Να φύγουν ΤΩΡΑ από την ΒΟΥΛΗ τα κόμματα της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος συναίνεσης. Λαμβάνει αποφάσεις ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού. Διαχειρίζεται την τύχη της χώρας χωρίς καμία λαϊκή εξουσιοδότηση. Το κοινοβούλιο δεν υφίσταται πλέον ως δημοκρατικός θεσμός.

Η Αριστερά δεν μπορεί πλέον να νομιμοποιεί με την παρουσία της στην Βουλή την δημοκρατική εκτροπή της χώρας. Επιπλέον θα πρέπει να δηλώσει ότι οι αποφάσεις και οι συμβάσεις τις οποίες υπογράφει αυτή η κυβέρνηση  θεωρούνται παράνομες και δεν δεσμεύουν καμία επομένη κυβέρνηση για να τις εφαρμόσει.

Η πλήρης απονομιμοποίηση της Κυβέρνησης στο λαό καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις οι οποίες γίνονται τον τελευταίο καιρό. Επικαλούμαστε τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων επειδή ακριβώς αυτά έχουν τόσο βαρύνουσα σημασία για το πολιτικό σύστημα ώστε  "πολιτεύεται" με βάσει αυτά.  Αυτά λοιπόν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων καταδεικνύουν στις πολιτικές ηγεσίες που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου την τρομακτική έλλειψη συναίνεσης στις επιλογές τους. Παρουσιάζουμε μερικούς πίνακες από το πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue για τον Φεβρουάριο στους οποίους δεν αποδόθηκε η σημασία που έχουν γιατί το ενδιαφέρον των παρουσιάσεων αυτής της δημοσκόπησης μετατοπίστηκε στις θεαματικές πράγματι αλλαγές που σημειώνονται στα ποσοστά της δημοτικότητας των κομμάτων.(όλοι οι πίνακες της δημοσκόπησης είναι [εδώ]).

Εικόνες από το ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Ενημέρωση,σχολιασμός και ειδήσεις από τις διαδηλώσεις και τις απεργιακές δράσεις

ΟΛΟΙ στους ΔΡΟΜΟΥΣ!

Να φύγει ΤΩΡΑ η τρόικα απ΄τη Χώρα.

Να παραιτηθεί ΤΩΡΑ η συγκυβέρνηση Παπαδήμου.

Τρίτη, 7/2/12, ΟΛΟΙ στους ΔΡΟΜΟΥΣ 

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 

Να φύγουν από την ΒΟΥΛΗ

τα κόμματα της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ!

ΟΧΙ στην νομιμοποίηση της ΧΟΥΝΤΑΣ 

της κυβέρνησης ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

Ο Αλαίν Μπαντιού για τις αραβικές εξεγέρσεις. Η δημοκρατία στην παγκόσμια «εποχή των ταραχών»

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

του  ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΙΤΣΩΡΗ

Alain Badiou, Le réveil de l’histoire (Lignes, Παρίσι, Οκτώβριος 2011).

Στο τελευταίο βιβλίο του υπό τον τίτλο Le réveil de l’histoire (Η αφύπνιση της ιστορίας, Οκτώβριος 2011) ο Αλαίν Μπαντιού εξετάζει τις πρόσφατες «ταραχές» («émeutes») που ξέσπασαν ανά τον κόσμο: Γαλλία, Ελλάδα, Αγγλία, Kίνα, Ιράν, Παλαιστίνη, Μεξικό και αλλού,  κυρίως όμως στις αραβικές χώρες. Παραθέτω εκτενώς δύο αποσπάσματα από την εισαγωγή του, που εκθέτουν ανάγλυφα και συνοπτικά το πλαίσιο αλλά και τη θεματική του εν λόγω βιβλίου: 

Α. «Η τωρινή χρονική στιγμή είναι στην πραγματικότητα αυτή της πρωταρχής μιας παγκόσμιας λαϊκής έγερσης [levée] [...]. Ακόμη τυφλή, αφελής, διάσπαρτη, χωρίς ισχυρή έννοια και χωρίς διαρκή οργάνωση, μοιάζει προφανώς με τους πρώτους εργατικούς ξεσηκωμούς [soulèvements] του 19ου αιώνα. Ως εκ τούτου προτίθεμαι να πω ότι είμαστε στην εποχή των ταραχών [temps des émeutes], μέσω της οποίας σηματοδοτείται και συγκροτείται η αφύπνιση της Ιστορίας, ενάντια στην καθαρή και απλή επανάληψη του χείριστου» (αυτ., σ. 14).

Β. «Για να μη βαλτώσει αυτή η χρονική στιγμή στα ένδοξα αλλά και ηττημένα επεισόδια των μαζών, αλλά ούτε και στον ατελεύτητο καιροσκοπισμό των ‘αντιπροσωπευτικών’ οργανώσεων, διαφθαρμένων συνδικάτων ή κοινοβουλευτικών κομμάτων, η αφύπνιση της Ιστορίας πρέπει να είναι επίσης η αφύπνιση της Ιδέας. Η μοναδική Ιδέα, ικανή να αντιταχθεί στη διεφθαρμένη και άτονη εκδοχή της ‘δημοκρατίας’ –που έχει γίνει η σημαία των λεγεωνάριων του Κεφαλαίου– [...], είναι η ιδέα του Κομμουνισμού, η οποία επανασυνδέεται και τρέφεται από αυτό που μας διδάσκει η ανθεκτική πολυμορφία των ταραχών [émeutes], όσο πρόσκαιρες και αν είναι αυτές» (αυτ., σ. 14).

Κατά τον Μπαντιού από το 1976 (τέλος της Πολιτιστικής Επανάστασης στη Κίνα) –ειδικότερα από το 1979 (Ιρανική Επανάσταση, που σηματοδοτεί το τέλος της επαναστατικής περιόδου εν γένει)– έως σήμερα (και έως πότε;) βρισκόμαστε ουσιαστικά σε μια αντιδραστική ενδιάμεση, «μεσοδιαστηματική περίοδο» κατά την οποία επανακάμπτει θριαμβευτικά ο «κλασικός καπιταλισμός» υπό το μανδύα της «φιλελεύθερης δημοκρατίας», η οποία προσομοιάζει με την παλινόρθωση της «‘φιλελεύθερης μοναρχίας’ [...] μετά τη συντριβή των τελευταίων σκιρτημάτων της ρεπουμπλικανικής επανάστασης (1815-1850)» (αυτ., σσ. 59, 61). Οι εν λόγω σημερινές

Όταν o Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε τους ήρωές του!

Αν νομίζετε πως η Ε.ΛΑ.Δ.Α στήθηκε μέσα από επανειλημμένες  συναντήσεις του Άρχοντα της Σπίθας με πολιτικούς,  όπως με τον Τσίπρα και και τον Δραγασάκη, (θέμα στο οποίο είχαμε αναφερθεί παλιότερα εδώ: Συνάντηση Μίκη Θεοδωράκη και Αλέξη Τσίπρα με θέμα την κοινή κάθοδο στις εκλογές) κάνετε μεγάλο λάθος!

Ο εμπνευστής και συνιδρυτής της Ενιαίας Λαϊκής Δημοκρατικής Αντίστασης (Ε.ΛΑ.Δ.Α) δεν θα προχωρούσε σε μια τέτοια κίνηση αν δεν είχε συζητήσει προηγούμενα το θέμα με τους ήρωές του. Ποιοί είναι η ηρωές του; Η  "Εθνική Ελλάδας".   Η κίνηση αυτή του Άρχοντα της ΣΠΙΘΑΣ μας έκανε να ξαναθυμηθούμε το Γουέμπλει, το Παττακό και άλλα ωραία παρόμοια για τις σχέσεις του ποδοσφαίρου με την πολιτική. Το μεσημέρι λοιπόν της Παρασκευής (27/01) ο Μίκης κάλεσε στο σπίτι του τους ήρωες του  και διεξήχθη ο διάλογος. Στην συνάντηση συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι Τραϊανός Δέλλας, Ντέμης Νικολαΐδης, Κώστας Κατσουράνης, Γιώργος Καραγκούνης και Τάκης Φύσσας. Εκεί τους  διάβασε τη διακήρυξη της Ενιαίας Λαϊκής Δημοκρατικής Αντίστασης (Ε.ΛΑ.Δ.Α) και τους πρόσφερε το τελευταίο του βιβλίο «Σπίθα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή». Τους προσκάλεσε μάλιστα να παραστούν στην ιδρυτική συνάντηση της «Ε.ΛΑ.Δ.Α». που έγινε την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου. Οι διεθνείς με τη σειρά τους πρόσφεραν στον Μίκη μία μπάλα και τη φανέλα της Εθνικής με τις υπογραφές τους.

Από μια φωτογραφία για την ΕΛΑΔΑ δεν μπορεί να απουσιάζει η Ακρόπολη...

Κατάληψη και αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου Κιλκίς

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Δράση"

Οι μετέχοντες στη Γενική Συνέλευση εργαζόμενοι του νοσοκομείου γιατροί, νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό  στο Γ.Ν. Κιλκίς, καταλήξαμε στα παρακάτω:
1. Διαπιστώνουμε ότι τα σημερινά αλλά και μονιμότερα προβλήματα του Ε.Σ.Υ. και κάθε επιμέρους κλάδου επειδή οφείλονται στη γενικότερη αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και τον αποθρασυνόμενο διεθνή νεοφιλελευθερισμό, δεν μπορούν να βρουν τη λύση τους σε περιορισμένα μεμονωμένα ή ειδικά κλαδικά αιτήματα και διεκδικήσεις.
2. Διαπιστώνουμε επίσης ότι επιμένοντας στην προβολή και υποβολή τέτοιων ειδικών αιτημάτων του κλάδου μας ουσιαστικά παίζουμε το παιχνίδι της ανάλγητης εξουσίας που επιθυμεί να αποτρέψει τη δημιουργία ενός πανεργατικού παλλαϊκού μετώπου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με κοινές διεκδικήσεις και εναντίον της κοινωνικής εξαθλίωσης που επιφέρει με την πολιτική της, ώστε να αντιμετωπίσει ευκολότερα το διασπασμένο εχθρό της, τον λαό.
3. Για το λόγο αυτό, εντάσσουμε τις κλαδικές μας διεκδικήσεις μέσα σε ένα πλαίσιο συνολικών πολιτικοοικονομικών διεκδικήσεων που τίθενται από ένα τεράστιο τμήμα  του ελληνικού λαού το οποίο σήμερα δέχεται την πιο βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση, διεκδικήσεων που ή θα τεθούν συνολικά και θα τις υπερασπιστούν από κοινού και μέχρι τέλους τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας, ή δε θα τελεσφορήσουν. 
4. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να αμφισβητηθεί εμπράκτως η πολιτική νομιμοποίηση αλλά και η  ίδια η νομιμότητα της αυθαίρετης αυταρχικής και αντιλαϊκής αυτής εξουσίας και ιεραρχίας που κάνει επιταχυνόμενα βήματα προς τον ολοκληρωτισμό.