Οικονομική κρίση: τότε και τώρα

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι πολύ πιθανό ότι η κρίση του 1930 θα είχε διαρκέσει πολύ περισσότερο χρόνο, και με ασύγκριτα βαρύτερο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, εάν ο πρόεδρος Ρούζβελτ δεν είχε εξ αρχής εντοπίσει και στοχοποιήσει τους υπεύθυνους γι’ αυτήν, χρηματιστήρια, κερδοσκόπους, τραπεζίτες, κι εάν δεν είχε λάβει εξ αρχής μέτρα που περιόρισαν αποφασιστικά την ασυδοσία τους, που θέσπισαν αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις και υπεύθυνη δημόσια επιτήρηση πάνω στην ανευθυνότητα και ασυδοσία των αγορών. Όταν ο αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και τη διολίσθηση του αμερικανικού νομίσματος, είχε σαν κύριο στόχο να συντρίψει τις πληρωμές για τόκους στους πιστωτές του δημοσίου. Οι τελευταίοι κατήγγειλαν ότι με την προεδρική απόφαση επέρχεται το τέλος του δυτικού πολιτισμού... Μέχρι το 1934, όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι στον Λευκό Οίκο είχαν παραιτηθεί, καταγγέλλοντας τον πρόεδρο. Ο ίδιος, τους απέδωσε τη σύνθετη επωνυμία banksters (νεολογισμός, που συνδυάζει τις λέξεις τραπεζίτες και γκάνγκστερς) και αυτοί, με τη σειρά τους, τον ανακήρυξαν ως υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο. Ωστόσο, παρά τα νομισματικά μέτρα που κατέβασαν το κόστος του χρήματος σε μηδενικά επίπεδα, η ανεργία παρέμενε ακόμη υψηλή και δεν μειώθηκε παρά μόνον όταν ο Ρούζβελτ πέρασε στη δεύτερη φάση του «ανορθόδοξου» προγράμματός του, στη δημόσια χρηματοδότηση γιγαντιαίων δημοσίων έργων, με μαζικές προσλήψεις ανέργων. 

Σύμφωνα με τον βρετανό Κέυνς, ο οποίος επισκέφθηκε τον αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο το 1934, ο τελευταίος δεν είχε επαρκή οικονομική παιδεία, αλλά διέθετε λαϊκό αισθητήριο, παρά την αριστοκρατική καταγωγή του. Οι αγρότες και οι άνεργοι τον ενέπνεαν περισσότερο απ’ όλους μαζί τους οικονομολόγους, ενώ παράλληλα οι άνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου του προξενούσαν δυσπιστία και αηδία.

Και τώρα; Τι θα γίνουμε χωρίς επετείους;

Αναδημοσίευση από το "antapocrisis"

του Σπύρου Κόγκα

Πάει και η 28η Οκτώβρη, η επέτειος της επετείου, επέτειος του ΟΧΙ στο Φασισμό, αλλά και επέτειος ενός κινήματος, της Αριστεράς, του Αντι-Μνημονιακού μπλοκ, ποιος ξέρει τίνος άλλου, από την περσινή πρωτοφανή λαική αντίδραση απέναντι στο πολιτικό σύστημα της υποταγής και εξαθλίωσης. Όλοι έπραξαν τα δέοντα. Το πολιτικό καθεστώς δοκίμασε μια τεράστιας κλίμακας αστυνομική κινητοποίηση, προετοίμασε κάθε σενάριο άμυνας στην λαική δυσαρέσκεια. Οι αντι-μνημονιακοί φώναξαν, κάλεσαν για ξεσηκωμό , με κάθε μέσο μάλιστα είπε ο κος Τσίπρας, ταυτίστηκαν με τα συνθήματα του τότε …και έδειξαν τα δόντια τους.

Ο λαός όμως, αυτός ο απροσδιόριστος παράγοντας, αυτός ο απείθαρχος λαικός παράγοντας, φρόντισε να μην κάνει το χατίρι κανενός. Ο κόσμος ούτε σήμερα ξεσηκώθηκε, ούτε σήμερα εξεγέρθηκε, ούτε αυτή η επέτειος τον συνέγειρε να διαλύσει την Μνημονιακή κατοχική μπότα. Γιατί; Μήπως δεν έχει όλους τους λόγους να εξεγερθεί; Μήπως δεν είναι αρκετά οργισμένος, εξαντλημένος, απογοητευμένος απέναντι και στα νέα μέτρα;

5 καυτά ερωτήματα

Του Γιώργου Πρασσά

1. Πως θα κινηθεί εφεξής ο πατριωτικός χώρος;


2. Πολιτική ή οικονομία; - τι λέει αυτός που δίνει "γραμμή" στον Τσίπρα;

Γιάννης Μηλιός: Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash»

3. Ξέρει από αποανάπτυξη η παραγωγική ανασυγκρότηση;

Ο μαγικός κόσμος της τεχνικής (μέρος 7,2) : ένα παιχνιδάκι με το ΑΕΠ

4. Η σταδιακή αποδοχή του ολοκληρωτισμού - πόσο κοντά έχουμε φτάσει;

1.Η χούντα στον τύπο μάς αφορά όλους

2.Κοκκινοσκούφηδες σε ρόλο αστυνομικών στην παρέλαση

5. Χωράει η αριστερά στις μεταξικές παρελάσεις; (ή πως μια στιγμιαία κοινωνική έκρηξη - σε άλλο πολιτικό χρόνο - καταντάει επετειακή μονομανία)

λαϊκές παρελάσεις: ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου!

ΥΓ 1
συγκλίνουν οι "πατριώτες";

1.Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: «ΟΙ ΛΑΪΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ»!
 

2.Η θλιβερή Αριστερά των παρελάσεων

ΥΓ 2
Συμπεράσματα από μια επέτειο:

Το πολιτικό στοίχημα της ΔΗΜΑΡ

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης υποστήριξε στην ΕΡΤ ότι ενώ η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχει συμφωνήσει στο 99% του πακέτου, διαφωνεί στο 1% για λόγους επικοινωνιακούς, εκτιμώντας ότι Βενιζέλος και Κουβέλης στο τέλος, στο όνομα της επιτυχίας της κυβέρνησης, θα βρουν ένα τρόπο να διευκολύνουν τον Σαμαρά.

Κι όμως αυτό το 1% έχει δυσανάλογο πολιτικό βάρος σε σχέση με την αριθμητική του τιμή. Η ΔΗΜΑΡ διεκδικεί σήμερα να γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ. Σε αυτά τα πλαίσια διεκδικεί να καταδείξει ότι αυτή μπορεί να διαπραγματευτεί απέναντι στην τρόικα, σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και την ΝΔ του Σαμαρά, οι οποίοι απλώς εκτελούν τις εντολές που λαμβάνουν από τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Αναζητώντας μια άλλη αντίληψη για την Πολιτική

Τα βασικά σημεία της τοποθέτησης του Γ. Καλαντζόπουλου στην ανοιχτή συζήτηση – συνάντηση που διοργανώθηκε από μπλογκ συριζα αριστερα στην πλατεια; στις 20/10/12 με θέμα: “Από τις πλατείες στην πραγματική δημοκρατία και την αριστερή ριζοσπαστική πολιτική”:

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι ένας αντιφατικός πολιτικός οργανισμός όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν δεσμούς με την κοινωνία. Το μέγεθος αυτών των αντιφάσεων μπορούμε να το αντιληφθούμε σε όλες του τις διαστάσεις μέσα από την επαφή μας με κόσμο που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον ψήφισε στις εκλογές, αλλά δεν οργανικά ενταγμένος σε αυτόν.

Θα πρέπει όμως να ιεραρχήσουμε αυτές τις αντιφάσεις και να δούμε πια είναι η κύρια. Κατά την γνώμη μου αυτή βρίσκεται ανάμεσα στην άσκηση κρατικής πολιτικής και στην αυτονομία του μαζικού κινήματος από το κόμμα και το κράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ενδεχόμενο να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα έχει στρέψει ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων του στην διαμόρφωση στόχων και σχεδίων που αφορούν την διακυβέρνηση. Και αν ο ΣΥΡΙΖΑ στην συγκεκριμένη συγκυρία έχει λόγους να το κάνει, ποιους πραγματικά λόγους έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλες ομαδοποιήσεις της Αριστεράς να συγκροτούνται πάνω σε «πολιτικά σχέδια» τα οποία μπορούν να πραγματωθούν μόνον αν πάρουν την κρατική εξουσία στα χέρια τους; Το χειρότερο αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων για την πολιτική, το βλέπουμε στο μαζικό κίνημα: Όλοι οι πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς με βάση αυτά τα σχέδια κρατικής διαχείρισης - που έχουν στα μυαλά και στα συρτάρια τους - προσδιορίζουν και τις πιο λεπτές αποχρώσεις της πολιτική τους πρακτική στο μαζικό κίνημα! Έτσι, όχι μόνον δεν μπορούν να συνυπάρχουν μέσα σε κοινά συνδικαλιστικά σχήματα αλλά δεν μπορούν να ενωθούν ούτε για την συγκρότηση ενός αριστερού προεδρείου σε ένα σωματείο ή να κάνουν μια κοινή διαδήλωση ενάντια στον ρατσισμό…

Οι κρατικές πολιτικές είναι ο κατ' εξοχήν χώρος της αστικής πολιτικής, αφού η ίδια η ύπαρξη του κράτους θέτει τα όρια και τα πλαίσια εντός των οποίων ασκούνται. Το μαζικό κίνημα απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στην κοινωνία και όχι το κράτος, ως εκ τούτου θα πρέπει να έχει άλλους στόχους και άλλους προσανατολισμούς κτίζοντας του δικούς του θεσμούς και προβάλλοντας τις δικές του διεκδικήσεις, που είναι πιθανότατα θα έρθουν σε σύγκρουση με αυτές τις κρατικές πολιτικές. Αυτό δεν θα πρέπει να μας φοβίζει αλλά να μας χαροποιεί, γιατί σημαίνει ότι υπάρχει κίνημα ικανό να συγκρούεται και να διεκδικεί, σε αντίθεση με την ανυπαρξία κινήματος που εκφράζεται με την κυριαρχία στην κοινωνία της λογικής της “ανάθεσης” στους “άξιους” εκπροσώπους …
 

τέχνη σε καιρούς κρίσης ΙΙΙ

Του Γιώργου Πρασσά

Άνθιση του σύγχρονου ρεαλιστικού ελληνικού θεάτρου:
Η g/pap productions παρουσιάζει το αντιρατσιστικό δράμα

"Έχασα τα σιντιά και μ' έπνιξαν τα δάνεια..."

Λαφαζάνης: «Διαδηλώσεις μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου»

Απαντώντας στην κριτική που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ για τις λαϊκές παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, εκφράζοντας την γραμμή "θα τους ταράξουμε στην νομιμότητα", δήλωσε
στον ΒΗΜΑ 99,5: «Δεν λέμε να ακυρώσουμε τις παρελάσεις, ούτε να παρέμβουμε μέσα σε αυτές. Λέμε ότι οι παρελάσεις πρέπει να διεξαχθούν κανονικά και από εκεί και πέρα να εκφραστεί ο κόσμος με δική του παρέλαση, που θα ακολουθήσει τις επίσημες παρελάσεις»...

Ιδού λοιπόν το δίλημμα για όσους είναι  γενικά υπέρ των παρελάσεων απ' όπου και αν προέρχονται:


Αντίθετη θέση έχει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Ι. Μπουτάρης ο οποίος δήλωσε:
«Να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις, δεν προσφέρουν τίποτα, έχουν καθιερωθεί από την εποχή του Μεταξά, δεν είναι αντιεθνικό αυτό που ζητώ»