Μάης ’68, η ελπίδα να φτάσεις στον ωκεανό

Αναδημοσίευση από την "Le MONDE diplomatique"

του Serge Halimi

μετάφραση Βάλια Καϊμάκη

Μια επέτειος εξέγερσης οικειοποιημένη από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο. Και αυτός αποδυναμώνεται μόνο από την υπενθύμιση των ανεκπλήρωτων προταγμάτων εκείνης της εποχής.

Στη ζωή ενός λαού, είναι μια πολύτιμη στιγμή. Το κάλυμμα των κοινωνικών νόμων ανασηκώνεται και, άξαφνα, η παραίτηση, οι συνήθειες γίνονται αντικείμενο αναστοχασμού και στη συνέχεια αμφισβητούνται. Το «ποτάμι των γκρίζων πόλεων που έχει χάσει την ελπίδα να φτάσει στον ωκεανό» (1) συναντά και άλλα, φωτίζεται και όλα μαζί ενώνονται με τη θάλασσα. Το «γιατί όχι;» έρχεται ν’ αντικαταστήσει το «έτσι είναι τα πράγματα». Ο ξεσηκωμός είναι μεταδοτικός –πριν από 50 χρόνια, δεν μιλούσαμε ακόμα για «σύγκλιση των αγώνων»– και θυμίζει ότι η Ιστορία δεν τελείωσε, ότι οι μεταρρυθμίσεις και οι επαναστάσεις που την διαμορφώνουν έχουν συχνά στόχο να καταργήσουν την υποχρέωση να υπακούς και να υποτάσσεσαι.

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ» : ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δε μ' αφήνει!

ένα "φάντασμα" πλανιέται πάνω από την "εργατική πρωτοπορία"...

Την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν στα πάνω του, όπως και ο κρατικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, καθιερώθηκε μια πρακτική για την κήρυξη των απεργιών, σύμφωνα με την οποία αποφεύγονται οι ημερομηνίες που συμπίπτουν με ημέρα Δευτέρα ή Παρασκευή. Το χειραγωγητικό αυτό μέτρο (μήπως και εργαζόμενοι απεργοί δεν κατέβουν στις συγκεντρώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και επωφεληθούν από το τριήμερο), αν και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα για την μαζικοποίηση των απεργιακών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, συνεχίζεται και μέχρι σήμερα...

Αυτή την “παράδοση” ακολουθεί και η γενική απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που έχει προκηρυχθεί στις 30 Μάη 2018, ημέρα Τετάρτη. Η πρόσφατη απεργία της πρωτομαγιάς, δεν απέδειξε μόνον την αποτυχία αυτής της πρακτικής, αλλά επιβεβαίωσε την πλήρη αποστασιοποίηση των εργαζομένων από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους:


Τι άλλαξε λοιπόν από την 1η ως τις 30 του Μάη, και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αναμένει ότι η νέα απεργία της 30 του Μάη θα είναι μαζική και αγωνιστική;

Οι «εργατοπατέρες» δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα τους, ούτε και οι  «πρωτοπορίες» του εργατικού κινήματος...

Όμως ούτε οι εργαζόμενοι αλλά και οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι,  χειραγωγούνται από γραφειοκρατικές ηγεσίες και πρωτοπορίες. Κρίνουν μόνοι τους πότε, που και πως θα κατέβουν σε ένα συλλαλητήριο. Άλλες φορές κατεβαίνουν και άλλες τους αφήνουν μόνους τους...

Μετά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τι;

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

Οι επόμενες εκλογές θα καταγράψουν το τέλος της πιο μακρόχρονης μνημονιακής κυβέρνησης. Η κυβερνητική αλλαγή με τα σημερινά δεδομένα είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Αυτό που δεν έχει κριθεί - αν και είναι πολύ πιθανόν - είναι η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία της ΝΔ. Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών για να εξασφαλίσει μια μορφή συναίνεσης έστω και ως ανοχή και κανένα περιθώριο για να ανατρέψει την λαϊκή δυσαρέσκεια. Σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση εκφράζεται ως ψήφος-τιμωρία. Η τιμωριτική ψήφος είναι συνήθως "τυφλή",  δεν χειραγωγείται από  "προγραμματικές διακηρύξεις" και άλλα παρόμοια. Λαμβάνει εκλογικά τον χαρακτήρα της στήριξης του "αντίπαλου" που μπορεί να νικήσει τον "εχθρό". Δηλαδή, στρέφεται προς την αξιωματική αντιπολίτευση, όποια και ν' είναι αυτή, ανεξάρτητα από τις "πολιτικές διαφορές" που την χωρίζουν από την κυβέρνηση...     

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει ν' «αγωνιστεί» για να παραμείνει μετά τις εκλογές ως αξιωματική αντιπολίτευση και να μην καταρρεύσει όπως το ΠΑΣΟΚ. Ο νέος δικομματισμός δεν έχει παγιωθεί στη χώρα μας και θέλει δουλειά πολύ για να επιβληθεί, παρόλο ότι εκλογικά υποβοηθείται από τον “αντικοινοβουλευτισμό”, που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια.

Χάσανε τον μπούσουλα οι “μακεδονομάχοι”;

(Αν δεν τον γνωρίζετε, διαβάστε το παρακάτω κείμενο)

Μήπως πήρατε χαμπάρι τι έγινε πριν 5 μέρες στη πλατεία Συντάγματος; Φαίνεται ότι χάθηκε ένα πολιτικό στοίχημα, απ' αυτά που χάνονται σχεδόν κάθε μέρα από την “πατριωτική” αριστερά. Η κατάσταση σε αυτό το χώρο είναι μάλλον τραγική όχι μόνον πολιτικά αλλά και από ψυχολογική άποψη. Δεν πρόκειται για “αριστερή μελαγχολία” αλλά προχωρημένη “κατάθλιψη”, όπως αποτυπώνεται στο παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο iskra.gr:

Το λυπηρό θέαμα ενός "συλλαλητηρίου"

Φοιτητικές εκλογές: «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»

Η φράση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» χρησιμοποιείται για κάτι που αργεί να πραγματοποιηθεί ή είναι αμφίβολο αν θα γίνει ποτέ...

Είναι βέβαιο ότι ο Μάης δεν τρώει τριφύλλι. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε όποιον προσπαθεί να την εκλογικεύσει. Έχουν διατυπωθεί διάφορες εικασίες που προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό. Όμως παραμένουν εικασίες και η προέλευσή της φράσης παραμένει άγνωστη. Όμως αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει την κατανόηση της όταν την χρησιμοποιούμε.

Σας παρουσιάζουμε μια εξήγηση για την προέλευσή της, η οποία πιστεύουμε ότι δεν έχει καμιά σχέση με πραγματικότητα, όμως έχει μια αρκετά δομημένη λογική επάρκεια:

Εικόνες από το ΜΑΗ του 68

[πηγή]