλλαλητήρια αλλά και στην ανάληψη των καταθέσεων από τις τράπεζες).
Επίσης θεωρώ ότι η θέση πως έτσι ή αλλιώς θα πρέπει να πληρώσει ο λαός είναι αντιδραστική θέση και την προβάλλουν όσοι θα βγουν κερδισμένοι από την χρεωκοπία της χώρας μας που θα εκδηλωθεί ως στάση πληρωμών – έξοδος από το ευρώ. Και κερδισμένοι δεν θα βγει μόνον το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και αρκετά μεγάλα κομμάτια της ντόπιας αστικής τάξης και αρκετοί μικρομεσαίοι. Όπως γίνεται συνήθως την πληρώνει ο λαός. Όμως υπάρχουν λύσεις και μάλιστα χωρίς να ανατραπεί το κοινωνικό σύστημα και να έχουμε κομμουνισμό, που μπορούν να μην φορτώσουν τα βάρη στον κόσμο της εργασίας. Και έχουν γίνει πειστικές και τεκμηριωμένες προτάσεις για το πώς μπορεί να διευθετηθεί το ζήτημα.
Η αδυναμία της αριστεράς εντοπίζεται ακριβώς στο ότι αυτό περιγράφεται στο προηγούμενο σχόλιο δεν μπορεί να το παρουσιάσει με πειστικό τρόπο στην κοινωνία: Θα πρέπει να ανατρέψει την λογική που προβάλει ο Αρης Παρασκευόπουλος,όταν ισχυρίζεται ότι Και ερχεται το θεμα που πρεπει να θεσει η αριστερα :θυσιες για να αυξησει τα κερδη το το κεφαλαιο η θυσιες για να οικοδομησουμε μια αλλη κοινωνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα, η Αριστερά θα πρέπει να καταδείξει ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις διεξόδου χωρίς να κάνει άλλες θυσίες ο κόσμος της εργασίας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι πολιτισμός μας έχει εξελιχτεί σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο και να πληρωνόμαστε περισσότερο. Σήμερα η ανθρωπότητα δεν υστερεί στην παραγωγή αγαθών αλλά στην διαχείρισή τους. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός χωρίς να χρειαστεί να κάνει άλλες θυσίες ο κόσμος της εργασίας.
EΟΣ,είχα γράψει και παλιότερα για το θέμα και δε δημοσιεύτηκε ποτέ.Ελπίζω τώρα να γίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες να δούμε τα πράγματα από ταξική θέση και σωστά κάνεις.Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι βάρβαρη εσωτερική υποτίμηση εισοδημάτων με τα μέτρα αυτά και εντός ευρώ.Το ζητούμενο είναι λοιπόν να απεμπλακούμε από αυτά προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό;Καταρχήν,με ανυποχώρητους απεργιακούς αγώνες που να λένε να μην περάσουν τα μέτρα.Αυτό φτάνει ως πρόταση;Για να το θέσω αλλιώς,πώς θα πειστεί ο εργαζόμενος να χάσει μεροκάματα για να απεργήσει;Σε ποιά προοπτική θα τον καλούμε να το κάνει;Νομίζω ότι πετά λίγο την μπάλα στην κερκίδα όποιος λέει μόνο "αγώνες".
Και όσον αφορά στο "να φύγει η κυβέρνηση".Καλό και άγιο αλλά υπάρχουν 2 προβλήματα αν λες μόνο αυτό:
1)Όσοι λένε στάση πληρωμών δεν το εντάσσουν σε ένα πλαίσιο άλλης πολιτικής;Δε λένε και άλλα που συνηγορούν σε μια άλλη πολιτική κατεύθυνση (εθνικοποίηση τραπεζών,φορολόγηση κεφαλαίου,μέτρα για συγκράτηση φυγής κεφαλαίων,αναδιανομή εισοδήματος υπέρ της εργασίας);Ξαναδιάβασε τα κείμενα ΚΟΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αυτό.Είναι φτηνός συνδικαλισμός να τους χρεώνεις ότι λένε οι αστοί και η Μέρκελ.Αυτοί λένε στάση πληρωμών είτε ΜΕΣΑ στο ευρώ (ακόμα χειρότερη εσωτερική υποτίμηση δηλαδή) είτε έξω με τη λογική των σημερινών μέτρων όμως.Αν έκανα κι εγώ συνδικαλισμό θα έλεγα ότι όσοι δε λένε στάση πληρωμών λένε ότι και Γιωργάκης-ΔΝΤ-ΕΕ.Είναι σοβαρός τρόπος να συζητάμε αυτό;
2)Ωραία, να πούμε να φύγουν αυτοί.Αλλά αυτοί που θα ρθουν τι να πουν;Είναι σοβαρή πρόταση να λες απλά στον κόσμο να φύγουν αυτοί και βλέπουμε...Ο συσχετισμός οικοδομείται και στη βάση των αιτημάτων και της πρότασης.Αλλιώς ξαναπετάς την μπάλα στην κερκίδα.Όπως ο συμπαθής Μηλιός που μετά την επικεφαλίδα "είναι η πολιτική ηλίθιε" γράφει γενικολογίες στο τελευταίο editorial των Θέσεων.Φρόντισε όμως πριν να αναγορεύσει όλους όσους λένε τα παραπάνω ως συνεχιστές της...θεωρίας της εξάρτησης και εθνοκεντριστές (σημειώνω ότι θεωρητικά συμφωνώ με το Μηλιό,αρκεί να μην κάνει θεωρητικούς συνδικαλισμούς...).
Γενικότερο σχόλιο:η αντιπαράθεση μέσα στο ΣΥΝ είναι στη βάση της αντίθεσης "διεθνισμός" vs. "εθνοκεντρισμού" (σύμφωνα με την οπτική του Τσιπρέϊκου).Εγώ πάλι πιστέυω ότι είναι κοσμοπολιτισμός που αρνείται να διανοηθεί ότι υπάρχει ζωή και έξω από το ευρώ και την ΟΝΕ και ταξικός διεθνισμός που αντιλαμβάνεται όσα είπε ο θείος Βλαδίμηρος περί αδύνατου κρίκου,ανισόμετρης ανάπτυξης και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.Πώς ακριβώς βοηθάς σε αυτήν την αντιπαράθεση αναγορεύοντας ως κύριο αντίπαλο σου τους "εθνοκεντριστές";
Κάθε πρόταση θα έχει κόστος σήμερα για τους εργαζόμενους (εκτός από το "επανάσταση αύριο" που φαντάζομαι όλοι συμφωνούμε ότι είναι αριστερισμός).Όμως νομίζω η πρόταση περί στάσης πληρωμών εντός ενός πλαισίου προστασίας και αναδιανομής θα έχει λιγότερο από το να μείνουμε στο ευρώ.Η άλλη είναι ο δρόμος της εσωτερικής υποτίμησης χωρίς γυρισμό...
Εγώ δεν καταλαβαίνω τη γραμμή "να φύγει αυτή η κυβέρνηση". Ναι, προφανώς να φύγει. Και μετά τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοώ πώς ρε παιδί μου αρθρώνεται μία μαζική γραμμή με αυτό το σύνθημα;
Υποθέτει κανείς ότι εννοεί μία άλλη κυβέρνηση που θα πάρει πίσω τα μέτρα.
Μάλιστα. Ωραία θα τα πάρει πίσω και πώς θα χειριστεί το χρέος;
Αν δεν συνοδεύεται από μία στοιχειώση απάντηση σε αυτό τότε η επιδίωξη ανατροπής της κυβέρνησης είναι αέρας κοπανιστός.
Ότι μία στάση πληρωμών από αστική κυβέρνηση θα φέρει κέρδη στη μπουρζουαζία και αρκετούς μικρομεσαίους όπως λέει ο ΕΟΣ είναι σωστό.
Όμως με ποιά μέτρα μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό δεν λέει πέρα από το ότι υπάρχουν προτάσεις ώστε να "διευθετηθεί το ζήτημα".
Ποιές συγκεκριμμένα και ποιός πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός μπορεί να τις υλοποιήσει;
Άρα το σύνθημα ανατροπής της κυβέρνησης είναι αέρα πατέρα αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμμένες προτάσεις αναστροφής της κατανομής του βάρους:
τα βάρη να πάνε από τους εργαζόμενους στο κεφάλαιο.
Ε, αν δεν μπει χοντρό χέρι
στις τράπεζες
τη διαχείριση της ενέργειας
τις μεγάλες επιχειρήσεις
ποιό είναι το νόημα να φύγει η κυβέρνηση και να έρθει άλλη;
Εννοώ ότι ιστορικά έχει παίξει κατ επανάληψη το σενάριο να πέσει μία κυβέρνηση μετά από λαικές κινητοποιήσεις και μετά, επειδή η αριστερά και το εργατικό κίνημα δεν έχουν στρατηγική και συσχετισμό, να έρθει μία άλλη που κάνει τα ίδια και χειρότερα.
Ας πούμε πέφτει ο Γιωργάκης και επειδή η αριστερή αντιπολίτευση ήταν μεν καταλυτική στο να τον ρίξει αλλά δεν έχει αρκετή δυναμική ώστε να ανατρέψει το μπλοκ εξουσίας συνολικά, ο Γιωργάκης αντικαθίσταται από μία λαικίστικη δεξιά ή κεντροδεξιά ή κεντροαριστερή ή "εθνικής σωτηρίας" συμμαχία. Όπως δηλαδή χοντρικά έγινε στην Αργεντινή.
Τι κάνουμε - λέμε τότε;
Και βεβαίως όλα αυτά ΔΕΝ είναι ΚΑΘΟΛΟΥ θέμα προς συζήτηση ΜΕΤΑ την κυβερνητική αλλαγή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν λες αυτό δεν πείθεις ούτε μισόν. Αντίθετα ανοίγεις το δρόμο σε κάθε σπεκουλάντη που θα θέλει να κερδίσει από το ενδεχόμενο σενάριο αλλαγής της κυβέρνησης και τη λήψη μέτρων με όρους όμως που θα είναι τελικά σε βάρος των εργαζομένων.
Είτε με τη μορφή της παύσης πληρωμών είτε με όποια άλλη.
Πολιτικός αγώνας χωρίς συγκεκριμμένη θέση γιά το χειρισμό του χρέους είναι αυτή τη στιγμή όχι μόνον καταδικασμένος αλλά οδηγεί μαθηματικά στην απόλυτη αφερεγγυότητα, αναξιοπιστία και συντριβή του ό,τι έχει απομείνει.
Ιδού.
απευθυνομαι στους δυο τελευταιους συντροφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυντροφοι ο ρεαλισμος και η γνωση του τι περιμενουμε δεν εβλαψε ποτε κανεναν.
Δεν νομιζω οτι υπαρχει αριστερος που δεν θα αγωνιζοταν για να μην πληρωσει τιποτα ο κοσμος της εργασιας , αλλα η σκροφα η ιστορια αλλα μας μαθαινει:
Πιστευει κανεις οτι σε μια υποτιθεμενη περιπτωση που μια προοδευτικη κυβερνηση αναδιαρθρωνε την οικονομια της χωρας σε φιλολαικη κατευθυνση( ουτε να γραψω δεν θελω σοσιαλιστικη , γιατι τοτε θα ειχαμε ποιο αγρια θεματα )θα την αφηνε ανενοχλητη , στο οικονομικο επιπεδο , η διεθνης του κεφαλαιου ?
Οποιος το πιστευει αγνοει τα διδαγματα της ιστοριας συντροφοι .
Συντροφοι μην κρυβομαστε πισω απο το δακτυλο μας , οι επιλογες που εχουμε μπροστα μας ειναι δυο :
ΝΑ γινουμε Αργεντινη με το 70% του πληθυσμου κατω απο το οριο της φτωχειας , και την ξενη και ντοπια ολιγαρχια να κανει παρτυ .
ΝΑ γινουμε (στο οικονομικο και οχι στο πολιτικο) μια νεα Κουβα , που προσπαθουμε να χτισουμε την νεα κοινωνια .
@ Μίμη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω ότι διαφωνούμε στο γενικό τρόπο του πολιτικού χειρισμού της κρίσης από την μεριά της Αριστεράς. Όμως θα πρέπει να οριοθετηθούμε από το παρελθόν της και το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και για να "προβοκάρω" λίγο την συζήτηση, θα σταθώ σένα σημείο από αυτά που γράφεις: Ε, αν δεν μπει χοντρό χέρι τις τράπεζες τη διαχείριση της ενέργειας τις μεγάλες επιχειρήσεις
E λοιπόν, αυτά καθ' εαυτά αυτά τα μέτρα δεν έχουν κανένα "αντικαπιταλιστικό" ή επαναστατικό χαρακτήρα. Στη χώρα μας ο Κ. Καραμανλής ήταν αυτός που εθνικοποίησε τράπεζες (την Εμπορική από τον Ανδρεάδη κλπ), που μας έβγαλε από το ΝΑΤΟ (έστω και προσωρινά) και η χούντα του Παπαδόπουλου που χάρισε αγροτικά δάνεια και δεν χρέωσε την χώρα μας με κανένα εξωτερικό δανεισμό. Αντίθετα αυτή που την υπερχρέωσαν ήταν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου και όσες ακολούθησαν.
Επίσης γράφεις: Πολιτικός αγώνας χωρίς συγκεκριμμένη θέση γιά το χειρισμό του χρέους είναι αυτή τη στιγμή όχι μόνον καταδικασμένος αλλά οδηγεί μαθηματικά στην απόλυτη αφερεγγυότητα, αναξιοπιστία και συντριβή του ό,τι έχει απομείνει. . Θα διαφωνήσω μαζί σου γιατί θεωρώ ότι στην πραγματικότητα υποτιμάς του πολιτικού αγώνα και τον θεωρείς ως μια τακτική διαπραγμάτευσης για το χρέος. Ο πολιτικός αγώνας έχει στόχο να προστατεύσει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και ο λαός θα πρέπει να έχει μια κυβέρνηση που την εμπιστεύεται να χειριστεί προς όφελός του τέτοια ζητήματα.
Σε αυτή την περίπτωση η θέση είναι σαφής: Ότι το ζήτημα του χρέους μπορεί να ρυθμιστεί χωρίς να το πληρώσει ο κόσμος της εργασίας. Έχουν ήδη γραφτεί αρκετά προς αυτή την κατεύθυνση (αλλαγή της φορολογικής πολιτικής με περιορισμό της νόμιμης και παράνομης φοροδιαφυγής, με φορολογία της ακίνητης περιουσίας, με μείωση των στρατιωτικών δαπανών κλπ. κλπ).
Ωραία, γιά να τα δούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πράγματι ατυχής διατύπωση "χοντρό χέρι" υπονοεί οικονομικά και βέβαια πολιτικά μέτρα. Προς εύρεση είναι αυτά σε μαζικές διαδικασίες (πούντες;), όμως:
Χωρίς βέβαια να είναι καθόλου επαναστατικό, χέρι στις μεγάλες επιχειρήσεις σημαίνει και φορολογία και παρέμβαση στο που, πως και γιατί κάνουν μπίζνες. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να μην είναι απλά αλλά αλλοιώς δε γίνεται.
Πως και τι να γίνει αν δεν μπει χέρι στην Πετρόλα και τον Ασπρόπυργο;
Ενεργειακή πολιτική: μείζον θέμα. Συμφωνίες γιά το αέριο, η Πτολεμαίδα, οι συμφωνίες με τη Βουλγαρία. Εδώ πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα, είναι σαφές και πρέπει να βρεθούν τουλάχιστον κάποιες κατευθύνσεις..
Η όποια αριστερά ούτε έχει πάρει χαμπάρι τίποτα και κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.
Επίσης σε αυτά τα πλαίσια η ΔΕΗ και η εμπλοκή της σε μία σειρά από συναφείς δραστηριότητες.
Εκεί έχουμε κάτι συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΣΥΝ που είναι να σε φυλάει ο θεός κι ο διάολος ταυτοχρόνως.
Οι τράπεζες. Χαρήκαμε ότι μπορεί όποια δεξιά κυβέρνηση να κάνει εθνικοποιήσεις. Το ζήτημα όμως εδώ είναι η παρέμβαση στις κινήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα που πάντα στις δικές μας συνθήκες αποβαίνουν σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Εννοείται μαχαίρι στις στρατιωτικές δαπάνες.
Βέβαια και όλα αυτά μπορεί να θεωρηθεί ότι μένουν σε μία αντίληψη κρατισμού που πράγματι ακόμα χαρακτηρίζει την αριστερά. Το στοίχημα ωστόσο είναι να εγγραφούν σε μία προοπτική κοινωνικού ελέγχου που μπορεί να ανοίξει το εργατικό κίνημα και μόνον αυτό. Σε οικονομική αλλά και πολιτική κατεύθυνση. Εδώ τα πράγματα είναι ιδιαίτερα δύσκολα αν όχι κατασκότεινα.
Είμαστε ρε φίλε σε μαύρα χάλια. Καθόμαστε και μιλάμε και κανείς μα κανείς δεν έχει βάλει καν το ζήτημα της εκκλησίας σε ριζική βάση.
Τι να λέμε δηλαδή;
Εκμετάλλευση με κοικωνικό-εργατικό έλεγχο της εκκλ. περιουσίας.
Σκληρή φορολογία των δραστηριοτήτων της εκκλησίας.
Παύση καταβολής των μισθών των κληρικών από το δημόσιο ταμείο.
Κατάργηση - ριζική αλλαγή του άρθρου 3 του συντάγματος.
Καν ο Αλαβάνος δε λέει τέτοια, μόνο ψελλίζει κάτι γενικότητες από ντροπή. Ο δε άθλιος Τσίπρας, το κωλοπαιδάριο, πήγε στο δεσπότη και είπε μετά ότι πρέπει να γίνει διάλογος και ξερωγωτι!!!!!
Τέλος πάντων, πως μπορεί ο λαός που λες να έχει κυβέρνηση που να εμπιστεύεται αν δεν του έχουν δείξει οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να την αποτελέσουν ότι πράγματι δρομολογούν την αντιστροφή των χρεώσεων:
από τους εργαζόμενους προς το κεφάλαιο
Εδώ μιλάμε δηλαδή γιά τη σωτηρία κάποιων βασικών στοιχείων του κράτους προνοίας όσο υπήρχε καν τέτοιο στην Ελλάδα. (Ο χαρακτήρας των αναδιανεμητικώνν πολιτικών του οποίου δεν είναι αμέτοχος των κρισιακών διαδικασιών αλλά αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα). Ποιούς σοσιαλισμούς τώρα και τέτοια. Ο πολιτικός αγώνας που λες να προστατεύσει τα συμφέροντα της εργασίας πρέπει γιά να το πράξει αυτό να έχει προτάσεις υλοποιήσιμες άμεσα γιά το θέμα του χρέους. Δεν καταλαβαίνω δηλαδή που διαφωνούμε.
Προσωπικά είμαι βαθύτατα απαισιόδοξος. Κυρίως γιατί από πουθενά (το αντίθετο μάλιστα) δεν φαίνονται να υπάρχουν πρωτοβουλίες ή κινήσεις του κόσμου της εργασίας που να εγείρουν με πολιτικούς όρους το μετριασμό (έστω σε έναν βαθμό) της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου στη διεύθυνση της παραγωγικής διαδικασίας.
Και επίσης ούτε στη σφαίρα της κυκλοφορίας, ούτε εκεί!
Αυτή τη στιγμή η ήττα είναι συντριπτική και κατά κράτος.
Βασικός δείκτης είναι η ιδεολογική αποδοχή του καταμερισμού των ευθυνών που έρχεται λουκούμι στο κεφάλαιο. Δηλ. του ότι φταίνε οι κλέφτες πολιτικοί, τα λαμόγια, οι φοροφυγάδες, φταίμε όλοι κλπ κλπ.
Παράλληλα η ανασφάλεια, το μούδιασμα κλπ φαίνεται να ενισχύουν τον κορπορατισμό, τις ατομικές στρατηγικές κλπ.
Νομίζω ότι ούτε οι ίδιοι οι κυρίαρχοι κύκλοι δεν περίμεναν να πάνε τόσο καλά.
Μακάρι να πέφτω έξω και να αλλάξουν τα πράγματα. Επί του παρόντος κάτι τέτοιο δε φαίνεται στον ορίζοντα.
@Μίμη, OK!
ΑπάντησηΔιαγραφή