Μπλόκο στα μέτρα της κυβέρνησης & στο σύμφωνο σταθερότητας

Η «Ευρώπη των λαών» μοιάζει σαν μια μακρινή ουτοπία, αν κρίνουμε από την αλληλεγγύη του γερμανικού λαού, όπως αυτή καταγράφεται μέσα από μια δημοσκόπηση των βρετανικών Financial Times και της εταιρείας Harris poll. Mόνον ένας στους πέντε Γερμανούς τάσσεται υπέρ ενός σχεδίου στήριξης της Ελλάδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, κατά την ίδια δημοσκόπηση, το ένα τρίτο σχεδόν των Γερμανών πιστεύει ότι θα πρέπει να ζητηθεί από την Ελλάδα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, ενώ το 40% θεωρεί ότι θα η γερμανική οικονομία θα ήταν σε καλύτερη θέση εκτός ευρώ. Με αυτά τα δεδομένα η κ. Μέρκελ δεν εκφράζει μόνον τις απαιτήσεις του γερμανικού κεφάλαιου αλλά του γερμανικού λαού, ο οποίος δίνει την ψήφο εμπιστοσύνης του στις πολιτικές της.

Η Αριστερά θα πρέπει να ερμηνεύει σωστά αυτά τα φαινόμενα, γιατί αναδεικνύουν την δύναμη των μηχανισμών που διαμορφώνουν την συναίνεση στις κυρίαρχες πολιτικές του κεφάλαιου. Και πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να μάθει να συζητάει χωρίς προκαταλήψεις και παρωπίδες. Μια συζήτηση με αυτά τα χαρακτηριστικά έγινε πρόσφατα.

Την Κυριακή, 21 Μάρτη, πραγματοποιήθηκε από τις Τοπικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ, Χαλανδρίου, Χολαργού, Αγ. Παρασκευής συγκέντρωση, συζήτηση στον κινηματογράφο «Σινέ Χολαργός» με ομιλητές:τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου,τον Μάκη Καβουριάρη και τον Αλέκο Αλαβάνο. Ιδιαίτερη εντύπωση στο ακροατήριο έκαναν οι αναφορές του Π. Παπακωνσταντίνου για τα  "κοινά" προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα δύο ενωτικά εγχειρήματα (ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στο χώρο της αριστεράς,  όπως και η διατύπωση από Α. Αλαβάνο του αιτήματος της απομάκρυνσης της Κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου. Επίσης, μετά το πέρας των ομιλιών πήρε τον λόγο και εκπρόσωπος του ΚΚΕ μ-λ, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά σε εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.  Μια σύντομη παρουσίαση της εκδήλωσης θα βρείτε εδώ: http://pentanostimi.blogspot.com/2010/03/anoixte.html

Αποσπάσματα από τις εισηγήσεις των ομιλητών:

Από το γραφείο του Α. Αλαβάνου δόθηκαν τα κύρια σημεία της ομιλίας του, τα οποία παρουσιάζουμε παρακάτω:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

- Γιατί η κυβέρνηση θα δανεισθεί με επιτόκιο κάτω από 4,5% σε σύντομο διάστημα

- Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να φύγει το συντομότερο

- Γιατί χρειάζεται το Μέτωπο Αλληλεγγύης για να στείλει το σημερινό πολιτικό τοπίο στο Μουσείο

Ακολουθεί απόσπασμα της σημερινής ομιλίας του Αλ.Αλαβάνου:

«Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες τις κινήσεις στην αγορά ομολόγων και τα ελληνικά επιτόκια σε συνδυασμό με τη νέα πτωτική τάση του ευρώ.

Είναι πια σαφές ότι τα αστρονομικά επιτόκια για τα ελληνικά ομόλογα δεν έχουν καμία σχεδόν πια σχέση με την ελληνική οικονομία η την ελληνική υπερχρέωση. Η κερδοσκοπική αύξησή τους, μαζί με την κερδοσκοπική μείωση της τιμής του ευρώ, σχετίζεται με τα φαινόμενα αλλοπροσαλλισμού , αποσύνθεσης, παρακμής μέσα στην Ευρωζώνη. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απορρίπτει το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προωθεί την ιδέα για Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, μαζεύει τους Υπουργούς Οικονομίας να επεξεργασθούν τις τεχνικές λεπτομέρειες, εγκαταλείπει το σχέδιο μετά τις αντιδράσεις , ανακαλύπτει ξαφνικά τι ωραία είναι η συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άλλα λέει ο Σαρκοζί, άλλα λέει η Μέρκελ, άλλα ο Μπαρόζο, άλλα η Μέρκελ, άλλα ο Γουνκέρ. Άλλα λέει ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας τη μια μέρα, άλλα την άλλη, άλλα την παράλλη.

Ας αφιερώσουμε αυτή την εικόνα σύγχυσης και διάλυσης, με τίμημα όμως μια πρωτοφανή επίθεση στους εργαζόμενους της Ευρώπης και πρώτα – πρώτα της χώρας μας, σε όλους τους υποστηρικτές του «ευρωπαϊσμού».

Τι σημαίνευν όλα αυτά; Σημαίνουν τα ελληνικά επιτόκια, τα spread, αντανακλούν πρωτευόντως το πρόβλημα ταυτότητας και βιωσιμότητας της Ευρωζώνης και δευτερευόντως την υπερχρέωση της ελληνικής οικονομίας.

Τι δυνατότητες μας δίνει αυτή η διαπίστωση; Ότι, ακόμα και με την απαράδεκτη λογική της κυβέρνησης που αποκλείει κάθε ριζοσπαστική κίνηση, η Ελλάδα μπορεί να δανεισθεί με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από το 6%, γιατί όλοι οι λεγόμενοι «επενδυτές» γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μέγεθος κινδύνου για την ελληνική οικονομία δεν απαιτεί τόσο υπέρογκα επιτόκια. Φτάνει να κινηθεί έξω από το γνωστό κύκλωμα Goldman Sachs – Συνδικάτο Τραπεζών – Paulson Hedge Fund και να αναζητήσει πόρους μέσα από ειδική συμφωνία, “private placement”.

Aς αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση το θέατρο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί υπάρχει στο τέλος και ο κίνδυνος να γίνει «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δεν είναι η ώρα για θέατρο στη χώρα μας. Η κυβέρνηση μπορεί, παρά την τεράστια δυσφήμηση της χώρας μας που έχει προκαλέσει, να δανεισθεί με επιτόκια κάτω από το 4,5%. Με επιτόκια μικρότερα από της Ιρλανδίας. Θα το κάνει. Είναι αναγκασμένη πια να το κάνει. Στις αμέσως επόμενες βδομάδες.

Και το ερώτημα είναι: Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν μισό χρόνο; Γιατί κύκλοι του κορυφαίου οικονομικού της επιτελείου τίναξαν στον αέρα κάθε τέτοια απόπειρα; Γιατί κατευθύνθηκαν στην μεσολάβηση και πάλι της Goldman Sachs; Ποιοι ωφελήθηκαν; Δυστυχώς η απάντηση φαίνεται να είναι απλή.

Τα επιτόκια του 6,5% ήταν απαραίτητα για να γίνει η μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία μας ενάντια στο κοινωνικό κράτος. Και η ιστορία συνεχίζεται. Οι θεατρικοί μονόλογοι του κ. Παπανδρέου για το ΔΝΤ απαγγέλλονται για να εμπλουτισθούν τα μέχρι τώρα μέτρα με τις μαζικές απολύσεις.

Αν ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ας παραιτηθεί. Θα είναι πολύ καλύτερη μια Ελλάδα χωρίς Παπανδρέου, παρά μια Ελλάδα με ΔΝΤ.

Γνωρίζω ότι είμαι από τους ελάχιστους που υποστηρίζουν ότι η αυτή κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο δυνατό.

Αυτή η άποψη, βέβαια, δεν συμβαδίζει με τους κανόνες κοσμιωτάτης πολιτικής συμπεριφοράς που επιβάλλουν μια περίοδο χάριτος μέχρι τα μέσα της τετραετίας. Δεν συμβαδίζει με τις δημοσκοπήσεις όπου σήμερα δεν έχει έστω και μικρή ισχύ ένα τέτοιο αίτημα. Δεν συμβαδίζει με την έλλειψη μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας για προοδευτική στροφή στη χώρα μας. Δεν συμβαδίζει με το γεγονός ότι η σημερινή αριστερά είναι πολύ μακριά από την εποχή της αριστεράς του άρθρου 16.

Η θέση αυτή, όμως, επιτάσσεται από το χρέος απέναντι στην ιστορία, ώστε η πατρίδα μας να μη εγκλωβισθεί σε μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση που θα σφραγίσει την παραπέρα οπισθοδρόμησή της για όλο τον 21ο αιώνα.

Η θέση αυτή επιτάσσεται ακόμη από το χρέος της αριστεράς απέναντι στην κοινωνία που, σε μεγάλη σύγχυση, έχει βρεθεί στον δοκιμαστικό σωλήνα των ισχυρότερων καπιταλιστικών δυνάμεων των πλανήτη, συνειδητών και ασυνείδητων, πάντα όμως αδυσώπητων και καταστροφικών. Αν έχει κάποια σημασία αυτό, ας το κρατήσουμε: Ούτε στην επανάσταση του ΄21, ούτε στην καταστροφή της Σμύρνης, ούτε στον εμφύλιο πόλεμο η Ελλάδα δεν βρέθηκε για τόσο πολύ χρ’ονο κεντρικό θέμα στα μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη.

Χρέος ιδιαίτερα απέναντι σε δύο κατηγορίες.

Στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που τους αξίζει να ζήσουν αυτή τη φάση της ζωής τους με άνεση, χωρίς στερήσεις και ελλείψεις, με αίσθηση ασφάλειας για τους απογόνους τους, με αξιοπρέπεια.

Χρέος απέναντι στις νέες και τους νέους. Μια φορά είναι τα είκοσι. Μια φορά είναι τα τριάντα. Ούτε η Μέρκελ ούτε ο Μπαρόζο ούτε ο Τρισέ ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Παπακωνσταντίνου έχουν δικαίωμα να βεβηλώσουν τα καλύτερά τους χρόνια. Τα μοναδικά χρόνια. Δεν έχουν δικαίωμα να στερούν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κονδύλια και να κάνουν την παιδεία μας αθλιότερη. Δεν έχουν δικαίωμα από ανειδίκευτους μέχρι μεταπτυχιακούς να τους πετάνε στο δρόμο. Δεν έχουν δικαίωμα να βγάζουν τα παιδιά μας άχρηστα, πληγωμένα, χωρίς αυτοεκτίμηση. Δεν έχουν δικαίωμα να πετάνε τις «ψυχούλες» μας στο δρόμο οι εργοδότες σα κοινωνικά σκουπίδια. Δεν έχουν δικαίωμα να τα κάνουν να νοσταλγούν τα stage στα Ταχυδρομεία, στο ΙΚΑ, στους Δήμους. Δεν έχουν δικαίωμα να τα σπρώχνουν στις ουσίες, την εγκληματικότητα, τη βία, τον ρατσισμό. Δεν έχουν δικαίωμα να στέλνουν τον σαραντάρη στο πολιτικά γραφείο, να ζητάει δουλειά και να κλαίει.

Η ανάγκη να φύγει το γρηγορότερο η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν στρέφεται ενάντια στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί έχουν εξαπατηθεί περισσότερο από όλους από μια ηγεσία που άλλα έλεγε και εντελώς διαφορετικά κάνει. Μια κυβέρνηση που, τη στοιχειώδη ευπρέπεια αν έχει, θα πρέπει να προχωρήσει σε Δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα μέτρα που παίρνει.

Για αυτό είναι αναγκαίο να βρεθούμε όλοι μαζί στους αγώνες. Αλλά και πιο πέρα, στη συγκρότηση ενός Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που θα εκφράσει μια νέα πλειοψηφία σωτηρίας της χώρας. Αριστεροί, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες, δημοκράτες. Πολίτες που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και απλοί και έντιμοι πολίτες που έχουν ψηφίσει δεξιά, ηθικό συναυτουργό στη σημερινή πολιτική. Νέοι και νέες, με τα πιο ευαίσθητα και πρωτοποριακά τους στοιχεία, που σε μεγάλο βαθμό σήμερα προσανατολίζονται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ένα Μέτωπο, δικτυωμένο σε τοπικές επιτροπές, που θα συνενώνει πολλαπλά κοινωνικά ρεύματα, θα αναδεικνύει μια νέα ενωτική δύναμη που έχει ανάγκη σήμερα ο τόπος μας και θα στείλει το σημερινό πολιτικό τοπίο στο Μουσείο».

Αθήνα, Κυριακή 21 Μαρτίου 2010