Μέρες που έρχονται: ο οπορτουνισμός του ΚΚΕ την 28η Οκτώβρη στο Δήμο Χαλανδρίου...

παρέλαση του ΚΚΕ στην Πάτρα (28η Οκτώβρη 2014)

Το ΚΚΕ μέχρι τώρα ήταν και παραμένει υπέρμαχος των παρελάσεων στις εθνικές εορτές αλλά προσπαθεί να τους δώσει το δικό του πολιτικό περιεχόμενο. Ενδεικτικό αυτής της πολιτικής το κείμενο “Ονειρεύομαι την παρέλαση...”. Μόνον ο Γ. Χουρμουζιάδης είχε δηλώσει: “Τέρμα οι παρελάσεις!”. Το 2005 δημοσιεύτηκε στον “ριζοσπάστη” ένα σχετικό κείμενο με τον τίτλο “Με όπλο την ταξική ανάλυση, τις ανάγκες του αγώνα” που άρχιζε ως εξής:

“Ξεκίνησε μια συζήτηση για τις παρελάσεις και βεβαίως οι οπορτουνιστές πάλι έδωσαν τα ρέστα τους για το αν πρέπει να γίνονται παρελάσεις ή όχι στις εθνικές εορτές. Αν πρέπει να γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου ή όχι. Ειπώθηκε μάλιστα ότι δεν πρέπει να γιορτάζουμε τότε, γιατί το κίνημα ηττήθηκε στην Ελλάδα...”

Αξίζει όμως το διαβάσετε γιατί θα βρείτε ενδιαφέρουσες ομοιότητες με την λογική που την έχουν ενστερνιστεί ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα αυτή εδώ η θέση: “Βεβαίως πρέπει να ανοίξουμε τα θέματα της θρησκείας, της Εκκλησίας, αλλά εδώ εμείς είμαστε ένα Κόμμα σοβαρό, πως θα το ανοίξεις, με ποιο τρόπο, σε ποια στιγμή;” 

«Αυτοί που ξέρουν»

Αναδημοσίευση από το "REDNotebook"

Του Αλέξανδρου Ζαχιώτη

Το κράτος μπορεί να αποδειχθεί ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα για τη στρατηγική της Αριστεράς. Όχι μονάχα γιατί βάζει τις οριοθετήσεις που η στρατηγική αυτή προσπαθεί να άρει, αλλά κυρίως γιατί μπορεί να μας βάλει τρικλοποδιές εκεί που δεν το περιμένουμε ή εκεί που θεωρείται «ουδέτερο».

Οδεύοντας προς μια αριστερή διακυβέρνηση το ζήτημα αυτό οφείλει να είναι στο επίκεντρο του προβληματισμού μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, όπως επίσης γνωρίζουμε ότι τα προγράμματα δεν είναι μονάχα θέσεις και προτάσεις, αλλά οφείλουν να φέρουν ένα ιδιαίτερο πολιτικό και ιδεολογικό βάρος, με άλλα λόγια να μεριμνούν για τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει η εφαρμογή τους, τις συγκρούσεις που συνεπάγεται και τον τύπο πρακτικών και σχέσεων που επιφέρει.

Μύθοι και πραγματικότητες της ελληνικής Αριστεράς για την Ουκρανία

Είναι γνωστή η κατάσταση που επικρατεί εντός της Αριστεράς και ο χαρακτήρας και τα όρια των αντιπαραθέσεων. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τον τελευταίο καιρό αποτελούν πεδίο διαμάχης. Αυτή η αντιπαράθεση αποβλέπει στην τροποποίηση των μικροσυσχετισμών εντός της Αριστεράς στη χώρα μας και γιαυτό συσκοτίζει αντί να ρίχνει φως από μια αριστερή θέση στις εξελίξεις που συμβαίνουν εκεί.

Αφορμή για' αυτό το κείμενο, είναι το δημοσίευμα στο ΠΡΙΝ “Το τέλος των ίσων αποστάσεων στην Ουκρανία”, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της κατάστασης. Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε – για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις - ότι “ελληνική Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία” είναι μια θετική πρωτοβουλία και εκφράζει την έμπρακτη αλληλεγγύη σε δυνάμεις που πρεσβεύουν εκεί έναν αριστερό κι επαναστατικό προσανατολισμό.

Όμως αυτές οι αριστερές δυνάμεις στην Ουκρανία, ούτε εκφράζουν ούτε εκπροσωπούν τον “αντιφασιστικό αγώνα του λαού της Ουκρανίας” όπως διακηρύσσει το κείμενο στο ΠΡΙΝ, το οποίο υπερασπίζεται την “ορθοδοξία” αυτής της πρωτοβουλίας. Όχι βέβαια γιατί εκεί δεν διεξάγεται ένας ένοπλος αγώνας ενάντια στους φασίστες, ούτε γιατί αυτές οι αριστερές δυνάμεις δεν συμμετέχουν σε αυτόν τον αγώνα. Απλά γιατί δεν είναι αγώνας του “λαού” της Ουκρανίας. Ο λαός της Ουκρανίας είναι διασπασμένος. Ένα κομμάτι αυτού του “λαού” υπερασπίζεται και στρατεύεται στο πλευρό του καθεστώτος του Κιέβου. Ο “λαός” των αντικαθεστωτικών επίσης είναι διχασμένος: Άλλοι αποβλέπουν στην ένταξή τους στο Ρωσικό κράτος (είτε τμήματος, είτε ολόκληρης της Ουκρανίας), άλλοι στην ίδρυση άλλου κράτους, άλλοι στην ομοσπονδοποίηση και άλλοι στην ανατροπή του καθεστώτος του Κιέβου και στην αποκατάσταση της κρατικής ενότητας της Ουκρανίας. Με αυτά τα δεδομένα είναι τουλάχιστον άστοχο να μιλάει κάποιος στο όνομα του “λαού” της Ουκρανίας.

Ευεργέτες ή σύγχρονοι τσιφλικάδες

Η περίπτωση του «Κόστα Ναβαρίνο» της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου στη Μεσσηνία: η τεράστια συγκέντρωση γης και η προσέλκυση υψηλού τουρισμού μέσα σε γυαλιστερό πακέτο δημοφιλίας και κοινωνικής προσφοράς. Ερωτήματα για το μέλλον της επένδυσης από τους ζημιογόνους ισολογισμούς.

η συνέχεια εδώ: Αποστολή στη Μεσσηνία

Με τον ύμνο του ΕΑΜ η παρέλαση στο Χαλάνδρι...

Όλη η Ευρώπη γιορτάζει την απελευθέρωση από τους Ναζί στις 9 Μαΐου, ηµεροµηνία που το ελληνικό κράτος συστηµατικά αγνοεί. Είναι το μοναδικό κράτος που έχει βάλει στη θέσης μια άλλη εορτή που αντιστοιχεί στην ημέρα κήρυξης του πολέμου! Συνήθως ως εθνικές εορτές ανακηρύσσονται οι ημέρες της νίκης, δηλαδή της απελευθέρωσης. Η Γαλλία έχει ως εθνική εορτή την 14η Ιουλίου την κατάληψη της Βαστίλης . ΟΙ ΗΠΑ την 4η Ιουλίου είναι η μέρα της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, κλπ, κλπ... Η καθιέρωσή της 28ης Οκτωβρίου έγινε στην χώρα μας από το μετεμφυλιακό κράτος για να γιορτάζουμε το “ΟΧΙ” του Μεταξά και όχι τον αγώνα και την αντίσταση του ελληνικού λαού. 

Η κοινωνία χρειάζεται μια παύση πληρωμών

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Σπύρου Λαπατσιώρα

Το χρέος είναι «βιώσιμο» όταν μπορεί να πληρώνεται και αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι μπορεί να πληρώνεται. Η συσχέτιση του χρέους με το ΑΕΠ δεν αποτελεί σαφές κριτήριο «βιωσιμότητας». Η Ισπανία βρέθηκε, προ της χρεοκοπίας το 2011, με δημόσιο χρέος κάτω του 40% επί του ΑΕΠ το 2008, ενώ το αξιόχρεο της Ιαπωνίας (με πάνω από 200% χρέος επί του ΑΕΠ) δεν αμφισβητήθηκε. Μπορεί να κριθεί πιο βάσιμα η «βιωσιμότητα» ενός χρέους, αν εξεταστεί τι πρέπει να πληρώνεται σε σχέση με τα διαθέσιμα χρήματα (τα οποία προέρχονται από έσοδα και δάνεια) κατ’ έτος.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι «μη βιώσιμο». Τα χρεολύσια των επόμενων ετών δεν μπορούν, οικονομικά και πολιτικά, να καλυφθούν από τα δημόσια έσοδα. Πηγή πληρωμών θα είναι ο δανεισμός, είτε από διακρατικό θεσμό είτε από την αγορά χρήματος είτε από την ΕΚΤ. Η πρώτη επιλογή δεν είναι πολιτικά εφικτή (στην κλίμακα που απαιτείται) και η τρίτη θεσμικά. Προϋποθέσεις για τον δανεισμό από τις αγορές είναι ένας ορίζοντας «βιώσιμης» ανάκαμψης της οικονομίας και η σημαντική μείωση του «πολιτικού κινδύνου», οι οποίες δεν παρέχονται από την τρέχουσα οικονομική πολιτική. Αποτέλεσμα: η κοινή πεποίθηση ότι το χρέος «δεν θα μπορεί να πληρώνεται», χωρίς εξωτερικές εγγυήσεις πληρωμής. Το ύψος του χρέους επίσης συμβάλλει στον χαρακτηρισμό του ως μη «βιώσιμου», εφόσον με αρκετά αισιόδοξες υποθέσεις θα διατηρείται σε υψηλότατα επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Καμαρωτά περνάνε τα σχολεία μας...

Πριν μια δεκαετία: 

Μαθητικές παρελάσεις

Πριν λίγα χρόνια, κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ζητούσαν την κατάργησή τους:

Την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων ζητεί ο ΣΥΡΙΖΑ

και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να την ζητάνε:

Να καταργηθούν οι παρελάσεις

Όμως κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαφορετική άποψη και συνεχίζουν να έχουν:

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: «ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ»!

Kάτι ψιλοπράγματα προσπάθησε να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να τις καταργήσει:

Θα βάλει κάποιος τέλος στο αίσχος των μαθητικών παρελάσεων;

Την κατάργηση ζητάει ακόμα και ο Μπουτάρης:

Κατάργηση παρελάσεων: αν όχι τώρα, πότε;

Άλλη μια "μεταγραφική επιτυχία" του ΣΥΡΙΖΑ...

Αυτό που δεν ξέραμε και το μάθαμε σήμερα από δημοσίευμα Κυριακάτικης εφημερίδας –της Realnews- είναι ότι έγινε επίσημη «μεταγραφή» και εδώ και μερικές βδομάδες αποτελεί έναν από τους συμβούλους του Αλέξη Τσίπρα για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όπως μάλιστα σημειώνει το δημοσίευμα ο Γ. Ρουμπάτης συμμετέχει σε κλειστές συσκέψεις αλλά και σε «ειδικές αποστολές» της ηγεσίας της Κουμουνδούρου προς πρεσβείες στην Αθήνα ή και σε ξένες χώρες!

(από το “ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ”)

Όμως το θέμα δεν είναι νέο. Πριν από τις εκλογές του Μάη, το "Βήμα της Κυριακής" (και συγκεκριμένα, η στήλη "Βηματοδότης") απέδωσε έμμισθο ρόλο στην προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ στον δημοσιογράφο Γιάννη Ρουμπάτη. Όπως πληροφορηθήκαμε τότε από τις στήλες της αυγής ( “Η απάντηση του Γιάννη Ρουμπάτη”):

Η ιδέα του κομμουνισμού και ο άλλος κόσμος, ο εφικτός...

Σας προτείνουμε να διαβάσετε δυο κείμενα που έχουν γενικότερο ενδιαφέρον για τους προβληματισμούς που αναπτύσσονται εντός του χώρου της Αριστεράς:

Το ένα να κείμενο είναι των Χρήστου Λάσκου και Ευκλείδη Τσακαλώτου:

Κομμουνισμός, που σημαίνει μετάβαση

και το άλλο είναι μια κριτική των Δημήτρη Δημητούλη και Παναγιώτη Φραντζή:

Αγνώριστος κομουνισμός. Πώς τον βλέπουν οι ευρωκομουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ

το δικό μας σχόλιο:

Άρχισαν τα…όργανα στην παράταξη της Ρένας Δούρου

Μέλη της παράταξης της νέας περιφεριάρχη απείλησαν να καταψηφίσουν τον τροποποιημένο προϋπολογισμό της περιφέρειας που κατατέθηκε προς ψήφιση. Κάμφθηκαν όμως οι ενδοπαραταξιακές αντιρρήσεις και τον προϋπολογισμό υπερψήφισε η παράταξη του πρώην περιφερειάρχη κ. Γιάννη Σγουρού, ο κ. Πέτρος Μαντούβαλος και ο κ. Αντώνης Γάκης από το οικολογικό σχήμα. Καταψήφισε η παράταξη του κ. Γιώργου Κουμουτσάκου, η Λαϊκή Συσπείρωση (στηρίζεται από το ΚΚΕ) και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ «παρούσα» ψήφισε η κυρία Μαρία Γιαννακάκη (ΔΗΜΑΡ).

Παραθέτουμε τρία ενημερωτικά κείμενα σχετικά με την ψήφιση του προϋπολογισμού της περιφέρειας Αττικής:

Ισχυρό ράπισμα στις αυταπάτες της Κουμουνδούρου τα αποτελέσματα της ΚΕΔΕ

Πρώτη δύναμη στις εκλογές στην Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) που διεξήχθησαν σήμερα στην Αθήνα για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου αναδείχτηκε το «Κίνημα Ανατροπής στην Αυτοδιοίκηση» με επικεφαλής τον δήμαρχο Αμαρουσίου Γιώργο Πατούλη, κερδίζοντας 16 στις 31 έδρες και άρα την πλήρη αυτοδυναμία.

Ειδικότερα σε σύνολο 487 ψηφισάντων: έγκυρα: 484, λευκά:3. ΄Ελαβαν:

Η αποκέντρωση: μια κρατική υπόθεση

 
Ο αμερικανός κοινωνιολόγος Ντανιέλ Μπελ έχει εδώ και καιρό εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η αποκέντρωση συγκεκριμένων αρμοδιοτήτων του κράτους είναι όχι μόνο ευκταία αλλά και απόλυτα απαραίτητη:

«Το κράτος είναι πολύ μεγάλο για να επιλύσει τα μικρά προβλήματα και πολύ μικρό για να επιλύσει τα μεγάλα».

Ο 4ος “πυλώνας” του “προγράμματος της Θεσσαλονίκης” του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ που αναφέρεται στον “θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος” και σαν πρώτο στόχο έχει την “περιφερειακή συγκρότηση του κράτους”. Δεν πρόκειται για μια καινούργια ιδέα, αλλά για παλιά που ήδη εφαρμόζεται σε πολλά καπιταλιστικά κράτη.

Θα σταθούμε στο παράδειγμα της Γαλλίας όπου έγινε πράξη στις αρχές της δεκαετίας του 80 και θα αφήνουμε στους αναγνώστες μας να κάνουν τις συγκρίσεις να να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Εκείνοι την περίοδο οι πλέον φωτισμένοι εκπρόσωποι της γαλλικής αστικής τάξης, κάτω από το βάρος της της πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που ξέσπασε στο τέλος της δεκαετίας του '60, δεν παραγνώριζαν πλέον τον κίνδυνο που διέτρεχε η ταξική κυριαρχία από τη διατήρηση ενός υπερβατικού συγκεντρωτικού κράτους. Η παντοδυναμία αυτού του κράτους είχε τελικά αποκαλυφθεί ως αδυναμία.