Οι σύγχρονοι «Άθλιοι» και η αθλιότητα της Αριστεράς

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

Συλλογικό κείμενο ( Βασίλης Διαμάντης, Αθανασία Ζάρα, Δήμητρα Κωσταγιώργου, Μάκης Λιβάνης, Βάιου Σκαρλάτου, Κώστας Χαριτάκης)

“Ο κίνδυνος δεν είναι ότι μπορούμε να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να βρεθούμε σ’ ένα φασιστικό κόσμο. Ο κίνδυνος είναι ότι πέσαμε στο κρεβάτι την προηγούμενη νύχτα, σ’ έναν κόσμο που είχε γίνει φασιστικός, χωρίς να το πάρουμε είδηση”.

Ά. Καίσλερ

Η ολοκληρωτικού τύπου επίθεση της κυβέρνησης, του κράτους και των ΜΜΕ απέναντι στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών δεν θα μπορούσε να εκτυλιχτεί στην έκταση και το βάθος που έγινε αν δεν είχε το «πράσινο φως» μιας Αριστεράς που για άλλη μια φορά έσπευσε να βρει τρόπους εκτόνωσης της «κρίσης» για λογαριασμό του συστήματος. Από την πρώτη κιόλας μέρα της εγκατάστασης στη Νομική των απεργών πείνας ο μεν ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να κάνει προτάσεις μετεγκατάστασης, το ΚΚΕ κατήγγειλε τους «προβοκάτορες» που έθεταν σε κίνδυνο το άσυλο, και η εξωκοινοβουλευτική και αντικαπιταλιστική Αριστερά έβγαζε απλώς ανακοινώσεις και έσπευδε επίσης να κρατήσει αποστάσεις από τον αγώνα των μεταναστών.

Όλες αυτές οι δυνάμεις, αντί να απαιτήσουν έμπρακτα από την πρώτη στιγμή την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των μεταναστών και να αγκαλιάσουν τον αγώνα τους, υιοθέτησαν ουσιαστικά και αναπαρήγαγαν από τη μεριά τους όλη την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης περί κατάλυσης του ασύλου, ύποπτων υποκινητών και περίεργων σχεδίων αποσταθεροποίησης... Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη κι όταν καταλύθηκε το άσυλο, αυτές οι δυνάμεις χαιρέτισαν ως νίκη τον βίαιο εξαναγκασμό σε αποχώρηση από τη Νομική(!), ενώ δεν υπήρξε ούτε μια, έστω και συμβολική, διαμαρτυρία από αυτές τις δυνάμεις, συμβάλλοντας έτσι στη νομιμοποίηση του κλίματος «ασφάλειας και τάξης» που επέβαλε η κυβέρνηση. Οι δυνάμεις τους στο φοιτητικό κίνημα δεν έδωσαν τη μάχη για την προστασία του ασύλου ως δικαιώματος που αφορά το σύνολο των κοινωνικών αγώνων και όλους τους αγωνιζόμενους, ενώ οι δυνάμεις τους στο εργατικό κίνημα αδιαφόρησαν για το πιο άγρια εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης, τη στιγμή που οι ίδιοι οι απεργοί πείνας αυτοπροσδιορίζονται ως μετανάστες εργάτες πέρα από εθνικές, θρησκευτικές και πολιτικές ταυτότητες.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν απλώς άλλο ένα επεισόδιο στη μακρόχρονη παράδοση ηττοπάθειας, συμβιβασμού και συνδιαλλαγής της Αριστεράς, αν δεν αφορούσαν σε μια μάχη κυριολεκτικά ζωής και θανάτου 300 ανθρώπων. Η εγκατάλειψη των απεργών πείνας στην τύχη τους, δηλαδή στα χέρια του κράτους και του συστήματος, με μόνη προοπτική το θάνατο ή την απέλασή τους, ισοδυναμεί όχι απλά με «προδοσία» των στοιχειωδέστερων αρχών οποιασδήποτε Αριστεράς αλλά κάτι πολύ χειρότερο: φέρνει στην επιφάνεια με αποκρουστικό τρόπο το συστημικό χαρακτήρα μιας Αριστεράς που είναι ποτισμένη μέχρι το μεδούλι της με τις αξίες και τους τρόπους ζωής του συστήματος, μιας συμπληρωματικής (έστω και διαμαρτυρόμενης) δύναμης στο θέαμα της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης.

Αυτή η Αριστερά δεν είναι μόνο άχρηστη, ιδιαίτερα για τους πλέον εκμεταλλευόμενους και αποκλεισμένους αυτής της κοινωνίας όπως τους μετανάστες, αλλά και επικίνδυνη, ως «υπεύθυνη» σωτήρια για το σύστημα δύναμη, ειδικά όπου και όταν διακυβεύεται πρακτικά και άμεσα η σταθερότητά του (ο Δεκέμβρης του 2008 είναι άλλωστε νωπός...). Έτοιμη να τρέξει φοβισμένη μόλις της κουνήσουν το δάχτυλο οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς, σερνάμενη από το λουρί της κατασκευασμένης «κοινής γνώμης», αναβάλλοντας συνεχώς μια σύγκρουση για την οποία ποτέ δεν είναι «ώριμες» οι συνθήκες, και βρίσκοντας την ...πλήρωσή της στις εκάστοτε εκλογές.

Αυτή η Αριστερά του ...όσο πιο μακριά από εμάς τόσο πιο καλά, που σίγουρα αυτές τις μέρες θα εκστασιάζεται με την εξέγερση στη βόρεια Αφρική και θα βάζει διαδηλώσεις αλληλεγγύης στις πρεσβείες των εξεγερμένων, δεν θέλει ή δεν τολμά να δει ότι η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Αλγερία βρίσκονται μέσα στο κέντρο της Αθήνας, ότι οι εξεγερμένοι είναι εδώ, και είναι αποφασισμένοι να πάνε μέχρι το τέλος.

Όσοι θέλουμε να πάμε μαζί τους μέχρι το τέλος, μαζί με τους εργαζόμενους ντόπιους και μετανάστες, σε μια πορεία πραγματικών συγκρούσεων και εξεγέρσεων ενάντια στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, ήρθε η ώρα να πούμε φτάνει πια με αυτή την Αριστερά. Δεν θέλουμε να λεγόμαστε Αριστεροί, δεν θέλουμε να αποτελούμε τα πειθήνια μέλη των συμβιβασμένων και διαπλεκόμενων γραφειοκρατιών, δεν θέλουνε να συμβάλλουμε στις διαδοχικές ήττες στις οποίες μας σέρνουν.

Αποχωρούμε από αυτήν την Αριστερά, για να συναντηθούμε στους δρόμους με τα πραγματικά υποκείμενα του ανυποχώρητου και αδιαμεσολάβητου αγώνα και να αναπνεύσουμε μαζί τους στον καθαρό αέρα της εξέγερσης, της πραγματικής σύγκρουσης και της επαναστατικής αλλαγής.

Νίκη στους απεργούς πείνας και σε όλους τους μετανάστες!