Τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσίευση από την στήλη "δαιμονικά" της ΕΠΟΧΗΣ

Σε κείμενό του, στην «Εποχή», ο σύντροφος Παύλος Κλαυδιανός θέτει για τον ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα: «Επανεκκίνηση ή σημειωτόν;» Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, η απάντηση σίγουρα κλίνει προς το «σημειωτόν» και ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τους λόγους της στασιμότητας στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ:
Πριν λίγο καιρό, ο ΣΥΝ φαινόταν να θέλει να πετάξει από πάνω του το βαρύ φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα, με απόφαση της κεντρικής του επιτροπής. Τι άλλαξε και επελέγη η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Κίνηση ουσίας ή πολιτικός ελιγμός; Κάποιο κομμάτι του ΣΥΝ όντως θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική επιλογή, αλλά συνολικά ο ΣΥΝ έχει ως προτεραιότητα την κομματική του ισορροπία, ενδυνάμωση και διατήρηση της κοινοβουλευτικής του παρουσίας. Επελέγη λοιπόν μια φραστική μετατόπιση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις, γνωρίζοντας ότι η ανάγκη πολιτικής ύπαρξης των λοιπών συνιστωσών θα οδηγήσει στην τελική αποδοχή της αδρανοποίησης και του παγώματος των χρόνιων αιτημάτων για την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΚΟΕ παραμένει εδώ και καιρό κομμένη σε δυο κομμάτια, ένα κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ κι ένα που διαρκώς απομακρύνεται. Μιμείται τον ΣΥΝ στην αυτοδύναμη κομματική της ανάπτυξη, με δικά της στέκια, δικές της κινηματικές πρωτοβουλίες και διακριτό πολιτικό στίγμα. Αυτή η τακτική οδήγησε στη δημιουργία ενός δεύτερου κέντρου, που αντλεί από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτική υπεραξία για την ισχυροποίησή του.

Και πάλι για την Λιβύη...

Προτείνουμε στους αναγνώστες μας τα παρακάτω κείμενα σχετικά με την εξέγερση στην Λιβύη και την συζήτηση που γίνεται την εξέγερση και την στρατιωτική επέμβαση της Δύσης. Δυστυχώς το ένα απ' αυτά που προέρχεται από την Λιβύη είναι γραμμένο στα αγγλικά και δεν έχει μεταφραστεί.

1. Tariq Ali: Η Λιβύη είναι άλλη μια περίπτωση επιλεκτικής εγρήγορσης από τη δύση.

2. Η Λιβύη, η επέμβαση του ιμπεριαλισμού και η ναυμαχία του Ναβαρίνου.

3. The Price of the Divide on Libya.

“ΜΕΤΩΠΟ Αλληλεγγύης και Ανατροπής”: Το πρώτο βήμα έγινε...

Αυτές τις μέρες συνέπεσαν πολλές και διάφορες συνδιασκέψεις και εκλογές οργάνων  οργανώσεων της Αριστεράς. Το βράδυ της Κυριακής 3 Απρίλη ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του Πανελλαδικού Σώματος του ΝΑΡ με θέμα "καπιταλιστική κρίση και Αριστερά". Μετά από μια πλούσια συζήτηση υπερψηφίστηκε το "κείμενο εργασίας" που κατέθεσε η Επιτροπή Θέσεων.

Την Κυριακή επίσης ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του σώματος της ΔΗΜΑΡ που εξέλεξε την ηγεσία της. Με ποσοστό 97,31% - ανάλογο με αυτό που εκλεγόταν ο Νικολάι Τσαουσέσκου - εξελέγη ο Φώτης Κουβέλης πρόεδρός της, καθώς δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα. Στην κεντρική επιτροπή της ΔΗΜΑΡ που αποτελείται από 110 μέλη και τον πρόεδρο του κόμματος, κατέλαβε την πρώτη θέση σε ψήφους ο Σπύρος Λυκούδης. Στις πρώτες θέσεις εξελέγησαν μεταξύ άλλων οι Γρηγόρης Ψαριανός, Γιάννης Κακουλίδης, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Γιάννης Πανούσης, Μαρία Ρεπούση και Αννα Φιλίνη.

Την ίδια μέρα, μετά το πέρας των εργασιών της 1ης Πανελλαδικής σύσκεψης του “ΜΕΤΩΠΟΥ Αλληλεγγύης και Ανατροπής” έγιναν εκλογές για την ανάδειξη 6 μελών του συντονιστικού του οργάνου. Σε αυτές τις εκλογές πρώτος σε σειρά σταυρών εκλέχθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος με ποσοστό 77,41% , δεύτερος εκλέχθηκε ο Καπάταης Χρήστος με ποσοστό 67,38% και ακολούθησαν κατά σειρά εκλογής η Σωτηρίου Ελένη με 65.59% ,ο Βαμβακάς Κώστας με 63,79%, ο Σταυρόπουλος Κώστας με 26,16% και ο Παπουλής Κώστας με 17,20%. Η εκλογή των 6 μελών έγινε με ψηφοφορία στην οποία ο μέγιστος αριθμών σταυρών ήταν (4) τέσσερις. Όλα τα ψηφοδέλτια ήταν έγκυρα και δεν υπήρξαν λευκά. Σύμφωνα με την εισήγηση, που έγινε δεκτή από το σώμα, το ενδεκαμελές συντονιστικό συμπληρώθηκε και από 5 μέλη που ορίστηκαν από ισάριθμες συνιστώσες που συμμετέχουν στο Μέτωπο. Αυτά τα μέλη είναι: Θεοδόση Α (ΑΡ.ΣΥΝ.Α), Καραμάνος Χ (ΚΟΕ), Μαντζουράτος Δ (ΚΕΔΑ), Μάρταλης Σ (ΔΕΑ), Σαπουνάς Γ (ΑΠΟ).

Οι εργασίες του “Μετώπου Α-Α” ξεκίνησαν το Σάβατο 2 Απρίλη. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ από τους Π. Λαφαζάνη, Τ. Μαστρογιαννόπουλο και Γ. Μπανιά. Ο Π. Λαφαζάνης παρέμεινε εκτός αιθούσης που εγένετο η σύσκεψη και ο Γ. Μπανιάς απεύθυνε χαιρετισμό. Εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απεύθυνε χαιρετισμό ο Κ. Παπαδάκης και εκ μέρους της ΑΡΑΝ ο Χ. Τουλιάτος. Διαβάστηκε επίσης γραπτός χαιρετισμός του Ε. Μπιτσάκη. Στην διαδικασία έλαβαν μέρος πάνω από 400 άτομα και έγιναν 60 παρεμβάσεις στην συζήτηση. Τον τόνο έδωσαν παρεμβάσεις αγωνιστών/τριων που συμμετέχουν σε διάφορα κινήματα και εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα η παρέμβαση της Β. Παναγιώτου από το κίνημα της Κερατέας.

Η πιο σημαντική κατάκτηση στις εργασίες της 1ης Πανελλαδικής Σύσκεψης του “Μετώπου Α-Α”, ήταν η υλοποίηση της απόφασης να εγκρίνονται με ψηφοφορία οι αποφάσεις και να εκλέγονται τα όργανα. Το ζήτημα αυτό παρέμενε ως εκκρεμότητα από την εποχή ( Ιούλης 2009) που ο Α. Αλαβάνος έβγαλε από την τσέπη του την κόκκινη Συμβολική Κάρτα Μέλους ΣΥΡΙΖΑ της “ΠΑΣΑ” δηλώνοντας πως με μια τέτοια κάρτα θα γίνει η 2η Πανελλαδική τον Οκτώβρη”. Από τότε, αυτά τα θέματα είχαν τεθεί με ένταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν και εκεί είχαν συζητηθεί εξαντλητικά, ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Στην ιστοσελίδα της “ΠΑΣΑ” υπάρχει συγκεντρωμένο αρκετό υλικό από την συζήτηση που είχε γίνει το φθινόπωρο του 2009 στον ΣΥΡΙΖΑ, εδώ: Αρχείο για την κατηγορία ‘Οργανωτικά ΣΥΡΙΖΑ’

Βέβαια η απόφαση που το Μέτωπο τόλμησε να κάνει πράξη, είναι σαφώς πιο πίσω από τις απόψεις που τότε προωθούσε ο ΣΥΝ για τον ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα η “Πρόταση Φλαμπουράρη για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ” - η οποία είχε επικριθεί σφοδρά εκείνη την εποχή με βάση την αρχή “ένα μέλος μία ψήφος”, πρότεινε κάποιες σαφείς γενικές αρχές με τις οποίες διευθετούσε τα ζητήματα τόσο των συνιστωσών, όσο και των ανένταχτων, όπως:

Στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει υποχρεωτικά τουλάχιστον ένας εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα.

και

Το 30% των μελών της Γραμματείας προέρχεται από τον ανένταχτο χώρο με εκλογές που οι ίδιοι επιλέγουν πότε και πως και ενημερώνουν την γραμματεία.

Είναι προφανές ότι στο Μέτωπο δεν τηρήθηκε η αρχή “ένα μέλος – μία ψήφος” για την εκλογή του συντονιστικού, όχι μόνον επειδή υπήρξαν διορισμένα μέλη από τις συνιστώσες, αλλά και γιατί οι συνιστώσες συμμετείχαν και στην ψηφοφορία των 6 θέσεων στο συντονιστικό. Επιπλέον οι εκλογές έγιναν με πλειοψηφικό σύστημα και όχι με απλή αναλογική (4 σταυροί για 6 θέσεις) . Κάνοντας χρήση αυτού του δικαιώματος - που το επέτρεπε προφανώς η εκλογική διαδικασία - η ΚΟΕ δεν αρκέστηκε στην μια θέση που θα είχε έτσι κι αλλιώς στο συντονιστικό, αλλά κατέβασε και  γνωστό όνομα ως υποψήφιο για να εκλεγεί. Αν κρίνουμε μάλιστα και από την εμφάνιση ενός μεγάλου αριθμού ψηφοδελτίων με κοινή σταυροδοσία, είναι προφανές ότι υπήρξαν και εκλογικές ντιρεκτίβες...

Σε αντίθετη κατεύθυνση κινήθηκαν άλλες συνιστώσες του Μετώπου. Αν συγκρίνουμε τον αριθμό των συμμετεχόντων με τον αριθμό των ψηφισάντων παρατηρούμε ότι το 32,4% του σώματος έκανε αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες για τις 6 θέσεις του συντονιστικού. Αυτό σημαίνει ότι κάποιες συνιστώσες απείχαν από την εκλογική διαδικασία, δεδομένου ότι είχαν ήδη εξασφαλίσει τον εκπρόσωπό τους στο συντονιστικό.

Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί υπερέχει η “πρόταση Φλαμπουράρη”, ως προς τον ορισμό του εκλογικού σώματος που ψηφίζει...Επίσης η “πρόταση Φλαμπουράρη” κατοχυρώνει με πιο δίκαιο τρόπο το θέμα της αντιπροσώπευσης των συνιστωσών, αφού δεν προσδιορίζει ένα σταθερό αριθμό των θέσεων για τις συνιστώσες, αλλά κατοχυρώνει την συμμετοχή όλων. Και εδώ υπάρχει πράγματι πρόβλημα, ανεξάρτητα αν δεν τέθηκε – και προς τιμή τους – από εκπροσώπους συνιστωσών. Ας δούμε πως έχουν τα πράγματα.

Ως γνωστόν, στο Μέτωπο Α-Α από την ίδρυσή του συμμετέχει ένα τμήμα συντρόφων προερχομένων από τον σοσιαλιστικό χώρο. Ο Χρήστος Καπάταης ήταν μάλιστα στο πάνελ στην πρώτη συνέντευξη τύπου που πρωτοεμφανίστηκε το Μέτωπο όπως και υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές με το ψηφοδέλτιο της “Ελεύθερης Αττικής”. Οι σύντροφοί αυτοί συνιστούν σαφώς μια συνιστώσα του Μετώπου. Όμως, προς τιμή τους δεν δέχτηκαν θέση εξ οφιτσίου και θέλησαν να διεκδικήσουν μια θέση στο συντονιστικό με κανονική εκλογή. Επίσης και άλλοι σύντροφοι που ανήκουν σε γνωστές ομάδες - οι οποίες μάλιστα δεν προέρχονται καν από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ - δεν έθεσαν στο σώμα θέμα για την συμμετοχή τους στο συντονιστικό ως συνιστώσες και συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία με δικούς τους υποψήφιους. Αναφερόμαστε στους συντρόφους από το “πολιτικό καφενείο” και το “ΑΚΕΠ”.

Αντίθετα η ομάδα ΑΡ.ΣΥΝ.Α , η οποία κατέλαβε εξ οφιτσίου την 5η θέση στο συντονιστικό του Μετώπου, με την γενικότερη στάση της μεταφέρει εντός του Μετώπου το σάπιο και ιντριγκαδόρικο κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΝασπισμό. Η ομάδα αυτή συγκροτήθηκε πρόσφατα από κάποια μέλη του ΣΥΝασπισμού και δήλωσε στο συντονιστικό εν όψει της 1η πανελλαδικής συνάντησης, ότι θέλει να συμμετέχει στο Μέτωπο ΑΑ ως συνιστώσα. Όμως, δεν της έφτανε ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισε και μία θέση εξ οφιτσίου, αλλά κατέβασε και δικούς της  υποψήφιους στην εκλογική διαδικασία. Φαίνεται πως αυτοί οι σύντροφοί του ΣΥΝασπισμού μονά ζυγά δικά τους τα θέλουν! Θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι αυτή την ομάδα δεν την στηρίζουν όλα τα μέλη του ΣΥΝασπισμού, τα οποία συμμετέχουν στο Μέτωπο ΑΑ. Επίσης, δεν ξεχνάμε ότι κάποια μέλη της - πριν μικρό χρονικό διάστημα - ως μέλη του ΣΥΝασπισμού, ήταν μπροστάρηδες στην μάχη ενάντια στον “ΣΥΡΙΖΑ των μελών”, μάλιστα, πολύ πιο μαχητικοί από τους “τσιπρικούς”! Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Π. Λαφαζάνης, δεν μπήκε στην αίθουσα της σύσκεψης επειδή ακριβώς δεν τον ευχαριστούσε  η ύπαρξη μιας τέτοιας ομάδας συνασπιστών εντός του Μετώπου...

Το καινούργιο της 1ης πανελλαδικής συνάντησης του “Μέτωπου Α-Α”, δεν σχετίζεται με το περιεχόμενο της πολιτικής απόφασης. Είναι το γεγονός ότι υψώθηκαν τα χεράκια για την λήψη των αποφάσεων και ότι στήθηκαν κάλπες για να εκλεγούν όργανα. Αυτό το συμβάν αν και προσομοιάζει μάλλον στην φιλελευθεροποίηση του Μαρκεζίνη το καιρό της χούντας του Παπαδόπουλου παρά στην μεταπολίτευση, ως προς την τομή που συνιστά ενάντια σε αυτοπροσδιοριστικές αγκυλώσεις κληρονομημένες από το παρελθόν της κομμουνιστικής αριστεράς, είναι σημαντικό. Πρόκειται για τομή που ξεπερνά το Μετώπο ΑΑ καθώς το ίδιο ζήτημα  περιμένει έμπρακτες απαντήσεις και σε άλλους χώρους, από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αναμένουμε τις εξελίξεις και ελπίζουμε να μην απογοητευτούμε...

Αποσπάσματα από την ομιλία του Α. Αλαβάνου στην Πανελλάδική συνάντηση του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ (2/4/2011)

Ο Αλέκος Αλαβάνος, κατά την εισήγησή του στην Πανελλαδική Συνάντηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, τόνισε τα εξής:

Για την πολιτική στιγμή:

“ Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή για τη χώρα, όπως τις δεκαετίες του '20, του '40, του '70 – τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Ότι ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Ότι, ενώ τα οχυρά μας σε ένα σκληρό ταξικό πόλεμο πέφτουν το ένα μετά το άλλο, η αντοχή του αντιπάλου εξαντλείται. Ότι η αριστερά, σήμερα στα μετόπισθεν, ώστε η υποχώρηση να μη γίνει ανοργάνωτη, μπορεί να γίνει πάλι εμπροσθοφυλακή. Ότι απόφαση μας είναι να δώσουμε τη μάχη για να μη περάσουν τελικά τα μέτρα της τρόικα, για την κοινωνία, για δημοκρατία.”

Για την κυβέρνηση Παπανδρέου:

“Ο Γ. Παπανδρέου περιφέρεται περιχαρώς σε τελετουργίες σχηματισμών προερχόμενων από την αριστερά με τον τρόπο που κάποιος παρευρίσκεται στο μνημόσυνο του εχθρού του. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του είναι παρόντες και στη δική μας Πανελλαδική Συνάντηση. Ως μια κυβέρνηση υποτέλειας, ψεύδους, κοινωνικού σαδισμού και αγραμματοσύνης, που πρέπει να πέσει κάτω από λαϊκό ξεσηκωμό.”

Για τις κατηγορίες για “λαϊκισμό” του Μετώπου:

“Ορισμένοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του συστήματος κάνουν κριτική στο ύφος και τον τόνο της αντικυβερνητικής ρητορείας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Φερέφωνα του Μαξίμου μας βάζουν διαγωγή “κοσμία” για λόγους λαϊκισμού. Ένα δικαστήριο δεν βάζει την ίδια ποινή σε ένα πορτοφολά και σε ένα δολοφόνο. Με την ίδια λογική, της βαρύτητας της ευθύνης, αλλιώς αντιμετωπίζεις μια κυβέρνηση που παίρνει ένα αντεργατικό μέτρο κι αλλιώς μια που καταλύει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Ας αναζητήσουν αλλού ένα καλό σαβουάρ βιβρ. Από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής δεν πρόκειται να μπει νερό στο κρασί μας, τα λόγια και οι πράξεις μας θα είναι σκληρά, μέχρι να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση.”

Για την αριστερά και τη χρεωκοπία:

“Η υπεράσπιση της κυβερνητικής πολιτικής για το χρέος δεν βασίζεται σε επιχειρήματα. Βασίζεται στον τρόμο των λέξεων. Λένε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους, που υποστηρίζει η αριστερά, είναι “χρεωκοπία”. Όλες οι αναλύσεις όμως σε βιβλία, μελέτες, εφημερίδες στα αγγλικά χρησιμοποιούν για την αναδιοργάνωση του δημόσιου χρέους τον όρο “default” που σημαίνει αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων απέναντι στους πιστωτές, είναι δηλαδή σε βάρους τους. Κι όχι τον όρο “bankruptcy” που σημαίνει διανομή της περιουσίας του δανειζόμενου στους πιστωτές, “χρεωκοπία”.

Για την ενότητα της αριστεράς:

“Η αντίληψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ενότητα έχει πολλά στοιχεία. Η ενότητα μόνη δεν αρκεί. Χρειάζεται να συνδέεται με ένα προωθημένο πολιτικό πρόγραμμα και με ανοικτές δημοκρατικές λειτουργίες. Η ενότητα δεν έχει εκλογική διάσταση, για να ανέβουν κάπως τα ποσοστά, αλλά για να μπορέσει να παίξει η αριστερά το ρόλο της στην ιστορική καμπή , ως καταλύτης, αν όχι πρωταγωνιστής της μεγάλης αλλαγής. Η ενότητα δεν δεσμεύεται στις λογικές ενός σχήματος αλλά διέπεται από την εμβέλεια του εγχειρήματός μας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ενότητα για μας σημαίνει συνάντηση προσώπων από το χώρο του ΚΚΕ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και άλλες συνιστώσες του, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από προωθημένες δυνάμεις προερχόμενες από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, από νέους του αντιεξουσιαστικού χώρου που διαχωρίζονται από την τυφλή βία. Αλλά και από τους “Άγνωστους Στρατιώτες”, πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα που αναδείχνονται ή θα αναδειχθούν μέσα σε μια εκτεταμένη διαδικασία αυτοοργάνωσης που πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε τρόπο.”

Για την κρίση εμπιστοσύνης της αριστεράς:

“Ούτε το εναλλακτικό πρόγραμμα ούτε η διαίρεση στην αριστερά είναι το βασικό πρόβλημα της αποστασιοποίησης από την κοινωνία. Το βασικό ζήτημα είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης. Η αριστερά πρέπει να βρει τρόπο να βγει έξω από το κάδρο του συστήματος. Η αριστερά δεν είναι μόνο θεωρία και στρατηγική. Είναι και αφήγηση, και ηθική, και αισθητική. Αριστερά δεν είναι μόνο η Ιθάκη, είναι και το ταξίδι. Αριστερά είναι όχι μόνο οι στόχοι, αλλά ένα άλλος τρόπος που θέλουμε να ζήσουμε. Με αλληλεγγύη, αντίσταση, αδελφοσύνη, ισότητα.”

Αθήνα, 2/4/2011

(θα ακολουθήσει αναλυτική παρουσίαση της 1ης πανελλαδικής σύσκεψης του "ΜΕΤΩΠΟΥ Α-Α")

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους συντρόφους που δηλώνουν ακόμα ότι δεν γνωρίζουν τι είναι η “ΣΠΙΘΑ”

Τον τελευταίο καιρό, κάποιοι σύντροφοι που ενώ για όλα τα ζητήματα έχουν άποψη, που γνωρίζουν τον δρόμο που θα βγάλει την χώρα από την κρίση, που γνωρίζουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την Λιβύη και άλλα παρόμοια, έχουν άγνοια για αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι τους και δηλώνουν ότι η “ΣΠΙΘΑ” παραμένει ο άγνωστος “Χ”.

Ε, λοιπόν για αυτόν τον άγνωστο “Χ” - ως άλλος Απόστολος Παύλος στην Αθηνά – εξέπεμψε πρόσφατα ένα αντισυστημικό κήρυγμα ο Γιώργος Τράγκας από το “αληθινό ραδιόφωνο” του real fm97.8. Τους προσφέρουμε λοιπόν την δυνατότητα να ξεπεράσουν αυτήν την άγνοια αν παρακολουθήσουν το παρακάτω απόσπασμα από το “κήρυγμα” του Γ. Τράγκα:

Ο δρόμος από το ΚΚΕ στην ΣΠΙΘΑ είναι μόνον ένα βήμα...

Ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς αρκείται να κάνει κριτική στο ΚΚΕ για τον υπαρκτό σεχταρισμό του, παραβλέποντας ότι τα σημερινά αδιέξοδα του ΚΚΕ βρίσκονται αλλού: Στην ένταξή του, εδώ και αρκετά χρόνια, στο “εθνικό” τόξο.

Ένα από τα τελευταία καταφύγια του αστισμού σε περιόδους πολιτικής κρίσης είναι η διαμόρφωση κοινωνικής συναίνεσης πάνω στους μονόδρομους των εθνικών αναγκαιοτήτων. Σήμερα ο αστισμός στη χώρα μας παίζει αυτό το χαρτί και ετοιμάζει τις εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην κρίση του κράτους. Η κρίση χρέους είναι στην πραγματικότητα μια διευρυμένη κρίση του κράτους, το οποίο αδυνατεί να εκπληρώσει τον ρόλο του, γεγονός που παραβλέπεται συστηματικά από την Αριστερά.

Η διαχείριση αυτής της κρίσης απαιτεί άλλου τύπου παρεμβάσεις και αναδιαρθρώσεις, οι οποίες υπερβαίνουν τις πολιτικές των αστικών πολιτικών σχηματισμών με τους όρους που τους γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Αυτές οι σημαντικές αλλαγές μπορούν να γίνουν ή κάτω από ευρείες συναινέσεις, ή με αυταρχικό τρόπο. Είναι λοιπόν φανερό γιατί η στρατηγική του αστισμού σήμερα είναι η διαμόρφωση πλατιών εθνικών συναινέσεων. Και είναι δεδομένο ότι αυτές οι συναινέσεις διαμορφώνονται κάτω από την ηγεμονία του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Πολλές δυνάμεις της Αριστεράς σήμερα ενσωματώνονται πλήρως σε αυτή την πολιτική, από την στιγμή που αποδέχονται ότι κινδυνεύει η πατρίδα – και μαζί με αυτή το έθνος (δηλαδή και η αστική τάξη) – από την κατοχή της ΕΕ και του ΔΝΤ, και άλλα παρόμοια. Είναι πρόθυμες να προτείνουν εθνικές “αναπτυξιακές” πολιτικές, πολιτικές που “εξυγιαίνουν” την καπιταλιστική οικονομία και παράλληλα ενισχύουν την κρατική εξουσία, στο βαθμό που αυτή η εξουσία είναι ο φορέας της διαχείρισης και επιβολής αυτών των πολιτικών.

Το ΚΚΕ με πρωτοστατούσα την βουλευτίνα του κ. Κανέλλη τα προηγούμενα χρόνια, κάνοντας συστηματική δουλειά στα εθνικά ζητήματα, κατοχυρώθηκε ως αξιόπιστη και φερέγγυα πατριωτική δύναμη. Και με αυτή την πολιτική πρακτική διαμόρφωσε ένα περίγυρο αρκετά σημαντικό , με αποτέλεσμα να διευρύνεται η διεισδυτικότητα του στην ελληνική κοινωνία.

Σήμερα όμως πληρώνει αυτή την πολιτική και αποψιλώνεται από αυτόν τον περίγυρο που οικοδομούσε τόσα χρόνια με πολύ κόπο. Έχει ενδιαφέρον ότι αυτή η αποψίλωση γίνεται εντός των ιδεολογικών συντεταγμένων του ΚΚΕ και μάλιστα κάτω από ...κινηματικούς όρους!

Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για γίνουν πιο παραστατικά αυτά που αναφέραμε προηγουμένως. Η “Επιτροπή Αγώνα Κηφισιάς Ενάντια στα μέτρα Δ.Ν.Τ. - Ε.Ε. - Κυβέρνησης” στις 31 Μαρτίου οργάνωσε εκδήλωση για το "Σύμφωνο για το Ευρώ" . Τις εισηγήσεις έκαναν ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης (για τα οικονομικά) και ο τ. πρεσβευτής Θέμος Στοφορόπουλος (για τα εθνικά).

Ο κ. Καζάκης είναι γνωστός και δεν θα σχολιάσουμε την πολιτική του ένταξη στην ΣΠΙΘΑ. Όμως και ο κ. Θέμος Στοφορόπουλος προέρχεται από τους φίλους και τα στηρίγματα του ΚΚΕ, αν και άρθρα του έχει φιλοξενήσει το “Αρδην”.  Είναι επίσης γνωστός Μακεδονοφάγος: «Παραδοθήκαμε άνευ όρων». Μαζί με τον Δ. Αλευρομάγειρο (Αντιστράτηγο ε.α., επίτιμο Γενικό Επιθεωρητή Στρατού)  και εξέχον στέλεχος της ΣΠΙΘΑΣ, αρθρογραφούσε στον ριζοσπάστη για “Για την Εθνική Αμυνα και τις Ένοπλες Δυνάμεις”. Ο Θέμος Στοφορόπουλος ήταν ομιλητής σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και αρθρογραφούσε γιατί θα πρέπει να το στηρίξουμε. Τώρα βρήκε κάτι καλύτερο, παρέα με τον Αλευρομάγειρο και τον Καζάκη...

Δύο κείμενα για τις ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Οι συζητήσεις στην Αριστερά για τις αραβικές εξεγέρσεις έχουν ενταθεί με αφορμή τις εξελίξεις στην Λιβύη και τον ένοπλο χαρακτήρα που έχει λάβει εκεί η αντιπαράθεση.  Στα πλαίσια αυτών των συζητήσεων παρουσιάσουμε δύο αναλυτικά ( και σχετικά μεγάλα) κείμενα για αυτά τα ζητήματα.

1.Το ένα είναι του Γιώργου Λιερού και είναι δημοσιευμένο εδώ: ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ  Αυτό το κείμενο, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας: "στηρίχθηκε στο βιβλίο του Γεράσιμου Μακρή «Ισλάμ» για την παρουσίαση των ισλαμιστικών κινημάτων και για την κριτική των εθνικιστικών καθεστώτων σ’ εκείνο του Φρανς Φανόν «Της γης οι κολασμένοι». Προτείνουμε θερμά και τα δύο. Χρήσιμα αποδείχθηκαν επίσης τα βιβλία «Η σύγκρουση των φονταμενταλισμών» του Τάρεκ Άλι και το «Η Αλ-Κάιντα και η νεωτερικότητα» του Τζων Γκρέι."

2.Το άλλο είναι του Σάββα Μιχαήλ και έχει τον τίτλο "Η Αραβική Άνοιξη" και εκτός των άλλων ασκεί κριτική σε μερίδες της αριστεράς, όπως τον  Φωτόπουλο και τον Δελαστίκ που ισχυρίζονται ότι η λαϊκή εξέγερση ενάντια στο φιλοδυτικό δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, είναι «στημένη συνωμοσία» των ιμπεριαλιστών. Δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο ως έμπρακτη αναγνώριση του λάθους μας για την απόδοση στο ΕΕΚ φιλοκανταφικής στάσης.

Η Αραβική Άνοιξη

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

  του Σάββα Μιχαήλ

Πριν ένα μήνα, ο πρόεδρος της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, της περίφημης Fed, ο πανίσχυρος Ben Bernanke ρωτήθηκε ορθά-κοφτά από έναν ακροατή του «εάν η κεντρική τράπεζα των ΕΠΑ είναι ένοχη για την επανάσταση στην Αίγυπτο»(Financial Times 26/27 Μαρτίου 2011). Ο Μπερνάνκε, όπως ήταν αναμενόμενο, έσκισε τα ιμάτιά του ότι είναι εντελώς « unfair», άδικο, να ενοχοποιείται η ρευστότητα που τροφοδότησε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα με την «ποσοτική χαλάρωση 2»(Quantitative Easing 2) για το παλιρροϊκό κύμα πληθωρισμού προς τις χώρες του Νότου που πυροδότησε και την επαναστατική θύελλα στον αραβικό κόσμο. Κι όμως αυτός που ερώτησε δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να μιλήσει για το σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.

Το «σκοινί», στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι απλώς τα μέτρα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας αλλά συνολικά η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2007 κι ο τρόπος διαχείρισής της από τις κεντρικές τράπεζες και τα κράτη των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, προπαντός μετά το 2008 και την άμεση απειλή διάλυσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της επανάστασης στη νότια ακτή της Μεσογείου, στις πύλες της Ευρώπης, στο Μαγκρέμπ και το Μασρέκ, που συστηματικά οι απολογητές του καπιταλισμού, δεξιά κι «αριστερά», προσπαθούν να κρύψουν.