Η Μάγδα Φύσσα στην «Εφ.Συν.»: Οι δημοσιογράφοι δεν έδειξαν τον ίδιο ζήλο για τη δίκη

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών" 

του Δημήτρη Ψαρρά

Με δήλωσή της προς την «Εφ.Συν.» η Μάγδα Φύσσα σχολίασε χθες την πολιορκία που δέχτηκε από τα μέσα ενημέρωσης μετά την πρόταση του Γ. Βαρουφάκη να την υποδείξει ως υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας:

 Αυτό που θα ήθελα να πω προς όλους τους δημοσιογράφους είναι ότι για μένα προσωπικά η πρόταση του κ. Βαρουφάκη ήταν τιμητική. Δεν στέκομαι στο αν με ρώτησε ή δεν με ρώτησε. Το θεωρώ δευτερεύον, αν και σ’ αυτό στάθηκαν όλοι οι δημοσιογράφοι. Θέλω όμως να πω κάτι άλλο. 

Θα ήθελα αυτόν τον ζήλο που επέδειξαν το απόγευμα της Πέμπτης τα μέσα ενημέρωσης, που δεν άφησαν ούτε μια στιγμή ησυχίας για μένα και την οικογένειά μου, να τον έδειχναν στις 18 Δεκεμβρίου 2019, όταν η εισαγγελέας της έδρας Αδαμαντία Οικονόμου έκανε την πρότασή της που κόντεψε να μας στείλει όλους αδιάβαστους. Εξαιρώ βέβαια τους λίγους δημοσιογράφους που έχουν παλέψει όλα αυτά τα χρόνια γι’ αυτή τη δίκη. Αλλά θα ήθελα όλοι να είχαν δείξει τότε τον ίδιο ζήλο που έδειξαν την Πέμπτη. Να είχαν κάνει την κριτική τους και να είχαν παρουσιάσει αυτή την πρόταση σε όλο τον κόσμο. 

 Θα ήθελα τότε να με έψαχναν απελπισμένα, όπως με έψαχναν χθες, όπου μάλιστα το μόνο που με ρωτούσαν ήταν αν ρωτήθηκα ή δεν ρωτήθηκα. Οσο για την τηλεόραση που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, θα έπρεπε τα πέντε αυτά χρόνια να είναι εδώ και να παρακολουθεί τη δίκη, στην οποία έχουν αποκαλυφτεί τα πάντα. Κι από αυτά ελάχιστα έχουν παρουσιαστεί.

Για τον πρόεδρο της δημοκρατίας «ρε γαμώτο»...

Ο Αλέξανδρος Μπίστης με μια σύντομη δημοσίευση στο fb, υπενθυμίζει τα προφανή:

«Ως γνωστόν, "ο Πρόεδρος είναι κυρίως διακοσμητικός· δεν έχει πραγματική εξουσία. Εκλέγεται από την κυβέρνηση, αλλά οι ικανότητες που πρέπει να έχει δεν είναι αρχηγικές. [...] Η δουλειά του δεν είναι να ασκεί την εξουσία, αλλά να τραβάει την προσοχή μακριά από αυτήν." »

Όμως η διαδικασία της εκλογής του προέδρου, έχει μεγαλύτερη πολιτική σημασία απ’ ότι ο ίδιος. Είναι ένας τρόπος επικύρωσης/επιβεβαίωσης της κυριαρχίας στο πολιτικό σκηνικό του κυβερνώντος κόμματος.

Πριν την εκλογή υπάρχει η επιλογή.

Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, όπως και στο σκάκι, είναι εκείνος που δεν είναι αναγκασμένος να κάνει κινήσεις φορσέ. Οι μάντεις διαψεύσθηκαν. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν…

Μερικά παραδείγματα με λαθεμένους χρησμούς που έδωσαν τα “μαντεία”:

1. Ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας

2. ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ: Ο Αντώνης Σαμαράς καταλληλότερος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας

3. Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Τα συν και τα πλην των ονομάτων που «παίζουν»

Ο Mr. Bean της ελληνικής πολιτικής σκηνής αιφνιδίασε τους πολιτικούς του αντιπάλους, εξωκομματικούς και εσωκομματικούς.

Η αμηχανία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτυπώνεται ανάγλυφα στο παρακάτω απόσπασμα, από δημοσίευμα της εφημερίδας των συντακτών «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και τα παιχνίδια του πρωθυπουργού», όπου κυριαρχεί μια μικροπολιτική διαχωρισμού, με επιχειρήματα που αγγίζουν μόνον τους ...συριζέους:

Η Κατάληψη ως πράξη κοινωνικού μετασχηματισμού

Αναδημοσίευση από το "www.enallaktikos.gr"

Εκδήλωση-συζήτηση:

“Η Κατάληψη ως πράξη κοινωνικού μετασχηματισμού – τα όρια και η υπέρβασή τους”

Εισηγητές-τριες από:

“Ρόζα Νέρα” (Χανιά),
“ΒΙΟ.ΜΕ. Συνεργατική” (Θεσσαλονίκη),
“Πάτμου και Καραβία” (Πατήσια)

Παρασκευή 17 Γενάρη στις 19:00

TRISE (Κολοκοτρώνη 31, Σύνταγμα)

Η κατάληψη είτε απλών κτηρίων είτε ολόκληρων περιοχών γης αποτελεί μία κοινωνική πρακτική δεκαετιών διεθνώς. Άλλοτε ως ένα πρόσκαιρο μέσο αγώνα και πίεσης, άλλοτε ως μία δημιουργία μόνιμων αυτόνομων ζωνών προς υπεράσπιση (όπως το γαλλικό παράδειγμα της ZAD). Η συμβολή τους στον μετασχηματισμό της κοινωνίας αποδεικνύεται συχνά σημαντική, ιδίως σε περιπτώσεις όπου δεν λειτουργούν ως αυτοσκοπός κάποιας ιδεολογικής ηγεμονίας αλλά μετασχηματίζουν το εδώ και τώρα ολόκληρων των γειτονιών όπου βρισκονται. Προτάσσοντας και προεικονίζοντας έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, αναδημιουργούν τον δημόσιο χώρο και αλλάζουν την αρχιτεκτονική των πόλεων. Στο εξωτερικό, παράλληλα, παρατηρούμε τις περιπτώσεις εκείνες όπου, μακροχρόνια κατειλημμένα εδάφη, κερδίζουν νομικά τον αγώνα διεκδίκησής τους από το κράτος και το κεφάλαιο.

ΑΤ Εξαρχείων: “H άνωθεν εντολή μας είναι να πατάξουμε το πολιτικό έγκλημα, όχι το ποινικό”

Αναδημοσίευση από το "ΜΕΡΑ25"

Αν ένας καλοπροαίρετος πολίτης είχε κάποια αμφιβολία για το τι ακριβώς επιδιώκει ο Χρυσοχοϊδης στα Εξάρχεια, αυτή εξανεμίστηκε σήμερα με τον πιο επίσημο τρόπο. Όπως δήλωσε διοικητής του ΑΤ Εξαρχείων σε εκπροσώπους των κατοίκων της περιοχής, «ο σχεδιασμός άνωθεν είναι να παταχθεί πρώτα το πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα, και μετά το ποινικό».

Η συνάντηση έγινε στα πλαίσια προγραμματισμένης διαμαρτυρίας των κατοίκων των Εξαρχείων με αφορμή την ανενόχλητη δράση συμμορίας στην περιοχή της οδού Καλλιδρομίου.

Να υπενθυμίσουμε ότι στην οδό Καλλιδρομίου είναι μόνιμα τοποθετημένες ομάδες των ΜΑΤ επιφορτισμένες να φυλάνε… τα τούβλα από τις χτισμένες εισόδους καταλήψεων που άδειασαν στα πλαίσια της εκστρατείας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να πατάξει όχι «την ανομία» όπως ήταν το επίσημο αφήγημα, αλλά να αλώσει συμβολικά ένα ολόκληρο πλέγμα από δομές αλληλεγγύης, κοινωνικής δράσης και προστασίας ευάλωτων συνανθρώπων με το πρόσχημα της παράνομης κατάληψης κτιρίων.

Ένα Αντίο για τον σύντροφο Γιώργο Γιαννακόπουλο

Αναδημοσίευση από το "pandiera.gr"

του Νίκου Ξηρουδάκη

Φεύγοντας το 2019, την προτελευταία μέρα του, πήρε μακριά τον αγωνιστή της αριστεράς Γιώργο Γιαννακόπουλο.

Τον αποχαιρετούμε με πολιτική κηδεία στο Α’ Νεκροταφείο την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020, στις 14.30′ το μεσημέρι.

Έδωσε πολύχρονη γενναία μάχη με τον καρκίνο. Πάλεψε μέχρι χτες, 30 Δεκέμβρη του 2019.

Γεννημένος το 1957, ο Γιώργος Γιαννακόπουλος σπούδασε και εργάστηκε ως φαρμακοποιός στην Ηλιούπολη. Στις αρχές της μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στην αριστερά, στις γραμμές του ΕΚΚΕ. Αργότερα συμμετείχε σε πολλές κινηματικές πρωτοβουλίες.

Γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεργαστήκαμε στενά, μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες, στην έκδοση του περιοδικού “ΑΛΛΑ” του οποίου ήταν ο οικονομικός υπεύθυνος. Ιδιαίτερα ουσιαστικός και αποδοτικός, έθεσε τις οργανωτικές του ικανότητες στη διάθεση της συλλογικής αυτής προσπάθειας με σημαντικά αποτελέσματα. Συντροφικός στη συνεργασία, φίλος και συμπαραστάτης, βοήθησε μέχρι και το τέλος σχεδόν της ζωής του τους συντρόφους εκείνης της προσπάθειας.

Ανακοίνωση για την απώλεια του συντρόφου Γιώργου εξέδωσε η Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Βύρωνα, της οποίας ήταν μέλος και υποψήφιος σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις:

2020: Ημερολόγιο Aλληλεγγύης στους Ζαπατίστας - να ζωγραφίσουμε τις ζωές μας με το όνειρο της εξέγερσης...

ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!

«Είμαστε εδώ, είμαστε ζαπατίστας. 
Για να μας δουν, καλύψαμε το πρόσωπό μας. 
Για να μας ονομάσουν, αρνηθήκαμε το όνομά μας. 

Στοιχηματίζουμε το παρόν για να έχουμε μέλλον, και για να ζήσουμε, πεθαίνουμε. 

Είμαστε ζαπατίστας, στην πλειοψηφία μας ιθαγενείς με ρίζες από τους Μάγιας, και δεν ξεπουλιόμαστε, δεν παραδινόμαστε, δεν υποτασσόμαστε. 

Είμαστε εξέγερση και αντίσταση... Είμαστε ένας από τους πολλούς σπόρους που θα γεννήσουν άλλους κόσμους»

Από το 1994 έως σήμερα, στις ιθαγενικές ζαπατιστικές κοινότητες, η αξιοπρέπεια και η αυτονομία δεν είναι ένα αίτημα, ένα σύνθημα ή ένα μακρινό όραμα: είναι μια χειροπιαστή πραγματικότητα. Ένα όνειρο που χτίζεται στο φως της κάθε μέρας. Το καλοκαίρι του 2019, οι ζαπατίστας ανακοίνωσαν την (τρίτη) επέκταση των κατειλημμένων, απελευθερωμένων περιοχών τους, στις οποίες «ο λαός κυβερνά και η κυβέρνηση υπακούει», καθώς και νέες δομές αυτονομίας και αυτοδιακυβέρνησης.

Και μας ζητάνε, για μια φορά ακόμα, να χτίσουμε μαζί τους ένα όνειρο ακόμα πιο μεγάλο: "να υφάνουμε παντού δίκτυα εξέγερσης και αντίστασης... Γιατί το όνειρο που δεν περιλαμβάνει τον κόσμο όλο είναι ένα όνειρο μικρό...."

Ο Φώτος Λαμπρινός μιλάει για το βιλβλίο του "Παλαμηδίου 10"

video από την εκδήλωση [εδώ],
και μια παρέμβαση του Νίκου Τόσκα, πρώην υπουργού [εδώ].

Τι φοβάται σήμερα το ΚΚΕ;

Μια κριτική στο άρθρο του ριζοσπάστη:

«Καταστολή και ενσωμάτωση: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος»

Ο φόβος της “ενσωμάτωσης” κατατρέχει το ΚΚΕ. Μπορεί όμως για να την αποτρέψει;

Η απάντηση θα πρέπει να αναζητηθεί στο ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ ενώ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα κόμμα που έχει ενσωματωθεί ιδεολογικά στο πολιτικό σύστημα, έχει μετατραπεί πολιτικά σε “ακίνδυνη αριστερά”;

Ο τίτλος του κειμένου που δημοσιεύεται στον ριζοσπάστη, αν και χρησιμοποιεί δυο λέξεις που έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική και πολιτική φόρτιση στην συγκυρία, από άποψη περιεχομένου παραπέμπει σε κάτι αρκετά παλιό. Πρόκειται για μια παραλλαγή της γνωστής παροιμίας, που προϋπήρχε πριν δημιουργηθούν τα αστικά κράτη: «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» (ὃν οὐ τύπτει λόγος τύπτει ράβδος) η οποία λέγεται για κάποιον που δε συνετίζεται με τα λόγια και απαιτούνται δραστικότερα μέτρα για να συμμορφωθεί. Το νόμισμα λοιπόν είναι η “συνέτιση” (συμμόρφωση, σωφρονισμός).

Η αξία αυτού του “νομίσματος” στο χρηματιστήριο κάθε εξουσίας, αποτυπώνει το μέτρο της ομαλής αναπαραγωγής της. Όταν η τιμή του μειώνεται (όταν δηλαδή ούτε ο λόγος, ούτε η ράβδος δεν επιφέρουν τα αναμενόμενα), τότε κινδυνεύει η εξουσία…

Στην γενική του μορφή θα μπορούσε να διατυπωθεί, σε σχέση με την αναπαραγωγή εξουσιαστικών μηχανισμών, ως εξής: «Βία και ιδεολογία: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».Το αντίπαλο δέος που προκαλεί “ρωγμές” στην κυκλοφορία αυτού του νομίσματος είναι η “ανυπακοή”...

«Παράταιρη επανάσταση»

Με αφορμή τα 75 χρόνια από τον ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ...

Η παρουσίαση (VIDEO) του βιβλίου «Παράταιρη επανάσταση» του Γιάννη Χλιουνάκη από τους: Δήμητρα Λαμπροπούλου - Νίκο Παπαδάτος - Βαγγέλη Καραμανωλάκη και τον συγγραφέας του βιβλίου.

Για μια άλλη αντίληψη για την πολιτική...

(Με αφορμή την εκδήλωση: 2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ)

Σήμερα, πόσο στα σοβαρά παίρνει η κοινωνία τις ιδέες μας; Γιατί πολιτικά τον λογαριασμό της κυβέρνησης της αριστεράς τον πληρώσαμε και εμείς, ή μάλλον κυρίως εμείς (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ); Τι δεν κάναμε καλά; Η συζήτηση για το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ πρέπει ν’ ανοίξει και το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Δεν ήταν μόνο τα λάθη τακτικής, οι τρέχουσες ανεπάρκειες , η μία ή η άλλη μάχη που χάσαμε.....

( από το κείμενο πρόσκλησης στην εκδήλωση)

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της εκδήλωσης “2008-2019:11 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ” δεν εντοπίζεται σε αυτά που ειπώθηκαν, αλλά στα “κενά” που ανέδειξε: στα ερωτήματα που τέθηκαν και περιμένουν απαντήσεις...

Δυο τοποθετήσεις (του Σπύρου Δαπέργολα και του Γιάννη Μηλιού) που από πρώτη ανάγνωση φαίνονται αντιδιαμετρικές, έθεσαν μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις με τον πιο διακριτό τρόπο το ζήτημα των ορίων του κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών πρακτικών εκπροσώπησης και ανέδειξαν την ανάγκη για την αναζήτηση μιας άλλης Πολιτικής, η οποία δεν απεμπολεί εντός της συγκυρίας τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Όμως, αυτή η αναζήτηση δεν περιορίζεται στην ανάλυση της συγκυρίας αλλά απαιτεί τομές τόσο στην θεωρία, όσο και στην μορφή της συγκρότησης των πολιτικών μηχανισμών. Αυτός ο στόχος υπερέβαινε το θέμα της εκδήλωσης, αλλά και δεν ήταν τις προθέσεις των ομιλητών.