Η μιζέρια της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα: Η περίπτωση της σημερινής απεργίας στα λεωφορεία

Στην τελευταία Γενική Συνέλευση των οδηγών των λεωφορείων τέθηκαν σε μυστική ψηφοφορία τρεις προτάσεις για τις απεργιακές κινητοποιήσεις. 

- Η πρώτη πρόταση για μονοήμερη απεργία την Πέμπτη (31/1) συγκέντρωσε 730 ψήφους και Γενική Συνέλευση στις 14/2 
- Η δεύτερη πρόταση για διήμερη απεργία την Πέμπτη και την Παρασκευή και Γενική Συνέλευση την Παρασκευή συγκέντρωσε 586 ψήφους.
- Η τρίτη πρόταση για τριήμερη απεργιακή κινητοποίηση Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή και γενική Συνέλευση την Παρασκευή συγκέντρωσε 420 ψήφους.

Σημειώνουμε ότι 1006 ψήφους που συγκέντρωσαν η 2η και η 3η πρόταση, υποστήριξαν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς και ανεξάρτητοι (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ενώ την πρόταση για μονοήμερη απεργία και στη συνέχεια Γενική Συνέλευση στις καλένδες, υποστήριξαν από κοινού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, οι οποίες πριν λίγο καιρό στηρίζονταν από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων.

Είναι φανερή η αδυναμία των δυνάμεων της αριστεράς που έχουν την πλειοψηφία να μην συνεργαστούν απέναντι στις δυνάμεις του κρατικού συνδικαλισμού. Όμως δεν πρόκειται για αδυναμία αλλά για πρόθεση με στόχο την διακριτή πολιτική καταγραφή. Αυτό αποδεικνύεται και από τους συνδικαλιστικούς χειρισμούς: Θα μπορούσε να είναι άλλη η ψηφοφορία για την ημερομηνία της Γενικής Συνέλευσης και άλλη για τις ημέρες της Απεργίας, αφού είναι διαφορετικά ζητήματα. Εξάλλου η μυστική ψηφοφορία θα μπορούσε να γίνει για τις ημέρες της απεργίας, ενώ για το θέμα της διεξαγωγής της γενικής συνέλευσης, για το οποίο υπήρχαν δύο προτάσεις, θα μπορούσε να αποφασιστεί και με φανερή ψηφοφορία. Αυτά είναι στοιχειώδη ζητήματα συνδικαλιστικής πρακτικής που δεν χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος συνδικαλιστής για να τα αντιληφθεί. Ο λόγος όμως ότι δεν έγιναν δύο διακριτές ψηφοφορίες δεν οφείλεται σε συνδικαλιστικά λάθη, αλλά σε πολιτικές προθέσεις και σε πολιτικές πρακτικές που θέτουν πάνω από τις ανάγκες του εργατικού κινήματος τους μικροπολιτικούς ηγεμονισμούς. 

ΣΚΑΪ – Ευαγγελάτος – Στρατευμένη “Δημοσιογραφία”;

(Από το "κανάλι")

Η Αριστερά και το κίνημα απέναντι στην κρατική καταστολή

(Η περίπτωση των καταλήψεων)

...Οι καταλήψεις, λοιπόν, δεν είναι ούτε νόμιμες, ούτε παράνομες, είναι δίκαιες. Όταν, επομένως,καταστέλλονται από το κράτος, η Αριστερά (και αναφερόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για το ΚΚΕ η αστική νομιμότητα μέχρι να αντικατασταθεί, ως εκ θαύματος, από τη «λαϊκή εξουσία» είναι ιερή) οφείλει να σταθεί αποφασιστικά και άνευ όρων στο πλευρό τους. Γιατί αποτελούν οργανικό τμήμα του κινήματος και όχι «αναρχική ιδιορρυθμία» ή «ήπια παραβατικότητα». Με αυτή την έννοια, ανώτατα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κάκιστα πήραν αποστάσεις από την απόπειρα ανακατάληψης της Villa Amalia (δηλαδή, οι καταληψίες δικαιούνται την αλληλεγγύη της Αριστεράς όταν καταστέλλονται και όχι όταν αγωνίζονται ενάντια στην καταστολή;), καταδίκασαν τη συμβολική κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ (δηλαδή, η ΔΗΜΑΡ έχει το άβατο ενώ συμμετέχει στην κυβέρνηση και τη δημοτική πλειοψηφία Καμίνη;) και συνέδεσαν τις καταλήψεις με το ενδεχόμενο της «ανομίας», ενός όρου που εκτός του ότι έλκει την καταγωγή του από τις σκοτεινότερες πλευρές του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους, επικυρώνει την (καταστροφική για την Αριστερά) αποδοχή της αυθεντίας της νομιμότητας σε βάρος του δίκιου...

Ολόκληρο το κείμενο:

Του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ορισμένα νέα χαρακτηριστικά της κρατικής καταστολής

Σε γενικές γραμμές ισχύει ότι όσο οι ρυθμοί επιβολής μιας αντικοινωνικής πολιτικής εντείνονται –άρα και οι δείκτες της κοινωνικής συναίνεσης  απέναντι σε όσους ασκούν αυτή την πολιτική μειώνονται– τόσο αυξάνεται η ανάγκη της βίαιης επιβολής της αντικοινωνικής πολιτικής, είτε μέσω θεσμικών ρυθμίσεων είτε με την ιδεολογική τρομοκρατία / χειραγώγηση είτε με την άμεση κρατική καταστολή. Επίσης, ισχύει ότι σε καιρούς κρίσης, επίθεσης και ταξικής πόλωσης, το κράτος και οι εκάστοτε κυβερνώντες επιδιώκουν μέσω του οχήματος της «ασφάλειας» και της κατασταλτικής ισχύος να συσπειρώσουν τα πλέον απογοητευμένα και κατακερματισμένα τμήματα της κοινωνίας, αφενός τρομοκρατώντας τα για το άμεσο μέλλον τους και, αφετέρου, στρέφοντάς τα εναντίον όσων (νομίζουν ότι) απειλούν τη σταθερότητα της καθημερινότητάς τους – σε αυτή την προσπάθεια του κράτους και των κυβερνώντων, συστηματικότεροι σύμμαχοι είναι τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και η φασιστική Ακροδεξιά.

Η δημοκρατία ως παραγωγικό και κοινωνικά αποδοτικό σύστημα

Αναδημοσίευση από τα "ενθέματα"

της Χίλαρι Γουεϊνράιτ

μετάφραση: Παναγιώτης Πάντος

Το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς οργανώνει την Τετάρτη 30 Ιανουαρίου, στις 7 μ.μ., στο Art Garage (Σολωμού 13, 3ος όροφος) εκδήλωση με θέμα: «Η απειλή των ιδιωτικοποιήσεων. Στρατηγικές για την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών». Ομιλήτριες είναι η Χίλαρι Γουεϊνράιτ (κοινωνική επιστήμων, αρχισυντάκτρια του ριζοσπαστικού περιοδικού «Red Pepper») και τη Νάντια Βαλαβάνη (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ), με συντονιστή τον Χάρη Γολέμη (διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς). Στόχος είναι να διερευνηθούν οι προϋποθέσεις για μια αποτελεσματική αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και το πώς ο λόγος της Αριστεράς υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα μιας σειράς αγαθών μπορεί να πείσει ευρύτερα ακροατήρια. Παράλληλα, θα παρουσιαστούν παραδείγματα αντίστοιχων αγώνων από διάφορα μέρη του κόσμου, όπου αναπτύχθηκαν ισχυρές συμμαχίες ανάμεσα στα συνδικάτα των εργαζομένων στις δημόσιες εταιρείες, στα κοινωνικά κινήματα και στις τοπικές κοινωνίες. Δημοσιεύουμε σήμερα ένα άρθρο της Χ. Γουεϊνράιτ για την ανάγκη η δημοκρατία να μη νοηματοδοτείται μόνο με ηθικούς όρους, αλλά και με βάση την «κοινωνική αποδοτικότητα».

Εδώ και περίπου μια δεκαετία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αγώνες για τη δημοκρατία και την ισότητα παίρνουν σαφείς αποστάσεις από την αντίληψη ότι όλες οι αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσω του κράτους και εστιάζονται στη σημασία που έχει για την επίτευξη του μετασχηματισμού η ικανότητα των πολιτών να δημιουργούν τη δική τους δημοκρατική εξουσία, δουλεύοντας με γείτονες, συναδέλφους και ομοϊδεάτες τους.

Αν ρώταγε κανείς σήμερα ανθρώπους που αγωνίζονται για τη σοσιαλιστική αλλαγή σε όλη την Ευρώπη, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι «κατά 80%» η αλλαγή πρέπει να έρθει από την κοινωνία — τους τόπους δουλειάς, τις γειτονιές, τους πολιτιστικούς χώρους. Ο ρόλος των κυβερνήσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης παραμένει βέβαια σημαντικός, για ένα καθοριστικό 20%, όχι όμως για να αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη της αλλαγής, τον βασικό δημιουργικό παράγοντα, αλλά, για παράδειγμα, για να χρησιμοποιήσουν τις εξουσίες φορολόγησης και αναδιανομής που διαθέτουν, καθώς και για να προσφέρουν υπηρεσίες και υποδομές που θα στηρίξουν τη δημοκρατική αυτοοργάνωση των πολιτών.

Γουί αρ Αnonymous!

Αναδημοσίευση από την "Αυγή"

Της Γιάμαλη Αναστασία

Δύο εβδομάδες πριν, μία από τις κόκκινες γραμμές ξεπεράστηκε. Δύο εβδομάδες πριν σκοτώθηκε ο Άαρον Σουάρτζ. Σκοτώθηκε γιατί ήταν αντιμέτωπος με μια αδύνατη επιλογή. Σκοτώθηκε γιατί υποχρεώθηκε να παίξει ένα παιχνίδι που δεν μπορούσε να κερδίσει, μια στρεβλή ερμηνεία της δικαιοσύνης, ένα παιχνίδι που η μόνη κίνηση που κερδίζει είναι να μην το παίξεις». Αυτές τις λέξεις και άλλες τέτοιες βεβαρημένες θα διάβαζε κανείς αν έμπαινε στην ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ το Σάββατο. Όχι, η αμερικανική κυβέρνηση δεν απότισε φόρο τιμής στον "γκουρού του ίντερνετ", ακτιβιστή, ιδιοφυή 26χρονο Άαρον Σουάρτζ που αυτοκτόνησε στις 12 Ιανουαρίου. Ήταν οι Anonymous που πήραν ξανά την κατάσταση στα.. πληκτρολόγιά τους...

Οι Anonymous χτύπησαν την ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης τόσο που την άφησαν... λιπόθυμη για ώρες και στη συνέχεια ανέβασαν κείμενο με το οποίο κατηγόρησαν για τον θάνατο του Σουάρτζ την αμερικανική δικαιοσύνη και τις διώξεις εναντίον του. Μεταξύ άλλων, ζήτησαν την αναμόρφωση του δικαστικού συστήματος των ΗΠΑ, την ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση, ενώ παράλληλα εξήγγειλαν την έναρξη της «Επιχείρησης Τελευταίο Καταφύγιο».

Η Εθνική Βιβλιοθήκη τίμησε έναν υμνητή του Χίτλερ

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

Του Τάσσου Κωστόπουλου

Ο αμφιλεγόμενος Σκυριανός λογοτέχνης και λαογράφος Κωνσταντίνος Φαλτάιτς (1891-1944)

Το πνευματικό ίδρυμα αφιέρωσε έκθεση στη δημοσιογραφική καταγραφή της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής από τον Κ. Φαλτάιτς. Εναν άνθρωπο που λίγο αργότερα υπήρξε επίσημος συνεργάτης της ναζιστικής προπαγάνδας στη διάρκεια της Κατοχής, εκφωνώντας φιλοχιτλερικές ψευδοϊστορικές ομιλίες στον κατοχικό ραδιοσταθμό και εκδίδοντας το περιεχόμενό τους σε βιβλίο

Κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της σύγχρονης Ελλάδας, η Εθνική Βιβλιοθήκη έχει αυξημένο συμβολικό βάρος, ως ο κεντρικός θεματοφύλακας της πνευματικής δημιουργίας του τόπου. Ως εκ τούτου, είναι πολλαπλά σοκαριστικό να διαπιστώνουμε ότι, εν έτει 2013, οι επικεφαλής της επέλεξαν να τιμήσουν ως κατεξοχήν εθνική μορφή έναν υμνητή του Χίτλερ και συνεργάτη του κατοχικού προπαγανδιστικού μηχανισμού.

η συνεχεια [εδώ]

Πρετεντέρης: Παραπληροφόρηση με άνωθεν εντολές;

Αναδημοσίευση από το "INFOWAR"

Αίσθηση προκαλεί η αποκάλυψη του σχολιαστή του MEGA Γ.Πρετεντέρη ότι το 2010 μαζί με συναδέλφους του απέκρυψαν από τους τηλεθεατές και τους αναγνώστες τους τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους – γεγονός που επέτρεψε την επέλαση της Τρόϊκας στην Ελλάδα. Μιλώντας στην iefimerida ο κ. Πρετεντέρης αφήνει να εννοηθεί ότι δέχθηκε συγκεκριμένες εντολές να το κάνει από πρόσωπα τα οποία δεν κατονομάζει.

Λέει χαρακτηριστικά στη συνέντευξή του: «Όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!».
 
Η αποκάλυψη έγινε, συμπτωματικά, λίγα 24ωρα  πριν από την προγραμματισμένη για την Τρίτη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο του MEGA. Οι διοργανωτές της συγκέντρωσης εξέδωσαν την παρακάτω ανακοίνωση:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Πρωτοβουλίας εργαζομένων στα ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ στην πλειονότητα τους αποτέλεσαν τους ιδεολογικούς στυλοβάτες της μνημονιακής πολιτικής. Με τρομολαγνικά και ψευδή ρεπορτάζ παρουσιάζουν την πολιτική του σοκ ως μονόδρομο και συκοφαντούν όσους αντιστέκονται στην κοινωνική βαρβαρότητα. Λειτουργούν ως φερέφωνα της κυβέρνησης και κάνουν ρεπορτάζ στη βάση non paper γκεμπελικής έμπνευσης. Κατασκευάζουν στερεότυπα για τους μετανάστες, τους δημόσιους υπάλληλους, τους εργαζόμενους, τους συνδικαλιστές, τους ακτιβιστές και υποκινούν τον κοινωνικό αυτοματισμό.