Πω πω «πρωτοβουλίες»!..

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Σε πολλούς συντρόφους επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, τόσο από την δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από την συγκρότησή του ως ενιαίου κομματικού φορέα. Αυτό το κλίμα αποτελεί το υπόβαθρο για την ανάπτυξη λαθεμένων πολιτικών πρακτικών στο μαζικό κίνημα, οι οποίες συμπυκνώνονται στο σύνθημα:

- Τώρα που κτίσαμε το κόμμα, το επόμενο βήμα είναι να κτίσουμε τις κομματικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση. 

Αυτό το σύνθημα είναι πρώτα απ’ όλα ενωτικό: Ενώνει την «αριστερή πλατφόρμα» με την «προεδρική πλειοψηφία» πάνω σε κοινές αντιλήψεις που αποβλέπουν στην κομματική χειραγώγηση του μαζικού κινήματος. Αντιλήψεις, οι οποίες στοχεύουν πρώτιστα στο πως θα αποκρυσταλλώσουν με οργανωτικό τρόπο την διάχυτη πολιτική απήχηση του εγχειρήματος, οικοδομώντας συνδικαλιστικές και δημοτικές παρατάξεις που στην ούγια θα γράφουν «ΣΥΡΙΖΑ».

Η διαδικασία οικοδόμησης του «ενιαίου κόμματος» είναι αρκετά διδακτική: Οικοδόμησε μηχανισμούς αλλά διέρρηξε τις σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε αυτούς τους μηχανισμούς και εξοβέλισε οποιαδήποτε «ενεργό συμμετοχή» του στις κομματικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση που επικρατεί μετά το συνέδριο σε πολλές «οργανώσεις των μελών», όπου αυτός ο ανένταχτος σε μηχανισμούς κόσμος, ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ζωή και την δράση τους, βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη στο περιθώριο. Έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετατράπηκαν αυτές οι οργανώσεις σε κλωνοποιημένα αντίγραφα των οργανώσεων του μακαρίτη(;) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με ότι σημαίνει αυτό. 

Αν συνομιλούσαμε με τον πατέρα του Ν. Σακελλίωνα θα ντρεπόμαστε να του δώσουμε την «πολιτική απόφαση» του Συνεδρίου μας...

Διαβάζοντας για τον «δεύτερο θάνατο» του Νίκου Σακελλίωνα, ανατρέξαμε στην «Πολιτική Απόφαση» του Ιδρυτικού Συνεδρίου του νέου κόμματός μας, μήπως και βρούμε την «γραμμή» για το πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα κρατικής βίας και πως θα τσακίσει τους μηχανισμούς που τα παράγουν. Τι θα κάνει με το δικαστικό σώμα και την αστυνομία;

Διαφωτιστικό το κείμενο της «Αυγής» και του «left.gr»,όμως η πολιτική δεν είναι δημοσιογραφία. Αν ένας συριζέος συνομιλούσε με τον πατέρα του Νίκου Σακελλίωνα, θα μπορούσε να του πει: «Πάρε την Πολιτική απόφαση του Συνεδρίου μας και βρες μια απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις»;

Θα σας «γαμήσουμε την Παναγία» με την «βοήθεια του Χριστού»!...

Σφίξανε τα πράγματα στην ιερά μονή «Εσφιγμένου»! Σύμφωνα με το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων dogma.gr, δικαστικός επιμελητής με την συνοδεία των ΜΑΤ και μια μπουλντόζα στην οποία είχαν τοποθετηθεί περόνες, επιχείρησαν να εκτελέσουν την δικαστική απόφαση έξωσης των μοναχών. 
 

Όταν το περονοφόρο όχημα πλησίασε την πόρτα, μοναχοί από τα παράθυρα, ως άλλοι πολιορκούμενοι, έριξαν στον «πολιορκητικό κριό» όχι λάδι όπως συνηθιζόταν στις μεσαιωνικές πολιορκίες, αλλά βόμβα μολότοφ, αναγκάζοντας τον χειριστή του μηχανήματος να οπισθοχωρήσει….

Μια ματιά σε ένα παλιότερο κείμενο του «πιτσιρίκου», που προτείνει να «τους γαμήσουμε την Παναγία», έστω και χωρίς την βοήθεια του Χριστού, εδώ:

H δική σας πρόταση ποια είναι, κύριε;

Τι είναι τέλος πάντων αυτή η “ΑΝΑΣΑ”;

(μια απάντηση στο άρθρο του Γιάννη Αλμπάνη: Έξι σκέψεις για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ )

Επείγουσα ανάγκη

...Όσο, όμως, και αν αυξηθεί η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, με τον σημερινό κατακερματισμό του εκλογικού σώματος, είναι αδύνατο να φτάσει το 51% των έγκυρων ψηφοδελτίων, και μάλιστα σε πολύ πιθανές πρόωρες εκλογές. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αναζητηθεί και να υπάρξει συνεργασία με άλλες δυνάμεις. Στο θέμα αυτό υπάρχουν κάποιες γενικές αναφορές στην πολιτική απόφαση του Συνεδρίου για τις πολιτικές συμμαχίες...

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Του Μανώλη Δρεττάκη

Διάβασα με πολλή προσοχή την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη μέρα του Συνεδρίου για τη μετεξέλιξη του κόμματος συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα, μετεξέλιξη που είναι σαφές ότι είναι το προαπαιτούμενο για την από δω και πέρα πορεία του («Αυγή», 11.7.13). Διάβασα, επίσης, προσεκτικά την πολιτική απόφαση του Συνεδρίου για το «πρόγραμμα για τη συγκρότηση λαϊκού ρεύματος ανατροπής» («Αυγή», 15.7.13).

Ο “υπαρκτός καπιταλισμός” του ΚΚΕ είναι εδώ...

Το τελευταίο σκίτσο του Κ. Γρηγοριάδη στον "ριζοσπάστη", την ημέρα που δημοσιοποίησε πως υπάρχουν και άλλοι πιο σίγουροι τρόποι για να βρεθεί κάποιος  στο "στόμα του λύκου"....

Στον σημερινό ριζοσπάστη η Βάσω ΝΙΕΡΡΗ στο άρθρο της “ΣΥΡΙΖΑ: Ταχύτατη η προσαρμογή στο νέο του ρόλο” επαναλαμβάνει για άλλη μια φορά τα γνωστά επιχειρήματα για την διέξοδο από την κρίση υπέρ του κρατικού καπιταλισμού, ο οποίος αποτελεί την στρατηγική επιλογή του ΚΚΕ. Ο στόχος όμως δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια απάντηση στο άρθρο του Κώστα Γρηγοριάδη “ΑΠΟΧΩΡΩ ΑΠΟ ΤΟ “ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ” ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ”, το οποίο επαναφέρει στην επικαιρότητα για μια ακόμα φορά την αποτυχία των επιλογών καπιταλιστικής διαχείρισης του επιχειρηματία ...ΚΚΕ. (μερικές ενδεικτικές αναφορές για αυτά τα ζητήματα, εδώ: Το ΚΚΕ πτωχεύει με το άρθρο 99!..., εδώ: Οι ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ του 902 απαντούν για δεύτερη φορά στο "Ριζοσπάστη" και στην Α. Παπαρήγα και εδώ: Το συμβάν της ΕΡΤ μπορεί να ξεπλύνει το ΚΚΕ;)

Η Βάσω ΝΙΕΡΡΗ προσπαθεί να απολογηθεί για τον εργοδότη της, ο οποίος αν και έκανε χρήση όλων προνομιακών παροχών προς το κεφάλαιο που είχαν επιβάλει οι πολιτικές του αστισμού στη χώρα μας, χρεοκόπησε τις επιχειρήσεις του και απέλυσε εργαζόμενους απ' αυτές, όπως θα έκανε κάθε συνεπής με τα ταξικά του συμφέροντα καπιταλιστής.

Ποιό είναι το κοινωνικό υποκείμενο που θα ανατρέψει τις μνημονιακές κυβερνήσεις;

Φαίνεται πως οι μικρομεσαίοι της επαρχίας και οι αγρότες που εντάσσονται ολοένα και περισσότερο στους “αποκλεισμένους”, είναι εκείνοι που θα δώσουν το οριστικό κτύπημα στην τρικομματική κυβέρνηση και όχι η “ανύπαρκτη” εργατική τάξη, στην οποία έχει εναποθέσει τις ελπίδες της η παραδοσιακή Αριστερά...

(μια προσέγγιση του ζητήματος μέσα από αποσπάσματα κειμένων που έχουμε παρουσιάσει πρόσφατα)

Η κοινωνική πόλωση είναι δημιούργημα της κρίσης του καπιταλισμού η οποία διευρύνει την κοινωνική περιθωριοποίηση των δυνάμεων του κόσμου της εργασίας, δυνάμεων τις οποίες δεν μπορεί να ενσωματώσει στον κοινωνικό ιστό μέσω της διανομής των θέσεων εργασίας. Σήμερα η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε όλος ο κόσμος θα μπορούσε να δουλεύει λιγότερο αλλά και  με ένα άλλο σύστημα διαχείρισης να επιλυθούν όλα τα ζητήματα επιβίωσης (διατροφής, κοινωνικής περίθαλψης και εκπαίδευσης κλπ). Όμως ολοένα και μεγαλώνει το τμήμα εκείνο του πληθυσμού το οποίο βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, δεν έχει εργασία, δεν πρόκειται να αποκτήσει και οδηγείται στην φυσική εξόντωση.

Οι τάξεις στους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς “ετεροκαθορίζονται” μέσα από την ταξική πάλη. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν νοείται αν δεν υπάρχει και “αστική τάξη” και “εργατική τάξη”. Από τα τέλη της δεκαετίας του 70, με την αλλαγές που σημειώθηκαν στην καπιταλιστική παραγωγή (κυρίως με την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών μέσω της πληροφορικής, της ρομποτικής κλπ) διαφαίνεται πως οι καπιταλιστές χρειάζονται όλο και λιγότερα χέρια στο χώρο της καπιταλιστικής παραγωγής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις ολοένα και περισσότερο οι θέσεις εργασίας στις παραγωγικές διαδικασίες μειώνονται και αυξάνονται οι θέσεις που αφορούν στην προβολή (διαφήμιση), στην διακίνηση και στο εμπόριο των προϊόντων. Σήμερα οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη για περισσότερες τεχνολογικές καινοτομίες και λιγότερα εργατικά χέρια για να ανταποκριθούν στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Πολιτική Απόφαση του Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ 

1. Το συνέδριο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) αποτελεί συνέχεια και τομή στην πορεία του, η οποία ξεκίνησε ήδη από το 2000, συνεχίστηκε με την ίδρυσή του το 2004 και σφραγίστηκε με την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης για την απαλλαγή του ελληνικού λαού από τις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές, που έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε αποικία χρέους και οδηγήσει στην περιθωριοποίηση τις δημιουργικές, κοινωνικές και παραγωγικές της δυνάμεις.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ θεμελιώνεται ως ενιαίο, μαζικό, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς για την ενίσχυση ενός ήδη ισχυρού, λαϊκού ρεύματος ανατροπής με στόχο την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την εφαρμογή ενός προγράμματος κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Το εναλλακτικό αυτό ριζοσπαστικό κοινωνικό και πολιτικό σχέδιο, που θα εκφράζει και θα στηρίζεται στη συμμαχία της εργατικής τάξης και των λαϊκών τάξεων με τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, που θα διατυπώνεται σύμφωνα με τις ανάγκες και θα δίνει φωνή στα ευρύτατα στρώματα των κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά αποκλεισμένων, θα οδηγήσει στην Κυβέρνηση της Αριστεράς και θα τη στηρίξει στην εξουσία.

Πώς δένεται τ' ατσάλι;

(από το "βαθύ γαλάζιο" στο ... "βαθύ κόκκινο")

Μια φορά και ένα καιρό βιομήχανοι και Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκαν στα… μαρμαρένια αλώνια του ΣΕΒ και συζήτησαν για Μαρξ και Λένιν:

Με Μαρξ και Λένιν τα «είπαν» βιομήχανοι και Τσίπρας

Μετά από λίγους μήνες, την ίδια ιστορία αναπαράγει ένας καλοθελητής και υποστηρικτής της «υγιούς επιχειρηματικότητας» και του «έθνους», δίνοντας το δικό του ερμηνευτικό σχήμα: 

…Η επιχειρηματικότητα είναι από τα θύματα της πολιτικής που εφαρμόζεται. Και η υγιής επιχειρηματικότητα το μεγάλο ζητούμενο. Την ώρα που κλείνουν χιλιάδες επιχειρήσεις, μερικές άλλες, προνομιακοί καταναλωτές κρατικών και ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αναδεικνύουν κάθε μέρα την παλιά κομπραδόρικη επιχειρηματικότητα…

Ρεύματα ιδεών ή ρέμα συντήρησης;

Αναδημοσίευση από το "Άνεμος Αντίστασης"

Του Του Δημήτρη Βάσσιου

Όσα ακολουθούν είναι σκόρπιες σκέψεις που έκανα στη διάρκεια του συνεδριακού διαλόγου του ΣΥΡΙΖΑ… Είχα σκεφτεί να τις καταγράψω και τις μοιράστηκα με κάποιους συντρόφους μου, αλλά δεν πίστευα ότι θα θεωρούσα σκόπιμο να τις δημοσιοποιήσω μετά τη λήξη του συνεδρίου. Την αφορμή μου έδωσε η διοργάνωση από την τάση της «αριστερής πλατφόρμας» μιας ανοιχτής εκδήλωσης δέκα μόλις μέρες μετά τη λήξη του συνεδρίου περνώντας στην κοινωνία το μήνυμα ότι αυτό δεν έλυσε τα επίδικα της Αριστεράς «μετά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ». Παίζοντας με τα διαφορετικά αλλά αδιάφορα για τις κοινωνικές συνθήκες πρόσημα ταξίδεψα στις πρακτικές της τότε «ανανεωτικής πτέρυγας» του ΣΥΝ. Θυμήθηκα ότι Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα ήταν «ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα». Δεν γνωρίζω τι θα έκανε αν ζούσε. Γνωρίζω όμως ότι αρκετοί συνωστίζονται για να σπρώξουν την πόρτα… προς τα έξω. Είναι από τις φορές που εύχεσαι να διαψευσθείς γνωρίζοντας ότι οι αποχαιρετισμοί στην Αριστερά λειτουργούν αντικειμενικά σε βάρος της κοινωνίας…

Η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή ή όχι;

Μια προκύρηξη της "Ομάδα Γυναικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ":

Μη βγεις απ’ τη ντουλάπα… Σπάσ’ την!

και μια απάντηση του Στρατή Γατελούζου:

Αλήθεια, εσύ επέλεξες «να γίνεις» ετεροφυλόφιλη;

Σημειώσεις για μια λέξη που δεν λέει να μας αφήσει...

Αναδημοσίευση από το Communisation

...μια προσέγγιση που αντί να βλέπει τη δημοκρατία ως λύση ή φενάκη, την αντιμετωπίζει ως πρόβλημα και ως παράδοξο:

Πρόβλημα, στον βαθμό που η δημοκρατία ως πρόταγμα, επιθυμία και δραστηριότητα θέτει όχι απλά το διακύβευμα της συμμετοχής των «από κάτω» στην εξουσία αλλά την άρθρωση μορφών (παραγωγής) εξουσίας και δικαίου που αμφισβητούν το «πάνω» και το «κάτω» ως δομές, δηλαδή παγιωμένες σχέσεις δύναμης. Μπροστά σε μια συνθήκη όπου ο έλεγχος πάνω στους όρους της ζωής -στο πως, πόσο και για πόσο δουλεύουμε, σε τι περιβάλλον ζούμε, τι αέρα αναπνέουμε, τι τρώμε, τι πίνουμε, τι φοβόμαστε, τι ελπίζουμε, τι μορφές ενέργειας χρησιμοποιούμε, τι υγεία και τι εκπαίδευση έχουμε- χάνεται με κλιμακούμενη ένταση, αυτό αποτελεί ένα πραγματικό πρόβλημα και ως τέτοιο εμφανίζεται μέσα στους αγώνες. Επίσης, εφόσον ο φατριασμός, ο αυταρχισμός, ο δογματισμός ο φανατισμός, μπορούν να εμφανιστούν σε διάφορα περιβάλλοντα και δεν είναι ίδιον των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, (θα ήταν στρουθοκαμηλισμός άλλωστε να αρνηθούμε την παρουσία τους εντός των επαναστατικών/ριζοσπαστικών κύκλων) εξίσου πραγματικό είναι το πρόβλημα της καλλιέργειας μιας κουλτούρας εξισωτισμού, αμοιβαιότητας, διαλόγου, διαλλακτικότητας κλπ. Και πάλι, όσες κριτικές μπορούν και οφείλουν να τους γίνουν, οι τρέχοντες δημοκρατικοί αγώνες έχουν τουλάχιστον την αρετή να θέτουν το πρόβλημα.