του Κωνσταντίνου Πουλή
Μία φορά κι έναν καιρό, πριν από πάρα πολλά χρόνια, ίσως αιώνες, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κόμμα της αντιπολίτευσης και είχε αυταπάτες, είχα γράψει ένα κείμενο για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, στο οποίο το βασικό επιχείρημα ήταν πως το κόλπο του δικομματισμού είναι να παράγει διλήμματα-θρίλερ: να ισχυρίζεται πως αν εγώ έχω ατέλειες, ο αντίπαλος μου είναι ο διάολος ο ίδιος. Μπου ντουνιά τσαρκ φελέκ, όμως, ρόδα είναι ο κόσμος και γυρίζει, ακριβώς το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Και είναι εξίσου παραπλανητικό.
Η κεντρική επικοινωνιακή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μπαμπούλας του Κυριάκου. Ευλόγως, διότι ο Κυριάκος είναι πράγματι ό,τι πιο αχώνευτο έχουμε σε πολιτικό, μετά τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Θα θέσω όμως το ίδιο ερώτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σάς ρωτάει: θέλετε να έρθει ο Κυριάκος; Και εγώ σας ρωτώ: θέλετε να ψηφίσετε ένα μνημονιακό κόμμα, επειδή ο άλλος είναι ακόμη χειρότερος;
Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι θέλει να συγκρίνουμε τα προγράμματα των δύο κομμάτων. Είναι πολύ λογικό, είμαι σίγουρος ότι θα βγει κερδισμένος από τη σύγκριση. Αλλά από πότε είναι λογικό να ψηφίζουμε με αυτό το κριτήριο; Και όσοι το προωθούν, το έλεγαν και πριν το ’15 αυτό ή είναι από τα επιχειρήματα που αλλάζουν ανάλογα με τη θέση που βρίσκεται κανείς; Διότι υπάρχει το παράδειγμα του λεωφορείου, όπου κανείς πιστεύει ότι το λεωφορείο είναι ασφυκτικά γεμάτο αν βρίσκεται ήδη μέσα, αλλά πιστεύει ότι χωράει μερικούς ακόμα αν βρίσκεται έξω. Δεν είναι ζήτημα άποψης, είναι ζήτημα προοπτικής. Εις ό,τι με αφορά, το θεωρώ κάπως εξευτελιστικό να αλλάζει κανείς γνώμη επειδή μετακόμισαν τα συμφέροντά του.
Αν το επιχείρημα είναι πως «εγώ είμαι χάλια αλλά ο άλλος είναι χειρότερος», είχαμε κι άλλους να μας τα πουν αυτά, τα λέγαν από παλιά.
Αναρτήσεις
