Κάποτε η αριστερά πρέπει να παραδέχεται δημόσια τα λάθη της

(απόσπασμα την ομιλία του Α. Τσίπρα στο "Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ")

Φαίνεται πως η επιλογή να γίνει το "Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ" στο Γουδή ήταν λάθος επιλογή αφού αποδείχτηκε πως ο χώρος ήταν μικρός, για τον κόσμο που πηγαίνει εκεί!

Λάθος έκανε και η κυριακάτικη ΑΥΓΗ που υποτιμά τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και επαίρεται στο σημερινό της φύλλο για την αύξηση της κυκλοφορίας του προηγούμενου που πλησίασε τις 10.000, δεν προέβλεψε την μεγάλη προσέλευση του κόσμου στο φεστιβάλ και εξαντλήθηκαν τα σημερινά της φύλλα πολύ νωρίς από το πάγκο της...

Στην σημερινή “εποχή” δημοσιεύεται ένα κείμενο του “δικηγόρου του διαβόλου” με τον χαρακτηριστικό τίτλο “ Κάποτε η αριστερά πρέπει να παραδέχεται δημόσια τα λάθη της” το οποίο και αναδημοσιεύουμε παρακάτω. Όμως και ο “δικηγόρος” ανάμεσα σε διάφορα σωστά θέματα που αναδεικνύει κάνει και αυτός κάποιο μικρό λαθάκι και γίνεται “ακριβός στα πίτουρα και φτηνός στ' αλεύρι”. Αν και σωστά κριτικάρει τον τρόπο της προβολής του Α. Τσίπρα από την “εποχή”, προβάλει την “Γραμματεία” του ΣΥΡΙΖΑ ως όργανο που έχει “δημοκρατική νομιμοποίηση”. Η “Γραμματεία” αποτελεί ένα χώρο συναλλαγής και μικροπολιτικής ανάμεσα στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ένα εκλεγμένο όργανο.

Αν λοιπόν υπάρχει μια διαφωνία ανάμεστα στον Α. Τσίπρα και την “Γραμματεία”, αυτό που μετράει τελικά είναι η ουσία αυτής της διαφωνίας. Το αν η Γραμματεία κατά πλειοψηφία ή ακόμα και ομοφωνία έχει διαμορφώσει αυτή την άποψη, είναι ένα επιχείρημα χρήσιμο μόνο για εσωτερική κατανάλωση των συνστωσών του, και δεν έχει καμία αξία για τον κόσμο που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο κόσμος, όσο δεν υπάρχει δημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει γραμμέμη την “Γραμματεία” στα παλιά του τα παπούτσια...

Κάποτε η αριστερά πρέπει να παραδέχεται δημόσια τα λάθη της

του  "δικηγόρου του διαβόλου"

Αν κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία της αριστεράς, λίγες φορές είναι αυτές που διαπιστώνουμε δημόσια παραδοχή λαθών και συνήθως αυτό γίνεται μετά από μεγάλη χρονική απόσταση. Στη δογματική της εκδοχή η αριστερά έχει πάντα δίκιο και όταν, σπανίως, αναγνωρίζει κάποια λάθη ή βρεθεί αντιμέτωπη με ιστορικές ανακατατάξεις όπως η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, τότε το φταίξιμο πέφτει στην ανωριμότητα του λαού ή στη διεθνή συνωμοσία του καπιταλισμού. Όσον αφορά την Ανανεωτική Αριστερά, αν και έκανε έγκαιρη και σωστή κριτική στο σταλινικό μοντέλο, δεν παρέλειψε κάποιες φορές να λειτουργήσει σταλινικά στο εσωτερικό της και δεν τόλμησε να κάνει ανοιχτή αυτοκριτική σε ζητήματα, όπως η σχέση της με το απεχθές καθεστώς Τσαουσέσκου στη Ρουμανία ή η συμμετοχή της στην οικουμενική κυβέρνηση και στη στη συγκυβέρνηση με τη δεξιά το 1989.

Επιστρέφοντας στο σήμερα, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε κάποια πρόσφατα λάθη για τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κάνει αυτοκριτική, δείχνοντας ότι είναι καλύτερο να παραδέχεσαι και να μην επαναλαμβάνεις τα λάθη σου παρά να τα κρύβεις κάτω από το χαλί περιμένοντας να ξεχαστούν. Εκτός κι αν δεν είναι λάθη αλλά συνειδητές πολιτικές επιλογές που δείχνουν πλέον έναν διαφορετικό δρόμο...

Πριν δυο Κυριακές, η “Εποχή” κάνοντας μια τομή στην ιστορία της, δημοσίευσε για πρώτη φορά τρισέλιδη(!) συνέντευξη πολιτικού αρχηγού με έγχρωμη φωτογραφία στην πρώτη σελίδα. Σ' αυτήν ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε τον όρο “μεγάλη δημοκρατική παράταξη”, δημιουργώντας άμεσους συνειρμούς και πολιτικές παραπομπές στο αρνητικό, πρόσφατο παρελθόν. Αυτό είναι το μέλλον που οραματίζεται για τον ΣΥΡΙΖΑ ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας; Αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε κι η κεντρική του ομιλία στην εκδήλωση του πασοκογενούς “Νέου Αγωνιστή” για την επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη; Και ποιο μοντέλο ηγεσίας εξυπηρετούν, ακόμα και τα δικά μας έντυπα, όταν αποσιωπούν ή περνούν στα ψιλά τις διεργασίες και τις διαφορετικές απόψεις στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας την ηγεσία του ενός ανδρός;

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε με την συνάντηση αντιπροσωπείας της Κουμουνδούρου με τον Ράιχενμπαχ, που δεν είναι κάποιο θεσμικό πρόσωπο αλλά ένας διορισμένος υπάλληλος που σηματοδοτεί την εποπτεία και την υποταγή της Ελλάδας σε ξένα κέντρα. Την απόφαση της συνάντησης την πήρε η ηγεσία του ΣΥΝ ερήμην του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αντί για μια γενναία παραδοχή του λάθους βρέθηκε μια εύσχημη, πλην αφελής δικαιολογία;

Η υπόθεση Μεϊμαράκη δείχνει ότι “ενός λάθους μύρια έπονται”. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον υπερψήφισε για πρόεδρο της βουλής κάνοντας μια συναλλαγή όπως συνηθίζουν τα κόμματα εξουσίας. Τώρα που άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, με τα δημοσιεύματα που τον εμπλέκουν σε διάφορες “θεάρεστες” δραστηριότητες, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να παραδεχτεί δημόσια το λάθος του, το υποστηρίζει “κάνοντας την πάπια”. Τελικά το θέμα γίνεται να κλείνει κι όλα καλά και ωραία. Με τέτοια νοοτροπία όμως τα λάθη διαιωνίζονται, ο αριστερός πολιτικός λόγος δεν αποκτά διακριτό πρόσημα κι ενισχύονται οι μηδενιστικές φωνές που υποστηρίζουν ότι “όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν”