Δεν είμαστε ψάρια

Αναδημοσίευση από το "Press Publica"

Της Δέσποινας Σπανούδη

Σε κάθε προεκλογική περίοδο, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η εκλογική στρατηγική των περισσότερων κομμάτων, στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι ψηφοφόροι είναι ψάρια. Ψάρια που χάφτουν χωρίς να θυμούνται, ψάρια που ψαρώνουν στις απειλές και τρέμουν ότι θα φαγωθούν από τα μεγαλύτερα.

Στην συγκεκριμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε με την άδεια των δανειστών, η παραδοχή αυτή έχει πάρει ασυνήθιστες διαστάσεις, επειδή τα χρονικά διαστήματα είναι τόσο μικρά ώστε ακόμη και χρυσόψαρα θα δυσκολεύονταν να καταπιούν τα όσα σερβίρονται.

Η συνωμοσία του λαμπτήρα...

(ως μια συμβολική παραβολή και όχι μόνο, για την "παραγωγική ανασυγκρότηση" του "πολιτικού προσωπικού" την εποχή της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού)

Αναδημοσίευση από το "από κοινού"

Στην οροφή ενός πυροσβεστικού σταθμού, στο Livermore της Καλιφόρνια, των ΗΠΑ, ανάβει μία λάμπα. Συνεχώς, από το 1901.

Η σφαίρα και ο θάμνος

Αναδημοσίευση από το "ΠΡΙΝ"

της Μαριάννας Τζιαντζή

Τα όσα τελευταία συνέβησαν στον μικρόκοσμο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θυμίζουν μια από τις πιο γνωστές ιστορίες του Μπρεχτ, για τον κηπουρό που κλάδευε ένα θάμνο προσπαθώντας να πετύχει τον τέλειο σφαιρικό όγκο. Έκοβε από δω, έκοβε από κει, αφαιρούσε ό,τι προεξείχε μέχρι που στο τέλος απόμεινε ένας μικροσκοπικός θάμνος σε μέγεθος μπάλας ποδοσφαίρου. Πέτυχε την τέλεια σφαίρα αλλά ο θάμνος χάθηκε. Βέβαια, ο καθένας μας πιστεύει ότι δεν κρατά ο ίδιος το κλαδευτήρι στο χέρι του, ότι η ταξική πάλη είναι αυτή που απογυμνώνει το θάμνο, ότι ο Μεγάλος Κηπουρός είναι η Ιστορία, ότι ακόμα και αν ο ίδιος κάπου φταίει, οι άλλοι φταίνε πάντα πιο πολύ.

Μπορεί η παραδοσιακή Αριστερά να αναδειχθεί ως ο πολιτικός εκφραστής του ΟΧΙ;

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

(για την σφραγίδα του κράτους στην ταξική πάλη)

Ένα πράγμα που διαφεύγει από τους υποστηρικτές του κινήματος του “ΟΧΙ” είναι αυτό δεν απέκτησε οντότητα μέσα από τις πρωτοβουλίες των πολιτικών υποκειμένων που σήμερα είναι φανατικοί υποστηρικτές του και διεκδικούν την συνεπή πολιτική του εκπροσώπηση στις εκλογές που έρχονται, αλλά από ένα συμβάν εντός της κρατικής σχέσης, το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Η “πατρότητά” του ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι δηλαδή προϊόν μιας αντίφασης στον χώρο της πολιτικής και όχι προϊόν επιβεβαίωσης των προγραμμάτων και της πολιτικής εκείνων των πολιτικών μορφωμάτων που το έχουν αναδείξει ως κεντρικό άξονα της πολιτικής αντιπαράθεσης στις ερχόμενες εκλογές.

Τα κομμάτια της παραδοσιακής Αριστεράς που επιδιώκουν μέσα από τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη να διευρύνουν τα κοινωνικά τους ερείσματα μέσω της αυτοεπιβεβαίωσης της ορθότητας των πολιτικής τους ταυτότητας, δεν θα επιτύχουν τον στόχο τους. Η κοινωνική πόλωση που οξύνθηκε την εποχή των μνημονίων δεν διαμεσολαβήθηκε πολιτικά από τους στρατηγικούς σχεδιασμούς και τα “πολιτικά προγράμματα” που επεξεργάζονται τα επιτελεία της παραδοσιακής Αριστεράς. Οι αιτίες που περιθωριοποιήθηκε η παραδοσιακή Αριστερά όλο το προηγούμενο διάστημα ως κοινωνική δύναμη και στάθηκε ανίκανη να αντιπαλέψει την νεοφιλελεύθερη επίθεση δεν αίρονται μπροστά στις εκλογές γιατί είναι ενδογενείς. Η προεκλογική μάχη δεν είναι κατάλληλη για την ανάδειξη αυτών των αιτιών, αντίθετα συμβάλει στην συγκάλυψή τους.

“Χρειάζεται να θάψουμε το πτώμα, για να υπάρξει καινούρια γέννα”

Αναδημοσίευση από το "RProject"

Ρεπορτάζ από τη συνάντηση πρώην μελών ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη.

της Κικής Σταματόγιαννη

Η ήττα είναι ζόρικο πράγμα. Σε αναγκάζει να βγάλεις συμπεράσματα. Και με βάση αυτά τα συμπεράσματα να προχωρήσεις. Αυταπάτες, λανθασμένες επιλογές, διαψευσμένες ελπίδες, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο και αναλύονται για να λειτουργήσουν προωθητικά για τον κόσμο της εργασίας, κυρίως όμως για να αποφευχθεί η επανάληψη των ίδιων λαθών στο μέλλον.

Την Τρίτη, 1 Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε στο κτίριο της ΕΔΟΘ στη Θεσσαλονίκη συνάντηση ανθρώπων της αριστεράς και του κινήματος για μια πρώτη συζήτηση ως προς την επόμενη μέρα. Όσες και όσοι πάλεψαν για χρόνια -κυρίως μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ- ένιωσαν την ανάγκη να συζητήσουν εκτενώς για όλο αυτό που πλέον αντιλαμβάνονται και βιώνουν ως ήττα.

Δήλωση πρώην μελών ΣΥΡΙΖΑ και Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη συμμετοχής στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη

Αναδημοσίευση από το "REDNotebook"

Όσες και όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο είμαστε αφοσιωμένες/οι στην υπόθεση της Αριστεράς, των ιδανικών και των αγώνων της. Όλα αυτά τα χρόνια δώσαμε πολυετείς και σκληρές μάχες για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων, τη συνάντηση της Αριστεράς με το οικολογικό κίνημα και τη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση του χώρου, ήδη από την εποχή του πρωτοπόρου εγχειρήματος του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης, καρπός του οποίου υπήρξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήμασταν ανάμεσα σε αυτές και αυτούς που διαδήλωσαν στη Γένοβα και στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, που συμμετείχαν στο νικηφόρο μέτωπο του «άρθρου 16», πο βρέθηκαν στο δρόμο τον Δεκέμβρη του 2008, που στήριξαν όλα τα κινήματα που είχαν στόχο την προάσπιση των πολιτικών, κοινωνικών, ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με αποκορύφωμα τους αντιμνημονιακούς αγώνες μας στις πλατείες και το μεγαλειώδες δημοψήφισμα του 62%. Βρεθήκαμε μαζί στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες των εργαζομένων, των νέων και των ανέργων, στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της κρατικής καταστολής, στην υπερήφανη μάχη των κατοίκων ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη ΒΑ Χαλκιδική.

Για την ..."ούγια" της ιστοσελίδας της "Λαϊκής Ενότητας"

Οι πρακτικές είναι μερικές φορές πιο αποκαλυπτικές από τις διακηρύξεις για τις προθέσεις και τις αντιλήψεις των πολιτικών υποκειμένων. Ένα δείγμα γραφής είναι η αντιγραφή στην "ούγια" της ιστοσελίδας της "Λαϊκής Ενότητας" των προτύπων του ΣΥΡΙΖΑ των "συνιστωσών" του. Ένας απλός αναγνώστης αντιλαμβάνεται από την εικόνα που βλέπει (τα 7 σηματάκια) ότι η "Λαϊκή Ενότητα" είναι 7 πρώην "συνιστώσες" του ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτή η εικόνα δεν ανταποκρίνεται ούτε στην οργανωτική και πολιτική συγκρότηση της "Λαϊκής Ενότητας" ούτε στις διακηρύξεις της. Δεν διορθώνεται με το να προστεθούν κι άλλα, αλλά με το να αφαιρεθούν όλα...

Βαρουφάκης: Ελπίζω να υπάρξει ένα ριζοσπαστικό κόμμα που θα ξεπεράσει τη Λαϊκή Ενότητα

Ελπίζω να υπάρξει ένα ριζοσπαστικό κόμμα που θα ξεπεράσει τη Λαϊκή Ενότητα, τον φίλο μου Παναγιώτη Λαφαζάνη, τη Ζωή κι εμένα.Ωστόσο δεν πιστεύω ότι αυτές οι εκλογές θα μπορέσουν να δώσουν μια πλειοψηφία για πολιτική αλλαγή και αυτό με θλίβει. Εύχομαι τα καλύτερα για την Λαϊκή Ενότητα. Ωστόσο δεν συμφωνώ πάντα με τη γραμμή της

Αναδημοσίευση από το "Hit&Run"

Σαφείς αποστάσεις από την πολiτική της Λαϊκής Ενότητας παίρνει ο τέως υπουργός Οικονομικών κ.Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος θεωρεί πως έχει μία τάση για απομονωτισμό, μία τάση να καταστήσει τη δραχμή στόχο αντί για ένα μέσο.

Ο κ. Βαρουφάκης, σε συνέντυεξή του στη γαλλική, μαρξιστική ιστοσελίδα revue-ballast, η οποία δόθηκε όταν ήταν στο Παρίσι για να πάρει μέρος σε εκδήλωση διαφωνούντων πρώην υπουργών του κ. Φρανσουά Ολάντ με επικεφαλής τον κ. Αρνό Μοντεμπούρ και εξήγγειλε ότι προτίθεται να ιδρύσει πανευρωπαϊκό κόμμα, επισημαίνει:

ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ

Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ κι εμείς απέναντί της

Η νέα «περίοδος» στην οποία έχει εισέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά για εμάς, όχι μια τακτική ή μερική υποχώρησή του σε σχέση με τις επιδιώξεις και εξαγγελίες του, αλλά μια στρατηγική ήττα ή, ακόμα καλύτερα, μια χρεοκοπία. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, η ενεργητική υποστήριξή του και η μετατροπή του σε στρατηγικό ορίζοντα, ο άνευ όρων κυβερνητισμός και η πλήρης περιθωριοποίηση και απαξίωση του κόμματος, συνιστούν τους βασικούς λόγους γι’ αυτή τη χρεοκοπία, καθώς και για το γεγονός πως πλέον δεν μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας εντός ΣΥΡΙΖΑ, ούτε όμως και να υπερασπιστούμε την επιδίωξη της συνέχισης μιας αριστερής στρατηγικής με όχημα τον μεταλλασσόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Η προκήρυξη των εκλογών, με τις ευλογίες μάλιστα των δανειστών, πριν την πραγματοποίηση του έκτακτου συνεδρίου που είχε αποφασίσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, κλείνει κάθε συζήτηση περί απεγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ από το μνημονιακό μονόδρομο στον οποίο εισέρχεται μέρα με τη μέρα. Σε αυτό το πλαίσιο, η ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών, δηλαδή η επιλογή του καλύτερου διαχειριστή της μνημονιακής πραγματικότητας και η αναζήτηση μεταρρυθμίσεων σε προοδευτική(;) κατεύθυνση στην περιφέρεια του μνημονίου, μας αφήνει παγερά αδιάφορες/ους από αριστερή σκοπιά.

Ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτός

Η κατάργηση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ότι ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτός. Αλλά τότε τι; Αν οι απαντήσεις εξαντλούνταν στις εκλογές, θα ήταν εύκολες. Σε μια εκλογική μάχη που δεν είναι οποιαδήποτε, με την επίγνωση των ορίων του κινηματισμού στην παρούσα συγκυρία, με δεδομένο ότι η ΛΑΕ είναι ό,τι πιο κοντινό στο αριστερό Όχι της 5ης Ιουλίου, και καθώς δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις μεταξύ Όχι και Ναι, η ΛΑΕ πρέπει, πιστεύω, να υπερψηφιστεί κριτικά. Αυτό όμως δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε επίσης το Όχι του δημοψηφίσματος στους δρόμους. Χρειαζόμαστε ένα «μωσαϊκό» που να οργανώνει την αντίσταση, να μεριμνά για τη συνέχεια της καμπάνιας του This Is A Coup, για την αλληλεγγύη και την αντιπληροφόρηση. Χρειαζόμαστε μια σοβαρή, όχι δηλαδή προπαγανδιστική αποτίμηση για την αποτυχία της στρατηγικής μας και τη δυσανεξία της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τη δημοκρατία. Χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά. Αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να αναλάβουμε...

απόσπασμα από το κείμενο του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου:

Ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εφικτός

Δήλωση παραίτησης των μελών της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ από την ΚΣΕ και το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση και διαλέγουμε το δρόμο της πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας με την Λαϊκή Ενότητα και άλλα ριζοσπαστικά αριστερά κομμάτια. Η αυτόνομη κάθοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα είναι πίσω και από τις απαιτήσεις και τις δυνατότητες των καιρών.

Αγα­πη­τές/οί σ. της ΚΣΕ και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ

Μέσα στις ρα­γδαί­ες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις, το εκρη­κτι­κό λαϊκό και τα­ξι­κό ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα, την τα­πει­νω­τι­κή μνη­μο­νια­κή συμ­μόρ­φω­ση της ηγε­σί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την ανά­δει­ξη της ρήξης με τη ευ­ρω­ζώ­νη και τον ευ­ρω­μο­νό­δρο­μο σε κομ­βι­κό επί­δι­κο, τη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και απε­λευ­θέ­ρω­ση ενός δυ­να­μι­κού με αρι­στε­ρή και ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ανα­δει­κνύ­ε­ται ως επι­τα­κτι­κή απαί­τη­ση αλλά και πραγ­μα­τι­κή δυ­να­τό­τη­τα η δια­μόρ­φω­ση ενός με­τώ­που κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, γύρω από το ΟΧΙ μέχρι τέ­λους, το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, τη ρήξη με το χρέος, τα μνη­μό­νια, το ευρώ και την ΕΕ. Ευ­θύ­νη και πρό­κλη­ση για την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά να συμ­βά­λει απο­φα­σι­στι­κά και κα­τα­λυ­τι­κά σε αυτό.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένας χρηματοδότης «γύπας» διαφορετικός από τους άλλους

Στα πλαίσια του προγράμματος Securities Market Program (SMP) το οποίο τέθηκε σε ισχύ από τον Μάιο του 2010 έως τον Σεπτέμβριο του 2012, η ΕΚΤ απέκτησε ελληνικούς τίτλους σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία στην δευτερογενή αγορά ομολόγων, μια αγορά «ευκαιρίας», όπου οι τίτλοι του χρέους αγοράζονται εκ νέου και μεταπωλούνται σύμφωνα με την προσφορά και τη ζήτηση. Η ΕΚΤ, η οποία ενήργησε σαν χρηματοδότης «γύπας», εξαγόρασε ελληνικούς τίτλους αξίας 40 δισ ευρώ από μικρό αριθμό ιδιωτικών τραπεζών και σήμερα απαιτεί την εξόφληση του συνόλου της ονομαστικής αξίας των τίτλων, δηλαδή 55 δισ συν τους τόκους...