ΣΥΡΙΖΑ: "ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει"

Σε τι διαφέρουν οι τότε δηλώσεις του Ν. Κωνσταντόπουλου
από τις πρόσφατες  αποφάσεις της  ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού;

Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις εκλογικές διαδικασίες της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.Οι ενωτικές προσπάθειες τις Αριστεράς στη χώρα μας, αναζητούν την επιβεβαίωσή τους και την επικύρωσή τους στους αστικούς θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και όχι στο μαζικό κίνημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σαν ένα κοινό εκλογικό σχήμα κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς. Χωρίς ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, θα ήταν δύσκολο να ανοίξει ένα δρόμο ενάντια στον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση της αριστεράς. Ως εγχείρημα εμπεριείχε σπέρματα υπέρβασης, τα οποία ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν να γεννήσουν την νέα Αριστερά του 21ου αιώνα. Και ο θάνατός του επικυρώθηκε στις πρόσφατες εκλογές διαδικασίες. Τον ίδιο ακριβώς δρόμο ακολουθεί και ο “μικρός ΣΥΡΙΖΑ”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πολιτική της συγκρότηση σήμερα είναι προφανές ότι περνάει μέσα από εκλογικό αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών γιατί στοχεύει πρώτιστα στο πως να διαχειριστεί το υψηλό ποσοστό ψήφων που συγκέντρωσε, σε σχέση με τον αριθμό των οργανωμένων μελών της.

Σε ένα παλαιότερο κείμενό μας σχετικά με το τι καινούργιο έφερνε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γράφαμε:“ Τι καινούργιο μπορεί να γεννήσει μια αριστερά, που η στάση της απέναντι σε οποιοδήποτε ζήτημα που αναδεικνύει η συγκυρία, είναι γνωστή εκ των προτέρων ή μπορεί εύκολα να προβλεφθεί από τον οποιονδήποτε, μέχρι την πιο μικρή της λεπτομέρεια; Τίποτα απολύτως! Η τομή που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέδειξε νέα στοιχεία, εντοπίζεται στην “απρόβλεπτη” συμμετοχή των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα ρίσκα που πήραν αυτές οι δυνάμεις ήταν μεγάλα, γι αυτό δέχτηκαν και τους μεγαλύτερους κλυδωνισμούς από το αβέβαιο και τολμηρό άλμα προς τα εμπρός. Μια κοινή εκλογή κάθοδος της ΑΚΟΑ με τον ΣΥΝ θα φαινόταν απλά ως ένα φυσικό και “προβλέψιμο” συμβάν, που δεν θα μπορούσε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της αριστεράς. Μάλιστα, ήδη είχε καθυστερήσει να γίνει, αφού είναι αρκετοί αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα των πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στην ΑΚΟΑ και τον ΣΥΝ και θεωρούν αδικαιολόγητη την ύπαρξή τους ως διακριτών πολιτικών οργανισμών.”

Δυστυχώς σήμερα στην μετεκλογική συγκυρία, το πως θα κινηθούν και τι θα προτείνουν τα διάφορα πολιτικά μορφώματα της Αριστεράς είναι πράγματα εντελώς προβλέψιμα, σε τόσο μεγάλο βαθμό που έχουν καταντήσει πλέον να είναι ανιαρές οι συζητήσεις για παρόμοια θέματα: Θεωρούμε ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν έχει την τόλμη και το θάρρος να ξεφύγει από τις μεγαλοπολιτικές και τους μικροσυσχετισμούς που προσδιορίζουν το παρελθόν και το παρόν της Αριστεράς και να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές που είναι απαραίτητες για το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπουν “μεγάλα πολιτικά” σχέδια. Απ' αυτά έχουμε μπουχτίσει... Στα “μικρά” και στα “καθημερινά” ζητήματα κρίνονται πολύ περισσότερα απ' αυτά που φανταζόμαστε!

Το κριτήριο της πράξης είναι αυτό που αποδεικνύει στην πολιτική – και όχι μόνο - τις πραγματικές προθέσεις και διαθέσεις των δρώντων υποκειμένων και όχι οι διακηρύξεις και οι κριτικές που ασκούν σε ότι βρίσκεται γύρω τους. Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε πράγματι μια “λυδία λίθος” που έκρινε ποίος είναι συνεπής ως προς τις διακηρύξεις του, που αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους της επένδυσης του σε αυτό το εγχείρημα, αλλά και τις προθέσεις του για το μέλλον.

Η “λυδία λίθος” λοιπόν για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκεται στην “μάχη των μαχών” που δόθηκε για το εκλογικό κατέβασμα στην περιφέρεια της Αττικής και οδήγησε σε δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ούτε στα διακριτά “πολιτικά σχέδια” που υπαινίσσονται τα ψηφοδέλτια του Μητρόπουλου και του Αλαβάνου. Βρίσκεται στην στάση που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο ψηφοδέλτιο της Δ. Σπανούδη στην Στερεά Ελλάδα. Εκεί καταγράφεται με τον πιο καθαρό τρόπο το μέγεθος των διαφορών ανάμεσα σε πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις που δεν μπορούν να συνυπάρχουν πλέον. Εκεί σύσσωμη η ηγεσία του  ΣΥΝασπιμού (η παρέα του Τσίπρα χέρι - χέρι με την παρέα του Λαφαζάνη) διάλεξε να εναντιωθεί σε ότι πραγματικά κινείται, αντιστέκεται και προσπαθεί να συγκροτηθεί απ' τα κάτω μόνο και μόνο για να συμμαχήσει με τους παραγοντίσκους του πολιτικού περιθωρίου του ΠΑΣΟΚ και να έχει ανοιχτές τις πόρτες προς συνδιαχειριστικές πρακτικές που ήταν βουτηγμένος την προηγούμενη περίοδο ο ΣΥΝασπισμός. Είναι αποκαλυπτικό ότι στην εκλογική κάθοδο του ψηφοδελτίου του “Αυτοδιοικητικού κινήματος περιφέρειας Στερεάς” δεν τόλμησαν να αντιπαρατεθούν με τον τρόπο που το έκανε αυτό ο ΣΥΝασπισμός, όλοι οι πολιτικοί χώροι από τους Οικολόγους και την “Δημοκρατική Αριστερά” ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρ όλες τις πολιτικές διαφορές που είχαν ή και κριτικές που άσκησαν, υπήρξε κριτική στήριξη του ψηφοδέλτιου από δυνάμεις που προέρχονται απ' όλους αυτούς τους πολιτικούς χώρους.

Όποιος σήμερα θέλει να συνεχίσει την κοινή πορεία με την Κουμουνδούρου, μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αναγνωρίζει την ήττα αυτού του εγχειρήματος και επιστέφει στην εποχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, με πολύ χειρότερους όμως όρους. Αξίζει να επισημάνουμε ότι το εμπόδιο για αυτές τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν η “Ανανεωτική πτέρυγα” του ΣΥΝασπισμού, η οποία είχε στοχοποιηθεί από την Κουμουνδούρου αλλά και από πολλές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ως το εξιλαστήριο θύμα. Και οι εξελίξεις το επιβεβαίωσαν με το ποιο πανηγυρικό τρόπο: Είσαι πολιτικά αφερέγγυος, όταν κατεβαίνεις με πατενταρισμένους ΠΑΣΟΚους και προσπαθείς να συμμαχήσεις με πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται στις παρυφές του ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα είσαι σε πόλεμο με πρώην συντρόφους σου που έχουν ακριβώς την ίδια πολιτική στόχευση. Άντε να εξηγήσεις στην κοινωνία γιατί ο Μητρόπουλος είναι καλύτερος από τον Κουβέλη...

Πριν ένα χρόνο περίπου γράφαμε για τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ: Το εγχείρημα αυτό δεν κινδυνεύει σήμερα να ακυρωθεί από τον Λ. Κύρκο και τους πολιτικούς του φίλους οι οποίοι δεν απόκτησαν ποτέ καμία σχέση μαζί του, αλλά από την πολιτική ανικανότητα του «αριστερού ρεύματος», την τυχοδιωκτική πολιτική της ομάδας Τσίπρα και των "μισθοφόρων" της εντός και εκτός ΣΥΝασπισμού. Πρακτικά έχει αρχίσει ήδη να υπονομεύεται από την εποχή που η Κουμουνδούρου απέκτησε με την βοήθεια των στηριγμάτων της εκτός του ΣΥΝ, τον οργανωτικό και πολιτικό έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Στην συνέχεια ανέτρεψαν την συγκρότηση του ως αυτόνομου πολιτικού οργανισμού με μέλη και δημοκρατικές διαδικασίες.

Δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Όπως κατάντησαν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν καταστρέψει το μέλλον του. Δεν υπάρχει σημείο επιστροφής. Θα συνεχίσουμε βεβαίως να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του εγχειρήματος, κυρίως για το γέλιο που προκαλεί η συνέχιση της μικροπολιτικής, του παραγοντισμού και των μικροσυσχετισμών σε συνθήκες αποσάθρωσης και ήττας. Εξάλλου, το “νέο” δεν πρόκειται να γεννηθεί στην Αριστερά, αν δεν καταστραφεί το “παλιό” με τους τρόπους και τις μορφές που υπάρχει σήμερα. Και αυτή η καταστροφή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα...