Αναζητώντας το “Το υποκείμενο που υποτίθεται πως γνωρίζει”...

Οι αόμματοι μαθητές

Ο χρόνος κατά τον οποίο ο Μαιτρ γνωρίζει αρκετά τη δύναμη και την αδυναμία του θεωρητικού συστήματος του, της τέχνης του, της θρησκείας του, συμπίπτει με την περίοδο που η εξουσία του είναι ελάχιστη. Ο μαθητής, ο απόστολος ο οποίος τυφλωμένος από το κύρος του Μαιτρ και την ευλαβή προσήλωση σε αυτόν αποστρέφει τους οφθαλμούς από την αδυναμία του θεωρητικού συστήματος της θρησκείας κτλ., έχει κατά κανόνα, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, μεγαλύτερη ισχύ από τον Μαιτρ. Χωρίς αυτούς τους τυφλούς μαθητές ουδέποτε η επιρροή ενός ανθρώπου και του έργου του κατάφερε να εξαπλωθεί. Για να συμβάλουμε στο θρίαμβο μιας ιδέας, συχνότατα αρκεί να εργαστούμε για την ενδόμυχη σύμπραξη της με τη βλακεία, ώσπου το τεράστιο βάρος αυτής να υπερισχύσει, συμπαρασύροντάς την πρώτη στη νικηφόρα πορεία της 

(Νίτσε, “Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα”, αφορισμός 122)

Με αφορμή το άρθρο “Μία λακανική ερμηνεία της χρηματοπιστωτικής κρίσης” που είχε δημοσιευθεί το Φεβρουάριο του 2010 στην ιστοσελίδα “aformi” και ένα άλλο πρόσφατο από το blog Celin με τον τίτλο: Η ΑΕΝΑΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (..ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ) θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι οι υποτιθέμενες πολιτικές προσεγγίσεις της κρίσης συνήθως ...καταργούν την πολιτική! Η παρατήρηση αυτή δεν αφορά αυτά τα κείμενα που προαναφέραμε, αλλά κυρίως τα απολογιστικά κείμενα των πολιτικών επιλογών των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς.

νέος, εκπαιδευόμενος στα "όπλα" του Μαρξισμού - Λενινισμού...

Μερικές φορές τα ζητήματα που σχετίζονται με την κυριαρχία, την εξουσία και την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος, αξίζει να τα ακουμπήσει κάποιος που ενδιαφέρεται για την ανατροπή του και με προσεγγίσεις πέραν από την κλασσική μαρξιστική φιλολογία, η οποία εξάλλου έχει εξαντλήσει τα όρια της εδώ και πολλές δεκαετίες. Και αυτές οι προσεγγίσεις μπορεί να είναι πολύ πιο δημιουργικές και πολιτικά αποτελεσματικές, αρκεί να μην αμφισβητούν την αυτονομία της πολιτικής. Τι σημαίνει αυτό;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός υπάρχει εφόσον υπάρχει αστικό κράτος. Το “τέλος” του καπιταλισμού δεν θα προέλθει από την κατάρρευση της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά από το τέλος του καπιταλιστικού κράτους. Μια οικονομική κρίση, όσο μεγάλη και “καταστροφική”  και αν είναι δεν οδηγεί σε υπέρβαση του κοινωνικού συστήματος. Η αλλαγή της κοινωνίας απαιτεί πολύ περισσότερα πράγματα από αλλαγές στην διαχείριση της οικονομίας. Αλλά και στην οικονομία οι αλλαγές δεν μπορούν να περιοριστούν μόνον στο ποίος έχει την κυριότητα των μέσων παραγωγής. Επιβάλλεται ακόμα και αλλαγή και της ίδιας της παραγωγής διαδικασίας. Ένα “σοσιαλιστικό” πουκάμισο δεν μπορεί να παραχθεί από ένα “καπιταλιστικό” εργοστάσιο, επειδή αυτό το εργοστάσιο ανήκει στους “εργάτες” του. Ότι είναι “παραγωγικό” στον καπιταλισμό συνήθως είναι ανεπιθύμητο στον “άλλο” κόσμο που θα προέλθει από την ανατροπή του...

Το κράτος είναι πάνω από την οικονομία. Και τα πολιτικά “υποκείμενα” που δεν έχουν ως “αντικείμενο” της πολιτικής τους δράσης το κράτος, απλώς δεν μπορούν να ασκήσουν πολιτική που μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό...