Υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που έχουν συμφέρον στην έξοδο από το Ευρώ;

Φαίνεται πως έστω και καθυστερημένα ένα κομμάτι του χώρου της Αριστεράς που θεωρεί ότι η έξοδος από το ευρώ και την ΟΝΕ  είναι η κόκκινη γραμμή για την πολιτική του παρέμβαση και την διαμόρφωση των μετωπικών πρωτοβουλιών, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το ευρώ και η ΕΕ στην σημερινή συγκυρία δεν είναι ούτε “μονόδρομος”, ούτε “φετίχ” για μερίδες του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Για την ιστορία επισημαίνουμε ότι από τον χώρο της Ανταρσύα, ένας από τους πρώτους οι οποίοι  ο είχαν διατυπώσει ανάλογες θέσεις ήταν ο Σ. Μαρκέτος:

(19 Δεκεμβρίου 2011)

Τότε, αρκετοί σύντροφοί του στην Ανταρσύα τον λοιδωρούσαν. Πρόσφατα, ο Σπ. Κοντομάρης στο κείμενό του “Υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που έχουν συμφέρον στην έξοδο από το Ευρώ” μεταξύ άλλων γράφει:

Είτε ως συνειδητή επιλογή, είτε ως εναλλακτικό σενάριο, είτε ως «ατύχημα» που μπορεί να προκύψει, μερίδες του κεφαλαίου εξετάζουν για την επιβίωσή τους σχέδια απέναντι στο ενδεχόμενο εξόδου μιας ή περισσότερων χωρών από το €, πολύ περισσότερο δε, τα σχέδια αυτά διαθέτουν ήδη πολιτικό και κοινωνικό έρεισμα στους λαούς της Ευρώπης.

Στην Γερμανία ιδρύεται νέο κόμμα με σύνθημα τη «συγκροτημένη διάλυση της Ευρωζώνης», στην Ιταλία άνω του 55% των πολιτών υπερψήφισε κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές με συνθήματα εναντίον της «γερμανικής Ευρώπης» και του ευρώ, ο Φ.Μπολκενστάιν ζητά την έξοδο της Ολλανδίας από το €, στην Μ. Βρετανία ανακοινώθηκε η διενέργεια δημοψηφίσματος για την παραμονή ή έξοδο από την Ε.Ε.. Ο δημαγωγικός ευρωσκεπτικισμός βρίσκει νέο έδαφος στην αντίθεση με το €, αφήνοντας «άπλετο ιδεολογικό χώρο» στην εθνική καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η λαϊκή αντίθεση με την ΟΝΕ δεν είναι άρα μονοσήμαντα ορισμένη στο έδαφος της αντίθεσης με τα σχέδια μερίδων της αστικής τάξης.

Στην Ελλάδα η παραχώρηση δημόσιου πολιτικού λόγου από εμετικά ΜΜΕ, στην έκφραση ενός λόγου εναντίωσης στο € δεν είναι τυχαία Αξιοποιείται τόσο για την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και την ενδυνάμωση της διαχειριστικής τάσης, όσο και στην προσπάθεια εξοικείωσης της κοινής γνώμης με το ενδεχόμενο εξόδου από το €.

Το συνεχές πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο χωρίς κανένα ενθαρρυντικό δείγμα επανεκκίνησης της «ανάπτυξης» του καπιταλισμού, ορίζει στοιχεία μιας κρίσης προσανατολισμού του κεφαλαίου. Την περίοδο της «ευημερίας» του εκσυγχρονισμού, διαδέχεται ξεκάθαρα η εποχή της υποβάθμισης της θέσης του ελληνικού κεφαλαίου στην «διεθνή κατάταξη».

Αυτές οι προσεγγίσεις, μπορούν πράγματι να αποτελέσουν αντικείμενο διαλόγου γιατί αποστασιωπιούνται από το κυρίαρχο ιδεολόγημα που κυριαρχεί σε αρκετούς χώρους της αριστεράς: Η διάκριση ανάμεσα σε μια “αριστερή” και μια “δεξιά” πολιτική γραμμή προσδιορίζεται από το μέτρο εναντίωσης στην ΕΕ και το ευρώ. Αντίθετα, εντός του ΣΥΡΙΖΑ η διαπάλη η οποία γίνεται για το θέμα της ΕΕ και του ευρώ είναι ενταγμένη εντός των πλαισίων που προσδιορίζονται από αυτό το (αστικό) ιδεολόγημα. Παράδειγμα το πρόσφατο άρθρο της “ίσκα” με τον άκρως αποκαλυπτικό τίτλο ΣΑΡΩΝΕΙ Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ! παραβλέπει  αυτά που επισημαίνει ο Σ. Κοντομάρης για τις πολιτικές της αστικής τάξης και του κεφάλαιου. Η θέση μας για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι γνωστή και θα επαναλλάβουμε άλλη μια φορά:

1. Οι πολιτικές γραμμές οι οποίες συγκροτούνται με κεντρικό άξονα το ευρώ και την ΕΕ, ανεξάρτημα από ποιά θέση παίρνουν, είναι διαχειριστικές πολιτικές από την φύση τους. Τα ζητήματα άσκησης νομισματικής πολιτικής και διακρατικών σχέσεων είναι θέματα κρατικής πολιτικής, διότι πραγματώνονται μέσω επιλογών του κράτους και όχι μέσω της ανάπτυξης του μαζικού κινήματος. Οι κρατικές πολιτικές είναι ο κατ' εξοχήν χώρος της αστικής πολιτικής, αφού η ίδια η ύπαρξη του κράτους θέτει τα όρια και τα πλαίσια εντός των οποίων ασκούνται. Όποιος αναφέρεται στην ιδέα του κομμουνισμου και της κοινωνικής ανατροπής θα πρέπει να διαμορφώνει πολιτικές για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, οι οποίες διατηρούν την αυτονομία τους από κράτος και έρχονται σε ρήξη με τις πολιτικές του.

2. Την λαϊκή αγανάκτηση και την εναντίωση στην ΕΕ και το ευρώ δεν μπορεί ούτε να την εκφράσει, ούτε να την εισπράξει η Αριστερά, γιατί δεν έχει εναλλατική πρόταση εξουσίας, η οποία να εμπνέει τις λαϊκές μάζες και να ηγεμονεύσει στην κοινωνία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ένα σημαντικό ποσοστό του ελληνικού λαού - που όλο και περισσότερο αυξάνει – ενώ εναντιώνεται στην ΕΕ και το ευρώ, θεωρεί ότι οι υπάρχοντες πολιτικοί χώροι της αριστεράς, οι οποίοι έχουν “καθαρές θέσεις” για αυτό το ζήτημα, δεν είναι αυτοί που τους εμπιστεύεται για να διαχειριστούν αυτές τις πολιτικές ρήξης...

3. Η ανάδειξη της “χρυσής αυγής” σε τρίτο κόμμα καταγράφει την συντρηπτική ήττα της παραδοσιακής Αριστεράς και την παραπέρα συντηρητικοποίηση ενός μεγάλου τμήματος ελληνικής κοινωνίας. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο ότι έφερε το “νέο” στην πολιτική σκηνή και κατέγραψε την διάκρισή του από αυτή την αριστερά. Για αυτό το λόγο τον εμπιστεύτηκε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και τον ανέδειξε ως εκφραστή του ενός πόλου της κοινωνικής και ταξικής πόλωσης η οποία ολοένα και περισσότερο διευρύνεται.

4. Χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού και μαζικού κινήματος, καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ούτε στο κράτος ούτε στην κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεν θα πρέπει να τρέφει κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά θα πρέπει να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη και το δυνάμωμα του κινήματος, γιατί χωρίς αυτή την στήριξη τίποτα δεν μπορεί να κάνει πέρα από τα όρια που θέτει το κράτος.