tag:blogger.com,1999:blog-26704313236742716072024-03-17T23:04:07.223+02:00ΕΟΣ (Eνωση Οπαδων για την Συσπείρωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς)Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέαUnknownnoreply@blogger.comBlogger4578125tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-51903945119453132632024-03-04T23:11:00.016+02:002024-03-05T20:27:01.838+02:00αντι -ΝΑΤΟ δράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ»
<div style="text-align: left;"><br /><b>η εκδήλωση – συζήτηση σε video: </b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://www.youtube.com/playlist?list=PLqlWdmXGB6KOeW1-_UPKiYd2TEGNr8zjI" style="display: block; padding: 0em 0px; text-align: center;"><img alt="" border="0" data-original-height="478" data-original-width="850" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvNp0wXCt_-T15Oxr_dUtg6LXsoEbKbnDcBkGaWeg6OWI1giXKCody01-OIUsbOlnAXo1UaoxxkdgBlOcDGJeuciQ4ItVUvW32uCuO8Stvx1PSsXLlvoV4ay0S7eV2NCl13MqGb4-XrL5qsBfA6JV0SpXVUQKnWxA3JxuaAyqgrWO9zjaKukjJ16vHhGDW/s400/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%9D%CE%91%CE%A4%CE%9F-1-3-24_WWW.jpg" width="425" /></a><br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-44362721953072350872024-03-04T11:10:00.004+02:002024-03-04T11:15:09.021+02:00Νέμεση διά της ατίμωσης<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLN4aFKrdZiR5LUDlnRnWRuAdjKesfnWvYuVkZ6PIIO9xYkoyt-nn6qXbSVqvkv6IULJtIyGJ-1DlSTKMK0Z1bbTUfhCQd9RMQfR1vpXPoVh9ekdteGxRdMHAG1MUUzq2QNGQqglTKF1XEILx30IiWv2tpL_hlW202GY-ztfbuZ0LircZ5Y-NhqAFtRtvd/s850/%CE%9D%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%B4%CE%B9%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BC%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="626" data-original-width="850" height="313" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLN4aFKrdZiR5LUDlnRnWRuAdjKesfnWvYuVkZ6PIIO9xYkoyt-nn6qXbSVqvkv6IULJtIyGJ-1DlSTKMK0Z1bbTUfhCQd9RMQfR1vpXPoVh9ekdteGxRdMHAG1MUUzq2QNGQqglTKF1XEILx30IiWv2tpL_hlW202GY-ztfbuZ0LircZ5Y-NhqAFtRtvd/w400-h295/%CE%9D%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CE%B4%CE%B9%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%BC%CF%89%CF%83%CE%B7%CF%82.jpg" width="425" /></a></div><br /><div style="text-align: right;">Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από την</span> "<b><u><a href="https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/424418_nemesi-dia-tis-atimosis">εφημερίδα των συντακτών</a></u></b>"</div><div> </div><div>του <b>Αλέξανδρου Μπίστη</b> [*]</div><div><br /><br />Το 4ο Συνέδριο τού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ επισφράγισε το οριστικό <a href="https://albist.gr/apo_to_dimopsifisma_ston_kasselaki/">τέλος εποχής</a> για το -πάλαι ποτέ- κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγο πριν ο «χωρίς αντίπαλο» νυν Πρόεδρος κατονομάσει ως … «υπονομευτή» ακόμα και τον τέως, τώρα που η σκόνη από τα συντρίμμια κατακάθεται και ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε.<br /><br />Κατά σύμπτωση (;), τα πρωτοκλασάτα στελέχη που μετά την εκλογή Κασσελάκη διαπίστωσαν με ... έκπληξη και αποτροπιασμό φαινόμενα «αρχηγισμού, απαξίωσης της συλλογικής λειτουργίας και των κομματικών διαδικασιών, αντικαταστατική και αντισυντροφική συμπεριφορά, μετατόπιση στην κεντροδεξιά» και διάφορα άλλα παρεμφερή, ήταν αυτά ακριβώς που <a href="https://albist.gr/pote_ksana_aristera/">το μοιραίο καλοκαίρι τού 2015</a> έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση αυτών των χαρακτηριστικών στον ΣΥΡΙΖΑ (που, σε όσους δεν εθελοτυφλούσαν ενόψει «εξουσίας», ήταν ήδη προφανή από το ιδρυτικό συνέδριο του 2013) και στην εκδίωξη όσων επιχειρήσαμε (ανεπιτυχώς) να αντισταθούμε σε αυτά και στη μνημονιακή συνθηκολόγηση.<br /><br />“Ιστορικά στελέχη τής Αριστεράς”, που μετά την εκλογή Κασσελάκη συνυπέγραψαν <a href="https://www.efsyn.gr/politiki/antipoliteysi/411257_omprela-episimos-apohorei-apo-ton-syriza-me-minyma-oti-paramenoyme">καταγγελτικά κείμενα αποχώρησης</a> και σήμερα βρίσκονται στη λεγόμενη “Νέα Αριστερά”, το 2015, προκειμένου να παραμείνουν στα κυβερνητικά έδρανα, υποστήριξαν με σώμα και ψυχή το σχέδιο του Αλ. Τσίπρα, παρότι αυτό δεν συζητήθηκε καν σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο του κόμματος (Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο) ή, έστω, της Κυβέρνησης (Κοινοβουλευτική Ομάδα, Υπουργικό Συμβούλιο), χωρίς τότε να διαπιστώσουν αρχηγισμό, αντικαταστατικές διαδικασίες και αντισυντροφικές συμπεριφορές.<br /></div><div>
<br />Τα παραδείγματα ατελείωτα. Σταχυολογώ, για αρχειακούς λόγους: ένας, ως προεδρεύων του διήμερου Διαρκούς Συνεδρίου (3-4/1/2015), μαγείρεψε τη λήξη του σε ένα απόγευμα χωρίς να τοποθετηθούν οι σύνεδροι, «για να ξεχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό αγώνα», ενώ άλλος, ως Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, δεν επέτρεψε να τεθεί σε ψηφοφορία σχετικό κείμενο προβληματισμού που καταθέσαμε στην τελευταία ΚΕ (8/1/2015) πριν τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου . Άλλος, ως Αρχι-υπουργός των Μνημονίων, ωρυόταν κατακόκκινος, απαιτώντας να κατέβω από το βήμα της ΚΕ (στη συνεδρίαση της διάσπασης, 30/7/2015), απ’ όπου ζητούσα να μπει σε ψηφοφορία αντιπαραθετική πρόταση προς εκείνη τού Αλ. Τσίπρα, ενώ άλλη, ως προεδρεύουσα της ΚΕ, αρνήθηκε να τη θέσει στο σώμα . Άλλος, ως πρωτοπαλίκαρο του … Ηγέτη, επισκεπτόταν μαινόμενος τα γραφεία των βουλευτών που δεν σκόπευαν να υπερψηφίσουν το 3ο Μνημόνιο και απαιτούσε να παραδώσουν τις έδρες τους πριν τη σχετική ψηφοφορία, ενώ επιτίθετο φραστικά εναντίον της τότε Προέδρου της Βουλής, απειλώντας πως «θα την τελειώσουν». Πολύ απλά, χωρίς τη στήριξη από αυτά τα στελέχη, το 3ο Μνημόνιο, το “Αριστερό”, δεν θα είχε υπάρξει και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε οδηγηθεί στη σημερινή αποσύνθεση, συμπαρασύροντας μαζί του το σύνολο των δυνάμεων της ανυπακοής.<br /><span><a name='more'></a></span>
<br />Τα στελέχη που σήμερα συγκροτούν τη λεγόμενη “Νέα Αριστερά” επιρρίπτουν στον Στ. Κασσελάκη ευθύνες που, ασφαλώς, δεν του αναλογούν. Πέραν όσων προανέφερα, ήταν αυτά τα ίδια που αποδέχθηκαν και νομιμοποίησαν την καταστατική αλλαγή για τον τρόπο εκλογής ηγεσίας, για να μη δυσαρεστήσουν τον Αλ. Τσίπρα. Κανένας από τους υποψήφιους προέδρους δεν δήλωσε διαφωνία (τουλάχιστον δημόσια) με τον τρόπο εκλογής, ούτε εξήγγειλε ότι εφ’ όσον εκλεγόταν θα εισηγούνταν την αλλαγή του. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, μάλιστα, νομιμοποίησαν ως «Διαρκές Συνέδριο» τις ομιλίες των πέντε υποψηφίων προέδρων μπροστά στο σύνολο, σχεδόν, της ιστορικής ηγεσίας τού χώρου, που δέχθηκε να αυτογελοιοποιηθεί περιοριζόμενη (μαζί με τους συνέδρους!) αποκλειστικά σε ρόλο χειροκροτητή (ίσως γι’ αυτό τώρα στοχοποιήθηκαν όσοι/όσες δεν χειροκροτούσαν). Η εκ νέου προσχηματική, αλλά επαναλαμβανόμενη, αναφορά στο “κόμμα των μελών” στο πλαίσιο αυτής της κραυγαλέας κακοποίησης των συλλογικών διαδικασιών, προκαλεί θυμηδία. Στο τέλος, αφού έχασαν το κόμμα μέσα από τα χέρια τους, κατήγγειλαν τη διαδικασία και τον Κασσελάκη για κεντροδεξιά παρέκκλιση.<br />
<br />Μόνο που η κεντροδεξιά παρέκκλιση δεν ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2023. Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) εφάρμοσε κεντροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική, υπαγορευμένη από το Μνημόνιο που ψήφισε, μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι & Ανεξάρτητους Έλληνες (υπερταμείο, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, χρηματιστήριο ενέργειας, πώληση κόκκινων δανείων σε funds, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, κατάργηση ΕΚΑΣ κοκ.), χωρίς ίχνος ριζοσπαστισμού, αριστερού ή μη. Oι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού θετικές παρεμβάσεις του (υγεία, αναγνώριση Βόρειας Μακεδονίας, σύμφωνο συμβίωσης ζευγαριών ανεξαρτήτως φύλου) ήταν απολύτως εντός του δυτικού αστικού φιλελευθερισμού και καθόλου ριζοσπαστικά αριστερές.<br /><br />Ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ (2019-2023) ψήφισε τα 2/3 των νομοθετικών πρωτοβουλιών της ΝΔ, καθώς πέρα από τα μνημονιακά μέτρα στα οποία είχε έτσι κι αλλιώς δεσμευθεί, στήριξε με κάθε τρόπο την ολιγαρχία (παραχώρηση Ελληνικού στη Lamda Development, Σκουριών στην El Dorado Gold, ναυπηγείων στην ΟΝΕΧ) και πλειοδότησε στην πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό (αγορά νέων Rafale, φράχτης στον Έβρο, “Τουρκοαιγαίο”).<br />
<br />Τα στελέχη αυτά, ακόμη και σήμερα, παραμένουν σταθερά αμετανόητα για τα πεπραγμένα τους από το 2015, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, διατηρώντας επιμελώς στο απυρόβλητο τον Αλ. Τσίπρα, ως Τοτέμ, υπερήφανα που έφεραν “επιτυχώς” σε πέρας το έργο που τους “επιβλήθηκε εκβιαστικά”.<br /></div><div>
<br />Από την πλευρά του, ο “πρώτος Αριστερός” -και τέταρτος μνημονιακός- πρωθυπουργός τής χώρας, ο μοιραίος Αλέξης Τσίπρας, πήδηξε πρώτος απ’ το πλοίο που (γνώριζε ότι) βούλιαζε, κάνοντας παραιτούμενος την τελευταία ατομική κίνηση που του είχε απομείνει, για να διασώσει λίγο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο πριν τον ολοκληρωτικό εξευτελισμό. Από το Ζάππειο, μόνος με μια κάμερα (αυτός κι η Ιστορία...), παρτάτησε το κόμμα του υπό διάλυση, χωρίς να δρομολογήσει διαδικασία ομαλής διαδοχής, χωρίς αναφορά σε συντριβή (ή, έστω, ήττα), χωρίς λέξη αυτοκριτικής, αμετανόητος και «υπερήφανος για τα επιτεύγματά του»• την παλινόρθωση των πολιτικών εκπροσώπων του ΝΑΙ, την απόλυτη κυριαρχία της ΝΔ και του αρχηγού της, τη νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ, την ξεχωριστή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση εθνικιστικών, φασιστικών και σκοταδιστικών δυνάμεων, τον ενταφιασμό τού ΟΧΙ, την περιθωριοποίηση των δυνάμεων της ανυπακοής και την εξουδετέρωση των κοινωνικών αντιστάσεων που η ελληνική κοινωνία έχτιζε στα πρώτα χρόνια της κρίσης.<br /><br />Η συλλογική ύβρις που από κοινού διέπραξαν σε βάρος τού κόμματός τους και, κυρίως, σε βάρος του ελληνικού λαού που τους εμπιστεύθηκε, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει στη σκληρή νέμεση που βίωσαν: ο οργανισμός, του οποίου περιφρόνησαν συνεδριακές αποφάσεις, καταστατικές προβλέψεις και προγραμματικές δηλώσεις, τους ξέβρασε με την ποινή τής ατίμωσης, ως «υπονομευτές του Αλ. Τσίπρα» (παρότι χάρη σε αυτούς κυριάρχησε ο πρώην Πρωθυπουργός), που αναλώνονται σε <a href="https://www.syriza.gr/article/id/151824/St.-Kasselakhs:-Parte-apofash-amesa---H-archh-ths-enothtas-h-apochwrhsh-twn-ypo-diagrafh-stelechwn.html">«πολιτική του Pummaro»</a>.<br />
<br />Η εκλογική συντριβή, η εκλογή Κασσελάκη και ο ευτελισμός τού κόμματος αποτελούν το επιστέγασμα της αυτοϋπονομευτικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, από τις πλατείες και το Δημοψήφισμα μέχρι τη δεξιά ριζοσπαστικοποίηση, την περίφημη «βίαιη ωρίμανση», που ταύτισε την Αριστερά με τον πάση θυσία κυβερνητισμό. Το νέο πολιτικό σκηνικό κλείνει έναν μεγάλο κύκλο ανάτασης και αισιοδοξίας για τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις τής ανυπακοής. Αντικατοπτρίζει την αποτυχία τού σχεδίου της “κυβερνητικής Αριστεράς της συναίνεσης” και τις μακροχρόνιες συνέπειες από την εκούσια διάψευση των προσδοκιών των ανθρώπων για το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς.<br /></div><div>
<br />Όσες και όσοι προσπαθήσαμε αλλά αποτύχαμε να αποτρέψουμε την καταστροφική κατάληξη, στεκόμαστε ανήμποροι απέναντι στο υπαρκτό κοινωνικό αίτημα ανασυγκρότησης, συντονισμού και εκπροσώπησης των κατακερματισμένων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της ανυπακοής.<br /><br />Αναγνωρίζοντας και αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί (καθώς, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις μας, στηρίξαμε την “πρώτη φορά Αριστερά” μέχρι το καλοκαίρι του 2015), αντιλαμβανόμαστε ότι η οργανική διασύνδεσή μας με αυτό το κοινωνικό αίτημα αποκτά υπαρξιακή διάσταση, στον βαθμό που εξακολουθεί να μας αφορά η περιφρούρηση πολιτικού χώρου, ιδεών, θέσεων και αξιών που επανανοηματοδούν τη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς.<br /><br />Οποιαδήποτε απόπειρα ανασυγκρότησης, που θα επιχειρήσει να καλύψει το τεράστιο κενό στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, απαιτεί και προϋποθέτει μια καλά οργανωμένη και διεξοδική συλλογική αυτοκριτική συζήτηση για τα συμπεράσματα που προκύπτουν από το φιάσκο του σχεδίου που οδήγησε από τον θρίαμβο του 2015 στη συντριβή τού 2023. Μόνο έτσι μπορεί η συντριπτική αποτυχία να μετουσιωθεί σε πολύτιμη γνώση.<br /><br />Αυτή τη συζήτηση, ήρθε ο καιρός να την κάνουμε.<br /><br />*Πολιτικός επιστήμονας<br />Πρώην Συντονιστής Επιτροπής Πολιτικού Σχεδιασμού,<br />ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ (2013-2015)</div><div><br /></div><div><br /></div>
<div><br /><br /><span style="color: #660000;"><b>Παράρτημα 1</b><br /><br />Μετά την παρουσίαση του περιβόητου Προγράμματος της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2014 στη ΔΕΘ, το σαββατοκύριακο 18-19/10/2014 συνεδρίασε η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, με θέμα την εκλογική στρατηγική και τις πιθανές συμμαχίες εν όψει της αναμενόμενης πτώσης τής Κυβέρνησης Σαμαρά, λόγω της αδυναμίας εκλογής ΠτΔ. Τελικά, με εισήγηση του Αλ. Τσίπρα, η ΚΕ αποφάσισε να αναβάλει τη συγκεκριμένη συζήτηση, αποδεχόμενη την -επί λέξει- δέσμευση του Προέδρου ότι οι συγκεκριμένες αποφάσεις θα ληφθούν <a href="https://tvxs.gr/news/ellada/oloklirothike-i-synedriasi-tis-ke-toy-syriza/">«στην ώρα τους και συλλογικά»</a>.</span></div>
<div><span style="color: #660000;"><br />Έκτοτε, καμία σχετική συζήτηση δεν πραγματοποιήθηκε <a href="https://albist.gr/megali_anataraxi_yperoxi_katastasi/">εντός των οργάνων</a> του κόμματος. Στις αρχές τού Γενάρη του ’15, μάλιστα, συγκλήθηκε το Διαρκές Συνέδριο με θέμα την τακτική ενόψει των εκλογών τής 25ης Ιανουαρίου, που ήταν προγραμματισμένο ως διήμερο (3-4/1/2015). Όμως, ο προεδρεύων Νίκος Βούτσης πρότεινε (όχι με δική του πρωτοβουλία, ασφαλώς) να ολοκληρωθούν οι εργασίες το βράδυ τής πρώτης μέρας, μετά την ομιλία του Αλ. Τσίπρα και του οικονομικού επιτελείου, χωρίς να τοποθετηθούν οι σύνεδροι, «για να ξεχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό αγώνα». Μετά από έντονες διαμαρτυρίες δόθηκε ο λόγος σε ελάχιστους συνέδρους και λίγο αργότερα, με μια ψηφοφορία παρωδία (ενώ σημαντικό μέρος των συνέδρων είχε ήδη αποχωρήσει, πιστεύοντας πως το συνέδριο θα συνεχιζόταν την επόμενη μέρα) τελικά ο Ν. Βούτσης ανακοίνωσε την ολοκλήρωση των εργασιών, παρότι οι εναπομείναντες σύνεδροι που ψήφισαν υπέρ της συνέχισης του συνεδρίου ήταν εμφανώς περισσότεροι από εκείνους που ψήφισαν υπέρ της έκτακτης ολοκλήρωσής του. Οι πλέον κωμικοτραγικές φιγούρες ήταν οι σύνεδροι που έφτασαν την Κυριακή το πρωί στον συνεδριακό χώρο (ΣΕΦ) και τον βρήκαν άδειο και κλειδωμένο.</span></div>
<div><span style="color: #660000;"><br />Λίγες μέρες μετά, την Πέμπτη 8/1/2015, συνεδρίασε σε “κουτσουρεμένη” σύνθεση η Κεντρική Επιτροπή (σε ένα απόγευμα εργάσιμης καθημερινής, χωρίς τα μέλη της που εργάζονταν και χωρίς τα μέλη από την περιφέρεια), προκειμένου να επικυρώσει τις ειλημμένες αποφάσεις για τη σύνθεση των ψηφοδελτίων (υποψηφιότητες στελεχών προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ κλπ).</span></div><div><span style="color: #660000;"><br />Σε εκείνη τη συνεδρίαση, την τελευταία πριν τις εκλογές, κατέθεσα προς ψήφιση το εξής κείμενο προβληματισμού για τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, το οποίο συνυπέγραψαν 4 ακόμη μέλη της ΚΕ, και ζήτησα να εγκριθεί από το όργανο, αλλά ο Δημήτρης Βίτσας, τότε γραμματέας της ΚΕ, αντικαταστατικά δεν επέτρεψε να τεθεί σε ψηφοφορία:<br />
<br />
</span><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000;">ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΙΚΗ</span></div><span style="color: #660000;"><br />Οι διαδικασίες που ακολουθήθηκαν κατά τη συζήτηση για την εκλογική τακτική, τις συμμαχίες και τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων παραβιάζουν τις κοινές μας συμφωνίες, αδικούν και εκθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και τα στελέχη του, στον κόσμο της Αριστεράς, που με αγωνία ελπίζει στην πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στη χώρα μας.<br /><br />Η πρωτόγνωρη ευθύνη, οι ασφυκτικές πιέσεις, η έλλειψη χρόνου και η κρισιμότητα των στιγμών οδήγησαν σε αναίρεση της δέσμευσης του Προέδρου, στην ΚΕ του Οκτωβρίου, ότι οι σχετικές αποφάσεις «θα ληφθούν στην ώρα τους και συλλογικά».<br /><br />Καλούμε τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε επαγρύπνηση και σε περιφρούρηση των συλλογικών διαδικασιών του κόμματός μας, οι οποίες το διαφοροποιούν από τα κόμματα εξουσίας, όπως τα γνώρισε το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης.<br />
<br />Καλούμε όλον τον ελληνικό λαό που υποφέρει από την πολιτική των μνημονίων να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον οδηγήσει στην εκλογική νίκη και την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμα ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης, πριν λάβει μη αναστρέψιμες διαστάσεις.<br /><br />Θα δώσουμε όλες και όλοι μαζί αυτή την ιστορική εκλογική μάχη με στόχο την κυβέρνηση της Αριστεράς και δεσμευόμαστε ότι από την επόμενη μέρα των εκλογών θα λάβουμε τις απαραίτητες πρωτοβουλίες και θα καταθέσουμε τις ανάλογες προτάσεις, ώστε να μην επαναληφθούν φαινόμενα εκφυλισμού των συλλογικών διαδικασιών του κόμματος, που αποτελούν κοινό μας κεκτημένο και απαράβατο όρο συνύπαρξής μας.<br /><br />Αθήνα, 8/1/2015<br />Αλέξανδρος Μπίστης<br />Νάγια Νικολάου<br />Βένιος Αγγελόπουλος<br />Παναγιώτης Βωβός<br />Νίκος Παπατριανταφύλλου<br /><br /><br /><b>Παράρτημα 2</b></span></div><div><span style="color: #660000;"><br />
<br />Μετά το συγκλονιστικό ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος και το περιβόητο 17ωρο που στοίχισε στη χώρα το 3ο Μνημόνιο κι έναν πρωθυπουργικό έρπη, 109 από τα 201 μέλη της ΚΕ δημοσιεύσαμε <a href="https://www.efsyn.gr/politiki/kybernisi/33884_aporriptoyn-ti-symfonia-109-meli-tis-kentrikis-epitropis-toy-syriza">κείμενο απόρριψης</a> της προτεινόμενης νέας δανειακής σύμβασης, ζητώντας την άμεση σύγκληση του οργάνου, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως «Η συμφωνία αυτή δεν είναι συμβατή με τις ιδέες και τις αρχές της αριστεράς, κυρίως, όμως, με τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Η πρόταση αυτή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάμε την άμεση σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής και καλούμε τα μέλη, τα στελέχη και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να περιφρουρήσουν την ενότητα του κόμματος, στη βάση των συνεδριακών αποφάσεων και των προγραμματικών μας δεσμεύσεων».<br />
<br />Τελικά, η ΚΕ συγκλήθηκε στις 30/7/2015, με τον Αλ. Τσίπρα να εισηγείται, κατά την προσφιλή τακτική του, να μη ληφθεί απόφαση «εν θερμώ», αλλά να πάμε σε Διαρκές Συνέδριο τον Σεπτέμβριο και εκεί να αποφασίσουμε «δημοκρατικά και συλλογικά». Σε όσους δεν είχαν επιλέξει συνειδητά να ιεραρχήσουν το δέλεαρ της παραμονής στις κυβερνητικές θέσεις, ήταν προφανές ότι αυτή η πρόταση ήταν προσχηματική και ότι ο … Ηγέτης θα προκήρυττε εκλογές μόλις είχε στα χέρια του οτιδήποτε θα μπορούσε να περάσει από τη Βουλή ως “συμφωνία”.<br /><br />Ενάντια σε αυτή την προοπτική, κατέθεσα προς ψήφιση στην ΚΕ το παρακάτω αντιπαραθετικό πλαίσιο, το οποίο συνυπέγραψαν 4 ακόμη μέλη της ΚΕ, όμως αυτή τη φορά ήταν η προεδρεύουσα Ερμίνα Κυπριανίδου που αρνήθηκε αντικαταστατικά να το θέσει σε ψηφοφορία, την ώρα που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κατακόκκινος, σε παροξυσμό, ωρυόταν καθυβρίζοντάς με, απευθυνόμενος σε 2 εκ των μελών της ΚΕ που συνυπέγραψαν το πλαίσιο, απαιτώντας να κατέβω από το βήμα:<br /><br />1. Η ΚΕ δεν συναινεί στο περιεχόμενο της προτεινόμενης συμφωνίας.<br />2. Η ΚΕ συγκροτεί κατεπειγόντως επιτροπή επεξεργασίας σχεδίου απεγκλωβισμού της χώρας από τις μνημονιακές δεσμεύσεις για αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.<br />3. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν την κυβέρνηση με ψήφο ανοχής μέχρι την ολοκλήρωση του σχεδίου.
<br />4. Με την ολοκλήρωση του σχεδίου, προκήρυξη εκλογών με αίτημα για νέα διαπραγμάτευση και συμφωνία, στη βάση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ή ενεργοποίηση του σχεδίου απεγκλωβισμού.<br />5. Η παραπάνω διαδικασία πρέπει να επικυρωθεί το συντομότερο από έκτακτο συνέδριο.<br /><br />Αθήνα, 30/7/2015<br />Αλέξανδρος Μπίστης<br />Νάγια Νικολάου<br />Παναγιώτης Βωβός<br />Ανδρέας Καρίτζης<br />Δημοσθένης Παπαδάτος<br /></span></div><div>
<span style="color: #660000;"><br />Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, η ΚΕ στις 30/7 υπερψήφισε την πρόταση τού Προέδρου, επικυρώνοντας τη διάσπαση, η Βουλή, μόλις 15 μέρες αργότερα (14/8), ψήφισε το 3ο Μνημόνιο, το “Αριστερό”, ο Αλ. Τσίπρας 21 μέρες αργότερα (20/8) «παραίτησε» την Κυβέρνηση και προκήρυξε εκλογές, ενώ το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε 1,5 χρόνο μετά (Νοέμβριος 2016)!<br /><br />Πριν την κατάθεση της αντιπαραθετικής πρότασης επιχείρησα να έρθω σε συνεννόηση με μέλη της ΚΕ που είχαν συνυπογράψει το κείμενο απόρριψης της νέας δανειακής σύμβασης, προερχόμενα τόσο από την πλειοψηφία (Αριστερή Ενότητα, 53 & ΚΟΕ), όσο και από την Αριστερή Πλατφόρμα. Υπολόγιζα ότι τα 60 μέλη που είχαν εκλεγεί με την Αριστερή Πλατφόρμα, μαζί με τα 18 μέλη που προέρχονταν από την ΚΟΕ (Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας), συν τα 5 μέλη που συνπογράψαμε τελικά το πλαίσιο, ήμασταν 83. Ήταν βέβαιο πως από την μέχρι πρότινος πλειοψηφία (ΑρΕν & 53) θα βρίσκονταν πολύ περισσότερα από 18 μέλη που θα καταψήφιζαν τη συμφωνία (άλλωστε, στη διάσπαση αποχώρησαν από το κόμμα περισσότερα από τα μισά μέλη της ΚΕ). Η απολύτως εφικτή απόρριψη της νέας δανειακής σύμβασης από την ΚΕ (με 101+ αρνητικές ψήφους στις 200) ασφαλώς θα δρομολογούσε τελείως διαφορετικές εξελίξεις, καθώς, σύμφωνα με το <a href="https://www.topontiki.gr/2015/07/31/ke-siriza-i-teleftei-spasmi-prin-to-telos/">καταστατικό </a>(Άρθρο 14, παράγραφος 4) θα μπορούσαμε να θέσουμε θέμα άρσης της εμπιστοσύνης του 50% + 1 των μελών της ΚΕ προς τον Πρόεδρο, με συνέπεια την άμεση σύγκληση Έκτακτου Συνεδρίου.<br /><br />Ο πρωταρχικός στόχος, ασφαλώς, ήταν να απορριφθεί η συμφωνία από το κόμμα, υποστηρίζοντας την Κυβέρνηση να ακολουθήσει τη δημοψηφισματική εντολή. Στον βαθμό, όμως, που η πρόσδεση του Αλ. Τσίπρα στο μνημονιακό άρμα ήταν τόσο ισχυρή, που δεν θα την απέτρεπε το ενδεχόμενο της διάσπασης, ο επόμενος στόχος ήταν η διάσπαση να γίνει με αποχώρηση τού μνημονιακού μπλοκ, υπό τον Αλ. Τσίπρα, και να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ η πολιτική στέγη τού αντιμνημονιακού στρατοπέδου, καθώς θεωρούσα αυτονόητο (όπως δυστυχώς η ζωή επαλήθευσε) πως μετά τη διάσπαση δεν υπήρχε περίπτωση όσοι/όσες αρνηθήκαμε τη μνημονιακή συνθηκολόγηση να κατορθώσουμε -και μάλιστα σε τόσο μικρό διάστημα, μέχρι τις εκλογές που ήμουν βέβαιος πως θα ακολουθούσαν- να συγκροτήσουμε από κοινού ένα νέο ενιαίο σχήμα.<br />
<br />Ο Τάσος Κορωνάκης, τότε γραμματέας της ΚΕ, ηγετικό στέλεχος των 53 (±20% της ΚΕ), προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να καταθέσω αντιπαραθετική πρόταση, για «να μην οξύνω και πολώσω το κλίμα», υποστηρίζοντας ότι «έχουν δεσμεύσει και πείσει τον Αλ. Τσίπρα να μην πάρει καμία απόφαση, αν δεν πάμε πρώτα σε Συνέδριο».<br />Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ηγετικό στέλεχος της Αριστερής Πλατφόρμας (±30+% της ΚΕ), από την πλευρά του, προσπαθούσε να με αποτρέψει, δηλώνοντάς μου πως αν επέμενα θα ψήφιζαν λευκό, λέγοντας «Σκέψου να τη βάλεις σε ψηφοφορία και να τη χάσεις! Θα δικαιώσεις τον Τσίπρα!», θεωρώντας μάλλον πως αν το κόμμα γινόταν μνημονιακό με συλλογική απόφαση των οργάνων του θα ήταν χειρότερο από αυτό που έγινε, χωρίς να ερωτηθεί κανένα συλλογικό όργανο (του κόμματος ή, έστω, της κυβέρνησης).<br /></span></div><div>
<span style="color: #660000;"><br />Ο Ρούντι Ρινάλντι, εκ μέρους των 18 μελών της ΚΟΕ (±9% της ΚΕ) που προέρχονταν από την ΚΟΕ, με ενημέρωσε ότι είχαν ειλημμένη απόφαση να παραιτηθούν στην αρχή της συνεδρίασης, χωρίς να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε ψηφοφορία. Παρά τις επίμονες εκκλήσεις μου να ψηφίσουν και να παραιτηθούν στο τέλος της διαδικασίας, εφ’ όσον το αποτέλεσμα θα ήταν αρνητικό, ήταν αμετάπειστοι.<br /><br />Η αφελής καλοπιστία έντιμων στελεχών τής πλειοψηφίας προς τις διαβεβαιώσεις του Αλ. Τσίπρα ότι δεν θα ληφθούν αποφάσεις εν θερμώ πριν πραγματοποιηθεί συνέδριο, καθώς δεν ήθελαν να αποδεχθούν ότι τους κορόιδευε κατάμουτρα• ο ευσεβής πόθος τής Αριστερής Πλατφόρμας ότι θα έφτιαχνε μόνη της σχήμα («Λαϊκή Ενότητα - ΛΑΕ») που θα κεφαλαιοποιούσε σημαντικό μέρος από το 61,3% του ΟΧΙ• η απολίτικη παραίτηση των μελών της ΚΟΕ πριν αρχίσει η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής• και, ασφαλώς, η προθυμία σημαντικού τμήματος του οργάνου να συνθηκολογήσει όπως όπως, προκειμένου να διατηρήσει την κυβερνητική “εξουσία”, εξυπηρέτησαν το σχέδιο του Αλ. Τσίπρα και των λοιπών προθύμων ηγετικών στελεχών να αυτομολήσουν στο στρατόπεδο της συναίνεσης, παρασέρνοντας μαζί τους και το πιο ενδιαφέρον εγχείρημα αριστερής πολιτικής ανυπακοής στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Οι συντριπτικές συνέπειες εκείνης της επιλογής είναι σήμερα ορατές και στους πλέον καλόπιστους.<br />Αυτά είναι γεγονότα. Η ερμηνεία τους παραμένει υποκειμενική και η αξιολόγησή τους επίσης.<br /><br /><br /></span></div>
<div><span style="color: #660000;"><b>Παράρτημα 3</b><br /><br />Από τις 3 ώρες και 10 λεπτά του “Διαρκούς Συνεδρίου” του Σεπτεμβρίου 2023, κρατώ περίπου 10 δευτερόλεπτα και έναν συνειρμό:<br /><br />α) Τα 10 δευτερόλεπτα ήταν από την ομιλία τού Στέφανου Τζουμάκα, του πρώτου (και μόνου, αν δεν μου διαφεύγει κάτι) στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ που παραδέχθηκε δημοσίως ότι «τις νέες κυβερνήσεις τις φέρνουν οι προηγούμενες», αναγνωρίζοντας ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν πολιτική συνέπεια των επιλογών τής Κυβέρνησης Τσίπρα. Αυτή ήταν και η μοναδική στιγμή σοβαρής αυτοκριτικής που ακούστηκε στις πέντε ομιλίες. Κατά τα λοιπά, μια αφόρητα κοινότοπη τιποτολογία, χωρίς ίχνος οράματος, φαντασίας, έμπνευσης ή, έστω, ειλικρινούς αναγνώρισης ευθυνών από το φιάσκο της “πρώτης φοράς Αριστεράς”, οι καταστροφικές συνέπειες του οποίου αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στο εκλογικό αποτέλεσμα του περασμένου Ιουνίου, τόσο για τη χώρα συνολικά, όσο και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ.<br /></span></div><div>
<span style="color: #660000;"><br />β) Ο συνειρμός προέκυψε από το ανούσιο αναμάσημα της καραμέλας περί του “κόμματος των μελών”, που δήθεν φιλοδοξούν να οικοδομήσουν. Ήταν Φεβρουάριος του 2008, όταν το 5ο συνέδριο του -πάλαι ποτέ- Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας εξέλεξε ως Πρόεδρο του ΣΥΝ τον Αλ. Τσίπρα και μεγάλο αριθμό στελεχών της ίδιας γενιάς (μεταξύ αυτών για πρώτη φορά και τον γράφοντα) στη νέα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή τού κόμματος.<br /><br />Λίγες μέρες μετά, στην πρώτη και πανηγυρική συνεδρίαση του οργάνου, ο Δημήτρης Μπίρμπας, στέλεχος της εσωκομματικής αντιπολίτευσης τότε, ανέβηκε στο βήμα και, αφού συνεχάρη τον νέο Πρόεδρο και τη νέα ηγεσία, διατύπωσε την εξής προτροπή: «Ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια περί κόμματος των μελών και ας δουλέψουμε ώστε να φτιάξουμε τουλάχιστον το κόμμα των στελεχών της Κεντρικής Επιτροπής». Άπειρος καθώς ήμουν από τα εσωκομματικά, εξέλαβα τη φράση εκείνη ως αντιπολιτευτική μικρότητα και θύμωσα, θεωρώντας ότι αμφισβητούσε -και μάλιστα στην παρθενική συνεδρίαση- την πρόθεση της νέας ηγεσίας να λειτουργήσει με γνώμονα τη βούληση των μελών του κόμματος.<br /><br />Έκτοτε, στα 7 χρόνια που εκλεγόμουν σε κεντρικές επιτροπές του ΣΥΝ και αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι <a href="https://albist.gr/dilosi-paraitisis-apo-ke-kai-apoxwrisis-apo-syriza/">το καλοκαίρι του 2015 που παραιτήθηκα από το όργανο και αποχώρησα από το κόμμα</a>, διαπίστωσα ότι εκείνη η φράση τού Δ. Μπίρμπα ήταν από τις πιο σοβαρές κουβέντες που ακούστηκαν ποτέ σε συνεδρίαση των οργάνων.<br />
<br />Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην πράξη κόμματα των μηχανισμών και των διατασικών ισορροπιών, ενώ καμία απόφαση δεν λαμβανόταν πραγματικά εντός των κεντρικών επιτροπών τους, οι οποίες ουδέποτε λειτούργησαν ως βουλευόμενα όργανα, αλλά απλώς ως σώματα επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων που προέκυπταν από διαβουλεύσεις και συμφωνίες σε κλειστά γραφεία, μεταξύ των επικεφαλής των τάσεων.</span></div><br /><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-35083768153552660132024-02-19T11:06:00.005+02:002024-02-19T11:13:55.994+02:00Μερικές σκέψεις για την πρόταση της Αναμέτρησης: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimlNJn9m2u5b_HG2Abhbt20-CuZ5joBmv7esRLkfCiSn2rZurB7Re3D5kk_w7rYphPtSE8jREX42HLeqQfylNaF2dukxNAv6ecc0AsgB2_hix_kTrVpw5udFyHqkwzMmAxQITRRkbpMqpcOTBFUQXpA7aREbHclQbS68REPO9tieN1-NQy_Wl56UrrejH5/s850/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%91%CE%99_www.jpg"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimlNJn9m2u5b_HG2Abhbt20-CuZ5joBmv7esRLkfCiSn2rZurB7Re3D5kk_w7rYphPtSE8jREX42HLeqQfylNaF2dukxNAv6ecc0AsgB2_hix_kTrVpw5udFyHqkwzMmAxQITRRkbpMqpcOTBFUQXpA7aREbHclQbS68REPO9tieN1-NQy_Wl56UrrejH5/w400-h225/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%91%CE%99_www.jpg" width="425" /></a>
<br /><br /><div style="text-align: right;">Του <b>Γιώργου Καλαντζόπουλου</b></div>
<br />Η πρότασης της Αναμέτρησης εδώ: <br />
<br /><b><a href="https://anametrisi.gr/na-kanoyme-mazi-ena-tharreto-epomeno-vima-gia-mia-enallaktiki-lista-gia-tis-eyroekloges/">Να κάνουμε μαζί ένα θαρρετό επόμενο βήμα: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές</a> <br /></b><br />Η πρόταση της Αναμέτρησης υποστηρίχθηκε επίσης σε δύο δημόσιες εκδηλώσεις με πιο αναλυτικό τρόπο από τον Θανάση Καμπαγιάννη, εδώ: <br />1: <a href="https://youtu.be/iRY64Fwmgus"><b>Θανάσης Καμπαγιάννης (Ι) 19/12/2023</b></a> <br />2: <a href="https://youtu.be/Wie7ifWzWmw"><b>Θανάσης Καμπαγιάννης (ΙΙ) 22/01/2024</b></a> <br />
<br /><div style="text-align: center;"><b><span style="color: red;">* * *</span></b></div>
<br /><span style="color: #783f04;"><i>«Είναι ένα κάλεσμα για την ενοποίηση των διαφορετικών κινημάτων και δυνάμεων της Αριστεράς σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στις αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που διαιωνίζονται τόσο από τις εθνικές κυβερνήσεις όσο και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.» </i><br /></span><br />- Ωραίο ακούγεται ! <br /><br />
<br />Με ποια διαδικασία θα γίνει αυτό; <br />
<br /><i><span style="color: #783f04;">«Να προωθήσουμε μια ευρεία, περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς, απαλλαγμένη από προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς αλλά και ασυμβίβαστη στην αναγνώριση των λαθών και των ορίων των υφιστάμενων σχηματισμών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας μας της οργάνωσης.» <br /></span></i><br />
<br />- Και αυτό καλό ακούγεται. <br /><br />Όμως η διατύπωση: “<i><span style="color: #783f04;"><b>περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς</b></span></i>”, θέτει ένα πρώτο περιορισμό προς τα “<i><b><span style="color: #783f04;">διαφορετικά κινήματα</span></b></i>”, στα οποία απευθύνεται το κάλεσμα “ενοποίησης”. Τα “διαφορετικά κινήματα” δεν φέρουν την ταμπέλα “Αριστερά” στην ούγια τους (και δεν θα πρέπει να το κάνουν), όπως τα φεμινιστικά κινήματα, ή για παράδειγμα, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, το οποίο ως ένα κίνημα «κοινωνικής αλληλεγγύης», δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί σαν “αριστερό” επειδή το έχουν πάρει στην πλάτη τους αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Επίσης το αντιρατσιστικό / αντιναζιστικό κίνημα είναι ένα πολύμορφο κίνημα με σημαντική συμβολή από αντιεξουσιαστικούς και ελευθεριακούς πολιτικούς χώρους, οι οποίοι προφανώς δεν θεωρούν ότι ανήκουν στην Αριστερά. Νομίζω ότι η διάκριση είναι σαφής και δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά σε αυτό το ζήτημα της οργανωτικής και πολιτικής “αυτονομίας” των κινημάτων. Εξάλλου, απ’ ότι έχω αντιληφθεί, η Αναμέτρηση αποδέχεται και στο επίπεδο των διακηρύξεων αυτή την “αυτονομία” των κινημάτων αλλά και την σέβεται στην πράξη… <br />
<br /><span><a name='more'></a></span>Επίσης η έκφραση “<i><span style="color: #783f04;">περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς</span></i>” αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι δεν αφορά γενικά στην Αριστερά, αλλά κάποιο συγκεκριμένο σύνολο οργανωμένων δυνάμεων με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οι οποίες δεν κατονομάζονται. Το κείμενο περιλαμβάνει ορισμένες οριοθετήσεις – στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω - όπως η κεντρικότητα της στάσης απέναντι στον “συντηρητισμό” αλλά και απέναντι στην λογική των “κυβερνητικών προγραμμάτων”. Αυτές οι οριοθετήσεις διαμορφώνουν ένα πρώτο πλαίσιο προς ποιες κατευθύνσεις κλείνει το μάτι αυτή η απεύθυνση/έκκληση ενότητας. <br />
<br /><br />Πάμε παρακάτω. <br /><br /><b>Πώς λοιπόν θα οργανωθεί αυτή η «ευρεία και περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς»; </b><br />
<br /><i><span style="color: #783f04;">«Προτείνουμε μες τον επόμενο μήνα τη διεξαγωγή τοπικών συνελεύσεων ανά τη χώρα, για την δημιουργία πρωτοβουλίας που θα διερευνά τις δυνατότητες και τους στόχους συγκρότησης μιας Εναλλακτικής Λίστας για τις Ευρωεκλογές που θα αποτελέσει την <b>αριστερή έκπληξη</b> σε αυτές». <br /></span></i>
<br /><br />- Εδώ όμως τα πράγματα μπερδεύονται. Πρώτα απ’ όλα, καταγράφεται<b> ένα άλμα από το “κίνημα” στις “εκλογές”</b>, χωρίς να κατατίθεται η τεκμηρίωση της αναγκαιότητας που υπηρετεί: Παραμένει αναπάντητο το γιατί αυτός ο “<i><span style="color: #783f04;">κοινός αγώνα ενάντια στις αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που διαιωνίζονται τόσο από τις εθνικές κυβερνήσεις όσο και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς</span></i>” θα πρέπει τελικά να μετασχηματιστεί/συμπυκνωθεί σε μια προσπάθεια “<i><span style="color: #783f04;">για την δημιουργία πρωτοβουλίας που θα διερευνά τις δυνατότητες και τους στόχους συγκρότησης μιας Εναλλακτικής Λίστας για τις Ευρωεκλογές που θα αποτελέσει την αριστερή έκπληξη σε αυτές</span></i>”. <br />
<br /><br />Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι λόγοι αυτής της αναγκαιότητας είναι προφανείς: <br />
<br />- Οι ευρωεκλογές είναι μια κοινοβουλευτική διαδικασία που θα σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας αλλά στην ΕΕ. Δεν θα πρέπει να απουσιάσουμε από αυτή την μάχη… <br /><br />
<br />Κάποιος άλλος θα προσθέσει και το «πολιτικό πλαίσιο» που θα έχει η συμμετοχή σε αυτή την εκλογική μάχη, παραθέτοντας το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο: <br /><br /><i><span style="color: #783f04;">«Ο στόχος δεν είναι απλώς η άπαξ έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας δια μέσου των εκλογών αλλά η οικοδόμηση εδώ και τώρα εκείνων των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών που θα καταστήσουν ικανές τις λαϊκές τάξεις να επηρεάσουν τον συσχετισμό δύναμης σε ένα οικοδόμημα, όπως το ευρωπαϊκό, που από τη μια φαίνεται άπιαστο και από την άλλη καθορίζει δραματικά τις ζωές μας. Με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να αγκαλιάσουμε την αναζήτηση της λύσης χωρίς να απορρίψουμε τα πολύτιμα διδάγματα του παρελθόντος, σφυρηλατώντας μια ενωμένη, ριζοσπαστική αριστερά που μπορεί να προσφέρει μια αξιόπιστη, ζωντανή εναλλακτική λύση στην κυρίαρχη πολιτική του σήμερα. <br />
<br />Με αυτό το σκεπτικό, επιδιώκουμε και ένα κατέβασμα με σαφές στίγμα και καθημερινά τοποθέτηση υπέρ ενός σχεδίου ρήξης. Θεωρούμε ότι οι Ευρωεκλογές αποτελούν το πεδίο ανάδειξης των κεντρικών κατευθύνσεων της ΕΕ και του πως αυτές πλήττουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, τα δικαιώματα, το περιβάλλον. Το να περιγράψουμε μία δική μας αντιπαραθετική πρόταση, ορίζει λοιπόν και τα πεδία σύγκρουσης με τις Ευρωπαϊκές πολιτικές και κρατάει ανοιχτή τη συζήτηση για την ρήξη, απέναντι στο κυρίαρχο αφήγημα της μη ύπαρξης εναλλακτικής.» </span></i><br />
<br />
<br />Ένας σκεπτικιστής θα μπορούσε να απαντήσει με ειρωνικό τρόπο στην έκφραση «<i><span style="color: #783f04;">σφυρηλατώντας μια ενωμένη, ριζοσπαστική αριστερά που μπορεί να προσφέρει μια αξιόπιστη, ζωντανή εναλλακτική λύση στην κυρίαρχη πολιτική του σήμερα</span></i>»: <br /><br />- Αυτή η σφυρηλάτηση, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε μπροστά σε τόσα άλλα ζητήματα που καθημερινά έχουν τεθεί μπροστά μας όλο τον προηγούμενο καιρό, γιατί να γίνει τώρα, με αφορμή τις εκλογές για την ευρωβουλή; Γιατί αυτή η προσδοκία που δεν έχει ευοδωθεί στο μαζικό κίνημα, οι ευρωεκλογές είναι “ευκαιρία” για να πραγματοποιηθεί; Πότε οι εκλογές αναδείχθηκαν σε προνομιακό πεδίο για μια μορφή πολιτικής συγκρότησης κινήματος ως μια “<i><span style="color: #783f04;">μια αξιόπιστη, ζωντανή εναλλακτική λύση στην κυρίαρχη πολιτική του σήμερα</span></i>”; <br />
<br />Τι είναι οι εκλογές; <br /><br />Είναι μια στιγμή καταγραφής των κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων στο πολιτικό σκηνικό με όρους αστικής πολιτικής. Αυτά τα ρεύματα προϋπάρχουν στην κοινωνία και εκεί απλά αποτυπώνονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο (σε μια στιγμιαία θολή φωτογραφία του κοινωνικού συσχετισμού), που επιδέχεται διακριτές προσεγγίσεις για να αναγνωστεί, αντίστοιχες με τα μεθοδολογικά εργαλεία, τα οποία χρησιμοποιεί όποιος επιχειρεί να αναλύσει την συγκυρία. <br />
<br />Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως – τουλάχιστον από την εποχή του Μάη του 68 - όταν κορυφώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στο κίνημα και τον αστικό κοινοβουλευτισμό, πάντα ο δεύτερος βγαίνει κερδισμένος. <br /><br />Θα μπορούσε να παραθέσει ντοκουμέντα από το αρχείο του, από την εποχή που εμφανίστηκε η λέξη “ριζοσπαστική αριστερά” στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας , τα οποία παρουσιάζουν αντίστοιχες προσπάθειες για την πολιτική συγκρότησή της. <b>Πάντα αυτές οι προσπάθειες εκδηλώθηκαν μπροστά σε εκλογικές αναμετρήσεις</b> και είχαν ένα ανάλογο <b>κινηματικό προσωπείο</b>: έμειναν όμως όλες ατελέσφορες... <br /><br /><br />Σε αυτή την τελευταία διαπίστωση, θα απαντούσα ότι αυτό δεν συνέβη μόνον σε μια περίπτωση - ως ένα “<b>ανολοκλήρωτο συμβάν</b>” - όπου το μαζικό κίνημα διαμεσολαβήθηκε πολιτικά στην πολιτική σκηνή και πράγματι αποτέλεσε «<b>αριστερή έκπληξη</b>» [<b><span style="color: #cc0000;">¹</span></b>]. <br /><br />Αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί με παρόμοιους ή άλλους όρους σήμερα. <b>Ο βασικός λόγος δεν είναι ότι απουσιάζει το “πολιτικό υποκείμενο” που θα αναλάβει αυτή την διαμεσολάβηση, αλλά η κατάσταση στην οποία σήμερα βρίσκεται το μαζικό κίνημα</b>. Αυτό όμως είναι ένα ιδιαίτερο ζήτημα που χρήζει ειδικής συζήτησης. <br /><br /><br />Η Αναμέτρηση (και ο Θανάση Καμπαγιάννης) πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει αυτή η «<b><i>αριστερή έκπληξη</i></b>». Ο Θανάσης Καμπογιάννης σωστά θέτει το ζήτημα της ανάγκης μιας πολιτικής στάσης που «<i><b>δεν θα γλύφει τον συντηρητισμ</b></i>ό» ως αναγκαίας συνθήκης για ένα αριστερό πολιτικό σχέδιο (<a href="https://youtu.be/Wie7ifWzWmw?si=wVKr3f0Ps2cFevWw&t=188">https://youtu.be/Wie7ifWzWmw?si=wVKr3f0Ps2cFevWw&t=188</a>). Θα προσέθετα ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του Αριστερό, δεν μπορεί παρά να είναι ενάντια στο τρίπτυχο «<b>Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια</b>»: Η ένταξη στην Αριστερά είναι πρώτιστα Ιδεολογική συνθήκη και όχι Πολιτική. <br /><br /><br />Έχει σημασία όμως να δούμε πως αποτυπώνεται αυτός ο συντηρητισμός σε στάσεις απέναντι σε πολιτικές αξίες και ιδεολογίες, γιατί αυτές οι στάσεις προκαθορίζουν σε ένα βαθμό και τις εκλογικές συμπεριφορές. <br /><br />Ενδεικτικά παραπέμπω σε μια έρευνα του Γιάννη Μαυρή (<a href="https://enosy.blogspot.com/2017/09/blog-post_21.html"><b>Άνοδος του συντηρητισμού: Πολιτικές ιδεολογίες στην Ελλάδα μετά το Μνημόνιο</b></a>) για δείξω το μέγεθος της απαξίωσης της Αριστερής ιδεολογίας στην ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι ένας παράγοντας, δεν είναι όμως ο κρίσιμος που προσδιορίζει την κοινωνική “δυναμική” των πολιτικών ρευμάτων μπροστά στην εκλογική κάλπη. <br /><br /><br />Αυτό που απουσιάζει από τον χώρο της “Ριζοσπαστικής – αντικαπιταλιστικής Αριστεράς”, στην οποία απευθύνεται η έκκληση ενότητας της Αναμέτρησης είναι ακριβώς αυτή η δυναμική. <b>Απουσιάζει το ρίζωμα στην κοινωνία</b> και ιδιαίτερα στις νέες γενιές. Να το πω διαφορετικά: Στρατηγοί υπάρχουν και περισσεύουν, φαντάροι δεν υπάρχουν για να στρατευτούν και να δώσουν την μάχη… <br />
<br /><br />Η πρόταση για μια “<b>λίστα</b>” στις ευρωεκλογές – ως πολιτική πρακτική – είναι πράγματι <b>ρεαλιστική</b>, γιατί στην πραγματικότητα αυτή την κατάσταση αντικατοπτρίζει: <br /><br /><b><i>- Ιδού οι Στρατηγοί μας, ψηφίστε τους… </i></b><br /><br />Όμως <b>δεν είναι αριστερή πρόταση</b>, γιατί δεν έχει καμία σχέση με το όραμα της κοινωνικής χειραφέτησης. Ιδεολογικά εκφράζει με τον πιο καθαρό τρόπο τον πυρήνα της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: Την ανάθεση της πολιτικής στους “άξιους”. <br /><br />Τουλάχιστον <b>τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα είθισται να ζητούν την ψήφο μέσω μιας σχέσης εμπιστοσύνης προς μια “συλλογικότητα”</b> και όχι μιας λίστας “εκλεκτών”. Κάποιος για παράδειγμα που ψηφίζει το ΚΚΕ, ψηφίζει το κόμμα, ανεξάρτητα από το αν σταυρώσει ή όχι την Λ. Κανέλλη... <br /><br />Η “<b>λίστα</b>” επίσης θέτει κάτω το χαλί, και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα: Την συνύπαρξη διαφορετικών πολιτικών μηχανισμών κάτω από την ίδια στέγη. Είναι φανερό ότι πρόταση συγκρότησης απευθύνεται και σε οργανωμένες πολιτικές ομάδες. Αυτές προϋπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την συγκρότηση της λίστας. Με ποιο τρόπο θα συνυπάρχουν και θα συναποφασίζουν οργανωμένες αριστερές ομάδες αλλά και αριστεροί χωρίς κόμμα (ανένταχτοι). <br /><br /><br />Στο κείμενο της Αναμέτρησης προβάλλεται ο μύθος της “ισοτιμίας”: <br />
<br /><i><span style="color: #783f04;">«Θα σταθούμε αρωγοί μιας τέτοιας προσπάθειας σε κάθε πόλη και γειτονιά που έχουμε παρουσία, θα είμαστε εκεί για να συζητήσουμε και να σχεδιάσουμε από κοινού, αλλά δεν θα επιδιώξουμε τον πρώτο και καθοριστικό ρόλο. Θεωρούμε ότι ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται αυτό το κάλεσμα<b> μπορεί και πρέπει να συμμετάσχει ισότιμα </b>σε όλη τη διαδρομή αυτής της προσπάθειας, να συζητήσει το πολιτικό πλαίσιο της, να προτείνει τρόπους οργάνωσης, να απαντήσει εάν και εφόσον επιθυμεί να σηκώσει το γάντι της κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης.» </span></i><br /><br />- Τι σημαίνει «ι<b><i>σότιμα</i></b>»; Είναι απλά μια ευχή (στόχος προς επίτευξη στην καλύτερη περίπτωση) ή προϋπόθεση για αυτή τη διαδικασία πολιτικής συγκρότησης; <br /><br /><br />Ας δούμε ένα απόσπασμα από την ομιλία του Θανάση Καμπαγιάννη (<a href="https://youtu.be/Wie7ifWzWmw?si=3ke9pmphENtUnIGV&t=97">https://youtu.be/Wie7ifWzWmw?si=3ke9pmphENtUnIGV&t=97</a>), που αναφέρεται σε πρόσφατες πρωτοβουλίες από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου άλλες επαινεί και άλλες επικρίνει, αλλά απουσιάζει το κριτήριο αξιολόγησης που αφορά στην «<i><b>ισοτιμία</b></i>». Εκείνο που προβάλλεται ως το κυρίαρχο πολιτικά είναι το μέγεθος του “εύρους” της καταγραφής και όχι τι χαρακτηριστικά έχει και το πως πραγματικά προέκυψε αυτό “εύρος”. Είναι φανερό από το ερώτημα που θέτει: <br />
<br /><i>- Γιατί στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές υπήρξαν δύο διαφορετικά ψηφοδέλτια από το χώρο της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην περιφέρεια της Αττικής, ενώ υπήρξε στην διπλανή κάλπη ένα για το δήμο της Αθήνας και ένα για το δήμο της Θεσσαλονίκης, τα οποία είχαν καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα; </i><br /><br />Αφήνει όμως αναπάντητο το ερώτημα το πως συγκροτήθηκαν αυτά τα ψηφοδέλτια: <br /><br />Αν πράγματι κάποια διαδικασία έχει τα χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν με αυτά που περιγράφει το κείμενο της Αναμέτρησης, αυτή αντιστοιχεί στον τρόπο που συγκροτήθηκε και λειτουργεί το δημοτικό σχήμα της Θεσσαλονίκης. <br /><br />Έχει κάποια πρακτική πολιτική αξία αυτή η διάκριση; Βεβαίως και έχει. <b>Ο τρόπος “συγκρότησης” είναι στην πραγματικότητα η μορφή της ύπαρξής τους</b>. Το δημοτικό σχήμα της Θεσσαλονίκης είναι ένα υπαρκτό σχήμα που λειτουργεί συλλογικά και παρεμβαίνει στο χώρο του. Τα άλλα σχήματα υπάρχουν σήμερα και λειτουργούν με ανάλογο τρόπο; Μια σύγκριση των δράσεων που ακολούθησαν από τις εκλογές μέχρι σήμερα, είναι αρκετά αποκαλυπτική… <br />
<br />Η συγκρότηση των άλλων ψηφοδελτίων δεν προέκυψε από κάποια “ανοικτή” διαδικασία. Ήταν προϊόν πολιτικής πρωτοβουλίας συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Το γεγονός ότι υπήρξε μόνον ένα ψηφοδέλτιο στο δήμο της Αθήνας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στην πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΜέΡΑ25-ΛΑΕ να μην κατεβάσουν δικό τους ψηφοδέλτιο και να στηρίζουν ένα κοινό ψηφοδέλτιο, παρόλο ότι αποκλείστηκε η συμμετοχή υποψηφίων τους με <b>βέτο</b> που τέθηκε από τον χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ( πρόκειται για την ίδια ακριβώς διαδικασία λήψης αποφάσεων που χρησιμοποιεί και ο “δημοκρατικός συνασπισμός” που ονομάζεται ΝΑΤΟ, όταν υπάρχουν διαφωνίες στο εσωτερικό του και δεν μπορεί να συνδιαμορφωθεί μια κοινή θέση σε ένα ζήτημα, αλλά διασφαλίζει την “ενότητα” ως υπέρτατη ανάγκη για την υπεράσπιση του “κοινού συμφέροντος”). <br />
<br />Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κρίνει “πετυχημένο” το αποτέλεσμα στην ΑΘΗΝΑ, όπως και ο Θανάση Καμπαγιάννης: <br /><br /><i><span style="color: #783f04;">«Το πετυχημένο αποτέλεσμα του συνδυασμού «Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα», οφείλεται στο ριζοσπαστικό πολιτικό περιεχόμενο ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα και στο τοπικό κράτος, την ΕΕ και την κυβερνητική πολιτική, το στίγμα μιας αριστεράς μαχόμενης και ανεξάρτητης από τα αστικά σχέδια, την ύπαρξη πλειάδας αγωνιστών με σοβαρή γείωση στα κινήματα, και την πλατιά ενωτική διαδικασία και την σημαντική συσπείρωση δυνάμεων.» </span></i><br /><div style="text-align: right;">(από: <a href="https://pandiera.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CF%83%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%83%CF%85%CE%B1-10-12-2023/">Απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 10/12/2023</a>)</div><br /><br />Που λοιπόν διαχωρίζεται από το πολιτικό σκεπτικό του Θανάση Καμπαγιάννη; Ας πάμε παρακάτω, στο κείμενο της πολιτικής απόφασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκεί διατυπώνεται μια καθαρή θέση απέναντι στην προοπτική μιας συνεργασία με δυνάμεις του ΜέΡΑ25 – ΛΑΕ, η οποία είναι αρκετά σαφής και δεν σηκώνει αμφισβητήσεις: <br /><br /><i><span style="color: #783f04;">«<b>Για την αντικαπιταλιστική αριστερά τα ερωτήματα μπαίνουν ως εξής:</b></span></i><div><i><span style="color: #783f04;"> <br /></span></i> • <i><span style="color: #783f04;">Είτε πλήρης ανεξαρτησία από το αστικό πολιτικό σύστημα, αδιάκοπη πάλη ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ για την ανατροπή της είτε άμεση ή έμμεση στήριξη των «δημοκρατικών δυνάμεων». <br /></span></i> • <i><span style="color: #783f04;">Είτε πρόταση πλατιάς αντικαπιταλιστικής ενότητας είτε απόπειρες για τη δημιουργία ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, αναπαλαίωσης της κυβερνητικής-διαχειριστικής αριστεράς, με τμήματα του μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, (ΝΕ.ΑΡ), του ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ κλπ. <br />
<br />Σήμερα απαιτείται μια τομή στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο. Εδώ θα κριθεί η συμβολή και το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.» <br /></span></i><br /><br />Διαφωνεί ο Θανάση Καμπαγιάννης με αυτή την θέση; <br />ΟΧΙ. Αν διαφωνούσε θα το έλεγε… <br />Όπως για παράδειγμα το ξεκαθάρισε η <b>ΔΕΑ</b>: <br /><br /><i><span style="color: #783f04;">«Χρειάζεται µια ανοιχτή, έντιμη και σοβαρή πολιτική συζήτηση, µε ενωτική πρόθεση ενόψει των ευρωεκλογών, που αφορά όλο το φάσμα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως την ΛΑΕ και το ΜέΡΑ25. <br />
<br />Η μόνη μεθοδολογία για να προχωρήσει κανείς χωρίς να κινδυνεύει να «τραυματίσει» µετωπικές-κινηµατικές συνεργασίες (πχ σε Δήμους ή κάποια εργατικά σωματεία…) είναι η μέθοδος του Φόρουμ: όποιος προσπαθεί να αποκλείσει άλλους, αυτό-αποκλείεται. <br /><br />Δυστυχώς, οι σύντροφοι του ΝΑΡ μας διαμήνυσαν από το «Πριν», µε «σκληρή» φρασεολογία, την εκτίμησή τους ότι το ΜέΡΑ25, όπως και η ΛΑΕ, είναι δυνάμεις που τίθενται εκ προοιμίου εκτός κάθε συζήτησης. Ελπίζουνε πραγματικά, αυτός ο αυτοαποκλεισµός του ΝΑΡ, που αφήνει (;) την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μοναδικό πλαίσιο αναφοράς, να μην οδηγήσει στον τραυματισμό ενωτικών συγκροτήσεων που εξακολουθούμε να θεωρούμε πολύτιμες.» <br /><div style="text-align: right;">(από: <a href="https://rproject.gr/article/rizospastiki-aristera-oi-diergasies-pros-tis-eyroekloges">Ριζοσπαστική Αριστερά: Οι διεργασίες προς τις ευρωεκλογές</a>)</div></span></i><br /><br /><b>Η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι καθαρή</b>, ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με το περιεχόμενό της. Εκείνο που δημιουργεί συγχύσεις είναι η “ενωτική” πρόταση της Αναμέτρησης (και του Θανάση Καμπαγιάννη). <br /><br />Είναι κατανοητό και σεβαστό – ως προσωπική στάση - το γεγονός ότι ο Θανάσης Καμπαγιάννης, δεν επιθυμεί να έρθει σε σύγκρουση με τον πολιτικό χώρο στον οποίον <b>ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής στις εκλογές 2019</b>, αλλά αντίθετα αποβλέπει σε μια πιο πλατιά συνεργασία, στην οποία επιθυμεί να συμπεριλαμβάνεται (<b>πάση θυσία</b>) και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα: <b>Η θέση “<i>όποιος προσπαθεί να αποκλείσει άλλους, αυτό-αποκλείεται</i>” είναι μια θέση αρχής η οποία διαμορφώνει ένα πλαίσιο ισοτιμίας</b>. Αυτή η θέση όμως στην πολιτική προσέγγιση του Θανάση Καμπαγιάννη είναι απλά μια “ευχή”. Την ίδια προσέγγιση έχει και η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ; Έτσι φαίνεται… <br />
<br />Όλα λοιπόν τα άλλα επιχειρήματα γιατί είναι “καλύτερα πολιτικά αποτελέσματα” εκείνα που σημείωσαν τα “ενωτικά” δημοτικά, είναι απλά μια πρακτική που αποβλέπει στην διαμόρφωση μικροσυσχετισμών στο “αριστεροχώρι” και θέτει – εκτός των άλλων -στο περιθώριο τη συζήτηση για τη “μεγάλη εικόνα” που αποτυπώνει τον κοινωνικό συσχετισμό, όπως αυτός καταγράφηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. <br /><br />Ένα στοιχείο αυτής της “μεγάλης εικόνας” είναι, για παράδειγμα, η ανατροπή στον δήμο της Αθήνας. Δεν ήταν η «<b><i>αριστερή έκπληξη</i></b>» με τους όρους που την προσδιορίζει η πρόταση της Αναμέτρησης, ήταν όμως μια <b>πραγματική έκπληξη</b> της τροποποίησης του κοινωνικού συσχετισμού αυτό που καταγράφηκε στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας: Οι “από κάτω” βρήκαν ως ευκαιρία ένα …«Δούκα» και τον ανέδειξαν «Δήμαρχο», για να εκδιώξουν το εκλεκτό της ΝΔ. Αυτή η αλλαγή σημειώθηκε κόντρα στις προβλέψεις και στα σχέδια των πολιτικών μηχανισμών, δεξιών και αριστερών… <br />
<br />Το “αριστεροχώρι” τι έκανε; Πήγε να καταγράψει τον αντιφασισμό/αντιρατσισμό στις δημοτικές εκλογές. Τι κατάφερε; Το ποσοστό που πήρε, αντιστοιχεί στην δυναμική και το εύρος του αντιφασιστικού κινήματος; Μάλλον όχι... Το εκλογικό αποτέλεσμα κρίθηκε τελικά τη δεύτερη Κυριακή. Γιατί κρατάμε το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής και δεν λέμε τίποτα για την δεύτερη; Πόσοι από αυτούς που ψήφισαν την πρώτη Κυριακή το “ενωτικό” ψηφοδέλτιο, την δεύτερη Κυριακή ψήφησαν Δούκα; Αν το προσεγγίσουμε το ζήτημα με την λογική του Θανάση Καμπαγιάννη, τότε το συμπέρασμα είναι: “ένα βήμα μπρος” την πρώτη Κυριακή και “δυο βήματα πίσω” την δεύτερη... <br /><br /><br />Αυτές οι διαφορετικές προσεγγίσεις που προανέφερα και αφορούν στο ποιος ανήκει στην ριζοσπαστική – αντικαπιταλιστική αριστερά και ποιος όχι, είναι προφανές ότι δεν μπορούν να διευθετηθούν μέσα από μια διαδικασία “ανοικτών συνελεύσεων” όπως προτείνεται στο κείμενο της Αναμέτρησης. <br /><br /><br />Πρόκειται για μια φάρσα “άμεσης δημοκρατίας” που παραπέμπει δήθεν την διαχείρισή τους στον “λαό” της ριζοσπαστικής – αντικαπιταλιστικής Αριστεράς: <br /><br />Η “συνελευσιακή συγκρότηση” έχει προφανώς μια λειτουργικότητα -με τα χαρακτηριστικά που περιγράφει η πρόταση της Αναμέτρησης - στα πλαίσια ενός μαζικού χώρου σε συγκροτήσεις συλλογικοτήτων με δράσεις και παρεμβάσεις εντός αυτού (επαγγελματικά ή εργασιακά σωματεία, δημοτικές κινήσεις και άλλα παρόμοια). Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να παράγει πολιτική για κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Προϋποθέτει άλλους όρους συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου: Η ενότητα που συγκροτεί ένα πολιτικό υποκείμενο είναι πρώτιστα ένα ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο αρχών, οι οποίες δεν τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Μέσα σε αυτές αρχές υπάγονται και οι αρχές λειτουργίας του. <br />
<br />
<br />Δεν νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση για να καταδειχθεί γιατί η συμμετοχή σε μια διαδικασία “ανοικτών συνελεύσεων” οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων δεν μπορεί έχει τα χαρακτηριστικά μιας αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιες απ’ αυτές λειτουργούν ως πολιτικοί μηχανισμοί με «αμεσοδημοκρατικές αρχές». <br /><br />Θα επαναλάβω κάτι που το λέω συχνά, σε συζητήσεις που αφορούν στην συγκρότηση πολιτικών μετώπων: <br />
<br />Ακόμα και αν εκλάβουμε αυτή την διαδικασία “ανοικτών συνελεύσεων” ως μια μορφή συγκρότησης “πολιτικού μετώπου”, τότε θα πρέπει να εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης όπου θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.<br />
<br /> Αυτή <b>η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία</b>: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ.), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…<br />
<br /> Όμως <b>στα λεγόμενα “πολιτικά μέτωπα” που συγκροτεί η παραδοσιακή Αριστερά, αυτός είναι ο κανόνας</b>. Μην ξεχνάμε πως και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως “πολιτικό μέτωπο” των συνιστωσών του: Αυτά ήταν τα “μέλη” του. Είχε και κάποιους “παράγοντες” κατά καιρούς σε κάποια όργανα που τους ονόμαζε “ανένταχτους” (που εκπροσωπούσαν μόνον τον εαυτό τους) ως σαν δήθεν μορφή αντιπροσώπευσης του κόσμου εκτός και πέραν από τις συνιστώσες. Όπως κάνουν κάποια κόμματα που τοποθετούν στα καθοδηγητικά τους όργανα “δείγματα” γυναικών ή εργατών, για να δείξουν ότι με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει γενικά και η “φωνή” των γυναικών ή των εργατών στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής τους…<br />
<br /><br />Η απάντηση στο ζήτημα της συγκρότησης της “ενότητας” των αριστερών δυνάμεων με βάση την αρχή της ”ισοτιμίας” (στην οποία αναφέρεται η πρόταση της Αναμέτρησης), δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός την συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού φορά, που η πραγματική “εξουσία” (η παραγωγή της Πολιτικής) ανήκει εξίσου σε όλα τα μέλη του και όχι στα επιτελεία του… <br /><br /><br /> Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει την <b>συγκρότηση ενός «μαζικού» πολιτικού κόμματος των Αριστερών</b>, όχι έναν “<b>συνασπισμό</b>” των υπαρχόντων μηχανισμών της Αριστεράς. <br /><br />Και η πίττα ολόκληρη (ενότητα) και οι σκύλοι χορτάτοι (μηχανισμοί) δεν γίνεται… <br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="color: #cc0000;">***</span></div>Κατά την γνώμη μου, όλα αυτά τα λέω γιατί πιστεύω πως έχει πραγματικά αξία η συζήτηση των δυνάμεων που εμπνέονται από το όραμα της κοινωνικής χειραφέτησης για μια κοινή πορεία. Όμως η υπαρκτή Αριστερά, ακόμα και η εξωκοινοβουλευτική, έχει συνδέσει την ύπαρξή της με τις εκλογές, όσο και αν στα λόγια στρατεύεται στην ανάπτυξη των μαζικών κινημάτων: Οι αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές είναι ο καθρέπτης που “μετράει” το μπόι της. Οι ευρωεκλογές ως θέμα προς συζήτηση, δεν είναι ένα προνομιακό πεδίο για το προχώρημα αυτής της κοινής πορείας, αντίθετα οξύνει υπαρκτές αντιθέσεις γιατί αναδεικνύει με το πιο ανάγλυφο τρόπο τα κενά της “στρατηγικής” της υπαρκτής Αριστεράς. Αυτά δυστυχώς δεν μπορούν καλυφθούν από την μια στιγμή στην άλλη. Θα πρέπει λοιπόν ως Αριστεροί να αναζητήσουμε τρόπους πολιτικής παρέμβασης και συνύπαρξης, κάτω από την σκιά αυτών των κενών. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Μπορούμε όμως να διδαχτούμε πρώτα απ’ όλα από τα δικά μας λάθη και τουλάχιστον να μην συνεχίζουμε με το να τα επαναλαμβάνουμε… <br /><div><br /></div> <div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; line-height: 15.795px;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><b><span> </span></b></span>[<b><span style="color: #cc0000;">¹</span></b>]: <b style="color: #444444; font-size: small;"><span>Μερικές επισημάνσεις από την άνοδο και την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ</span></b></div><div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; line-height: 15.795px;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><br />Αρκετά διδακτική – ως υπόδειγμα προς αποφυγή - για το “ακόνισμα” της σφήνας και την “δύναμη” του σφυριού, είναι η άνοδος και η πτώση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από την κυβερνητική εξουσία.<br /><br />Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεται είναι ότι αυτή η άνοδος δεν έχει καμία σχέση με την “στρατηγική” του, όπως αυτή αποτυπωνόταν στα κομματικά του ντοκουμέντα. Αντίθετα είναι παράδειγμα ολοκληρωτικής αποτυχίας της:<br /><br />Ο “<b>δημοκρατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό</b>” προβλέπει ότι η λαϊκή εξουσία οικοδομείται από τα κάτω. Αυτό σημαίνει - όπως περιγράφεται στα πολιτικά του ντοκουμέντα - ότι ξεκινάει από τις λαϊκές λεωφόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης και του εργατικού κινήματος - από αυτούς τους «πυλώνες» της λαϊκής εξουσίας - για να εισχωρήσει στις ατραπούς του βαθέως κράτους.<br /><br />Παράλληλα, στον κοινωνικό συσχετισμό αυτή η πορεία σηματοδοτεί την οικοδόμηση ενός «μαζικού» κόμματος, που διατηρεί την αυτονομία του απέναντι από το κράτος.<br /><br />Αυτά περιέγραφε η «στρατηγική»…</span></div><div style="font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; line-height: 15.795px;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><br /></span><ul style="margin: 0px; padding: 0px;"><li style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: initial; background-origin: initial; background-position: 0% 0.3em; background-repeat: no-repeat; background-size: initial; background: url("//www.blogblog.com/scribe/list_icon.gif") left 0.3em no-repeat; line-height: 1.5em; list-style: none; margin: 0px; padding: 0px 0px 0.6em 17px; vertical-align: top;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;">Πώς λοιπόν συνέβη ο ΣΥΡΙΖΑ να συντρίβεται στις μάχες της τοπικής αυτοδιοίκησης και στα συνδικάτα, να έχει περιορισμένη παρουσία στο κίνημα και πολύ μικρό αριθμό μελών, αλλά να κερδίζει τον πόλεμο της διακυβέρνησης;</span></li></ul><span style="color: #444444; font-size: x-small;">Το ερώτημα, όσο λογικό και αν φαίνεται, στην πραγματικότητα είναι ρητορικό. Δεν υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο που έχει την ευθύνη για να απαντήσει: Αφορά έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει σήμερα. Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά η ασθενής (Αριστερά) απεβίωσε… Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι σήμερα ένα μνημονιακό κόμμα που αναζητεί εναγώνια, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, την επιβίωση εντός ενός νέου κοινοβουλευτικού διπολισμού.<br /><br />Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία στηρίχτηκε σε μια υπόσχεση που αποδείχτηκε εκ των υστέρων απατηλή: Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό “<b>και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο</b>”. Θα καταργηθεί η λιτότητα, θα διευθετηθεί το χρέος και η χώρα να παραμείνει με τους ίδιους όρους συνύπαρξης εντός της ΟΝΕ και της ΕΕ. Αυτό είναι εξάλλου και το περιεχόμενο, σε δεύτερη ανάγνωση, της δήλωσης του Αλέξη Τσίπρα: “Θα καταργήσουμε το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο”…<br /><br />Δεν φαίνονται λογικοί αυτοί οι συλλογισμοί; Πράγματι στην επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι αποχρώσεις είχαν ιδιαίτερο βάρος. Όμως υπάρχει πρόβλημα: Εκλαμβάνονται οι πολιτικές σχέσεις κυρίως ως επικοινωνιακές πρακτικές. Αν δεχτούμε ότι το συμπέρασμα αληθεύει, τότε πως μπορεί να εξηγηθεί η κορύφωση της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ που αποτυπώνεται στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ, δημοψήφισμα που σε καμιά περίπτωση δεν είχε αυτή την υπόσχεση, αλλά την υπόσχεση μιας σύγκρουσης;<br /><br />Η διαφορετικότητα που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό εγχείρημα - στη σχέση με τον ΣΥΝασπισμό (που βολόδερνε πάνω από μια δεκαετία για την κοινοβουλευτική του επιβίωση) - εντοπίζεται στο γεγονός ότι διεκδικώντας την Κυβέρνηση κατάφερε να μετασχηματίσει σε ελπίδα τις διάσπαρτες αντιστάσεις στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, σε μια μακρά περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων. Ελπίδα που αναδύθηκε αρχικά μέσα από τα δύο βασικά κινηματικά του αναφορικά (που στην πορεία προς την κυβερνητική εξουσία απεμπόλησε), τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα των πλατειών”. Η τομή αυτή δεν επιτεύχθηκε με όπλο το «πολιτικό πρόγραμμά» του.<br /><br />Η πολιτική υπέρβαση που κατέγραψε το “νέο” που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό δεν ήταν η πραγμάτωση κάποιου πολιτικού “σχεδίου” σαν αυτά που έχουν τα αριστερά κόμματα στοιβαγμένα στα ράφια των γραφείων τους: ήταν προϊόν της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Σηματοδοτούσε ρήξη/απόρριψη τόσο του χώρου της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και ευρύτερα του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού – που έγινε μονοκομματισμός την εποχή των μνημονίων: <b>Οι λαϊκές μάζες κινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως “ευκαιρία” που βρέθηκε μπροστά τους, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ προς αυτές…</b><br /><br />Τα “κενά” στην πολιτική που διαμόρφωναν οι μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα πραγματικά “καινά” που τον ανέδειξαν ως αξιωματική αντιπολίτευση και στην συνέχεια σε κυβέρνηση τον Γενάρη του 15: Ακριβώς από τις ρωγμές αυτών των “κενών”, εισχώρησε και διαμεσολαβήθηκε πολιτικά ένα μεγάλο τμήμα της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία κορυφώθηκε με την παρουσία της στα πολιτικά δρώμενα στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ.<br /><br />Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει αυτά τα “κενά” της πολιτική του και να τους αποδώσει “λόγο”, επιχείρησε να τα συγκαλύψει με την αναδίπλωση του εντός της μήτρας της παραδοσιακής Αριστεράς. Αυτή η στάση - κοινή από όλες τις “συνιστώσες” του ΣΥΡΙΖΑ - αναδεικνύει μια πολιτική ανικανότητα “αυτοπροσδιορισμού” στην συγκυρία, ως προς τα επίδικα του κοινωνικού ανταγωνισμού.<br /><br />Καταγράφει επίσης την έλλειψη εμπιστοσύνης των “επιτελείων” του προς τα κοινωνικά ερείσματα που τον ανέδειξαν ως διακριτή πολιτική δύναμη που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία: αποκρυσταλλώνεται πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε να γίνει “μαζικό κόμμα”. <b>Ο φόβος και η αδυναμία να κατανοήσουν το “νέο” που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τα επιτελεία του στην περιχαράκωση του “υπάρχοντος” απέναντι στην διαφορετικότητα, για να μην διαταραχθεί η “καθαρότητα” της πολιτικής φυλής του</b>. Στην πραγματικότητα, οι φύλαρχοι των συνιστωσών του επιθυμούσαν ως νέα μέλη κλώνους του εαυτού τους για να αναπαραχθούν οι φάρες της φυλής και για τον ΣΥΡΙΖΑ μόνον ψηφοφόρους και οπαδούς.<br /><br />Τελικά, αυτή η στάση, άνοιξε τον δρόμο στην προεκλογική περίοδο του 15 της ενσωμάτωσης όλων των συστημικών πρακτικών για να διευρυνθεί η εκλογική του πελατεία. Η άλλη παράλληλη πλευρά αυτής της επιλογής, όμως ήταν αυτή που αναδεικνύει ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, την προετοιμασία για τον μετασχηματισμό της κομματικής εξουσίας σε κυβερνητική: Στα πλαίσια αυτών των επιλογών -<b> ο Τσίπρας ονομάστηκε “εθνικός ηγέτης” και οριστικοποιήθηκε η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε καθαρά αρχηγικό κόμμα</b>, μια δομή κομματικής εξουσίας που δεν διέφερε σε τίποτα από τα άλλα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα…<br /><br />Προηγούμενα έχω επισημάνει πως η άνοδος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, δεν είχε καμία σχέση με την στρατηγική του. Ας δούμε πως ακριβώς συνέβη το ίδιο και με το πολιτικό πρόγραμμα που κατέβασε και κέρδισε τις εκλογές τον Γενάρη του 15.<br /><br />Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κωδικοποίησε τις προεκλογικές της εξαγγελίες στο “<b>πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης</b>”. Τότε, κάποιες συνιστώσες του το χαρακτήρισαν μάλιστα ως “μεταβατικό πρόγραμμα” για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Στην πραγματικότητα ήταν μια δήθεν τεχνοκρατικά ρεαλιστική πρόταση για κάποιες πλευρές διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, προϊόν προσαρμογής της πολιτικής του ενιαίου ΣΥΝασπισμού στις ανάγκες της εκλογικής μάχης.<br /><br />Όμως, αυτός ο πολιτικός “ρεαλισμός” αποδείχτηκε πολύ σύντομα, ανέφικτος στις συνθήκες κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των μνημονίων. Και αυτό το συμπέρασμα έχει περιορισμένη αξία: Το πρόγραμμα δεν είχε σχεδόν καμία πρακτική σημασία τελικά ως προς το πως διαμορφώνονται οι πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης/εμπιστοσύνης. Ελάχιστοι είχαν διαβάσει το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” απ’ αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αν τους ρωτήσεις σήμερα τι έγραφε, οι περισσότεροι ούτε καν θυμούνται την ύπαρξή του. Εξάλλου, ούτε τα επιτελεία του είχαν εμπιστοσύνη σε αυτό το πολιτικό πρόγραμμα. Κανείς από αυτούς που το συνέταξαν και υποσχεθήκαν πως θα το κάνουν πράξη, ασχολήθηκε σοβαρά με αυτό μετά τις εκλογές…<br /><br />Ήταν <b>προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης</b>: Η μόνη πράγματι χρησιμότητα που είχε, ήταν ότι έκφραζε ένα μικροπολιτικό πλαίσιο συναίνεσης ανάμεσα στις περίφημες “συνιστώσες” του για την πορεία προς τις εκλογές. Όσο για το πόσο τεχνοκρατικά ρεαλιστικό ήταν, υπενθυμίζω την τότε κριτική του Γιάνη Βαρουφάκη…<br /><br />Αποκαλυπτική είναι και η ανατομία του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ ως ένα ανολοκλήρωτο “συμβάν”. <b>Ένα μεγάλο “κενό” στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το “καινό” που τρόμαξε πραγματικά τις ελίτ και κατέγραψε την μεγαλύτερη κοινωνική πόλωση από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα</b>: Όταν την Παρασκευή 26 Ιούνη του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας εξήγγειλε την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ για την επόμενη Κυριακή, ο Β. Μεϊμαράκης έσπευσε να προειδοποιήσει πως αν δεν υπογράψει η κυβέρνηση την συμφωνία μέχρι την Τετάρτη “οι δυνάμεις της δημιουργίας και της αστικής τάξης θα απαντήσουν”…<br /><br />Το δημοψήφισμα του ΟΧΙ δεν ήταν μέρος κάποιου σχεδίου που είχε εκπονηθεί σε κυβερνητικά όργανα ή στα κομματικά γραφεία ως πολιτική δράση μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ρήξης, μετά την αποτυχία της συμφωνίας με τους δανειστές. Αν και όλοι γνώριζαν, από τα προηγούμενα μνημόνια, ότι οι “δανειστές” επιβάλλουν αυτά που θέλουν και δεν διαπραγματεύονται, δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για αυτό το ενδεχόμενο. Το δημοψήφισμα ήταν ένας αυτοσχεδιασμός του “αρχηγού” (όπως και η ανατροπή του ΟΧΙ), μπροστά στο αναμενόμενο αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης.<br /><br />Το τι ακριβώς επιδίωκε με αυτή την ενέργεια ο αρχηγός, δεν ήταν φανερό εκείνη την στιγμή. Αυτό έγινε γνωστό μετά το δημοψήφισμα. Όμως, η σημασία του δημοψηφίσματος ως πολιτική πράξη δεν επικαθορίζεται μόνο από τις επιδιώξεις του “αρχηγού” ή του κόμματος του: πυροδότησε ευρύτερες εξελίξεις που δεν μπορούσαν να χειραγωγηθούν στα πλαίσια των κοινοβουλευτικών πρακτικών.<br /><br />Εξάλλου, τα πιο συναρπαστικά πολιτικά γεγονότα που βάζουν την σφραγίδα τους στις εξελίξεις, δεν έχουν προκύψει από την εφαρμογή σχεδίων που έχουν επεξεργαστεί κάποια επιτελεία, αλλά από την παρέμβαση των “από κάτω” στο πολιτικό προσκήνιο, που αδράχνουν τις ευκαιρίες που βρίσκουν μπροστά τους. Η ανατροπή των δημοσκοπήσεων κατέγραψε την πιο πολωμένη κοινωνικά και ταξικά πολιτική εκλογική διαδικασία από την μεταπολίτευση. Οι “από κάτω” εκείνες τις μέρες “απασφάλισαν” και την Κυριακή 5 Ιούλη έριξαν το πρώτο βόλι στην κάλπη. Στις εκλογές του Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει 2.245.978 ψήφους με εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Στο δημοψήφισμα, με κλειστές τις τράπεζες και την προοπτική μιας ρήξης με τις μαφίες της ΕΕ και του ΔΝΤ, το ΟΧΙ έλαβε 3.558.450, δηλαδή 1.312.4725 ψήφους περισσότερους απ’ αυτές που έλαβε τον Γενάρη ο ΣΥΡΙΖΑ.<br /><br />Το δημοψήφισμα όμως κατέγραψε και κάτι άλλο – που <b>αποδείχτηκε με πιο καθαρό τρόπο στην συνέχεια - την αδυναμία και την πλήρη ανικανότητα της όποιας Αριστεράς (εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ) να διαμεσολαβήσει πολιτικά αυτή την κοινωνική πόλωση, τόσο στο κοινοβούλιο, όσο και στο κίνημα…</b></span></div><p style="line-height: 18.4px; margin-left: 1.1cm;"><span style="color: #444444; font-size: x-small;"><span><span><span lang="el-GR">(απόσπασμα από το κείμενο: </span></span></span><a class="western" href="http://tinyurl.com/3jhwruh2">http://tinyurl.com/3jhwruh2</a><span><span><span lang="el-GR"> )</span></span></span></span></p></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-17938374109257570392024-02-07T09:56:00.003+02:002024-02-14T23:48:10.660+02:00Περί “στρατηγικής”…<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf8SXr5qi6Mc7XDkzyBmi6UYHUPAp3resQocCeAxCw4K4lGjShRoErB_arCYDpsQ6hWy3cPy5lb1k9-83l6N6qc52MpOonJ5K29kXJtVYvOVnWD_DjcKTh8qUyxPFQYRnw4eFwX9QjfQpwvww8xHN1P2PX3bAy5HDa9WQypbQmWPvY_B3UAmUhNiRlwSgx/s1296/pablo-picasso.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="893" data-original-width="1296" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf8SXr5qi6Mc7XDkzyBmi6UYHUPAp3resQocCeAxCw4K4lGjShRoErB_arCYDpsQ6hWy3cPy5lb1k9-83l6N6qc52MpOonJ5K29kXJtVYvOVnWD_DjcKTh8qUyxPFQYRnw4eFwX9QjfQpwvww8xHN1P2PX3bAy5HDa9WQypbQmWPvY_B3UAmUhNiRlwSgx/w400-h275/pablo-picasso.jpg" width="425" /></a></div><br /><div><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"> (από τον προσυνεδριακό διάλογο του
ΜέΡΑ25)</p></div><div><br /></div><div style="text-align: right;">του <b>Γιώργου Καλαντζόπουλου</b></div><div style="text-align: right;"><br /></div><div><b>Η στρατηγική για την Αριστερά αφορά στο προσδιορισμό των ικανών και αναγκαίων συνθηκών για την μετάβαση σε μια “σοσιαλιστική κοινωνία”. </b><br /><br />Οι απαντήσεις στα “στρατηγικά” ερώτημα θα πρέπει να αναζητηθούν <b>κυρίως στο χώρο της θεωρίας, δεν προκύπτουν μόνο από την ανάλυση της συγκυρίας</b>. <br /><br />Ένα από τα πρώτα ζητήματα που είχαν αναδειχθεί στην ιστορία της, ήταν κατάληψη κρατικής της εξουσίας ως αναγκαία συνθήκη για να πραγματοποιηθεί αυτός ο μετασχηματισμός. Το αμέσως επόμενο σχετικό ζήτημα είναι: τι μορφής κόμμα θα είναι αυτό που θα διεκπεραιώσει αυτό τον στρατηγικό στόχο. <br /><br />Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η απάντηση της Αριστεράς στο τι στρατηγική θα ακολουθήσει, προσδιορίστηκε κυρίως σε σχέση με την απάντηση στο ερώτημα για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας: “ένοπλος αγώνας” ή “ειρηνικό πέρασμα”. Το καθοριστικό “θεωρητικό” ζήτημα για την απάντηση τι είναι το αστικό κράτος: αν μπορεί να “μετασχηματιστεί” ή θα πρέπει να “καταστραφεί” και στην θέση του να δημιουργηθεί μια νέα μορφή κοινωνική οργάνωση της “λαϊκής εξουσίας”. Η ιστορία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα ανέδειξε τα θεωρητικά κενά σε αυτές τις στρατηγικές προσεγγίσεις, αναδεικνύοντας ότι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι επαρκής όρος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Το ζήτημα εντοπίζεται στην μορφή και την διαχείριση αυτής της εξουσίας και τι χαρακτηριστικά αυτή θα έχει. <br /><br />Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο ο προβληματισμός πήρε τον χαρακτήρα αυτού που ονομάζουμε σήμερα <i>Δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό</i>, με κάποιες διακριτές παραλλαγές ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης. <span><a name='more'></a></span><br />Στον υπαρκτό σοσιαλισμό η μόνη σημαντική “τομή” στο προβληματισμό για το κράτος, η οποία έχει κάποιο θεωρητικό ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα, ήταν η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Τότε τέθηκε το ζήτημα της ταξικής πάλης στις μεταβατικές κοινωνίες με διαφορετικό τρόπο, αναδεικνύοντας ζητήματα σχετικά το χαρακτήρα της σοσιαλιστικής εξουσίας και την σχέση του κόμματος με τις λαϊκές μάζες, αμφισβητώντας την αντίληψη της “πρωτοπορίας” του κόμματος της εργατικής τάξης (όχι μόνον θεωρία αλλά και στην πράξη), όπως αυτή είχε διαμορφωθεί από το σταλινικό πρότυπο. <br /><br /><b>Η στρατηγική του “Δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό” όμως έχει ιστορικά αποδειχθεί αποτυχημένη</b>. Δεν υπάρχει κάποιο ιστορικό παράδειγμα που μπορεί να το εκλάβουμε ως ως θεωρητικό υπόδειγμα που έγινε πράξη. <br /><br />Στην χώρα μας <b>το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεται από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία είναι ότι δεν έχει καμία σχέση με την “στρατηγική” του, όπως αυτή αποτυπωνόταν στα κομματικά του ντοκουμέντα</b>. Αντίθετα είναι παράδειγμα ολοκληρωτικής αποτυχίας της. (Αναλυτικά για αυτό το θέμα σε ένα κείμενο από τον προσυνεδριακό διάλογο του 1ου συνεδρίου, εδώ: <a href="https://forum.mera25.gr/t/gia-ton-aytoprosdiorismo-kai-politikh-aytonomia-toy-mera25/2686">https://forum.mera25.gr/t/gia-ton-aytoprosdiorismo-kai-politikh-aytonomia-toy-mera25/2686</a> ή σε μορφή PDF [<a href="https://drive.google.com/file/d/1XyzQpgMZtGCjiKatyejBfgQ5nz9oZzgp/view">εδώ</a>] ). <br /><br />Όλα αυτά τα αναφέρω ως εισαγωγή για να δείξω ότι υπάρχει ένα πραγματικό κενό στην “στρατηγική” της όποιας υπαρκτής Αριστεράς, του οποίου την σημασία θα πρέπει να την αναγνωρίσουμε. Δυστυχώς αυτό το κενό είναι σημαντικό και δεν μπορεί να καλυφθεί σήμερα με κάποιο κείμενο του δικού μας κόμματος, ούτε κανενός άλλου που αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερό κόμμα. <b>Θα πρέπει να μάθουμε να υπάρχουμε πολιτικά με αυτό το “κενό”</b>…<br /><br /><b>Όταν μιλάμε για “ανασύνταξη της Αριστεράς” θα πρέπει να μιλάμε για την “κρίση” της Αριστεράς και όχι μόνον για την “ήττα”</b>. Γενικά, η κυρίαρχη στάση εντός της υπαρκτής Αριστεράς εντοπίζεται στο ζήτημα της “ήττας”: Γι αυτό προβάλλει ως το πρώτο πολιτικό καθήκον την αντιμετώπισή της. Από εκεί πηγάζουν και οι αντιλήψεις που προσδιορίζουν της μορφές ενότητας: Να ενωθούμε για να «νικήσουμε». Εδώ εντοπίζονται και οι αυταπάτες για τα “μεταβατικά προγράμματα”: Αν δεν έχεις καθαρή στρατηγική, τότε τα “μεταβατικά προγράμματα” είναι άδεια πουκάμισα… <br /><br /><b>Η κυρίαρχη μορφή της κρίσης της Αριστεράς είναι η κρίση της “στρατηγικής” της</b>. <br /><br />Σε αυτό το ζήτημα θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς προς τον κόσμο της Αριστεράς: <br /><br /><b>- Δεν μπορούμε να επαναδιατυπώσουμε μια νέα αριστερή “στρατηγική”. <br /></b><br />Αυτό το που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιγράψουμε κάποια (κυρίως οραματικά) χαρακτηριστικά που θέλουμε να έχει η Αριστερά σήμερα, προσπαθώντας να τα αποτυπώσουμε σε πολιτικές πρακτικές που αφορούν κυρίως αυτοπροσδιορισμούς στο πως υπάρχουμε και πως παράγουμε “πολιτική” κάτω από αυτή τη συνθήκη. <br /><br />Κατά κάποια τέτοια χαρακτηριστικά εμπεριέχονται στο κεφάλαιο με τίτλο “Η Αριστερά σήμερα και το καθήκον ανασυγκρότησης“ στο κείμενο το «<i>Προτεινόμενο_Κείμενο_Στρατηγικής_20240127</i>». Κατά την γνώμη μου, με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να ανασυνταχθεί ένα άλλο κείμενο στην θέση του και προφανώς δεν θα πρέπει να τον τίτλο του “κείμενο – στρατηγικής”. <br /><br />Στο κεφάλαιο αυτό η βασική μου διαφωνία είναι στην πρόταση: «<b><i>Το ΜέΡΑ25 φιλοδοξεί και οφείλει να γίνει ο πυρήνας αυτής της διαδικασίας</i></b>». Το γιατί το έχω διατυπώσει στο <b>aristera.eu</b>, εδώ: <a href="https://aristera.eu/2023/10/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD/#comment-78">https://aristera.eu/2023/10/%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%ac%cf%84%cf%89%ce%bd/#comment-78</a> <br /><br /><b><span style="font-size: x-small;"><br />2-2024</span></b><br />
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br />
</p><b></b></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-33208525869380818092024-01-28T10:11:00.004+02:002024-02-14T23:46:21.998+02:00Οι “ρεαλιστικές” προτάσεις του ΜέΡΑ25 vs νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα<div><br /></div><div><br /></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-lQv0iinbuz3hF2rNTxx9xZION4XxoNUs8awh4IIOBgGUW4iT75mVcfckLPpZufJjXIEUyT-uoOLqkeRFNlN_hY20NzZvDbPrsONgcfkr5aSv4SZm8lKz_kDfO3K839X2-Q4IzhHo8bFRMoxw8NInmTDC_j3ZozkfDy8icksHhKDUn9b_VZqAXK3o4mv/s2400/%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B2.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="2400" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-lQv0iinbuz3hF2rNTxx9xZION4XxoNUs8awh4IIOBgGUW4iT75mVcfckLPpZufJjXIEUyT-uoOLqkeRFNlN_hY20NzZvDbPrsONgcfkr5aSv4SZm8lKz_kDfO3K839X2-Q4IzhHo8bFRMoxw8NInmTDC_j3ZozkfDy8icksHhKDUn9b_VZqAXK3o4mv/w400-h225/%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B2.jpg" width="425" /></a><br /><br /><div style="text-align: center;"><b>Οι “ρεαλιστικές” προτάσεις του ΜεΡΑ25 μπορούν να ενσωματωθούν στη νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα;</b></div><br /> Θα ξεκινήσω με έναν σχηματικό αφορισμό - χωρίς να τον αναλύσω εδώ θεωρητικά - για την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα:<div><br /></div><div><b>• </b>Μπορεί να λειτουργεί σαν μια “μαύρη τρύπα”, που απορροφά και ενσωματώνει το διαφορετικό στις δικές της στοχεύσεις. Αυτή η δυνατότητα της ενσωμάτωσης του διαφορετικού υπάρχει και κάθε λογής εξουσία, όμως ο νεοφιλελευθερισμός την έχει αναδείξει σε μια μορφή καθολικής ορθολογικότητας που συγκροτεί τις τεχνικές της διακυβέρνησης.</div><div><br /><div>Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα ως υπόδειγμα για να αναδείξω μερικές πλευρές αυτού το ζητήματος. Σε συζήτηση που είχα με έναν νεοφιλελέ τεχνοκράτη, με κορόιδευε για το <b>ΔΗΜΗΤΡΑ</b>, υπενθυμίζοντάς μου το γνωστό ρατσιστικό ανέκδοτο για το γιατί αυτοκτόνησε η τελευταία Πόντια πουτάνα, προσθέτοντας ότι αν κυβερνάς μπορείς ενσωματώνεις στην δική σου πολιτική τις ιδέες των αντιπάλων σου, αρκεί να κάνεις σωστή ανάλυση στην “αγορά” για το πως θα τις “πουλήσεις” ως δικό σου προϊόν. Πρόσθεσε ειρωνικά:<div><br />- <i>Στις βουλευτικές εκλογές εσείς δηλώνατε ότι θέλετε να “ανασυγκροτήσετε” την Αριστερά, και εμείς – χωρίς να το δηλώνουμε αλλά να το κάνουμε - “ανασυγκροτούσαμε” τις πολιτικές προτάσεις των αντιπάλων μας, όπως το δικό σας, το ΔΗΜΗΤΡΑ, για να συνεχίζουμε να κυβερνάμε.</i><div><br />Αυτό που κατάλαβα στην συνέχεια της συζήτησης, έχει ενδιαφέρον για το πως λειτουργεί στον χώρο της πολιτικής αυτή η μορφή της πολιτικής “επιχειρηματικότητας”, την οποία επικαλέστηκε ο συνομιλητής μου.<span><a name='more'></a></span><div><br />Ένας νεοφιλελεύθερος ανταγωνιστής μας θα σκεφτόταν να αναλύσει σε ποιές ανάγκες της κοινωνίας/αγοράς απευθύνεται η πρόταση ΔΗΜΗΤΡΑ. Αυτές δεν ταυτίζονται αναγκαστικά με εκείνες τις οποίες προβάλει η “διαφημιστική εκστρατεία” του “κατασκευαστή” της. Εξάλλου η διαφήμιση δεν είναι μια ουδέτερη τεχνική, συμβάλει και αυτή με τον δικό της τρόπο στην διαμόρφωση των αναγκών. Ο στόχος του είναι προφανής: Να προσπαθήσει να κατασκευάσει κάποιο άλλο ανταγωνιστικό προϊόν και έτσι να διευρύνει την δική του “πελατεία”.<br /><br />Το αν και πόσο ως πρόταση/προϊόν το ΔΗΜΗΤΡΑ είναι αντικαπιταλιστικό ή ρεφορμιστικό, δεν τον απασχόλησε καθόλου στην ανάλυσή του. Αυτή η αξιολόγηση αφορά μόνον σε ένα πολύ μικρό κοινό μερικών Αριστερών, εκείνων που έχουν την “ανάγκη” για το πως θα διαφυλάξουν την αριστεροσύνη (με όρους αγοράς: την “περιουσία”) τους. Άλλα είναι τα κριτήριά του...<div><br />Η ανάλυση της “αγοράς” του ΔΗΜΗΤΡΑ, αυτό που καταδεικνύει ως βασική κοινωνική ανάγκη - προσδιορισμένη με τη δική του ορθολογικότητα - είναι μία: <br /><br /><b>• Στις καθημερινές συναλλαγές η μεταφορά μικρών χρηματικών ποσών να γίνεται με ένα απλό και άμεσο τρόπο χωρίς τραπεζική προμήθεια. Δηλαδή, ένα «Δωρεάν Σύστημα Συναλλαγών». <br /></b><br />Αν οι κατασκευαστές του ΔΗΜΗΤΡΑ, προσθέτουν και άλλα χαρακτηριστικά στο προϊόν τους και τα επενδύουν και με ένα ιδεολογικό χαρακτήρα, που αντιστοιχεί στην δική τους διακριτή “πελατεία”, όπως τον δημόσιο χαρακτήρα του συστήματος, την ανεξαρτησία από το τραπεζικό σύστημα κλπ, κλπ, αυτά μάλλον συσκοτίζουν τους πιθανούς πελάτες (και ιδιαίτερα τους δικούς του). Γιαυτό δηλώνει: <br /><br />-<i> Αυτό που κάνατε εσείς, είναι σαν κάποιον που έχει κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο και θέλει να το πουλήσει σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα, το οποίο έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, το χαμηλότερο λειτουργικό κόστος (κατανάλωση – συντήρηση), όμως επικεντρώνει την διαφημιστική του εκστρατεία σε άλλα χαρακτηριστικά, όπως στις ανέσεις που προσφέρει, αν φορτίζει το κινητό σου ανέπαφα, και άλλα ωραία (αστικά ή σοσιαλιστικά δεν έχει σημασία) παρόμοια... </i><br />
<br />Προσθέτει και κάτι άλλο ενδιαφέρον: <br /><br />-<i> Πράγματι, στην ελεύθερη αγορά ορισμένοι πελάτες μπορούν να εκτιμήσουν και αυτές τις πλευρές και να αγοράσουν κάποιοι το προϊόν σου. Στον χώρο της πολιτικής όμως αυτά μετράνε διαφορετικά, γιατί η αγορά είναι μονοπώλιο: Το προϊόν μπορεί να το πουλήσει αυτός που κυβερνά και όχι αυτός που αντιπολιτεύεται. Αυτός που δεν κυβερνά, πουλάει σχέδια στο χαρτί και ιδέες… Ποίος θα αγόραζε αυτοκίνητο μόνον από τα “σχέδιά” του, για να κάνει σήμερα και όχι κάποτε, την δουλειά του; Κανένας… </i><br /><br /><b><br /></b></div><div><b>Ας δούμε τι έκανε η ΝΔ </b><br /><br />Πήρε το <a href="https://iris.bankofgreece.gr/iris_web/login.xhtml"> <u>IRIS</u></a> που προϋπήρχε ως προϊόν, το προσάρμοσε σε αυτή την “βασική κοινωνική ανάγκη” όπως την προσδιόρισε, και τώρα πανηγυρίζει για την επιτυχία της. <br /><br />Δεν πρόκειται για καμία πολιτική απάτη. Δεν κορόιδεψε κανέναν, πρόκειται για <b>μια διαχείριση των κοινωνικών αναγκών σε μια κοινωνία μειωμένων απαιτήσεων: Αυτό είναι το «Δωρεάν Σύστημα Συναλλαγών» της ΝΔ</b>, δηλαδή IRIS. <br /><br />Για τον κόσμο που και το ένα ευρώ έχει αξία στο πορτοφόλι του, αυτό το “προϊόν” είναι χρήσιμο στην καθημερινότητά του: Δεν είναι τυχαίο που το 70% των νέων χρηστών που επιλέγουν το ΙRIS για συναλλαγές έως 500 ευρώ χωρίς χρεώσεις, ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 18-34 ετών.<br /><br /> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzTefFgZmT5lXvGOSNd39eFk4YScXsa5K-lZpVCrhQ1knw1tWZ-HKnZ0uSEhwAn-wKQk11VkXeoUI1eqofOQ0pX8VvhVFQn3d3QJk6U2KNRLoAHWyVX-zN-FyNvDIwAzmG2MGMCvENVERmsfUp6UvUJo3fdmwYY6sxy-uaIzG16LXRvuyi59VjUVQJjFkM/s1024/24_01_ot_iris_payments-922x1024.png" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="922" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzTefFgZmT5lXvGOSNd39eFk4YScXsa5K-lZpVCrhQ1knw1tWZ-HKnZ0uSEhwAn-wKQk11VkXeoUI1eqofOQ0pX8VvhVFQn3d3QJk6U2KNRLoAHWyVX-zN-FyNvDIwAzmG2MGMCvENVERmsfUp6UvUJo3fdmwYY6sxy-uaIzG16LXRvuyi59VjUVQJjFkM/w360-h400/24_01_ot_iris_payments-922x1024.png" width="425" /></a><br /><span style="font-size: x-small;"><b>(πηγή:</b> <a href="https://www.ot.gr/2024/01/24/oikonomia/iris-pano-apo-100-000-ekanan-eggrafi-ton-dekemvrio/">https://www.ot.gr/2024/01/24/oikonomia/iris-pano-apo-100-000-ekanan-eggrafi-ton-dekemvrio/</a> ) <br /></span><br /><br /></div><div> Το ΜέΡΑ25 τουλάχιστον έδωσε τη μάχη για αυτό ζήτημα. Το γεγονός μάλιστα ότι η δημόσια συζήτηση για το ΔΗΜΗΤΡΑ ανέδειξε και αυτή την πλευρά, την τραπεζική προμήθεια στις συναλλαγές, συνέβαλε τελικά στην διάδοση του IRIS. Αν δεν είχε γίνει αυτός ο ντόρος με το ΔΗΜΗΤΡΑ, σήμερα το ΙRIS θα ήταν λιγότερο γνωστό και θα είχε σαφώς λιγότερους χρήστες... <br /><br />- Όμως, ποιόν ενδιαφέρει σήμερα η <a href="https://mera25.gr/ena-scholio-gia-tin-anafora-tou-k-mitsotaki-sto-systima-iris"><u>απάντηση</u></a> του ΜέΡΑ25 που επισημαίνει ότι: «<i><b>το IRIS ελέγχεται από τους τραπεζίτες και να πολεμάει λυσσαλέα το Δημόσιο Δωρεάν Σύστημα Συναλλαγών</b></i>»; <br /><br />Πολύ λιγότερους απ’ όσους το χρησιμοποιούν... <br /><br />Το <a href="https://www.902.gr/eidisi/apopseis-sholia/327928/ntrapike-kai-i-rixi"><u>ΚΚΕ</u></a>, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά τι σκέφτηκαν; «<i><b>όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες</b></i>». Γιαυτό δεν είπαν, αλλά και δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ. Έθεσαν τον εαυτό τους εκτός της ταξικής πάλης. Για σκεφτείτε το: Μήπως αυτή η στάση - σε τελική ανάλυση - ενέχει μια μορφή ενσωμάτωσης του “διαφορετικού” στο “κυρίαρχο”, πολύ πιο αποτελεσματική από μια μορφή ενσωμάτωσης μιας “ρεαλιστικής” πολιτικής πρότασης, όπως αυτή του ΜέΡΑ25, την οποία περιέγραψα παραπάνω; <br /><br />- Όλες οι “ρεαλιστικές προτάσεις” του ΜεΡΑ25, είχαν την ίδια τύχη; <br /><br />ΟΧΙ. Οι <a href="https://mera25.gr/oi-71-tomes-tou-mera25/"><u>7+1 Τομές του ΜέΡΑ25</u></a> δεν μπορούν σήμερα να ενσωματωθούν σε μια νεοφιλελεύθερη διαχείριση. <br /><br />• Αυτό δεν επιβεβαιώνεται εκ των προτέρων, ούτε επειδή τις τσέκαραν στις εκλογές και οι ντούροι αριστεροί σύμμαχοί μας με το δικό τους “αριστερόμετρο”, και αφού διαπίστωσαν πως ότι όλα είναι ΟΚ, δήλωσαν ότι προχωράμε μαζί για την επίτευξή τους. Οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει εκείνος ο κοινωνικός συσχετισμός που μπορεί να επιβάλει μετατοπίσεις στις κυβερνητικές επιλογές σε αυτά τα ζητήματα. </div><div><br /></div><div>Ας πάρουμε ως παράδειγμα την 1η τομή: <br /><br /><span style="color: #990000;"><span style="color: black;">• </span><b>ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΕΥΜΑ: Άμεση Κατάργηση Χρηματιστήριου Ενέργειας </b>με άμεση εισαγωγή διαφορετικών<b> πλαφόν χονδρικής ανάλογα με το μέσο κόστος παραγωγής</b> της κάθε μονάδας παραγωγής. <b>Μεσοπρόθεσμα: Κοινωνικοποίηση ΔΕΔΔΗΕ, ΔΕΗ, ΑΔΜΗΕ και επανασύσταση Ενιαίας ΔΕΗ</b> ως παραγωγό, μεταφορέα και πάροχο ηλεκτρικού ρεύματος υπό το έλεγχο Διαβουλευτικών Συμβουλίων. </span><br /><br />Ποιά είναι η κοινωνική ανάγκη; Να το πω σχηματικά: η “λαϊκή απαίτηση” είναι φτηνό ρεύμα για όλους. Τον κόσμο αυτό τον ενδιαφέρει. Δεν ενδιαφέρεται όμως εξίσου για το ποιός θα είναι ο συγκεκριμένος ο τρόπος με τον οποίο θα ικανοποιηθεί αυτή η απαίτηση. <br /><br />• <b>Αλλού είναι το κρίσιμο σημείο</b>: Αν ως διεκδίκηση αυτή η απαίτηση λάβει διαστάσεις που κάνουν ορατό ένα ρήγμα στην συναίνεση/αποδοχή των κυβερνητικών πολιτικών, τότε θα κουνηθεί και η κυβέρνηση για να «διαπραγματευτεί». Όμως έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Δεν είναι μονόδρομος η κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας, η επανασύσταση της Ενιαίας ΔΕΗ και άλλες παρόμοιες προτάσεις. Μην ξεχνάμε εξάλλου, πως και η ΔΕΗ ήταν κάποτε ενιαία και υπό κρατικό έλεγχο...
<br /><br />Όλα αυτά τα λέω γιατί πιστεύω ότι <b>η λογική των “ρεαλιστικών” προτάσεων, έχει ένα όριο το οποίο δεν μπορούμε να το υπερβούμε</b>: Καταδεικνύει πράγματι ότι εντός του καπιταλιστικού συστήματος μπορούν να εξελιχθούν και διαφορετικά τα πράγματα, αν υπάρχει μια διαφορετικού τύπου διαχείριση. Αυτή ακριβώς είναι η βάση της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Γιαυτό υπάρχει ο κομματικός πλουραλισμός. Μην παραβλέπουμε όμως ότι λογική των “ρεαλιστικών” προτάσεων ως πρακτική αποτυπώνει το κυρίαρχο ιδεολογικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής, την λογική της “ανάθεσης”: Ψηφίστε μας να σας κυβερνήσουμε, γιατί εμείς έχουμε το καλύτερο κυβερνητικό πρόγραμμα. Αυτή η λογική κυριάρχησε και στο κόμμα μας όταν ήταν στην βουλή, γιαυτό και εκείνη την περίοδο λειτούργησε στην πραγματικότητα μόνον ως υποστηρικτικός μηχανισμός της κοινοβουλευτικής ομάδας. <br /><br />Δεν θα επεκταθώ σε κριτική θεώρηση της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στα νέα όρια που θέτει σε αυτή η νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα. Απλά αυτό που θέλω να επισημάνω ότι το κόμμα μας ενώ στις διακηρύξεις του προβάλει ορισμένες οριοθετήσεις προς αυτή την κατεύθυνση, στην πολιτική πρακτική του, αυτές οι οριοθετήσεις δεν υπάρχουν. Για να καλυφθεί αυτό το χάσμα, επιδίδεται συνήθως σε διάφορες μορφές ενός άγονου κινηματισμού, αντίστοιχο με αυτόν της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ο οποίος έχει δείξει τα όριά του, πριν καν την εμπέδωση του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας. <br /><br />Ας συνεχίσουμε με το ίδιο παράδειγμα (την 1η τόμη) και να διερευνήσουμε από αυτή την οπτική, αν μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πρόσθετη/συμπληρωματική στοχοθεσία που αφορά δράσεις οι οποίες ξεπερνάνε αυτή την λογική της ανάθεσης που περιέγραψα προηγουμένως. <br /><br />Το μόνο που αναφέρεται στο κείμενο - που περιγράφει την πολιτική στοχοθεσία της 1ης τομής - για την συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, είναι η τελευταία φράση: « <i>...υπό το έλεγχο Διαβουλευτικών Συμβουλίων</i>». <br /><br />Όπως θα έλεγε και ο παππούς μου: «<i>Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι !</i>». Αυτός ο έλεγχος των Διαβουλευτικών Συμβουλίων, όπως και όλα τα άλλα για να γίνουν πράξη, επαφίενται πραγματικά στο αν και όταν το κόμμα μας συμμετέχει στην κυβέρνηση και επιβάλει την πολιτική του. Πόσο λοιπόν διαφέρουμε από τη λογική του ΚΚΕ, την οποία κατηγορούμε γιατί όλα αυτά παραπέμπονται στο απώτερο μέλλον, όταν λαός με τη φωτεινή καθοδήγηση του κόμματος της εργατικής τάξης, που δεν θα είναι άλλο από το ΚΚΕ, καταλάβει την πολιτική εξουσία; <br /><br />-<b> Εδώ και τώρα, έχουμε να προτείνουμε κάτι συγκεκριμένο για το τι κάνουμε, εκτός από το προτρέπουμε τον κόσμο να μας ψηφίσει; </b><br /><br />Ας δούμε μήπως σε άλλες δράσεις που πραγματοποιήσαμε με αναφορικό την 1η τομή που θέτει το πρόγραμμά μας, υπάρχει κάτι. Ας δούμε αυτή την πρωτοβουλία: <a href="https://i.diem25.org/el/petitions/50?display=form"><u>Συλλογή υπογραφών για κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας</u></a>, η οποία μέχρι σήμερα έχει μαζέψει μόνον 6.593 υπογραφές. <br />
<br />Όμως και αυτή η πρωτοβουλία ενέχει τη λογική της ανάθεσης. Σε όλες τις εγκλήσεις, υπάρχουν δυο διακριτές θέσεις: Το ποιός εγκαλεί, και το ποιόν εγκαλεί: Πρόκειται για μια κομματική πρωτοβουλία (οργανώνεται από το κόμμα μας) για ένα παλλαϊκό ζήτημα, όπου εγκαλούμε γενικά τους πολίτες να υπογράψουν ένα κομματικό κείμενο. Κάποιος κακόπιστος θα μπορούσε να εκλάβει αυτή την πρωτοβουλία απλά και μόνον ως μια δημοσκοπική έρευνα. Αν το ίδιο πράγμα είχε κάνει και το ΚΚΕ, τι θα λέγαμε; Γιατί το κάνει μόνο του; Γιατί δεν αναζητά ένα ευρύτερο πλαίσιο δυνάμεων, πολιτικών, συνδικαλιστικών, κινηματικών κλπ, για να συνδιαμορφώσει αυτό το κάλεσμα; <br /><br />Ας προχωρήσουμε τις αναζητήσεις μας. <br /><br />- <i>Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, πέρα από από τα συνήθη, (δηλαδή το να καλέσουμε τον κόσμο σε μια διαδήλωση ή μια δημόσια συζήτηση), το οποίο να έχει συνέχεια αλλά και να μην μένει μόνον στο επίπεδο μιας διεκδίκησης απέναντι στην κυβέρνηση; </i><br /><br />Αυτές οι αναζητήσεις στην πραγματικότητα προσδιορίζουν μια άλλη διακριτή διάσταση στην πολιτική μας η οποία κατά την γνώμη μου είναι υποτιμημένη, αν κρίνω από το πως πολιτεύεται το κόμμα μας. <br /><br /><b>• </b>Αυτή η διάσταση <b>δεν προσδιορίζει την πολιτική στοχοθεσία μονοσήμαντα από τις από τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές στις εγκαλούμαστε να απαντήσουμε ως “εναλλακτική κυβέρνηση”, αλλά προσανατολίζεται στην οργάνωση της λαϊκής πρωτοβουλίας</b>. </div><div><br /></div><div>Από αυτή την προσέγγιση, ως πρακτική, δεν μπορεί παρά να έχει τον χαρακτήρα κάποιων μορφών λαϊκής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης. Στην αναζήτηση λοιπόν μιας τέτοιας πολιτικής ως προς την 1η τομή του προγράμματός μας, θα μπορούσαμε να προβάλαμε για παράδειγμα ως εναλλακτικές ή παράλληλες δράσεις, την δημιουργία αυτόνομων ενεργειακών μονάδες που αυτοδιαχειρίζονται από τις τοπικές κοινωνίες, όπως ένα μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, μονάδες βιοαέριου από αστικά ή κτηνοτροφικά απόβλητα και άλλα πολλά παρόμοια, δηλαδή δράσεις που είναι έξω από λογικές κεντρικής κρατικής διαχείρισης και στηρίζονται στην λαϊκή αυτενέργεια. Το κυριότερο, <b>μπορούν να πραγματοποιηθούν “εδώ και τώρα”, χωρίς να απαιτείται ως αναγκαία συνθήκη το αν θα γίνει κυβέρνηση το κόμμα μας</b>... <br /><br />Αυτή η διάσταση πιστεύω ότι θα πρέπει να αποτυπώνεται καθαρά και στην ταυτότητα μας, ώστε να την κάνει διακριτή από τις κυρίαρχες πολιτικές πρακτικές του χώρου της παραδοσιακής Αριστεράς, οι οποίες επικεντρώνονται πρώτιστα στο ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας. Μην παραβλέπουμε πως οι διαφορές στον πυρήνα αυτής της λογικής, ανάμεσα στην πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση και στο “αντισυστημικό” ΚΚΕ είναι μικρή, ούτε ένα τσιγάρο δρόμος... <br /><br /><span style="font-size: x-small;"><br /><b>Γιώργος Καλαντζόπουλος </b><br />Γενάρης 2024</span><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script></div><div><span style="font-size: x-small;"><br /></span></div><span style="font-size: x-small;"><b>πηγή: </b><a href="https://forum.mera25.gr/uploads/short-url/oJyBDpD7gCpZ4U3toY1BbZkZV7b.pdf" style="text-decoration-line: underline;">https://forum.mera25.gr/uploads/short-url/oJyBDpD7gCpZ4U3toY1BbZkZV7b.pdf</a></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div></div></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-52091104407092028132024-01-26T08:59:00.000+02:002024-01-26T08:59:29.978+02:00Η αγία οικογένεια...<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPXaQ_j2o2D1VJS23KlAT7OF0RoLu3W2npq2P19h2lXoN_0t2TIXffdJZSwHqKpryILew_txL2Jx1VHHyvWu4pSWKKvo_E-jmaOfo3wQ3kYHwhowk0A_degEbSV0WOVxqhZi8L8mIa2wgh3vdR43X63tVWkyLRiQByyfoBO2gQ7wGno7M7joUWl3UNX4XF/s4304/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" imageanchor="0" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="4304" data-original-width="2869" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPXaQ_j2o2D1VJS23KlAT7OF0RoLu3W2npq2P19h2lXoN_0t2TIXffdJZSwHqKpryILew_txL2Jx1VHHyvWu4pSWKKvo_E-jmaOfo3wQ3kYHwhowk0A_degEbSV0WOVxqhZi8L8mIa2wgh3vdR43X63tVWkyLRiQByyfoBO2gQ7wGno7M7joUWl3UNX4XF/w266-h400/%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1%20%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1.jpg" width="282" /></a></div><br /><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-34459022041922223932024-01-23T12:46:00.004+02:002024-01-23T12:48:09.556+02:00Αντικαπιταλιστική - Ριζοσπαστική Αριστερά: Τα ίδια Παντελή, τα ίδια Παντελάκη μου...<div><br /></div><div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="239" src="https://www.youtube.com/embed/HuzG02ubon8?si=BJs44poGlUghz_z3&controls=0" title="YouTube video player" width="425"></iframe>
<br /></div><div><br /></div>Ένα πρώτο σχόλιο για την γενική εικόνα της χθεσινής εκδήλωσης: <div><br /></div><div><a href="https://www.aristerorevma.gr/archives/19482"><u><b>Ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο STUDIO</b></u></a><br /><br /></div><div>Γνωστή η μορφή της εκδήλωση - παραδοσιακή στο αριστεροχώρι - που παραπέμπει σε παραστάσεις καραγκιόζη: στην σκηνή ανεβαίνουν οι προσωπικότητες/παράγοντες και από πίσω οι πολιτικοί μηχανισμοί που κινούν τα νήματα…</div><div> <br />Δεν θα κάτσω να αναλύσω την ιδεολογική λειτουργία αυτού του σκηνικού, απλά επισημαίνω ότι επικαθορίζει τα όρια και τον χαρακτήρα της εκδήλωσης, αν εκληφθεί ως πολιτική, μια παράσταση που στην πραγματικότητα είναι θεατρική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν παράγει πολιτικά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ένα ντιμπέιτ πολιτικών στην TV, συμβάλει στην διαμόρφωση της εκλογικής τους πελατείας.</div><div><br />Το ενδιαφέρον του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση, επικεντρωνόταν στο τι θα γίνει στις ευρωεκλογές που έρχονται. Γιαυτό δεν ακούστηκαν και πολλά πράγματα. Ακούστηκαν πολλά άλλα, που λίγο - πολύ, όσοι είναι θεατές ανάλογων παραστάσεων τα έχουν ξανακούσει. Αυτό δεν είναι απλά ένα σκηνοθετικό εύρημα για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού για τις επόμενες παραστάσεις. Είναι και πρόβλημα στο σενάριο, το οποίο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Αν και όταν ολοκληρωθεί, τότε αυτές οι παραστάσεις θα λάβουν πανηγυρικό χαρακτήρα...</div><div> <br /><span><a name='more'></a></span>Όπως σε μια αστική εφημερίδα, μπορείς να βρεις μια ενδιαφέρουσα άποψη που μπορεί να τροφοδοτήσει την σκέψη με νέους προβληματισμούς και να πάει την σκέψη σου λίγο παραπέρα, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με μια θεατρική παράσταση. Οι τοποθετήσεις, για παράδειγμα, της <b>Ηρώ Διώτη</b> και του <b>Χρήστου Λάσκου</b> είχαν ένα παρόμοιο χαρακτήρα σε σχέση με τους δικούς μου προβληματισμούς. <br /><br /></div><div>Η κριτική όμως στο “σενάριο” του έργου σε επόμενο κείμενο...</div><div><br /><b><span style="font-size: x-small;"><a href="http://tinyurl.com/mvty8mhb"><u>Γιώργος Καλαντζόπουλος</u></a></span></b><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script></div><div><b><br /></b></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-87564316700537578562024-01-15T13:33:00.008+02:002024-01-15T14:08:18.926+02:00Ποιοί ετοιμάζονται να “διδάξουν” στα ιδιωτικά πανεπιστήμια;<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHArm0IlvUUUwLjPl5by5ibjGNQGuqKMiSrh1fKj1O-2KJsz22srFd3z3rrOK66ZJDpJOlNPjRfr8KFjHsi0UhG4xgH0MlmNB-tJVwJVQZmSJ2RbuSJ2vy0fwdtkFCIPQOaaThfwSYZz08y3P7VEdtR1hgXT6cqFGF9EQoro6bKm6cQ1eQF6ti6IVqJ2p8/s850/idiotika%20panepistimia.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="676" data-original-width="850" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHArm0IlvUUUwLjPl5by5ibjGNQGuqKMiSrh1fKj1O-2KJsz22srFd3z3rrOK66ZJDpJOlNPjRfr8KFjHsi0UhG4xgH0MlmNB-tJVwJVQZmSJ2RbuSJ2vy0fwdtkFCIPQOaaThfwSYZz08y3P7VEdtR1hgXT6cqFGF9EQoro6bKm6cQ1eQF6ti6IVqJ2p8/s320/idiotika%20panepistimia.jpg" width="425" /></a><br /><br /><span style="font-size: large;">Β</span>αλίτσες για τις ΗΠΑ ετοιμάζει ο πρώην δήμαρχος Αθηναίων, <b>Κώστας Μπακογιάννης</b>, ο οποίος δέχτηκε πρόταση να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Harvard, ως πανεπιστημιακός εταίρος κατά το εαρινό εξάμηνο. Ο Κώστας Μπακογιάννης αποφοίτησε από το Χάρβαρντ πριν από 20 χρόνια και για την επιλογή του ως πανεπιστημιακού εταίρου καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το διδακτορικό του από το Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης, αλλά και η πολύχρονη εµπειρία του στην πολιτική (πηγή: - <a href="https://www.iefimerida.gr/politiki/o-kostas-mpakogiannis-anahorei-gia-tis-ipa-tha-didaxei-sto-panepistimio-harbarnt" target="_blank"><u>Ο Κώστας Μπακογιάννης αναχωρεί για τις ΗΠΑ -Θα διδάξει στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ - iefimerida.gr</u></a>). <span style="text-align: center;">Φαίνεται πως προετοιμάζεται να γίνει καθηγητής σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στη χώρα μας.</span><div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAiNukkp9gMoyGJtWQxez40ZLF0f3hJXnlZSl_SjWop-tQuZ-t0mlxccUxE6HUiUkkm8kj3olAUP6vIb4il1wNG5mucnpd3dyVrHi6sloPhFc5-cDMhhOwk6vEBqypX_jxVL4Fg-nThACazJ0HW0jTJBV4rKDtRAXG6fkWUWjMcyuVDy7TpCB6pdw9f_G8/s850/bakogiannis.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="478" data-original-width="850" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAiNukkp9gMoyGJtWQxez40ZLF0f3hJXnlZSl_SjWop-tQuZ-t0mlxccUxE6HUiUkkm8kj3olAUP6vIb4il1wNG5mucnpd3dyVrHi6sloPhFc5-cDMhhOwk6vEBqypX_jxVL4Fg-nThACazJ0HW0jTJBV4rKDtRAXG6fkWUWjMcyuVDy7TpCB6pdw9f_G8/w287-h180/bakogiannis.jpg" width="287" /></a></td></tr></tbody></table><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: center;"><b>Τι θα διδάσκει;</b></div><div><div><br /></div><div>Σίγουρα δεν έχει τα προσόντα να διδάσκει γεωπονική. Έδωσε ως δήμαρχος εξετάσεις και απέτυχε όταν δήλωσε ότι θα γεμίσει την Αθήνα με <b>πλατάνια</b>, τα οποία όπως είπε <a href="https://tvxs.gr/news/ellada/gkafes-mpakogianni-ola-lathos-gia-ta-nea-platania-toy-megaloy-peripatoy/"><u><b>είναι «αειθαλή»</b></u></a> και κάνουν ίσκιο. Κάποιος κακεντρεχής τότε είχε δηλώσει είχε ήδη έτοιμη την ανάθεση σε κάποια ιδιωτική εταιρεία για να μαζεύει τα φύλλα τους μετά το καλοκαίρι…</div><div><br />- Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι τα μαθήματα του θα επικεντρωθούν σε<b> μια σύγχρονη προσέγγιση του έργου του Πλάτωνος “ΠΟΛΙΤΕΙΑ” </b>και να αποκαλύψει <b>τις πλευρές του, που σήμερα είναι επιχωματωμένες και παραμένουν ακόμα άγνωστες</b>… </div><div><br /></div><div><span><a name='more'></a></span>Παρακολουθείστε και το σχετικό video, που αναφέρεται σε αυτή την πράγματι επαναστατική τομή στο χώρο της φιλοσοφίας:</div><div><br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="239" src="https://www.youtube.com/embed/7-jskO_3cx8?si=kB7Ytt_EOFBuHLnS&controls=0" title="YouTube video player" width="425"></iframe> </div></div><div><br /></div><div>Κάποιοι, παρ' όλα αυτά είναι ακόμα δύσπιστοι και επιμένουν πως δεν υπάρχει τίποτα κρυφό για την ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Πλάτωνος: </div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzQP4625oMAhBrsBF83o-Tgd8jQlnoMIVRfDBIH3l1RLaduNLFqPOBlilfK0I8XTuTQHoOZDsqGG6p0jCFI3B5jj-1GBpCXAleb0LJbkN0gDEXvuuscEp65qvAGd9-w-MTZ_PMix4nAGy-CbfOQmCrU07PJqd2fEtS4sPRdVu23fYhqq2vY7T3jI7j2c-l/s574/Untitled-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="574" data-original-width="566" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzQP4625oMAhBrsBF83o-Tgd8jQlnoMIVRfDBIH3l1RLaduNLFqPOBlilfK0I8XTuTQHoOZDsqGG6p0jCFI3B5jj-1GBpCXAleb0LJbkN0gDEXvuuscEp65qvAGd9-w-MTZ_PMix4nAGy-CbfOQmCrU07PJqd2fEtS4sPRdVu23fYhqq2vY7T3jI7j2c-l/w395-h400/Untitled-2.jpg" width="302" /></a></div><br /> </div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-10679605981165688062024-01-08T22:34:00.001+02:002024-01-12T19:53:57.143+02:00- Το κόμμα μας έχει μένει ανέγγιχτο από την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα;<br /><div class="separator"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRl4PTINrwxTm7P0xsvgwktrP2xYNpfQ6YGUtgTScbSxABZqVx0YoKOmIYHIyOeUwbfw9cHeQYUi13GRlDKvD_nH_QEj2PW4cW9qzTyr-QsGlGzoqdjKx5Ml04_pVL0IEH-ymIcxTW9CPXYOzTBJ81-JfgVR3EgLMgJOPJdJlkOitcqxjqd3UN5-ChhSD/s800/Untitled-1.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="800" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRl4PTINrwxTm7P0xsvgwktrP2xYNpfQ6YGUtgTScbSxABZqVx0YoKOmIYHIyOeUwbfw9cHeQYUi13GRlDKvD_nH_QEj2PW4cW9qzTyr-QsGlGzoqdjKx5Ml04_pVL0IEH-ymIcxTW9CPXYOzTBJ81-JfgVR3EgLMgJOPJdJlkOitcqxjqd3UN5-ChhSD/w400-h175/Untitled-1.jpg" width="425" /></a></div><br /><div style="text-align: right;">Του <b>Γιώργου Καλαντζόπουλου</b></div> <br /><br /><span style="font-size: large;">Ό</span>ταν είχα διαβάσει την πρώτη φορά το “Μανιφέστο” του ΜέΡΑ25 (<a href="https://mera25.gr/manifesto/">https://mera25.gr/manifesto/</a>), εντύπωση μου είχε κάνει το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στον νεοφιλελευθερισμό. Αναρωτήθηκα, πως μπορείς να μιλάς για τον “σύγχρονο κόσμο” χωρίς να αναφέρεσαι σε αυτό το θέμα; <br /><br />Στο Μανιφέστο, υπάρχει μόνον μια προτασούλα: <br /><div style="text-align: right;">«<b><i>Τόσο ο νεοφιλελευθερισμός της Νέας Δημοκρατίας όσο και ο Μαρξισμός-‐με-‐Κεϋνσιανά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίστηκαν στην πορεία συμβάδισης τους με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού</i>.</b>»</div><br />Είναι εμφανές ότι ο νεοφιλελευθερισμός εκλαμβάνεται ως ένα οικονομικό δόγμα (που ασπάζεται η ΝΔ, το οποίο είναι ανταγωνιστικό με τον Μαρξισμό-‐με-‐Κεϋνσιανά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ). Όμως και τα δύο αυτά δόγματα εξευτελίστηκαν στην πορεία συμβάδισης τους με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού. <br /><br />Αυτή η πρόταση - με άλλα λόγια - μας λέει ότι <b>τα ζητήματα κυριαρχίας </b>(η υποταγή στην τρόικα) <b>δεν κρίνονται τελικά από οικονομικά δόγματα</b>. Που όμως κρίνονται; Το κείμενο το αναφέρει στην αρχή: κρίνονται στην πολιτική στάση απέναντι στο καθεστώς της «χρεοδουλοπαροικίας». Για την υπέρβαση αυτού του καθεστώτος που ισχύει στην χώρα μας, το κόμμα μας προτείνει τις θέσεις με τα 7 συν 1 σημεία, ως μια μορφή μεταβατικού προγράμματος. <br /><br />Το δεύτερο μέρος της πρότασης περιγράφει πράγματι ένα γεγονός, την πορεία συμβάδισης του ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ. Όμως το ότι “<b>εξευτελίστηκαν</b>” θα το έβαζα σε εισαγωγικά: Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ξανά κυβέρνηση μετά την ανατροπή του ΟΧΙ και σήμερα η ΝΔ κυβερνά την χώρα, χωρίς να έχει κανένα πραγματικό αντίπαλο στην πολιτική σκηνή. Δεν θα έλεγα ότι η λέξη “εξευτελισμός” αντιστοιχεί στην ακριβή περιγραφή αυτής της κατάστασης: Η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα, είναι εδώ, μπροστά μας χωρίς κανένα πραγματικό αντίπαλο... <br /><br />Κατά την γνώμη μου, “η μεγάλη εικόνα του κόσμου” δεν μπορεί να περιορίζεται στο ζήτημα της χρεοδουλοπαροικίας: Η ιστορία της χώρας μας είναι μέρος της παγκόσμιας εξέλιξης του καπιταλισμού και των αντιθέσεων που τον διαπερνούν. Αυτές οι εξελίξεις εσωτερικεύονται στο εσωτερικό της κάθε χώρας με διακριτό τρόπο ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε συγκυρίας. Σήμερα για παράδειγμα δεν μπορείς να αγνοήσεις τις επιπτώσεις στο εσωτερικό της χώρας από τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις πυροδοτήσεις των ανακατατάξεων που ακολούθησαν στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων… <br /><br /><span><a name='more'></a></span>Αυτή η μεγάλη εικόνα του κόσμου, θα είναι ελλιπής, αν απουσιάζει από το παζλ εκείνο το κομμάτι που απεικονίζει τον κυρίαρχο τρόπο διακυβέρνησης σε Ανατολή και Δύση, ο οποίος στοχεύει στον μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων και θεσμών αλλά και του κοινωνικού υποκειμένου. <br /><br />Η συζήτηση για αυτό το θέμα, προφανώς δεν μπορεί να κλείσει με κάποια συνεδριακή απόφαση, όμως θα πρέπει να ανοίξει ένας συστηματικός διάλογος διότι αφορά άμεσα διάφορες πλευρές της πολιτικής ιστορίας μας. Ας το δούμε με ένα παράδειγμα: <br /><br />Η παραπάνω πρόταση που ανέφερα από το μανιφέστο μας, αφήνει ένα αναπάντητο ερώτημα: <br /><br /><div>- <b>Που οφείλεται αυτή η “σύμπλευση” του ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ; </b><br /><br />Ήταν εκ των προτέρων δεδομένη από την εποχή της ίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ (όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ και ένα μεγάλο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς); Μήπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτοιμος να κυβερνήσει; Και αν ήταν, γιατί ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες; Η ανατροπή του δημοψηφίσματος και η υποταγή στην τρόϊκα ήταν ζήτημα μόνον της ηγεσίας του; Η κοινωνία γιατί δεν αντέδρασε; Οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, που ασκούσαν “αριστερή” κριτική στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έμειναν - και παραμένουν - στο περιθώριο, όλα αυτά τα χρόνια; Η ΛΑΕ, που ανέλαβε πολιτικά να διαμεσολαβήσει στο κοινοβούλιο αλλά και το κίνημα την ταξική πόλωση που εκφράστηκε με το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, γιατί δεν κατάφερε τότε να μπει στην βουλή και αντ’ αυτής ο “λαός” έστειλε στην βουλή έναν ...Λεβέντη; <br /><br />Η δική μου απάντηση είναι ότι αυτή η “σύμπλευση” κρίθηκε πριν από την εποχή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία και η κύρια πλευρά της αφορά <b>την ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο κυρίαρχο υπόδειγμα διακυβέρνησης</b>, τον νεοφιλελευθερισμό (αναλυτική αναφορά σ’ αυτό, σε ένα κείμενο εκείνης της εποχής: <a href="https://left.gr/news/gia-tin-taxiki-vasi-tis-esokommatikis-diapalis-ston-syriza"><u>https://left.gr/news/gia-tin-taxiki-vasi-tis-esokommatikis-diapalis-ston-syriza</u></a> ). Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς τον νεοφιλελευθερισμό δεν έγινε κάποια στιγμή ξαφνικά, αποτυπώνεται σε μια σειρά ζητήματα που αφορούν τόσο στους τρόπους με τους οποίους απεμπόλησε τα κοινωνικά του ερείσματα και αναζήτησε άλλα στο κράτος, όσο και στο πως διαμορφώθηκε ως πολιτικός μηχανισμός σύμφωνα τα προτάγματα της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας. <br /><br />Μην ξεχνάμε πως ενώ ο επίσημος ιδεολογικός αντιπρόσωπος αυτής της κυβερνητικότητας ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πολιτικός εισαγωγέας που τον έκανε πράξη στον τόπο μας, ήταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Αυτή ήταν και η κυβερνητικότητα της 1ης φοράς Αριστερά. Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με την ΝΔ, αλλά για τον δικομματισμό που έγινε μονοκομματισμός...</div><div> <br /><br /><div>- <b>Το κόμμα μας έχει μένει ανέγγιχτο από την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα; </b><br /><br /><span style="font-size: large;">Η</span> άλλη όψη αυτών των αναπάντητων ερωτημάτων που διατύπωσα παραπάνω αποτυπώνεται σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή δήλωση του Γιάνη, στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου: (<a href="https://youtu.be/evuYzmXK7oE?&t=2019)%CE%B3%CE%B9%CE%B1"><u>https://youtu.be/evuYzmXK7oE?&t=2019</u>)</a> για το πως εξηγείται ότι το ΜέΡΑ25 το 19 μπήκε στην βουλή και το 23 δεν τα κατάφερε. <br /><br /><div style="text-align: right;"><i><b>- Και τότε ήταν έκπληξη για μένα το εκλογικό αποτέλεσμα, όπως και τώρα…</b></i></div><br />Αυτή η «έκπληξη» όπως αντιλαμβάνομαι, δεν είναι μόνο του Γιάνη. Αποτυπώνει μια συλλογική κατάσταση στο κόμμα μας, που καταγράφει τον χαρακτήρα της ενότητάς του στην τωρινή συγκυρία. Ποιό είναι το ιδιαίτερο στοιχείο που συγκροτεί αυτή την κομματική μας ενότητα σήμερα; Αυτό καταγράφεται με το καλύτερο τρόπο στην τελευταία φράση από το Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του Γιάνη: <br /><br /><div style="text-align: right;"><i><b>- Εκ μέρους όλων των «αθεράπευτα ρομαντικών» του ΜέΡΑ25 εδώ στην Ελλάδα...</b></i></div><br />Ο ρομαντισμός - αν τον δούμε από μια πολιτική οπτική - ήταν μια αντίδραση στη Βιομηχανική Επανάσταση και στην κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής του Διαφωτισμού, ιδιαίτερα στον επιστημονικό εξορθολογισμό. <br /><br />Θα έλεγα η διατύπωση «αθεράπευτα ρομαντικών» του ΜέΡΑ25 εκφράζει την επιθυμία αντίδρασης στον σύγχρονο καπιταλισμό και στον νεοφιλελεύθερο εξορθολογισμό της κοινωνίας. Από αυτή την προσέγγιση, η «έκπληξη» εστιάζεται σε τελική ανάλυση, στην διάσταση ανάμεσα σε αυτή στην επιθυμία και την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών πρακτικών για την πραγμάτωσή της. <br /><br />Πράγματι, σήμερα θα πρέπει να είναι κάποιος «αθεράπευτα ρομαντικός» για να είναι στο ΜέΡΑ25. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια ιδεολογική στάση: Είναι η “πίστη” στο ότι το ΜέΡΑ25 είναι ένα πολιτικό εγχείρημα, διακριτό απ’ όλα τα άλλα που αξίζει τον κόπο να συμμετέχεις. Αυτή η στάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως “ανιδιοτελής” εκ του αποτελέσματος: Δεν νομίζω ότι κάποιος θα έρθει σήμερα στο ΜέΡΑ25 για τα αξιώματα και τα βουλευτιλίκια… <br /><br />Για να αντιμετωπίσουμε όμως ένα πρόβλημα, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να το αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει. Αν θεωρούμε ότι δεν υπάρχει, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιαυτό, και τότε η μια «έκπληξη» θα διαδέχεται την άλλη… <br /><br /><b><br /></b></div><div><b>Το κόμμα μας σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης</b>. <br /><br /><span style="font-size: large;">Α</span>υτή η κρίση δεν είναι εσωτερική, καταγράφεται και στην δημόσια παρουσία του. Η κορυφή του παγόβουνου είναι το γεγονός ότι οπό τους 9 βουλευτές του κόμματος μας το 2019, σήμερα έχουν απομακρυνθεί οι 5 (και κατά σύμπτωση όλες οι γυναίκες).<br /><br />1. <strike>Αγγελική Αδαμοπούλου </strike><br />2. Κλέων Γρηγοριάδης <br />3. Κρίτων Αρσένης <br />4. <strike>Σοφία Σακοράφα </strike><br />5. <strike>Φωτεινή Μπακαδήμα </strike><br />6. <strike>Απατζίδη Μαρία </strike><br />7. Γιώργος Λογιάδης <br />8. Γιάνης Βαρουφάκης <br />9. <strike>Αδάμου Κωνσταντίνα </strike><br /><br />Αυτή η κατάσταση εκφράζει κάποια μορφή κρίσης της “πολιτικής ενότητας” του κόμματός μας; Υπήρξε κάποια διαφωνία σε κεντρικά σημεία της πολιτικής του κόμματος, που δικαιολογεί αυτή την κατάσταση; Προέκυψε μετά από κάποιο διάλογο που ανέδειξε πολιτικές αποκλείσεις σε σχέση με τις προγραμματικές μας διακηρύξεις; Όχι. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη... <br /><br />Το κόμμα μας η απάντηση που έδωσε ήταν ότι η κινητήρια δύναμη που οδήγησε σε αυτή την εικόνα είναι οι ιδιοτελείς επιδιώξεις. <b>Η “ανιδιοτέλεια” όμως αφορά ιδεολογική στάση</b>. Αυτό που απειλήθηκε τελικά είναι “ιδεολογική ενότητα” του κόμματος μας, όπως αυτή αποτυπώνεται στις αρχές λειτουργίας του στο καταστατικό μας. <br /><br />Το πολιτικό υποκείμενο συγκροτείται στο πεδίο της πρακτικής. Εκεί αποτυπώνονται και αναγνωρίζονται τα στοιχεία της ιδεολογίας που το συγκροτούν. Η ιδεολογική “ταυτότητα” λειτουργεί σε σχέση με τις πολιτικές πρακτικές, όπως οι σιδερόβεργες με το μπετόν: Αν δεν υπάρχουν οι σιδερόβεργες, τότε το μπετόν αποσαθρώνεται με τις πρώτες πιέσεις που δέχεται: Οι “προγραμματικές διακηρύξεις” είναι στόχοι προς επίτευξη, οι “αρχές λειτουργίας” δεν είναι στόχοι προς επίτευξη, είναι “προϋπόθεσεις” για να υπάρχει το κόμμα: Το κόμμα ήταν ο μεγάλος “απών” στην διαχείριση αυτής της κατάστασης ως ένας συλλογικός φορέας που λειτουργεί με βάση αυτές τις αρχές. Στην πραγματικότητα κόμμα δεν υπήρξε, <b>υπήρχε μόνον ως ένας μηχανισμός υποστηρικτικός του κοινοβουλευτικού έργου</b>. Το ζήτημα που αναδεικνύεται δεν είναι απλά πολιτικό, είναι κυρίως υπαρξιακό: Τι μορφής κόμμα έχουμε; <br /><br /><span style="font-size: large;">Κ</span>άποιοι σύντροφοι στον προσυνεδριακό διάλογο στις τοποθετήσεις τους για το τι μορφής κόμμα είναι το ΜέΡΑ25, έκαναν την εξής διάκριση: “<i><b>Το ΜέΡΑ25 είναι κόμμα πολιτικής ενότητας και όχι ιδεολογικής</b></i>”, υπονοώντας μάλλον ότι δεν ταυτίζεται με κάποιο συγκεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα (όπως π.χ. το ΚΚΕ με την σοβιετική εκδοχή του κομμουνισμού). Όμως οι πολιτικές πρακτικές δεν είναι αποϊδεολογικοποιμένες, το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει... <br /><br />Αυτή η προσέγγιση περί “πολιτικής ενότητας” κατά την γνώμη μου ανοίγει τις πόρτες για την προσέγγιση της πολιτικής από την σκοπιά της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας: Αν ο “δεσμός” είναι πολιτικός, δηλαδή όλα τα ζητήματα υπόκεινται σε πολιτική διαχείριση, τότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν “αρχές”. Στον χώρο της πολιτικής δεν υπάρχει “ανιδιοτέλεια”. Όλες οι “πολιτικές συμφωνίες” συγκροτούν μια μορφή ιδιοτελών πολιτικών σχέσεων: Προϋποθέτουν ένα στοιχειώδες επίπεδο εμπιστοσύνης και ενέχουν επίσης ένα ρίσκο ως προς την τήρησή τους. Πολλές φορές οι πραγματικές επιδιώξεις των συμμετεχόντων και οι απώτερες στοχεύσεις τους, δεν είναι εκ των προτέρων φανερές. Το ζητούμενο είναι η “συναίνεση” που διαμορφώνεται από διαβουλεύσεις και συμβιβασμούς συμφερόντων. Στην νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα όλες οι μορφές κοινωνικής σύγκρουσης υπόκεινται στις χειραγωγητικές πρακτικές της, ακόμα και οι “αρχές” είναι πεδίο διαπραγμάτευσης, όπως “η δημοκρατία”, “η ελευθερία”, “η ισότητα”. <br /><br />Αν εκλάβουμε τον “δεσμό” ως ιδεολογικό, τότε οι “αρχές” δεν είναι πεδίο συγκυριακής διαπραγμάτευσης, αλλά προϋποθέσεις για την ύπαρξή του: Δεν αποτελούν αντικείμενο πολιτικής διαχείρισης/διαπραγμάτευσης. <br /><br />- <b>Μέχρι σήμερα, τα ζητήματα της δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος μας, τα αντιμετωπίζουμε ως στόχο προς “επίτευξη”, μήπως έφτασε η στιγμή να τα δούμε ως “προϋπόθεση” για την ύπαρξή του;</b><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-65971003674583102602024-01-05T03:19:00.003+02:002024-01-05T03:19:32.606+02:00Για να μην ξεχνάμε τις παραδοσιακές και βαθιές σχέσεις που συνδέουν την ακροδεξιά, το βαθύ κράτος και τη ΝΔ…<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvhmz9vVBKvNTZmCvpO48cj460Yh8MhBUVDDTnfUiCMa4jK1FVE7ScW-X_G3b4gx6Z-ctFqgAtEW2JeS2ayQ4LWecx6BxbTYVPy0dcwANy4RgwPXsKwL6fFrxJKeJjrKCg5zhXQRHLlhFo25-j8uPY_2dK7aaNI6CT44CjFQYKs1pwEt7gkx3TH4Qpa1zj/s1351/MAVI.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1351" data-original-width="800" height="720" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvhmz9vVBKvNTZmCvpO48cj460Yh8MhBUVDDTnfUiCMa4jK1FVE7ScW-X_G3b4gx6Z-ctFqgAtEW2JeS2ayQ4LWecx6BxbTYVPy0dcwANy4RgwPXsKwL6fFrxJKeJjrKCg5zhXQRHLlhFo25-j8uPY_2dK7aaNI6CT44CjFQYKs1pwEt7gkx3TH4Qpa1zj/w378-h640/MAVI.jpg" width="425" /></a><br /><br /><br /><div> <span> </span><span> </span>- <b><i>Ποιός θυμάται την ΜΑΒΗ; <br /></i></b><br /> <span> </span><span> </span>- <i><b>Ποίος θυμάται το Δίκτυο 21; </b></i><br /><br /><br />- Ο <b>Φρέντι Μπελέρης</b> ήταν ένας από τους επτά άνδρες που συνελήφθησαν τη νύχτα της 18ης-19η Μαρτίου 1995 από Ελληνες συνοροφύλακες κοντά στο Δελβινάκι Ιωαννίνων, σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, επειδή στο πορτμπαγκάζ των δύο αυτοκινήτων τους μετέφεραν εννιά αυτόματα πολεμικά όπλα Καλάσνικοφ, 2 πιστόλια, ξιφολόγχες, ασύρματους, φόρμες παραλλαγής και κουκούλες.</div><div><br /></div><div>- Ο <b>Άγγελος Συρίγος</b>, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Δικτυου 21. <br /></div><div><br /> Περισσότερα εδώ: <br /><br /><b><span style="font-size: large;">1.</span></b> <a href="https://www.efsyn.gr/politiki/391648_o-agnostos-frenti-mpeleris"><b><u>Ο άγνωστος Φρέντι Μπελέρης</u></b></a><br /><br /><b><span style="font-size: large;">2.</span></b> <a href="https://www.documentonews.gr/article/o-thanatos-toy-katsifa-to-mabh-h-xrysh-aygh-kai-to-kako-synapanthma/"><u><b>Ο θάνατος του Κατσίφα, το ΜΑΒΗ, η Χρυσή Αυγή και το κακό συναπάντημα </b></u></a><br /><br /><b><span style="font-size: large;">3.</span></b> <a href="https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/812812/ta-skoteina-monopatia-tis-mavi-kai-oi-skeletoi-stin-upothesi-beleri/"><u><b>Τα σκοτεινά μονοπάτια της ΜΑΒΗ και οι «σκελετοί» στην υπόθεση Μπελέρη</b></u></a><br /><br /><b><span style="font-size: large;">4. </span></b><a href="https://enosy.blogspot.com/2017/12/21.html"><b><u>Δίκτυο 21: Για να θυμούνται οι παλιοι και να μαθαίνουν οι νέοι...</u></b></a><br /><br /><br /> <br /> <br /><br /> <br /> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-12288338367820771572023-12-15T15:10:00.007+02:002023-12-15T15:15:24.224+02:00Η πρότασή μου για το καταστατικό του ΜέΡΑ25...<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVdFrNqN6eWpzfQNWm42ZxqoV0zSBO5QCkNqB8z-p85SgvpDXCh0sBnK2h3oMXIWqNfErTkz_Xq1F7zQ8LDJRT-L9PuRg9Y28HuHsxc4SErv5glRPWmifoQlM5_Rv3JXCw0_4tVfUS737XcLweXHFPd7egHEFTRGY-_-WaV-IN4pSzA3Mz5NTnUDGLWkjk/s1800/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="1013" data-original-width="1800" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVdFrNqN6eWpzfQNWm42ZxqoV0zSBO5QCkNqB8z-p85SgvpDXCh0sBnK2h3oMXIWqNfErTkz_Xq1F7zQ8LDJRT-L9PuRg9Y28HuHsxc4SErv5glRPWmifoQlM5_Rv3JXCw0_4tVfUS737XcLweXHFPd7egHEFTRGY-_-WaV-IN4pSzA3Mz5NTnUDGLWkjk/w400-h225/%CE%A0%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%20%CE%B3%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%20%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C.jpg" width="425" /></a></div><br /><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-17224480843837409102023-12-13T13:51:00.000+02:002023-12-13T13:51:11.844+02:00Το ΜέΡΑ25 μπροστά στις ευρωεκλογές: Τι να κάνουμε και τι να μην κάνουμε...<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPv_m8HXyTIgcZ7BjwbJM9O1jUlDNWF-YMtVsZw03Sp9rW5mzpGtjsZioPWaP_PYEDpD-8eaEEe2LX3f-yEn4bm5bAc0HmTdONC2qHL0vC7plgFOhG43RRqouglMdkIqIZLlk4tthgtv2uBw0AoKw-KwhQLAsE6P_ZlJjT6W7lnBF6LOg8F5t9qAWoPPf6/s800/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="572" data-original-width="800" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPv_m8HXyTIgcZ7BjwbJM9O1jUlDNWF-YMtVsZw03Sp9rW5mzpGtjsZioPWaP_PYEDpD-8eaEEe2LX3f-yEn4bm5bAc0HmTdONC2qHL0vC7plgFOhG43RRqouglMdkIqIZLlk4tthgtv2uBw0AoKw-KwhQLAsE6P_ZlJjT6W7lnBF6LOg8F5t9qAWoPPf6/w400-h286/%CF%80%CE%AC%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1.jpg" width="425" /></a></div><div><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><i><span style="color: #660000;">
- <span style="font-size: large;">Π</span>οιό θα είναι το “πάπλωμα” στις διαπραγματεύσεις για τις συμμαχίες μπροστά στις ευρωεκλογές, αν όλα τα άλλα πάνε καλά;</span></i></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><i><span style="color: #660000;"><br /></span></i></p>
<p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;"><i><span style="color: #660000;">- <span style="font-size: large;">Α</span>ν δεν πάνε καλά και μείνουμε μόνοι μας με την ΛΑΕ, τι να κάνουμε;</span></i></p><p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;"><i><span style="color: #660000;"><br /></span></i></p>
<p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;"><i><span style="color: #660000;">- <span style="font-size: large;">Μ</span>ήπως στα
ζητήματα χειρισμού των συμμαχιών “αντιγράφουμε” τον μακαρίτη τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως εκείνος αντέγραφε τον άλλο τον μακαρίτη τον ΣΥΝασπισμό και δεν το έχουμε καταλάβει;</span></i></p><p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;"><i><br /></i></p>
<p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm;">Μερικά από
τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει
το παρακάτω κείμενο:</p><p style="line-height: 120%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;"><a href="https://forum.mera25.gr/uploads/short-url/7QjB5BwLgbqLivCHMWOoSler5DI.pdf"><b><u><span style="font-family: verdana;">ευρωεκλογές και συμμαχίες - ζητήματα ταχτικής</span></u></b></a></p>
<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-86288135831988159222023-12-03T22:46:00.012+02:002023-12-04T09:14:01.842+02:00Μπορούμε να φτιάξουμε την “Ιστορία” μόνον με τα αν;<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="239.0625" src="https://www.youtube.com/embed/Y_y9iHlKedQ?controls=0&start=117" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><b><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></span></b></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: right; vertical-align: baseline;"><span face=""Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif" style="font-size: 13px;">Α</span><span face=""Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif"><span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από το </span></span><span face=""Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif" style="font-size: 13px;">"</span><span face="Public Sans, Helvetica Neue, Helvetica, Arial, sans-serif"><span style="font-size: 13px;"><b><u><a href="https://aristera.eu/2023/11/%ce%b5%ce%ba%ce%b4%ce%ae%ce%bb%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-aristera-eu-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b8%ce%ae%ce%bd%ce%b1/#comment-296">aristera.eu</a></u></b>"</span></span></p><br /><div style="text-align: right;"><b><i>Μερικές παρατηρήσεις, με αφορμή</i></b></div><b><div style="text-align: right;"><b><i>μια ομιλία (από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΜέΡΑ25)</i></b></div><i><div style="text-align: right;"><b><i>και μια κινηματογραφική ταινία...</i></b></div></i></b><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="font-size: large;">Η</span><span style="font-size: 13px;"> <a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw"><u>ομιλία</u></a> του Χρήστου Λάσκου είχε τα χαρακτηριστικά μιας παραδοσιακής “εισήγησης” όπως είθισται στην Αριστερά: Ξεκινά από την “μεγάλη εικόνα” της παγκόσμιας κατάστασης για τα καταλήξει τελικά στο “δια ταύτα”. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως σε 27’ είναι αρκετά δύσκολο ξεκινώντας από παγκόσμιες αλλαγές που συντελούνται, όπως η ανάδειξη της Κίνας και των BRICS, η κλιματική κρίση και η κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, να τεκμηριώσεις στα πλαίσια ενός συνεκτικού και ολιστικού τρόπου προσέγγισης της πραγματικότητας, το γιατί σήμερα είναι αναγκαία μια “ενιαιομετωπική λογική” ως απάντηση στην κρίση της Αριστεράς. Αναγκαστικά οι συνεπαγωγές θα είναι ελλειπτικές.</span></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Θα επιχειρήσω λοιπόν μια θεματική κωδικοποίηση της ομιλίας του για να διατυπώσω κάποια ερωτήματα που προκύπτουν κυρίως από την μεθοδολογική προσέγγιση που κάνει:</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">1. Η “μεγάλη εικόνα”</span>.<br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" />Το πρώτο μέρος της ομιλία αποτελεί μια παρουσίαση της “μεγάλης εικόνας”. Γιατί χρειαζόμαστε αυτή την μεγάλη εικόνα; Ο Χρήστος Λάσκος θεωρεί ότι η γνώση των επιπτώσεων της είναι απαραίτητη στην επαναδιατύπωση της στρατηγικής.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κατά την γνώμη μου η αποτύπωση των αντιφάσεων και των συσχετισμών με έναν συστηματικό τρόπο (όπως αυτό που επιχειρεί συνοπτικά ο Χρήστος Λάσκος) δεν αρκεί για να διατυπώσεις προτάσεις για την υπέρβασή τους.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Έχεις ανάγκη και τη “θεωρία”. Μέσα από αυτή μπορούμε να προσεγγίσουμε την ανάλυση της συγκυρίας από μια οπτική που δεν αρκείται στο πως ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά αποβλέπει στο πως θα τον αλλάξουμε: <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η “στρατηγική” για την κοινωνική χειραφέτηση απαιτεί κάτι περισσότερο από την “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης”</span>…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Σήμερα η κρίση της Αριστεράς είναι και κρίση της “θεωρίας” της</span>. Αυτή η πλευρά της έχει ιδιαίτερη σημασία και δεν πρέπει να την υποτιμούμε. Ας δούμε πως αυτό το πρόβλημα (κρίση της θεωρίας) αποτυπώνεται σε επιμέρους θέματα στα οποία αναφέρθηκε ο Χρήστος Λάσκος, κάνοντας την παραδοχή ότι συμφωνούμε με τις επισημάνσεις (την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης) που συγκροτούν την “μεγάλη εικόνα” .</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">2. Για την Αριστερά του “αγώνα” και της “διακυβέρνησης”</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=tbZ2RDKgBbH9zJ5v&t=738" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=738</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Το ιδιαίτερο ζήτημα που θέτει ο Χρήστος Λάσκος είναι μια κριτική στον κυβερνητισμό με κεντρικό παράδειγμα τον ευρωκομουνισμό. Ας συμφωνήσουμε και σε αυτή την κριτική. Ποιό όμως είναι το συμπέρασμα που προκύπτει σε σχέση με την “στρατηγική”;</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο Χρήστος Λάσκος αποφεύγει να πάρει θέση. Αν πάμε ένα βήμα παραπέρα την σκέψη του, θα διαπιστώσουμε τότε ότι <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">όλα αυτά που περιγράφει αποτελούν ισχυρά επιχειρήματα για την αποτυχία της στρατηγικής του “δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό”</span>.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τότε προκύπτει ένα ερώτημα που απαιτεί απαντήσεις:</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">– Αυτή η αποτυχία είναι ζήτημα που κρίθηκε κυρίως στο χώρο του κοινωνικού συσχετισμού (σε επιμέρους λάθη ταχτικών επιλογών) ή σε λαθεμένες θεωρητικές προσεγγίσεις (στρατηγικές επιλογές);</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κατά την γνώμη μου οι απαντήσεις θα πρέπει να διερευνηθούν αποβλέποντας στην <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">αναζήτηση μιας άλλης μορφής κυβερνητικότητας, διακριτή από τις μορφές διακυβέρνησης του αστικού κοινοβουλευτισμού και της λαϊκής εξουσίας του υπαρκτού κομμουνισμού</span>.</p>
<p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Έχει επίσης σημασία η επισήμανση ότι η κυβερνητικότητα ως πολιτική πρακτική δεν αφορά μόνον στο μέλλον, αν και όταν αναλάβεις κυβερνητικές ευθύνες.<span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Κρίνεται στο παρόν</span>: Καταγράφεται και στις πολιτικές πρακτικές απέναντι σε ζητήματα διαχείρισης κάθε είδους εξουσίας, όσο μικρή και να είναι αυτή, όπως στη δημοτική αρχή, στο συνδικάτο, αλλά ακόμα και στον κομματικό μηχανισμό.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span></span></p><a name='more'></a><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></span><p></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">3. Η “γελοιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ”.</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=vZT6L0NmG37wEzSN&t=877" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=877</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο Χρήστος Λάσκος σωστά επισημαίνει ότι αυτή η γελοιοποίηση<br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" />αφορά “όλη την Αριστερά”. Όμως, δεν είναι απόδειξη ότι υπάρχει “θεός”. Χρησιμοποιώντας το ίδιο λεκτικό σχήμα, θα έλεγα ότι είναι απόδειξη ότι υπάρχει “λαός”: Όπως θα προσπαθήσω να καταδείξω παρακάτω,<span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"> οι λαϊκές μάζες κινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως “ευκαιρία” που βρέθηκε μπροστά τους, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ προς αυτές</span>…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Πρώτα απ’ όλα, <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">η “κίνηση των μαζών”, είναι αυτή που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, και όχι ο “πολιτικός σχεδιασμός”, όπως αυτός αποτυπώνεται στην στρατηγική και το “πολιτικό πρόγραμμά” του</span>. Αν είχε έρθει ένας εξωγήινος στην χώρα μας την εποχή της ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία και το μόνο που γνώριζε ήταν τα πολιτικά ντοκουμέντα του ΣΥΡΙΖΑ, θα είχε τρελαθεί με αυτά που έβλεπε γύρω του: Να κερδίζει τον πόλεμο, έχοντας χάσει όλες τις κρίσιμες μάχες. Τις μάχες μάλιστα που η νικηφόρα έκβασή τους ήταν αναγκαία προϋπόθεση για την εκπλήρωση των στρατηγικών του στόχων.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">– Ας κάνουμε μια σύγκριση ανάμεσα στην “αλλαγή” που έφερε το 81 και την “πρώτη φορά Αριστερά” που έφερε το 15 για να δούμε ποιές πράγματι ήταν αυτές οι μάχες που χάθηκαν, ή που καν δεν έγιναν…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Το ΠΑΣΟΚ δεν έφερε, όπως επαγγελλόταν, στις 18 τον σοσιαλισμό, όμως η άνοδός του στην κυβερνητική εξουσία συνοδεύτηκε με μια “τομή” στον κρατικό μηχανισμό: Κατάργησε το “κράτος της δεξιάς”.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο ΣΥΡΙΖΑ τι έφερε; Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ το 15 στην κυβερνητική εξουσία το μόνο που κατέγραψε ήταν η “συνέχεια” του κράτους: <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε “παραδοθεί” στο κράτος πριν παραδοθεί στους δανειστές και στην τρόικα..</span>.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Το 81, το ΠΑΣΟΚ διαμεσολάβησε στο κοινοβούλιο την συσσωρευμένη κοινωνική πόλωση από τον εμφύλιο, το κράτος της δεξιάς και την χούντα. Ο κρατικός μηχανισμός γέμισε από χιλιάδες “πρασινοφρουρούς”. Το “κράτος της δεξιάς” δεν ήταν εύκολο να συντριφτεί χωρίς αυτούς τους “μετακλητούς” απ’ το “κίνημα”… Ήρθαν με το ΠΑΣΟΚ και εγκολπωθήκαν στο κράτος για πολλά χρόνια. Προήλθαν σε ένα μεγάλο ποσοστό από και στους “δύο πυλώνες της δημοκρατίας”, τον κρατικό συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αργότερα, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την κάτω βόλτα, κράτησαν τα μετερίζια τους σε αυτούς τους “πυλώνες”. Αρκετοί απ’ αυτούς παραμένουν ακόμα εκεί και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους εκάστοτε κυβερνώντες, με τα ανάλογα ανταλλάγματα βέβαια…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ (δανεισμένη από τον ΣΥΝ), ο “δημοκρατικός δρόμος για τον σοσιαλισμό” προβλέπει ότι η λαϊκή εξουσία οικοδομείται από τα κάτω. Αυτό σημαίνει – όπως περιγράφεται στα πολιτικά του ντοκουμέντα – ότι ξεκινάει από τις λαϊκές λεωφόρους της τοπικής αυτοδιοίκησης και του εργατικού κινήματος – από αυτούς τους «πυλώνες» της λαϊκής εξουσίας – για να εισχωρήσει στις ατραπούς του βαθέως κράτους. Όμως τα πολιτικά ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ, τον συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση, ήταν πάντα ασήμαντα και περιθωριακά…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Επίσης, η στρατηγική του “δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό”, εκτός των άλλων, προϋποθέτει την ύπαρξη μαζικού κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ το 81 ήταν “μαζικό κόμμα”. Το 15 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τα χαρακτηριστικά του “μαζικού κόμματος”, όπως αυτό περιγράφεται στα θεωρητικά της κείμενα της Αριστεράς. Δεν είχε καν το προσωπικό να στελεχώσει τις απαιτούμενες κυβερνητικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Τα δυο κρίσιμα υπουργεία που έχουν σχέση με την διαχείριση του βαθέως κράτος, το υπουργείο εξωτερικών και το υπουργείο εθνικής Άμυνας τα ανέθεσε σε άλλους, εξωκομματικούς…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">– <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Πώς λοιπόν συνέβη ο ΣΥΡΙΖΑ να συνθλίβεται στις μάχες της τοπικής αυτοδιοίκησης και στα συνδικάτα, να έχει περιορισμένη παρουσία στο κίνημα και πολύ μικρό αριθμό μελών, αλλά να κερδίζει τον πόλεμο της διακυβέρνησης;</span></p>
<p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">– Μήπως είχε κάποια βαρύνουσα σημασία το “πολιτικό πρόγραμμά” του, το οποίο λειτούργησε ως ο “φάρος” που συσπείρωσε τις λαϊκές μάζες γύρω του; Καμία…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κωδικοποίησε τις προεκλογικές της εξαγγελίες στο “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Τότε, κάποιες συνιστώσες του το χαρακτήρισαν μάλιστα ως “μεταβατικό πρόγραμμα” για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Στην πραγματικότητα ήταν μια δήθεν τεχνοκρατικά ρεαλιστική πρόταση για κάποιες πλευρές διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων, προϊόν προσαρμογής της πολιτικής του ενιαίου ΣΥΝασπισμού στις ανάγκες της εκλογικής μάχης.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Όμως, αυτός ο πολιτικός “ρεαλισμός” αποδείχτηκε πολύ σύντομα, ανέφικτος στις συνθήκες κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των μνημονίων. Και αυτό το συμπέρασμα έχει περιορισμένη αξία: Το πρόγραμμα δεν είχε σχεδόν καμία πρακτική σημασία τελικά ως προς το πως διαμορφώθηκαν οι πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης/εμπιστοσύνης. Ελάχιστοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαβάσει το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Αν τους ρωτήσεις σήμερα τι έγραφε, οι περισσότεροι ούτε καν θυμούνται την ύπαρξή του. Εξάλλου, ούτε τα επιτελεία του είχαν εμπιστοσύνη σε αυτό το πολιτικό πρόγραμμα. Κανείς από αυτούς που το συνέταξαν και υποσχεθήκαν πως θα το κάνουν πράξη, ασχολήθηκε σοβαρά με αυτό μετά τις εκλογές του Γενάρη…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” ήταν προϊόν εσωτερικής κατανάλωσης: Η μόνη πράγματι χρησιμότητα που είχε, ήταν ότι έκφραζε ένα μικροπολιτικό πλαίσιο συναίνεσης ανάμεσα στις περίφημες “συνιστώσες” του για την πορεία προς τις εκλογές. Όσο για το πόσο τεχνοκρατικά ρεαλιστικό ήταν, υπενθυμίζω την τότε κριτική του Γιάνη Βαρουφάκη που την είχε εκφράσει πριν τις εκλογές του Γενάρη του 15…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η διαφορετικότητα που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό εγχείρημα – στη σχέση με τον ΣΥΝασπισμό (που βολόδερνε πάνω από μια δεκαετία για την κοινοβουλευτική του επιβίωση) – εντοπίζεται στο γεγονός ότι διεκδικώντας την Κυβέρνηση κατάφερε να μετασχηματίσει σε ελπίδα τις διάσπαρτες αντιστάσεις στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, σε μια μακρά περίοδο μαζικών κινητοποιήσεων. Ελπίδα που αναδύθηκε αρχικά μέσα από τα δύο βασικά κινηματικά του αναφορικά (που στην πορεία προς την κυβερνητική εξουσία απεμπόλησε), τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα των πλατειών”. Η τομή αυτή δεν επιτεύχθηκε με όπλο το «πολιτικό πρόγραμμά» του.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η πολιτική υπέρβαση που κατέγραψε το “νέο” που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό δεν ήταν η πραγμάτωση κάποιου πολιτικού “σχεδίου” σαν αυτά που έχουν τα αριστερά κόμματα στοιβαγμένα στα ράφια των γραφείων τους: ήταν προϊόν της παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Σηματοδοτούσε ρήξη/απόρριψη τόσο του χώρου της παραδοσιακής Αριστεράς όσο και ευρύτερα του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού – που έγινε στην πραγματικότητα μονοκομματισμός την εποχή των μνημονίων</span>: Οι λαϊκές μάζες κινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως “ευκαιρία” που βρέθηκε μπροστά τους, και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ προς αυτές…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τα “κενά” στην πολιτική που διαμόρφωναν οι μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τα πραγματικά “καινά” που τον ανέδειξαν ως αξιωματική αντιπολίτευση και στην συνέχεια σε κυβέρνηση τον Γενάρη του 15: Ακριβώς από τις ρωγμές αυτών των “κενών”, εισχώρησε και διαμεσολαβήθηκε πολιτικά ένα μεγάλο τμήμα της λαϊκής αγανάκτησης, η οποία κορυφώθηκε με την παρουσία της στα πολιτικά δρώμενα στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να διευρύνει αυτά τα “κενά” της πολιτική του και να τους αποδώσει “λόγο”, επιχείρησε να τα συγκαλύψει με την αναδίπλωση του εντός της μήτρας της παραδοσιακής Αριστεράς. Αυτή η στάση – κοινή από όλες τις “συνιστώσες” του ΣΥΡΙΖΑ – αναδεικνύει μια πολιτική ανικανότητα “αυτοπροσδιορισμού” στην συγκυρία, ως προς τα επίδικα του κοινωνικού ανταγωνισμού.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Καταγράφει επίσης την έλλειψη εμπιστοσύνης των “επιτελείων” του προς τα κοινωνικά ερείσματα που τον ανέδειξαν ως διακριτή πολιτική δύναμη που διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία: αποκρυσταλλώνεται πρώτα απ’ όλα στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε να γίνει “μαζικό κόμμα”. Ο φόβος και η αδυναμία να κατανοήσουν το “νέο” που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησε τα επιτελεία του στην περιχαράκωση του “υπάρχοντος” απέναντι στην διαφορετικότητα, για να μην διαταραχθεί η “καθαρότητα” της πολιτικής φυλής του. Στην πραγματικότητα, οι φύλαρχοι των συνιστωσών του επιθυμούσαν ως νέα μέλη κλώνους του εαυτού τους για να αναπαραχθούν οι φάρες της φυλής και για τον ΣΥΡΙΖΑ μόνον ψηφοφόρους και οπαδούς.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Τελικά, αυτή η στάση, άνοιξε τον δρόμο στην προεκλογική περίοδο του 15 της ενσωμάτωσης όλων των συστημικών πρακτικών για να διευρυνθεί η εκλογική του πελατεία. Η άλλη παράλληλη πλευρά αυτής της επιλογής, όμως ήταν αυτή που αναδεικνύει ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ, την προετοιμασία για τον μετασχηματισμό της κομματικής εξουσίας σε κυβερνητική: Στα πλαίσια αυτών των επιλογών – ο Τσίπρας ονομάστηκε “εθνικός ηγέτης” και οριστικοποιήθηκε η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε καθαρά αρχηγικό κόμμα, μια δομή κομματικής εξουσίας που δεν διέφερε σε τίποτα από τα άλλα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ας δούμε την σημασία της ανατροπής του ΟΧΙ.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Οι Αριστεροί αρέσκονται πολλές φορές να κοιτάζουν την εικόνα τους στον πολιτικό τους καθρέπτη και να βγάζουν συμπεράσματα απ’ αυτήν. <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ είναι μια υπόθεση που δεν αφορά κυρίως στην Αριστερά αλλά στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία</span>: Η ανατροπή του δημοψηφίσματος ανέδειξε ότι ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν “δημοκρατικό” κόμμα, ούτε καν με την έννοια της αστικής δημοκρατίας…</p>
<p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Αυτή <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">η κορυφαία απαξίωση της “αστικής δημοκρατίας” στην χώρα μας – από την μεταπολίτευση και μετά – δεν έγινε από την δεξιά, αλλά από την κυβερνώσα αριστερά με την θεσμική εκτροπή της ακύρωσης της λαϊκής θέλησης</span>, όπως αυτή εκφράστηκε από το δημοψήφισμα του ΟΧΙ. Συντελέστηκε τη στιγμή της πιο μεγάλης ταξικής πόλωσης στην χώρα μας την εποχή της μεταπολίτευσης. Παρέπεμπε ως θεσμική εκτροπή στο ιουλιανό πραξικόπημα του 1965, μόνο που εδώ ο “πραξικοπηματίας” δεν ήταν ο βασιλιάς αλλά ο “Αριστερός” Αλέξης…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Η απαξίωση αυτή θα είχε αποτραπεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλά ένα κόμμα, όπου η λήψη παρόμοιων κρίσιμων αποφάσεων λαμβάνεται από τα “μέλη” του και όχι από τα “επιτελεία” του. Αν είχε τεθεί τότε σε εσωκομματική ψηφοφορία η έγκριση της συμφωνίας με τους δανειστές, το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι ΟΧΙ…</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Δεν θα αναφερθώ εδώ καθόλου στα παρακάνω (4), (5), (6) και (7) είναι είναι ιδιαίτερα θέματα από την ομιλία του Χρήστου Λάσκου, γιατί το καθένα ξεχωριστά χρήζει ιδιαίτερης συζήτησης:</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">4. Για το ΚΚΕ.</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=9tKHlqdsctRd4xqx&t=1101" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=1101</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">5. Για το ΜέΡΑ25 και τη συμμαχία που στήθηκε με αφορμή τις εκλογές.</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=A2kxuPbuuQ-BDMeP&t=1209" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=1209</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">6. Το ενδιαφέρον της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=VsMju5K2Xe9hQdwh&t=1297" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=1297</a><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" />σεχταρισμός</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">7. Οι ενιαιομετωπικές λογικές ως απάντηση για την έξοδο από την κρίση της Αριστεράς.</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=UqIKPXjP4NuZGCnX&t=1342" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=1342</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Μια παρατήρηση μόνον για το τελευταίο:</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px 0px 10px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">8. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς πάντοτε…</span><br style="box-sizing: border-box; line-height: 1.5;" /><a href="https://youtu.be/uz9OANRnMZw?si=exq2ZUo9WDBdV1jc&t=1531" rel="noopener nofollow ugc" style="border: 0px; box-shadow: rgb(0, 114, 229) 0px -1px 0px inset; box-sizing: border-box; color: #a30f07; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration-line: none; transition: all 0.3s ease 0s; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://youtu.be/uz9OANRnMZw&t=1531</a></p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">Ο Χρήστος Λάσκος χρησιμοποιεί το παράδειγμα μιας κινηματογραφικής ταινίας για να καταδείξει αυτή την δυνατότητα. Κατά την γνώμη μου <span style="border: 0px; box-sizing: border-box; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: 600; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">ο πολιτικός λόγος θα πρέπει να έχει το “θράσος” που απαιτείται στο να γράφουμε κριτική για μια ταινία που δεν έχουμε δει!</span> Η ερμηνεία και η ανάλυση των “συμβάντων” είναι υπόθεση των ιστορικών. Ο πολιτικός λόγος αξιολογείται από το κατά πόσο έχει την ικανότητα να προηγείται αυτών.</p><p style="border: 0px; box-sizing: border-box; float: none; font-family: "Public Sans", "Helvetica Neue", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.5; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><br /></p></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-32825973889339815052023-11-18T19:33:00.003+02:002023-11-18T19:33:47.870+02:00ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ : 50 χρόνια μετά, σκηνές από την πορεία (video)- παραμύθια με σημαίες...
- η “κεφαλή” της πορείας...
- εικόνες από το “αριστεροχώρι”…
<iframe width="425" height="239" src="https://www.youtube.com/embed/kfsthaTskMk?si=VZxuvQrUs8zTZ0Sq&controls=0" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen></iframe>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-49712399290274399022023-11-07T12:40:00.004+02:002023-11-07T13:50:29.355+02:0050 χρόνια μετά: «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»;<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuqGpzcO_lqEiKj3-Kq5ZdNy9AuC4magZ3UHOriFIQp62oCYAoD1y63CsnVczWLopjuZIH8wsZ8EEOyCehv2Jig6YTbaioiOq_vrAXWFuhLZFkIleqRyAT7D1mGGovC6l_5lvFtNLfS9-x8u_vn_9kfHLnHmFAYshyphenhyphen5sIpTDJsBPkI4Mi1yd0sEG0Len1m/s1183/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="1183" data-original-width="850" height="592" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuqGpzcO_lqEiKj3-Kq5ZdNy9AuC4magZ3UHOriFIQp62oCYAoD1y63CsnVczWLopjuZIH8wsZ8EEOyCehv2Jig6YTbaioiOq_vrAXWFuhLZFkIleqRyAT7D1mGGovC6l_5lvFtNLfS9-x8u_vn_9kfHLnHmFAYshyphenhyphen5sIpTDJsBPkI4Mi1yd0sEG0Len1m/w460-h640/%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF%CF%85.jpg" width="425" /></a></div><br /><div><br /></div><div>Του <b>Γιώργου Καλαντζόπουλου</b></div><br /><b><span style="font-size: large;"> 1</span></b>. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου από την πρώτη μέρα που εκδηλώθηκε, τρόμαξε την χούντα της 21ης Απριλίου αλλά και ξάφνιασε τα επιτελεία της παραδοσιακής Αριστεράς. Δεν χωρούσε στα σχέδιά τους, ήταν κάτι πέρα από τη συντεταγμένη λαϊκή πάλη με τα μεταβατικά προγράμματα για τον σοσιαλισμό (είτε αυτά περιλάμβαναν ως ιστορικό στάδιο την «φιλελευθεροποίηση Μαρκεζίνη», είτε όχι). Συνήθως σε ανάλογα συμβάντα οι πολιτικοί μηχανισμοί της Αριστεράς λαμβάνουν την θέση παρατηρητή, αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες. Συνέβαλε σε αυτό και το ξαφνικό φούντωμα της εξέγερσης καθώς και οι συνθήκες παρανομίας, που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. <br /><br />Αντίθετα, οι Άνθρωποι της Αριστεράς που βρέθηκαν παρόντες στην εξέγερση, έλαβαν ενεργό μέρος. Σημαντική ήταν και η συμμετοχή τους στην “συντονιστική επιτροπή”. Η συντονιστική έλεγχε τον ραδιοφωνικό σταθμό, τις ηχητικές εγκαταστάσεις, το ιατρείο και γενικότερα τον χώρο του Πολυτεχνείου. Όμως ο κόσμος της εξέγερσης ήταν ευρύτερος, συμπεριλάμβανε όλους όσους συμμετείχαν ή συμπαραστέκονταν στην εξέγερση με πολλούς τρόπους, με δράσεις μέσα και έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου και φώναζε τα δικά του συνθήματα. Με όχημα τις προϋπάρχουσες δομές του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος και την φωνή του ραδιοφωνικού σταθμού, η φωτιά της εξέγερσης μεταδόθηκε σ’ όλη την χώρα. Έκανε αισθητή την παρουσία της με καταλήψεις πανεπιστημίων και σε άλλες πόλεις της χώρας. <br /><br /><span><a name='more'></a></span><br /><b><span style="font-size: large;"> 2</span></b>. Το σύνθημα «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» είναι μια μυθοπλασία που κατασκευάστηκε από την Αριστερά στην μεταπολίτευση για να εγγράψει αυτό το “συμβάν” στους αγώνες και την στρατηγική της (ενδεικτικά <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8O2_xXSl-QePi0M4fb8nSeuRJVXBW2pcueLsEBJrnVfloVkBn2tUIPuoVkVHrJWBVnfrv3PdczEL-mSJ8qxpm2wCiuR5RjNlPkYhebGi2QUqJxk8j9Fh_4F-jhr3v1sNE1nYIv8J8HtI/s1600/%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2587%25CE%25BD%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585.jpg">συνθήματα</a> από την εξέγερση του Πολυτεχνείου). Με αυτή την έννοια, επιχειρεί να αναδιαμορφώσει την στρατηγική αντίληψη της υπαρκτής Αριστεράς για την κοινωνική Αλλαγή. Αρκεί όμως ένα «σύνθημα» για να γίνει αυτό; <br /><br /> Το Πολυτεχνείο ήταν ένα «συμβάν» με την μορφή της ασυνέχειας και της υπέρβασης του Αντιδικτατορικού κινήματος, σε αντίθεση με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το οποίο ήταν ένα οργανωμένο παλλαϊκό κίνημα, ένα υπόδειγμα παγκόσμιας εμβέλειας του “υπαρκτού” κομμουνισμού της εποχής του, εμβληματικό ως προς την οργάνωση του αγώνα για τη λαϊκή κυριαρχία και τη μάχη ενάντια στον φασισμό. <br /><br /> Συμβάντα σαν το Πολυτεχνείο (εξεγέρσεις) δεν εντάσσονται στις επιλογές της παραδοσιακής Αριστεράς ως στρατηγικοί στόχοι, όπως οι «επαναστάσεις» αλλά σαν μια ιδιαίτερη μορφή λαϊκών αγώνων που αποτελούν τα αυθόρμητα ξεσπάσματα. Μερικές φορές, όταν οι πολιτικές στοχεύσεις των εξεγέρσεων δεν συνάδουν με τα δικά της προτάγματα, αναζητεί τους «υποκινητές» τους... <br /><br /> Επίσης, η εκκρεμότητα που έχει η ελληνική Αριστερά με την ΕΑΜική της ιστορία, δεν μπορεί να διευθετηθεί με το να προσπαθεί να επαναλαμβάνει το ίδιο πείραμα (ένα μέτωπο με τον πολιτικό και τον οργανωτικό έλεγχο κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς), το οποίο οδήγησε σε μια ήττα, χωρίς να δώσει πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα που παραμένουν ακόμα ανοικτά: Η μη ολοκλήρωση του αγώνα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ για λαϊκή κυριαρχία, είναι μια ιστορική εκκρεμότητα που παραμένει πάντα επίκαιρη. Αυτή η εκκρεμότητα δεν μπορεί να απαντηθεί αναζητώντας έναν άλλον ελιγμό στον ...Γράμμο, ως αντίδοτο για την πολιτική παράδοση στην ...Βάρκιζα. <br /><br /> Το χάσμα ανάμεσα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και το ΕΑΜ δεν γεφυρώνεται πολιτικά με ένα σύνθημα: Ως γνωστόν, το ΕΑΜ θα ήταν άδειο πουκάμισο χωρίς τον ΕΛΑΣ στον αντιφασιστικό αγώνα και στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας. Το ΕΑΜ ηττήθηκε πολιτικά όταν ο ΕΛΑΣ (υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ) παρέδωσε τα όπλα… Στο Πολυτεχνείο δεν έπεσε ούτε μια ντουφεκιά από τους εξεγερμένους. <br /><br /> Η ήττα του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ έφερε το μετεμφυλιακό κράτος. Αντίθετα, το “ηττημένο” Πολυτεχνείο, που έφερε την ανασύνταξη του πολιτικού μηχανισμού του κράτους, ως μια πιο σκληρή χούντα, την χούντα του Ιωαννίδη και ακύρωσε κάθε μορφής “φιλελευθεροποίησης” του καθεστώτος, ταυτόχρονα όμως δημιούργησε ρωγμή στο κράτος (ως κοινωνική σχέση), μέσα από την οποία αναδείχθηκε ως εφικτό το αδύνατο, αυτό που ήταν πέρα από τους πολιτικούς σχεδιασμούς όλων των πολιτικών μηχανισμών εκείνης της εποχής: <br /><br /><b>Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το “φάντασμα” του κομμουνισμού στην ελληνική εκδοχή του, που νίκησε τελικά τα τανκς της χούντας</b>. Σφράγισε την επικυρωτική πράξη της μεταπολίτευσης αποτυπώνοντας τον κοινωνικό συσχετισμό (μια μορφή διεύρυνσης της λαϊκής κυριαρχίας), ως αναγκαία συνθήκη για την ανασύνταξη και την συνοχή συνολικά της κρατικής σχέσης, μπροστά στην παράλυση του πολιτικού μηχανισμού του κράτους, η οποία εκδηλώθηκε ανοικτά κατά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Αργότερα το 81, το Πολυτεχνείο στιγμάτισε ξανά την κρατική σχέση, όχι φέρνοντας την 18η Οκτώβρη το σοσιαλισμό όπως προανήγγειλε τότε το ΠΑΣΟΚ, αλλά την κατάργηση του κράτους της Δεξιάς. <br /><br /><br /><b><span style="font-size: large;"> 3</span></b>. Η ιστορία της εξέγερσης γράφτηκε μετά, στην μεταπολίτευση, πολλές φορές, για τις ανάγκες της εκάστοτε συγκυρίας. Όταν οι ηττημένοι παραιτούνται από την προβολή της δικής τους εκδοχής, τότε γίνεται εύκολη ακόμα και η αντιστροφή της ιστορίας από τους κυρίαρχους. <br /><br /> Ας δούμε ένα παράδειγμα, το οποίο είχε άλλη πολιτική σηματοδότηση τότε και άλλη σήμερα, όπου όλοι αναρωτιόμαστε για το που πηγαίνει η Ευρώπη. Την εποχή του Πολυτεχνείου στην Ευρώπη κυριαρχούσε η σοσιαλδημοκρατία, που αναδύθηκε ως υπόδειγμα μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Η χώρα μας δεν έζησε την σοσιαλδημοκρατία όπως η υπόλοιπη Ευρώπη, με το μετεμφυλιακό κράτος και την χούντα της 21ης Απριλίου. Ορισμένα χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας εμπεδώθηκαν με καθυστέρηση, από το ΠΑΣΟΚ μετά το 81, σε μια εποχή που είχε ήδη αρχίσει στην Ευρώπη να κάνει δυναμικά την εμφάνισή του νεοφιλελευθερισμός ως Θατσερισμός, από το τέλος της δεκαετίας του 70. <br /><br /> Ο ιδεολογικός αντιπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας ήταν ιστορικά το κόμμα της ΝΔ, όμως το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε ως ο πολιτικός εισαγωγέας της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας. Συνεχίστηκε αυτή η δουλειά μέχρι σήμερα, απ’ όλες τις επόμενες κυβερνήσεις. <br /><br /> Η ιστορική αλήθεια είναι ότι την εποχή του Πολυτεχνείου το “ανήκομεν εις την Δύσιν” δεν το είπε ο Καραμανλής, αλλά το “Πολυτεχνείο”: <br /><br /> Το αντιδικτατορικό κίνημα αναπτύχθηκε κάτω από τους απόηχους του Μάη του 68 και των κινημάτων ενάντια στο πόλεμο του Βιετνάμ, κινήματα που φούντωσαν στην Δύση. Οι σχέσεις του με την Δύση, πολιτικές, ιδεολογικές και όχι μόνο, ήταν μεγάλες σε αντίθεση με την χούντα της 21ης Απριλίου, η οποία είχε την γραμμή του περήφανου εθνικού απομονωτισμού. Το σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων χριστιανών” εξέφραζε ακριβώς αυτή την στάση ενάντια στην πολυπολιτισμική Δύση και τον υπαρκτό κομμουνισμό. <br /><br /> Οι αντιστασιακές οργανώσεις ανδρώθηκαν στην Δύση. Πολλές πολιτικές παρεμβάσεις είχαν ως αποδέκτες τις Κυβερνήσεις της Δύσης και ζητούσαν να ληφθούν μέτρα κατά της χούντας για την προστασία των “ανθρώπινων δικαιωμάτων”, δηλαδή, κάτι ανάλογο με αυτό που έκαναν προηγούμενα χρόνια αντιστασιακές οργανώσεις σε αραβικές χώρες και αλλού. <br /><br />Αυτό ακριβώς το πάνδημο κλίμα εξέφρασε ο Καραμανλής όταν διατύπωσε την γνωστή φράση “ανήκομεν εις την Δύσιν”, διαμορφώνοντας τους όρους συναίνεσης στο πρόσωπό του. Για τον ίδιο λόγο νομιμοποιήθηκαν οι κομμουνιστικές οργανώσεις και κόμματα, σε αρμονία με το πλαίσιο λειτουργίας του πολιτικού καθεστώτος της Δυτικής γειτονιά μας, της Ευρώπης. <br /><br />Η απάντηση του Α. Παπανδρέου στις αρχές της μεταπολίτευσης: “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”, ήταν η επισήμανση ότι η Δύση είχε ήδη αρχίσει ν’ αλλάζει, αλλά και ότι το αίτημα της “απεξάρτησης” της χώρας παρέμεινε ανεκπλήρωτο... <br /><br /><br /><span style="font-size: large;"><b> 4</b></span>. Η μεταπολίτευση στην πολιτική σκηνή, δεν έφερε μόνον τον Καραμανλή αλλά ανέδειξε και τους “καταξιωμένους” αγωνιστές, που στελέχωσαν το πολιτικό προσωπικό του κράτους. Αυτή η αγωνιστική εκπροσώπηση της συλλογικής μνήμης της εξέγερσης στο πολιτικό σύστημα, χειραγωγήθηκε για τις πολιτικές ανάγκες των κομματικών μηχανισμών της Αριστεράς μέσα από μια ιδιοτελή πρακτική κατασκευής επωνυμίας, που απέβλεπε να συνδέσει τα αγωνιστικά παράσημα με τις κομματικές επωμίδες. Δεν πρόκειται για τις προσωπικές στρατηγικές πολιτικής και κοινωνικής ανέλιξης με τις οποίες κάποιοι αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα επεδίωξαν να εξαργυρώσουν τις αγωνιστικές τους περγαμηνές. Οι περισσότεροι "καταξιωμένοι" δεν είχαν τέτοιες προθέσεις (τουλάχιστον στην αρχή), όταν αποδέχονταν αυτό το ρόλο στη πολιτική σκηνή. Πρόκειται για μια μαζική πολιτική πρακτική που επιλέχθηκε από όλους τους κομματικούς μηχανισμούς ως βασικό εργαλείο παραγωγής/επιλογής πολιτικού προσωπικού στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.<br /> <br /> Λύση ανάγκης σε μια εποχή, που το παλαιό προσωπικό του πολιτικού συστήματος ήταν απαξιωμένο στην συνείδηση των λαϊκών μαζών. Ήταν μια ευκαιρία αποκατάστασης της τιμής όλων σχεδόν των πολιτικών μηχανισμών, τιμή, που και αυτή είχε υποστεί ρωγμές από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η πρακτική αυτή είχε ένα τίμημα για την Αριστερά: κατάργησε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς φραγμούς ανάμεσα στον “αγωνιστή” και τον “παράγοντα”. Σε συνθήκες που το κίνημα είναι στην άκρη, οι παράγοντες αφθονούν. <br /><br />Δυστυχώς είναι βαριά αυτή η κληρονομιά, μεταβιβάστηκε και στις επόμενες γενιές. Σήμερα η υπαρκτή Αριστερά των μηχανισμών από παράγοντες πάει καλά, από Πολιτική πάσχει!… <br /><br /><br /><b><span style="font-size: large;"> 5</span></b>. Σήμερα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε… <br /><br />Αυτό που έχει περισσότερο εκσυγχρονισθεί, είναι το ίδιο το κράτος στο πεδίο της καταστολής και της χειραγώγησης των λαϊκών αντιστάσεων: Μπροστά στη σύγχρονη “Αστυνομία” της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, με τα ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης, την οργάνωση, τον εξοπλισμό και τις τεχνικές των δυνάμεων καταστολής, οι καπελάκηδες αστυνομικοί και οι χαφιέδες της χούντας είναι φιγούρες πολιτικής γελοιογραφίας. <br /><br /><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-48595203249269985262023-11-05T23:53:00.000+02:002023-11-05T23:53:07.499+02:00 Ποιό είναι τελικά το ζητούμενο για την ανασύνταξη της Αριστεράς: ΜΕΤΩΠΟ ή ΚΟΜΜΑ;<p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><br /></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUb5rkcr99-RxoIAaS0K_x4IWTnuIWLhkbhapkxeOVS7jeR-bR0W3EHFn06YdznG2KzJWI4PLa-oAYfjMi_-QAT530fxZB3fTXbdIuXcP2Rsm4BsqFNyx6xTYdEczusRZbENV2oNa6erX4IfBrNcuo17SV39_dnGN6vNs_cEzPTVOxgguSo0kocIFsVEb/s768/book_stalin.jpg" imageanchor="0" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="518" data-original-width="768" height="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrUb5rkcr99-RxoIAaS0K_x4IWTnuIWLhkbhapkxeOVS7jeR-bR0W3EHFn06YdznG2KzJWI4PLa-oAYfjMi_-QAT530fxZB3fTXbdIuXcP2Rsm4BsqFNyx6xTYdEczusRZbENV2oNa6erX4IfBrNcuo17SV39_dnGN6vNs_cEzPTVOxgguSo0kocIFsVEb/w400-h270/book_stalin.jpg" width="425" /></a></p><div style="text-align: right;">Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από το</span> "<a href="https://aristera.eu/2023/11/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%b9%ce%bc%cf%8e-%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b5%cf%8d%cf%89-%ce%af%cf%83%cf%89%cf%82-%ce%bc%ce%ac%cf%84%ce%b1%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac-%ce%bd%ce%b1-%ce%b6/?fbclid=IwAR3gdCc0wvETNL16R6FVZJP7gmr5N37Uky1H1h9-lqN7CYPst8F7NFXOe5s#comment-194"><b><u>aristera.eu</u></b></a>"</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">- Ένα σχόλιο για το κείμενο: “<a href="https://aristera.eu/2023/11/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%8E-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CF%89-%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC-%CE%BD%CE%B1-%CE%B6/"><u><b>Προτιμώ να παλεύω ίσως μάταια, παρά να ζω μάταια…</b></u></a> ”, στο οποίο ο <b>Δημήτρης Ζερβουδάκης</b> περιγράφει με ακρίβεια και γλαφυρότητα τις παθογένειες της υπαρκτής Αριστεράς:</div><div style="text-align: right;"><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: right;"><br /></div></blockquote><div><div style="text-align: right;"><br /></div><span style="font-size: large;">Α</span>κριβής και τεκμηριωμένη περιγραφή της παθολογίας της υπαρκτής Αριστεράς των μηχανισμών από τον Δημήτρη Ζερβουδάκη.<br /><br />Μια παρατήρηση μόνον σε ένα σημείο που κατά την γνώμη μου ενέχει μια μορφής αντίφαση με την συνολική αντίληψη που εκφράζει. Αυτό αφορά στην παρακάτω παράγραφο:<br /><br />“<i>Η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο στο άχρονο διηνεκές, <b>λόγω ανωριμότητας των συνθηκών</b>! Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου οι κρατικές δολοφονίες ως προφανής λόγος, σμιλεύουν συνειδήσεις στο δρόμο. Χιλιάδες νέοι αγωνιστές ωθούνται στον <b>ενοχικό απομονωτισμό</b> και στην <b>μοναχική</b> αντίδραση μέσα από αυτόν.</i>”<br /><br />Δεν ισχύει (όπως αναφέρει παρακάτω το κείμενο) ότι η “ενότητα” είναι “δημοκρατικό πρόταγμα”. <b>Δημοκρατικό πρόταγμα είναι η αρχή της ισότητας</b>: Αν εκλάβουμε το “μέτωπο” ως μια αυτοθέσμιση μιας μορφής συλλογικής πολιτικής συγκρότησης θα πρέπει για ισχύει η ισοτιμία μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτή η ισοτιμία δεν μπορεί να υπάρξει, όταν για παράδειγμα σε ένα “μέτωπο” συμμετέχουν και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (είτε λειτουργούν με τον “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” είτε όχι) και απλά μέλη ως άτομα.<br /><br />Αυτή η μορφή συνύπαρξης είναι και εκτός των ορίων της παραδοσιακής αστικής αντίληψης για την δημοκρατία: Θυμάμαι για παράδειγμα όταν άρχισε να εμπεδώνεται η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα στην χώρα μας, είχε γίνει προσπάθεια στους επιστημονικούς/επαγγελματικούς συλλόγους να συμμετέχουν ισότιμα ως μέλη και να εγγράφονται εταιρίες (όπως τους μηχανικούς, τους δικηγόρους κλπ), όπου μετά από την γενικότερη κατακραυγή δεν επιβλήθηκε…<br /><br /><span><a name='more'></a></span>Όμως στα λεγόμενα “πολιτικά μέτωπα” που συγκροτεί η παραδοσιακή Αριστερά, αυτός είναι ο κανόνας. Μην ξεχνάμε πως <b>και ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως “πολιτικό μέτωπο”</b> των πολιτικών του συνιστωσών: Αυτά ήταν τα “μέλη” του. Είχε και κάποιους “παράγοντες” κατά καιρούς σε κάποια όργανα που τους ονόμαζε “ανένταχτους” (που εκπροσωπούσαν μόνον τον εαυτό τους) ως σαν δήθεν μορφή αντιπροσώπευσης του κόσμου εκτός και πέραν από τις συνιστώσες. Όπως κάνουν κάποια κόμματα που τοποθετούν στα καθοδηγητικά τους όργανα “δείγματα” γυναικών ή εργατών, για να δείξουν ότι με αυτόν τον τρόπο συμμετέχει γενικά και η “φωνή” των γυναικών ή των εργατών στον τρόπο παραγωγής της πολιτικής τους…<br /><br />Από την εποχή που ο Αλέξης έγινε διπλοθεσίτης Πρόεδρος και στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ, συν-λειτουργούσε με τις “συνιστώσες” του με το μαφιόζικο σύστημα της “λειτουργικής ομοφωνίας”, παρόμοιο με αυτό που λαμβάνουν αποφάσεις και άλλοι συνασπισμοί, σαν το …δημοκρατικό ΝΑΤΟ (όπου ο ρόλος του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ανάλογος με τον ηγεμονικό ρόλο των Αμερικάνων στο ΝΑΤΟ).</div><div><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: left;">- <b>Η απάντηση στο ζήτημα της έκφρασης της “ενότητας” των αριστερών δυνάμεων με βάση το “Δημοκρατικό πρόταγμα”, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός την συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού φορά, που η πραγματική “εξουσία” (η παραγωγή της Πολιτικής) ανήκει εξίσου σε όλα τα μέλη του και όχι στα επιτελεία του…</b></div></blockquote><div><br /><span style="font-size: large;">Α</span>υτό στην πραγματικότητα σημαίνει την συγκρότηση<b> ενός «μαζικού» πολιτικού κόμματος των Αριστερών, όχι των υπαρχόντων μηχανισμών της Αριστεράς</b>, που έχουν όλα τα κουσούρια, τα οποία περιγράφει γλαφυρά το κείμενο: </div><div><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0 0 0 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: left;">Και η πίττα ολόκληρη (ενότητα) και οι σκύλοι χορτάτοι (μηχανισμοί) δεν γίνεται…</div></blockquote><p> </p><div><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-75970034272803316312023-10-29T23:05:00.001+02:002023-10-29T23:05:55.490+02:00Αντι - ΝΑΤΟ Δράση: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο<div><br /></div><div style="text-align: right;"><i><span style="color: #073763;">- Υπερήλικας Ουκρανός Εθελοντής των SS χειροκροτείται από το κοινοβούλιο του Καναδά και γίνεται γραμματόσημο στην Ουκρανία. «Δεν διέπρατταν όλα τα μέλη των SS σφαγές», γράφει το Politico. Στην Ουκρανία αγάλματα του Μπαντέρα παίρνουν τη θέση μνημείων της Αντιφασιστικής Νίκης.</span></i></div><div style="text-align: right;"><i><span style="color: #073763;"><br /></span></i></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: right;"><i><span style="color: #073763;">- Στην Ε.Ε. ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν απλά το ένα από τα δυο άκρα. Οι ΗΠΑ και η Ουκρανία αρνούνται να βγει ψήφισμα του ΟΗΕ καταδίκης του φασισμού. Ας πιάσουμε το ιστορικό νήμα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.</span></i></div><i><div style="text-align: right;"><span style="color: #073763;"><br /></span></div></i></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: right;"><i><span style="color: #073763;">- Τι απέγιναν οι ηττημένοι Ναζί; πως διέφυγαν; που βρέθηκαν; πώς έδρασαν; πώς φτάσαμε να υμνούνται εκεί ακριβώς που διέπραξαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα;</span></i></div><br /></div><div> Τα παραπάνω είναι μερικά από τα θέματα που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν στην εκδήλωση της «αντι-ΝΑΤΟ Δράσης», με θέμα:</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">«<b>Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε βόρεια και νότια Αμερική, δυτική και ανατολική Ευρώπη. Η Ιστορία, τα πρόσωπα και οι ιδέες στην εξέλιξή τους προς το σύγχρονο νεοφασισμό»</b>, </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div>που οργανώθηκε την 20/10/1023 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ.</div><div><br /></div><div>- Όλη η εκδήλωση σε video:</div><div><br /></div><b><div style="text-align: center;"><b>1. Κρίτωνας Ηλιόπουλος: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο - (μέρος Ι)</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div></b><div style="text-align: center;"><b><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="262" src="https://www.youtube.com/embed/R0W-m35plZg?si=9ixVC82d2FdGqe7W&controls=0" title="YouTube video player" width="425"></iframe></b>
</div><div><br /></div><div><br /></div><b><div style="text-align: center;"><b>2.Ομάδα Γερμανών συντρόφων «1918- ανολοκλήρωτη» : Η αποναζικοποίηση της Γερμανίας </b><b style="text-align: left;">(μέρος ΙΙ)</b></div></b><b><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: left;"><b> </b><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="262" src="https://www.youtube.com/embed/G1bqiEs8BKA?si=8RBhccjJO7B1CqrJ" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div><div style="text-align: left;"><br /></div></b><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: center;"><b>3.Συζήτηση: Διαδρομές των Ναζί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μέρος ΙΙΙ</b>)</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="262" src="https://www.youtube.com/embed/5-UOnlyvRRQ?si=NEK0yuYVu_KLJJv5" title="YouTube video player" width="425"></iframe></div>
<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-968493487402352702023-10-24T19:57:00.001+03:002023-10-24T19:57:28.365+03:00O ταλαντούχος κ.Τσίπρας<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-NoFdvBepQHFYbUDR-9HXJ2prkZ4poKxnE2SCaS6m-jDfQygWynOtdQjafFgrHPsciiyBkqcBq2Jr_fJoyFPeh3zzSGAva6Ssod7ACia8JOoSn9KqV02D_cg2jLttHCW1QaJ-V_f6seKKYaVwmDvEYBdbKshjhkD4JX_OqikGAC8bH15RvJkAGix3QmpF/s1920/tsipras%20-%CE%BAkasselakis.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-NoFdvBepQHFYbUDR-9HXJ2prkZ4poKxnE2SCaS6m-jDfQygWynOtdQjafFgrHPsciiyBkqcBq2Jr_fJoyFPeh3zzSGAva6Ssod7ACia8JOoSn9KqV02D_cg2jLttHCW1QaJ-V_f6seKKYaVwmDvEYBdbKshjhkD4JX_OqikGAC8bH15RvJkAGix3QmpF/w400-h266/tsipras%20-%CE%BAkasselakis.jpg" width="425" /></a></div><div><br /></div><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: right;">Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από</span> [<a href="https://despoinaspanoudi.blogspot.com/2023/10/o.html"><b><u>εδώ</u></b></a>]</div></blockquote><div>της <b>Δέσποινας Σπανούδη</b></div><div><br /></div><div><br /></div>Λίγες ημέρες μετά την δεύτερη και ακόμη πιο συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ο επί 15 χρόνια αδιαφιλονίκητος ηγέτης, έκανε μια εκπληκτική ανακοίνωση. Κοιμήθηκα με το μαξιλάρι μου, είπε, παραιτούμαι και φεύγω και κάντε ότι νομίζετε.<br /><br /><span style="font-size: large;">Α</span>υτή η κίνηση πολιτικού αμοραλισμού, χαιρετίστηκε από τα μέλη και τους οπαδούς με μεγάλη συγκίνηση και συντριβή. Αντί να του πούνε πώς δεν φεύγει από μια σχέση που τον πίκρανε, πώς η θέση του προέδρου του κόμματος και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, πώς μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος αλλά πρέπει πρώτα το κόμμα να οδηγηθεί ομαλά σε ένα συνέδριο αποτίμησης και αλλαγών, άρχισαν όλοι να θρηνούν για τη μεγάλη απώλεια. Για τον αναντικατάστατο που η αχάριστη κοινωνία τον έριξε στα τάρταρα, τον σούπερμαν που πήρε το κόμμα από το 3τακατό και τόκανε κυβέρνηση, τον μάγο που δικαιώθηκε όταν έκαψε ένα δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έδειξε ότι δεν νοιάζεται για αξιώματα. Αντί να του πουν ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, του έδιναν συγχαρητήρια. Η λιποταξία χαιρετίστηκε ως γενναιότητα.<br /><br />Ήταν η τελευταία πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε σχεδόν από την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Την παγκόσμια πρωτοτυπία να παραδίδεται ένα κόμμα, σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ήταν μέλος του αλλά ήταν παντελώς άγνωστος, χωρίς καμία παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως ο Κασσελάκης δεν είναι η ασθένεια. Είναι ένα από τα συμπτώματα του τελικού σταδίου.<br /><br /><span><a name='more'></a></span>Στη σημερινή κατάσταση δεν οδήγησαν ασφαλώς μόνο τα εσωτερικά προβλήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε σε μια κρίσιμη περίοδο, στον απόηχο των μεγάλων κινημάτων της αντιπαγκοσμιοποίησης που έβλεπαν να έρχεται καταπάνω μας ο καπιταλισμός στην πιο άγρια και ολοκληρωτική μορφή του. Συγκροτήθηκε όταν οι νέοι της ελληνικής κοινωνίας έβλεπαν μπροστά τους μια χειρότερη μοίρα από ότι οι γονείς τους, έβλεπαν να γίνονται η γενιά «των 700 ευρώ» όπως συχνά έλεγε και ο ίδιος ο Τσίπρας που ήθελε να τους εκπροσωπήσει. Συγκροτήθηκε σε μια περίοδο διάλυσης της αριστεράς με την υπόσχεση της ενότητας και της δημοκρατίας. Συγκροτήθηκε τέλος την παραμονή του μεγάλου σοκ. Της ελληνικής χρεοκοπίας και της υπαγωγής σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής κατοχής, όταν η ελληνική κοινωνία μπήκε σε μια περιδίνηση αντικρύζοντας μπροστά της την άβυσσο.<br /><br />Σε αυτές τις συνθήκες άνθισαν μια σειρά από ριζοσπαστικά κινήματα αμφισβήτησης από την αντίσταση για το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την έκρηξη κατά της καταστολής με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, τα εκατοντάδες οικολογικά κινήματα κάποια εκ των οποίων εμβληματικά (Σκουριές, Ασωπός, Κερατέα, κατά του λιθάνθρακα κλπ), την πανελλαδική αντίσταση κατά των διοδίων, την υπεράσπιση της Κούνεβα, τα μεγαλειώδη κινήματα των πλατειών και των αιτημάτων για άμεση δημοκρατία, τα παλλαϊκά συλλαλητήρια ενάντια στην φτωχοποίηση, την ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου.<br /><br />Ήταν πάνω σε αυτές τις συνθήκες που έγινε ορατή η ανάγκη μιας αριστερής απάντησης στην κρίση. Και ήταν πάνω σε αυτή την ανάγκη, που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε το ρίσκο και απάντησε ότι μπορούσε να τη δώσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ που στηρίχθηκε επάνω στους αγώνες χιλιάδων ανθρώπων τους οποίους ούτε οργάνωσε ούτε υποκίνησε, αλλά ανέλαβε να τους εκπροσωπήσει πολιτικά. Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπονταν σε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα που οι αποφάσεις παίρνονταν εκτός συνεδρίων και εκτός κεντρικών επιτροπών αλλά μέσα από ισορροπίες ανάμεσα σε προεδρικούς και μη, ανάμεσα σε τάσεις και περιβάλλοντα ορατά μόνο στους μυημένους και τους λομπίστες. Την ίδια ώρα που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορούσε, ούτε σκόπευε να δώσει την απάντηση που υπόσχονταν.<br /><br />Δεν υπάρχει τίποτε πιο αναληθές, αντι-ιστορικό, αντιδιαλεκτικό και ενδεικτικό της μεσσιανικής αντίληψης που επικράτησε στον ΣΥΡΙΖΑ, από τον ισχυρισμό ότι ο Τσίπρας πήρε ένα κόμμα από το 3% και το έκανε κυβέρνηση. Για την ακρίβεια συνέβη το αντίθετο.<br /><br />Ο Τσίπρας βρήκε ένα ΣΥΡΙΖΑ που είχε ήδη συγκροτηθεί επάνω στην ανάγκη της εναλλακτικής αριστερής πρότασης στην κρίση. Ένα ΣΥΡΙΖΑ που δημοσκοπικά είχε εκτιναχθεί όταν πρόεδρος ήταν ο Αλαβάνος για να ξαναπέσει μετά από κείνη την πρώιμη σύγκρουση και διάσπαση στην οποία ο Τσίπρας αποτέλεσε την εμπροσθοφυλακή. Και ήταν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον ΣΥΝ και να παραμείνουν στο σχήμα, καλώντας και το ανένταχτο δυναμικό σε μια επανεκκίνηση που όπως αποδείχτηκε έγινε κάτω από χειρότερους όρους τόσο για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία.<br /><br />Χωρίς αμφιβολία ο Τσίπρας είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος. Και το πιο μεγάλο ταλέντο του δεν είναι ούτε το άφθονο επικοινωνιακό του χάρισμα, ούτε το πραγματικά καλό πολιτικό του κριτήριο. Το πιο μεγάλο του ταλέντο αποδείχτηκε η έλλειψη δισταγμών. Δεν δίστασε να εκπαραθυρώσει τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και σχεδόν τον επέβαλε ως πρόεδρο του ΣΥΝ, δεν δίστασε να ζητήσει την κυβέρνηση στις εκλογές του 2012, δεν δίστασε να χτίσει τις γέφυρες με την άλλη όχθη και ταυτόχρονα να υποσχεθεί στον κόσμο ρήξεις και ανατροπές για να κερδίσει τις εκλογές του 2015, δεν δίστασε όταν στριμώχθηκε να σύρει την χώρα σε ένα δημοψήφισμα δεμένη πισθάγκωνα αφού επί 6 μήνες είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο αντίστασης, δεν δίστασε να υπογράψει νέο μνημόνιο και να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τα κομματικά όργανα, δεν δίστασε να επιβάλει την εκλογή του αρχηγού απευθείας από όποιον έδινε λίγα ευρώ για να ψηφίσει, δεν δίστασε να φυτέψει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τον άγνωστο κ. Κασσελάκη και δεν δίστασε να φορτώσει την ήττα σε όσους τον ακολούθησαν σε όλη αυτή την πορεία αδιαμαρτύρητα, τουλάχιστον για τον έξω κόσμο.<br /><br />Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η έλλειψη δισταγμών δεν αρκεί. Χρειάζονται και άλλες ικανότητες ισορροπιών και χειρισμών για να κατορθώσεις το ακατόρθωτο: να μη σου χρεώσουν την ήττα οι ίδιοι οπαδοί που σε αντιμετώπισαν και συνεχίζουν να σε αντιμετωπίζουν ως μεγάλο ηγέτη και κεφάλαιο. Να συνεχίζουν να πιστεύουν ότι εσύ μόνος σου έφερες τις νίκες, αλλά δεν φταις για τις ήττες, σε ένα κόμμα που όλες οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τον πρόεδρο και το περιβάλλον του. Να επικαλούνται αόρατους υπονομευτές, θαρρείς και υπήρχε κανείς έξω από το στενό κομματικό περιβάλλον που γνώριζε τι έλεγαν όσοι σήμερα καταγγέλλονται ως οι αρχιτέκτονες της υπονόμευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Και να θεωρούν νέο, φρέσκο και καινοτόμο, τον Πολάκη, τον Παππά, και ένα άγνωστο ομογενή με ωραίο χαμόγελο και απόψεις από τη δεκαετία του 1970 και τη σχολή του Σικάγο.<br /><br />Είναι άμοιροι ευθυνών οι κ. Βίτσας, Σκουρλέτης, Φίλης, Τσακαλώτος αλλά και η νεώτερη γενιά στελεχών όπως η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης, ο Τζανακόπουλος, ο Ηλιόπουλος που σήμερα φαίνεται να σηκώνουν το άχθος των «εχθρών» του Τσίπρα και των πρωταγωνιστών της ήττας; Προφανώς όχι. Είναι συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι, όχι γιατί υπονόμευσαν τον Τσίπρα αλλά γιατί τον ακολούθησαν σε όλα τα βήματα ένα προς ένα, συντρίβοντας τις αντιστάσεις, αδειάζοντας τον κουβά των προσδοκιών και των ελπίδων της ελληνικής κοινωνίας, κερδίζοντας το στίγμα της αναξιόπιστης και καρεκλοκένταυρης αριστεράς. Οι όποιες διαφωνίες όταν και αν διατυπώθηκαν, ήταν τόσο αναιμικές και αναίμακτες που μοιάζει σαν να αποτελούσαν απλώς όχημα για την συγκρότηση εσωκομματικών ομάδων και την προώθηση προσωπικών στρατηγικών. <br /><br />Γιαυτό και όταν έφυγε ο Τσίπρας, επέλεξαν για άλλη μια φορά να δώσουν την μάχη των συσχετισμών αποφασίζοντας να προχωρήσουν στην εκλογή του επόμενου αρχηγού, χωρίς να προηγηθεί καμία διαδικασία εμπλοκής των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στην αποτίμηση των αιτιών της συντριβής και κανένας διάλογος για τις αναγκαίες αλλαγές τόσο στο επίπεδο της πολιτικής όσο και στη διαδικασία παραγωγής της, που είναι και το σπουδαιότερο. Και όταν αντί για την αναμενόμενη Αχτσιόγλου τους βγήκε από τη στροφή ο Κασσελάκης που ανέλαβε να τους τιμωρήσει επικαλούμενος τον Τσίπρα, τότε ανακάλυψαν την αξία των αποτιμήσεων και των συνεδρίων και τότε θυμήθηκαν να καταγγείλουν την μεταπολιτική. <br /><br />Την μεταπολιτική που είχε από καιρό εγκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι οργανώσεις των μελών ήταν μόνο για να τα λένε μεταξύ τους, να μαζεύονται στις εσωκομματικές εκλογές και να δραστηριοποιούνται την παραμονή εκλογικών αναμετρήσεων. Από το σημείο αυτό, έως τη σημερινή καρικατούρα όπου ο Κασσελάκης διαγράφει μονάχος του μεγαλοστελέχη, λέγοντας ταυτόχρονα ότι είναι ένα απλό μέλος της βάσης, ισότιμος με όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η απόσταση είναι όχι απλώς μικρή αλλά δυσδιάκριτη. Τέρμα τα προσχήματα είναι σαν να τους φωνάζουν οι οπαδοί του Κασσελάκη.<br /><br />Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, λένε όσοι παρέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015. Ειλικρινά δεν ξέρω και ούτε μπορεί κανείς να πει ότι ξέρει τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούσε άλλη πορεία. Αυτό όμως που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι ότι δεν το έκανε. Ότι επέλεξε την άτακτη συνθηκολόγηση, ότι επέλεξε να στείλει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και ότι στην συνέχεια ανέλαβε το βάρος να υλοποιήσει όσα υποτίθεται ότι είχε αναλάβει να αλλάξει. Σε κάθε περίπτωση, για τα καλά και τα κακά που ακολούθησαν από το 2015 και μέχρι σήμερα, μπορεί ο Τσίπρας να φέρει ουσιαστικά και συμβολικά την κεντρική ευθύνη, αλλά είχε και συνοδοιπόρους.<br /><br />Όμως ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας, που απορρίφθηκε δις από την ελληνική κοινωνία ως συνώνυμο της έλλειψης συνέπειας και αξιοπιστίας, κατάφερε να διασώσει τη φήμη του στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα. Επέλεξε αντί να αναγνωρίσει λάθη και να υποστεί φθορές, να διατηρήσει την αίγλη του σε ένα νέο διευρυμένο ακροατήριο που έχει διαπαιδαγωγηθεί να λειτουργεί με οπαδικούς όρους στην βάση "εμείς και οι άλλοι", στο κλασσικό παιχνίδι του παλιού καλού δικομματισμού. <br /><br />Και που ξέρεις; Στο μέλλον ίσως κληθεί και πάλι ως σωτήρας να ξεδιπλώσει τα ταλέντα του και να μαζέψει εκ νέου μετανοημένους και ανανήψαντες συνεργάτες, όσους τουλάχιστον θα αντέχουν ηλικιακά. Όταν θα έχει πια ξεχαστεί ότι κάποτε εκπροσώπησε ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα αμφισβήτησης την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης μετά την μεταπολίτευση. Για τους ταλαντούχους ανθρώπους πάντα υπάρχουν νέες ευκαιρίες.<div><br /> <div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-31078007884947776602023-10-19T09:50:00.006+03:002023-10-19T10:08:35.014+03:00ΓΑΖΑ : Ένα κείμενο του Εδουάρδο Γκαλεάνο γραμμένο πριν 15 χρόνια...<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhiwn8YlH7AX6khTsXHlbmlhGTiaPjMcghl34RcCAoDilIqSaAaz6o5pJJ-hF7-c_NLviQiDBIYRACWAyAS9PvOKYi14NHBiE18WqFSKQNGFoDNiJbEo8lINil5hDFNZdnydy9ogu48GGYfTbBjm9uxtHJttdTavoK8YkgxY6ecnWL_XuxdVeJBPOKiST3/s850/a-palestinian-child.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="444" data-original-width="850" height="222" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhiwn8YlH7AX6khTsXHlbmlhGTiaPjMcghl34RcCAoDilIqSaAaz6o5pJJ-hF7-c_NLviQiDBIYRACWAyAS9PvOKYi14NHBiE18WqFSKQNGFoDNiJbEo8lINil5hDFNZdnydy9ogu48GGYfTbBjm9uxtHJttdTavoK8YkgxY6ecnWL_XuxdVeJBPOKiST3/w400-h209/a-palestinian-child.jpg" width="425" /></a></div><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #cc0000; font-family: Open Sans; font-size: x-large;"><b>ΓΑΖΑ </b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000; font-family: Open Sans;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: #990000;"><span style="font-family: Open Sans;">Του Εδουάρδο Γκαλεάνο. Γραμμένο πριν 15 χρόνι</span><span style="font-family: Open Sans;">α.</span></span></b></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Open Sans;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #783f04; font-family: Open Sans; font-size: medium;"><b>Σαν να μη πέρασε μια μέρα… </b></span></div><div><br /></div><div>Μετάφραση: Ε.Μ. </div><div><br /></div><div><span style="font-size: large;">Γ</span>ια να δικαιολογήσει τον εαυτό της η τρομοκρατία του Κράτους, κατασκευάζει τρομοκράτες: σπέρνει μίσος για να θερίσει άλλοθι. Όλα δείχνουν ότι το μακελειό στη Γάζα, το οποίο οι δράστες του ισχυρίζονται ότι αποσκοπεί να βάλει τέλος στους τρομοκράτες, θα καταφέρει να τους πολλαπλασιάσει. Από το 1984, οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι σε συνεχή ταπείνωση. Δεν μπορούν ούτε να αναπνεύσουν χωρίς άδεια. Έχουν χάσει την πατρίδα τους, τη γη τους, τα νερά τους, την ελευθερία τους, τα πάντα. Ούτε καν να επιλέξουν τους κυβερνήτες τους δεν έχουν δικαίωμα. Όταν ψηφίζουν εκείνον που δεν πρέπει, τιμωρούνται. Η Γάζα τιμωρείται. Έχει μετατραπεί σε μια παγίδα χωρίς διέξοδο, από τότε που η Χαμάς κέρδισε καθαρά τις εκλογές το 2006. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί το 1932, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα θριάμβευσε στις εκλογές του Ελ Σαλβαδόρ. Για να εξιλεωθούν ο σαλβαδορένιοι για το παράπτωμά τους, ζουν από τότε βουτηγμένοι στο αίμα κάτω από στρατιωτικές δικτατορίες. Η δημοκρατία είναι μια πολυτέλεια που δεν την αξίζουν όλοι.<div><br /></div>
Είναι παιδιά της ανημποριάς οι αυτοσχέδιες ρουκέτες που εκτοξεύουν οι πολιορκημένοι της Γάζας μαχητές της Χαμάς στα εδάφη που κάποτε ήταν παλαιστινιακά και που η ισραηλινή κατοχή τα σφετερίστηκε. Και η απόγνωση, στα όρια της αυτοκτονικής τρέλας, είναι η μητέρα των παράτολμων πράξεων που αρνείται το δικαίωμα της ύπαρξης του Ισραήλ. Κραυγές χωρίς αποτελεσματικότητα, ενώ ο εξαιρετικά αποτελεσματικός πόλεμος εξόντωσης που διεξάγει το Ισραήλ, αρνείται εδώ και χρόνια το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρχει. Πια μόνο λίγη Παλαιστίνη απομένει. Λίγο λίγο το Ισραήλ τη σβήνει από το χάρτη.<div><br /></div>
<span><a name='more'></a></span>Οι έποικοι εισβάλλουν και πίσω από αυτούς οι στρατιώτες διορθώνουν τα σύνορα. Οι σφαίρες μετονομάζουν την υφαρπαγή, σε νόμιμη αυτοάμυνα. Δεν υπάρχει επιθετικός πόλεμος που να μην αυτοαποκαλείται αμυντικός πόλεμος. Ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία για να αποφύγει να εισβάλλει η Πολωνία στη Γερμανία. Ο Μπους εισέβαλλε στο Ιράκ για να αποτρέψει το Ιράκ να εισβάλλει στον κόσμο. Σε κάθε έναν από τους αμυντικούς του πολέμους, το Ισραήλ καταβροχθίζει κι άλλο κομμάτι της Παλαιστίνης και τα γεύματα συνεχίζονται. Η καταβρόχθιση δικαιολογείται με τίτλους ιδιοκτησίας, παραχωρημένους από τη Βίβλο και από τα δύο χιλιάδες χρόνια διωγμών που υπέφερε ο εβραϊκός λαός…<div><br /></div>
Το Ισραήλ είναι η χώρα που δε συμμορφώνεται ποτέ με τις συστάσεις και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων, είναι η χώρα που περιφρονεί το διεθνές δίκαιο και είναι επίσης η μοναδική χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα βασανιστήρια. Ποιος της έδωσε το δικαίωμα να αρνείται όλα τα δικαιώματα; Από που έρχεται η ατιμωρησία με την οποία το Ισραήλ εκτελεί τη σφαγή στη Γάζα; Η ισπανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να βομβαρδίσει ατιμώρητα τη Χώρα των Βάσκων για να εξαλείψει την ΕΤΑ, κι ούτε η βρετανική κυβέρνηση θα μπορούσε να ισοπεδώσει την Ιρλανδία για να εξαφανίσει τον ΙΡΑ. Μήπως και η τραγωδία του Ολοκαυτώματος συνεπάγεται μια πολιτική αιώνιας ατιμωρησίας; Ή μήπως αυτό το πράσινο φως πηγάζει από την άνευ όρων εξουσία που παραχωρούν στο Ισραήλ οι υπήκοοί του;<div><br /></div>
Ο ισραηλινός στρατός, ο πιο σύγχρονος και περισσότερο εξοπλισμένος στον κόσμο γνωρίζει καλά ποιον σφαγιάζει. Δε σκοτώνει από λάθος. Σκοτώνει από φρίκη. Τα θύματα άμαχοι ονοματίζονται παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα με το λεξιλόγιο άλλων ιμπεριαλιστικών πολέμων. Στη Γάζα, στις δέκα παράπλευρες απώλειες οι τρεις είναι παιδιά. Και έπειτα υπάρχουν χιλιάδες ακρωτηριασμένοι, θύματα μιας τεχνολογίας του ανθρώπινου διαμελισμού, που η στρατιωτική βιομηχανία δοκιμάζει με επιτυχία σε αυτήν την επιχείρηση εθνοκάθαρσης. Κι όπως πάντα, πάντα το ίδιο: στη Γάζα εκατό προς ένα. Για κάθε εκατό νεκρούς παλαιστίνιους ένας ισραηλινός.<div><br /></div>
«Επικίνδυνοι άνθρωποι», προειδοποιεί ο άλλος βομβαρδισμός, υπό την ευθύνη των μαζικών μέσων χειραγώγησης, που μας προσκαλούν να πιστέψουμε ότι μια ζωή ισραηλινή αξίζει όσο εκατό παλαιστινιακές ζωές. Και αυτά τα ίδια μέσα μας προσκαλούν επίσης να πιστέψουμε ότι είναι ανθρωπιστικές οι διακόσιες ατομικές βόμβες του Ισραήλ, και ότι μία πυρηνική δύναμη που ονομάζεται Ιράν είναι αυτή που εξαφάνισε από το χάρτη τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η επονομαζόμενη διεθνής κοινότητα υπάρχει; Είναι κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ εμπόρων, τραπεζιτών και πολεμοχαρών; Είναι κάτι παραπάνω από το καλλιτεχνικό όνομα που δίνουν οι ΗΠΑ στον εαυτό τους όταν παίζουν θέατρο?<div><br /></div>
Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας η διεθνής υποκρισία λάμπει μια ακόμα φορά. , Όπως πάντα, η αδιαφορία, οι κούφιες δηλώσεις, οι κενοί περιεχομένου λόγοι, οι υπερφίαλες διακηρύξεις, οι διφορούμενες θέσεις αποδίδουν φόρο τιμής στην ιερή ατιμωρησία. Μπροστά στην τραγωδία της Γάζας οι αραβικές χώρες νίπτουν τας χείρας. Όπως πάντα. Και όπως πάντα, οι ευρωπαϊκές χώρες τρίβουν τα χέρια τους. Η παλιά Ευρώπη, τόσο ικανή για ομορφιά και διαστροφή, χύνει ένα δυο δάκρυα ενώ κρυφά γιορτάζει αυτό το αριστουργηματικό παιχνίδι. Γιατί το κυνήγι των εβραίων ήταν πάντα μια ευρωπαϊκή συνήθεια. Αλλά εδώ και μισό αιώνα αυτό το ιστορικό χρέος το πληρώνουν οι παλαιστίνιοι, που είναι κι αυτοί σημίτες και που ποτέ δεν ήταν και δεν είναι αντισημίτες. Αυτοί πληρώνουν, με διαρκές και ηχηρό αίμα, ένα ξένο χρέος.
<div><br /></div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-16818216605299729632023-10-16T13:11:00.008+03:002023-10-22T12:52:29.524+03:00Σωτήρης Βαλντέν VS Αντώνης Λιάκος<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCBAQ9ywT2a3UN0CX4zL45CeaaUydSPxQqGj49zRXxJ5Cqh6EU545R_hyphenhyphenLFg9LRNjtQvU8PnOZirS8Nk28c9cz-xuQ6RXaiwrWjb3zA1PYGkOgidUWbFZFXc_MkxeiprLoiXNiF7p5rjid3W3pG_M9GIW7GC5Dcz3q0OjzN_IZumZm8JSpmbDtOCCp-rkN/s1200/%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%92%CE%91%CE%9B%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%9D.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1200" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCBAQ9ywT2a3UN0CX4zL45CeaaUydSPxQqGj49zRXxJ5Cqh6EU545R_hyphenhyphenLFg9LRNjtQvU8PnOZirS8Nk28c9cz-xuQ6RXaiwrWjb3zA1PYGkOgidUWbFZFXc_MkxeiprLoiXNiF7p5rjid3W3pG_M9GIW7GC5Dcz3q0OjzN_IZumZm8JSpmbDtOCCp-rkN/w400-h268/%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%9A%CE%9F%CE%A3-%CE%92%CE%91%CE%9B%CE%9D%CE%A4%CE%95%CE%9D.jpg" width="425" /></a><br /><br /><br /><span style="font-size: large;">Γ</span>ίνεται μια συζήτηση για το αν η πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα, έχει σχέση με την Αριστερά. Η συζήτηση δεν είναι καινούργια, απλά αναζωπυρώθηκε με την εκλογή του Κασσελάκη στην θέση του Τσίπρα. <br /><br />Η Αριστερά κρίνεται κυρίως από το πως τοποθετείται απέναντι στα πολιτικά ζητήματα που αναδεικνύονται στην συγκυρία. <br /><br /><b>Ο πολιτικός χαρακτήρας του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης</b> είναι ένα ζήτημα που αναδείχθηκε μετά τις εκλογές του Ιούνη. Ένα άλλο, που έχει μεγαλύτερο χρονικό βάθος και ευρύτερη πολιτική σημασία, είναι <b>ο πόλεμος στην Ουκρανία</b>. <br /><br />Για να δούμε λοιπόν πόσο μεγάλες μπορεί να είναι οι διαφορές θέσεων για αυτά τα δύο ζητήματα, όπως αυτές αποτυπώνονται στις απόψεις δύο προσωπικοτήτων του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι<b> δεν είναι από τα “στελέχη” του μηχανισμού και ιστορικά δεν ανήκαν στο χώρο της “Αριστερής Αντιπολίτευσης”</b>, αλλά ευρύτερα στον λεγόμενο “προοδευτικό χώρο της κεντροαριστεράς”.<br /><br />- <i>Διαβάστε τα κείμενα, κάνετε συγκρίσεις, όχι μόνον για τις μεταξύ τους διαφορές αλλά και για ταυτίσεις με δικές σας θέσεις… </i><br /><br /><span><a name='more'></a></span><br /><br /><b><span style="color: #e06666; font-size: medium;">Α. Για τον ΣΥΡΙΖΑ </span></b><br /><br /><div style="text-align: center;"><b><u>Σωτήρης Βαλντέν</u></b></div><div style="text-align: right;">"<i>Τρεις σκέψεις:</i></div><i><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i>– Η αντίθεση με την σημερινή ηγεσία δεν είναι μια απλή εσωκομματική αντίθεση. Έχει ταυτοτικά και άρα υπαρξιακά χαρακτηριστικά. <b>Η ενότητα δεν είναι πάνω από την Αριστερά</b>.</i></div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i>– Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις αξίες της Αριστεράς και τις ιστορικές του ρίζες είμαστε όλοι εμείς, όχι ο εισβολέας από το πουθενά και οι αυριανιστές. Οι θρασείες κουβέντες «αφού δεν συμφωνείτε, να φύγετε» δεν μας αγγίζουν. Αν κάποιος είναι στο λάθος κόμμα, αυτός είναι ο Κασσελάκης και όσοι τραμπουκίζουν.</i></div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i>– Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της νομιμοποίησης του νέου, ανώμαλου καθεστώτος. Το Συνέδριο, αλλά σε κάθε περίπτωση το τέλος του χρόνου είναι νομίζω ο πιο λογικός χρονικός ορίζοντας για να καταλήξουμε πώς θα κινηθούμε. Όμως η διαδρομή αυτή δεν θα πρέπει να αποτελέσει βήμα για την ενσωμάτωση στο νέο καθεστώς. Και θα πρέπει να εξετάσουμε συντονισμένα και σοβαρά όλα τα σενάρια. Από χθες.</i>"</div></i>Από:<br /><div style="text-align: center;"><a href="https://www.anoixtoparathyro.gr/%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1/"><u><b>Όχι στην επιθετική εξαγορά του ΣΥΡΙΖΑ!</b></u></a></div><br /><br /><div style="text-align: center;"><b><u>Αντώνης Λιάκος</u></b></div><div style="text-align: right;"><i>"Πέραν των όσων έχουν λεχθεί για την επικοινωνιακή του δεινότητα, έχει ένα σκεπτικό το οποίο το ξεδίπλωσε σε δύο ευκαιρίες, άγνωστες στο ευρύτερο κοινό. Την πρώτη σε συνέντευξή του σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης (19.5.2023) και τη δεύτερη στην αγγλόγλωσση έκδοση ελληνικής εφημερίδας (14.7.2023). Τι λέει εκεί;</i></div><i><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i>«Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει κανείς την παγκοσμιοποίηση και τη ροή του κεφαλαίου. Αυτό που μπορεί να κάνει η πολιτική είναι να δημιουργήσει κατάλληλα εργαλεία και κίνητρα, καθώς και να θέσει τους κανόνες, ώστε από τη δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα να μπορούν να ενισχυθούν κοινωνικές προτεραιότητες. Το να υπάρξει ένα άλλο οικονομικό σύστημα χωρίς χρηματιστήρια, τράπεζες κ.λπ. είναι μάλλον στη σφαίρα της ουτοπίας. Ζούμε σε καπιταλισμό. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το θέμα είναι να υπάρχουν ίδιοι κανόνες για όλους. Σε αυτό πάσχει η Ελλάδα, στην οποία δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός».</i></div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i><b>Αυτή η απλή αλήθεια δεν είχε ειπωθεί από κανέναν/καμία από τους διεκδικητές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τη σαφήνεια αυτή</b>. Ολη η συζήτηση περιστρεφόταν στο αν το κόμμα θα έπρεπε να είναι ριζοσπαστικό αριστερό, σοσιαλιστικό, σοσιαλδημοκρατικό ή κεντροαριστερό, με αρκετή σύγχυση ως προς τον χαρακτήρα της επιδιωκόμενης κοινωνίας. Αυτή η σύγχυση υπήρξε και μια από τις αιτίες της ήττας."</i></div></i>Από:<br /><div style="text-align: center;"><a href="https://www.tovima.gr/print/opinions/poia-istoria-tha-mas-pei/"><u><b>Ποια ιστορία θα μας πει;</b></u></a></div><br /><br /><br /><b><span style="color: #e06666; font-size: medium;">Β. Πόλεμος στην Ουκρανία</span></b><div><b><span style="color: #e06666; font-size: medium;"></span></b><span style="color: #e06666; font-size: medium;"><b><br /></b></span>- Εδώ θα πρέπει να διαβάσετε τα κείμενα, <br /><br /><div style="text-align: center;"><b>Σωτήρης Βαλντέν:</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: medium;">1</span>.<a href="https://www.metarithmisi.gr/content/oukrania-okhi-sten-polemokapeleia"> <u>Ουκρανία: Όχι στην πολεμοκαπηλεία!</u></a></b></div><div style="text-align: center;"><b><span style="font-size: medium;">2</span>. <a href="https://www.avgi.gr/politiki/402896_oykrania-prosohi-stin-propaganda"><u>Η διαμάχη στην Ουκρανία είναι βασικά εμφύλια, με έντονο το εθνοτικό στοιχείο.</u></a></b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><br /><div style="text-align: center;"><b>Αντώνης Λιάκος:</b></div><div style="text-align: center;"><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><span style="font-weight: bold; text-align: left;"><span style="font-size: medium;">1</span>.</span><a href="https://www.avgi.gr/politiki/410611_enohoi-istorias-i-skakistes-ston-titaniko" style="font-weight: bold; text-align: left;"><u>Ένοχοι Ιστορίας ή σκακιστές στον Τιτανικό;</u></a></div><div style="text-align: center;"><b style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;">2</span>. <a href="https://www.avgi.gr/politiki/408859_istoriko-plaisio-tis-roso-oykranikis-krisis"><u>Το ιστορικό πλαίσιο της ρωσο-ουκρανικής κρίσης.</u></a></b></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span><!--more--></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-10976847270422918192023-10-11T14:31:00.002+03:002023-10-11T14:31:32.535+03:00Δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη στη γερμανική τηλεόραση για την Γάζα και όχι μόνο...<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script><div><br /></div><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" allowfullscreen="" frameborder="0" height="264" src="https://www.youtube.com/embed/6VeqTu1Tiw4?si=ezLV0pxCXmRx1oBT&controls=0" title="YouTube video player" width="425"></iframe><div><br /></div><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-88723625255953302852023-10-10T10:04:00.007+03:002023-10-10T10:58:40.443+03:00Ένα σχόλιο για τον πόλεμο Χαμάς - Ισραήλ<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtUX8lsajInhyphenhyphenHWvNYLuyTj8JOn1FDoJ9SGLVhuCfiyytt2Dp9mSs77DgWgL_c7_mrV1ax23I5VeYlnm4RwC3U4YUbxfis3mTMDpA9fq7bT5oNuRm-6prFoQ9Q2gYeKhXutj9Dro24Pi_ZBGTpq0WZyMTDJ3y-0yvL9oL0NtBRjBiRwF29LjAon8KGEr2l/s850/4maps_844x504px_500x299.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="508" data-original-width="850" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtUX8lsajInhyphenhyphenHWvNYLuyTj8JOn1FDoJ9SGLVhuCfiyytt2Dp9mSs77DgWgL_c7_mrV1ax23I5VeYlnm4RwC3U4YUbxfis3mTMDpA9fq7bT5oNuRm-6prFoQ9Q2gYeKhXutj9Dro24Pi_ZBGTpq0WZyMTDJ3y-0yvL9oL0NtBRjBiRwF29LjAon8KGEr2l/s320/4maps_844x504px_500x299.jpg" width="425" /></a><br /><br /><div style="text-align: right;">Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από την</span> "<a href="https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/407262_ena-sholio-gia-ton-polemo-hamas-israil"><b><u>εφημερίδα των συντακτών</u></b></a>"</div><div><br /></div> του <b>Χρήστου Κεφαλή</b>*<br /><br /><span style="font-size: large;">Ο</span> πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, έρχεται να προστεθεί στην αλυσίδα των πολεμικών αναφλέξεων των τελευταίων χρόνων, στην Ουκρανία, το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και στην Ερυθραία και σε άλλες λιγότερο περίοπτες περιοχές της Αφρικής που δεν τραβούν τα φώτα της δημοσιότητας. Συνολικά παρμένες, αυτές οι συνεχείς αναφλέξεις πιστοποιούν τη βαθιά κρίση, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, καθώς και τις προσπάθειες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τοπικών αστικών τάξεων να βγουν από αυτά τα αδιέξοδα σε βάρος των μικρότερων χωρών ή των γειτόνων τους.<br /><br />Η ιστορική ευθύνη για τον συγκεκριμένο πόλεμο βαραίνει εξ ολοκλήρου το Ισραήλ. Για δεκαετίες το Ισραήλ κράτησε τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας σε μια κατάσταση πολιορκίας, με τους Παλαιστίνιους να ζουν διαρκώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στερούμενοι ακόμη και τα στοιχειώδη και αντιμετωπίζοντας μια συνεχή, βάρβαρη κρατική τρομοκρατία. Ακόμη χειρότερα, το Ισραήλ ήταν αυτό που τορπίλισε την ειρηνευτική διαδικασία με τους Παλαιστίνους στη δεκαετία του 1990, όταν στις συνομιλίες στο Καμπ Ντέιβιντ το 2000 έκανε πίσω ακόμη και από τις αναιμικές εδαφικές παραχωρήσεις που το ίδιο είχε υπογράψει στις προηγούμενες συμφωνίες. Η κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας είχε μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα το παραμέρισμα της «μετριοπαθούς» PLO και την άνοδο της «εξτρεμιστικής» Χαμάς. Με αυτή την έννοια, το αντιδραστικό, ακροδεξιό κατεστημένο του Ισραήλ θερίζει σήμερα τους καρπούς που το ίδιο έσπειρε, θρέφοντας επί δεκαετίες την οργή και το μίσος του παλαιστινιακού λαού.<br /><br />Η αριστερά στις διάφορες αποχρώσεις της υποστήριζε πάντα –και σωστά– την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, καταγγέλλοντας τις ισραηλινές ωμότητες. Αυτό το περιστατικό ωθεί σήμερα μια μερίδα της να πάρει αντανακλαστικά θέση υπέρ της Χαμάς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σχετική αρθρογραφία του Ριζοσπάστη: «Κόντρα σε όσους καλούν σε “αλληλεγγύη” με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνο, απέναντι στους διάφορους θιασώτες των “ίσων αποστάσεων” ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, ο ελληνικός λαός, αλλά και κάθε λαός της Γης, έχει κάθε λόγο να σταθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και στον αγώνα του για ελεύθερη πατρίδα» («Ισραήλ-Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η νέα ανάφλεξη δεν είναι κεραυνός εν αιθρία», Ριζοσπάστης, 9.10.2023).<br /><br />Μια τέτοια θέση θεωρεί αυτονόητο ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Χαμάς υπηρετεί τα συμφέροντα των Παλαιστίνιων και των άλλων λαών της περιοχής. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αυτονόητο· απεναντίας, μια συγκεκριμένη εξέταση θα δείξει ότι το εντελώς αντίθετο αληθεύει.<br /><span><a name='more'></a></span><br />Τα τελευταία ένα-δυο χρόνια πλήθαιναν τα σημάδια στην ευρεία Μέση Ανατολή για μια νέα άνοδο των κοινωνικών κινημάτων, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αναζωογόνηση των αραβικών επαναστάσεων. Στο Ιράν, με αφορμή τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί, είχαμε μια συνταρακτική λαϊκή εξέγερση, που κλόνισε το σκοταδιστικό καθεστώς των μουλάδων. Στη Συρία τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη του 2023 ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις ενάντια στην αιμοσταγή δικτατορία του Άσαντ. Και στο ίδιο το Ισραήλ σε όλο το 2023 είχαμε την ανάπτυξη ενός μεγάλου, δημοκρατικού λαϊκού κινήματος, με αφορμή την αυταρχική δικαστική μεταρρύθμιση που προώθησε η κυβέρνηση Νετανιάχου.<br /><br />Ο πόλεμος ενεργεί στο να στομώσει τα κοινωνικά κινήματα και να εκτρέψει τις εξελίξεις σε γεωπολιτικά κανάλια. Στο Ιράν και σε άλλες χώρες της περιοχής τα αυταρχικά καθεστώτα, εκμεταλλευόμενα το δικαιολογημένο λαϊκό μίσος ενάντια στο Ισραήλ, θα είναι σε θέση να πυροδοτήσουν τον εθνικισμό, αναβάλλοντας το ξέσπασμα των κοινωνικών συγκρούσεων. Και στο ίδιο το Ισραήλ το δημοκρατικό κίνημα της τελευταίας χρονιάς, που έφτανε ως τις απειθαρχίες σε κυβερνητικές εντολές και αποφάσεις στο στρατό και τον κρατικό μηχανισμό, θα μπει για καιρό στον πάγο.<br /><br />Αυτές οι αναγκαίες συνέπειες του πολέμου πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη σε κάθε συζήτηση για το ποιοι πυροδότησαν αυτή τη στιγμή το ξέσπασμά του. Από τη μια μεριά είναι σαφές ότι η Χαμάς δεν θα μπορούσε ποτέ να οργανώσει μια τέτοιας κλίμακας επίθεση βασισμένη μόνο στις δικές της δυνάμεις. Ο εξοπλισμός, η εκπαίδευση των δυνάμεών της, κοκ, πρέπει να εμπλέκουν ξένα κράτη και δεν θα είναι καθόλου έκπληξη αν αυτά ακούν στο όνομα του Ιράν. Από την άλλη μεριά, οπωσδήποτε προκαλεί αμφιβολίες η εκτίμηση ότι η Μοσάντ, η διαβόητη υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ, δεν είχε καταλάβει τίποτα και πιάστηκε στον ύπνο. Κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο για μια τόσο μαζικής κλίμακας επίθεση, που προϋπέθετε και μια ανάλογης κλίμακας προετοιμασία. Δεδομένου ότι ο πόλεμος απελευθερώνει την ισραηλινή κυβέρνηση από όλες τις εσωτερικές δυσχέρειες, δεν μπορεί διόλου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να είχαν πληροφορίες για τα σχέδια της Χαμάς και να επέλεξαν (υποτιμώντας ίσως την έκταση του πλήγματος) να επιτρέψουν την εκδήλωσή τους.<br /><br />Όπως και να έχει, ο πόλεμος, δεδομένης της οξείας, συντριπτικής αντίδρασης του Ισραήλ που θα ξετυλιχτεί στο επόμενο διάστημα, θα σημάνει αναπόφευκτα μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή για τους Παλαιστίνιους. Δεν είναι λιγότερο μικροί οι κίνδυνοι μιας επέκτασης του πολέμου, με την εμπλοκή και της Χεσμπολάχ από τον Λίβανο, και πιθανά και του Ιράν. Και φυσικά, πέρα από την απειλή για την παγκόσμια ειρήνη, θα είναι βαριές οι διεθνείς οικονομικές συνέπειες, με την αύξηση στις τιμές των καυσίμων και μια παραπέρα πυροδότηση της ακρίβειας.<br /><br />Το να ταυτίσουμε την υπόθεση του παλαιστινιακού λαού με τον πόλεμο της Χαμάς είναι έτσι μια τυχοδιωκτική στάση. Μια σοβαρή αριστερή θέση θα πρέπει αντίθετα να αναζητά τους τρόπους για να κρατηθούν ζωντανές οι προοπτικές των κοινωνικών κινημάτων στις χώρες της περιοχής στη νέα, πολύ πιο σύνθετη και ταραγμένη κατάσταση.<br /><br /><br />*<span style="font-size: x-small;">Ο Χρήστος Κεφαλής είναι συγγραφέας, μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Κριτική του Νεοσταλινισμού του ΚΚΕ (εκδ. Εύμαρος).</span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-80888391835490188062023-10-09T12:26:00.002+03:002023-10-09T12:26:13.933+03:00Ουδείς αναμάρτητος…<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCbsLNpNsGJsDvQVU0hmLljFu3iSUMVFepHsWaOi-tvLp9HOhhpqLVJtqIYHogTLuCG_BQhv_F2ikbkEVm-qvZObgFTsUhDqoYx0sG5r4MweuQE37-8FOQw1XeaWRU3rPX5Bys4lpudbWPhbTrY8QMq4qINcYBcYEAtNkmhVWNbiMe80q7_pDBkx7FAWFN/s1092/%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="614" data-original-width="1092" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCbsLNpNsGJsDvQVU0hmLljFu3iSUMVFepHsWaOi-tvLp9HOhhpqLVJtqIYHogTLuCG_BQhv_F2ikbkEVm-qvZObgFTsUhDqoYx0sG5r4MweuQE37-8FOQw1XeaWRU3rPX5Bys4lpudbWPhbTrY8QMq4qINcYBcYEAtNkmhVWNbiMe80q7_pDBkx7FAWFN/w400-h225/%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82.jpg" width="425" /></a></div><div><br /></div><div style="text-align: right;">Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση από την στήλη της <b>εποχής</b></span> "<a href="https://www.epohi.gr/article/48130/oydeis-anamarthtos"><b><u>Ο δικηγόρος του διαβόλου</u></b></a>"</div><br /><span style="font-size: large;">Τ</span>ο τελευταίο διάστημα, μετά την επιθετική «εξαγορά» του ΣΥΡΙΖΑ και την κυριαρχία του κασσελακικού μοντέλου, αρχίζουν και γράφονται κείμενα που επιτέλους θίγουν τον ρόλο του Αλέξη Τσίπρα που για πολλά χρόνια ήταν η «ιερή αγελάδα» την οποία δεν έπρεπε να αγγίζουμε, ο μεγάλος ηγέτης που χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ένα τίποτα και που, αν λέγαμε κάτι εναντίον του, μας καταχωρούσαν αυτόματα στην πλευρά του αντιπάλου. Μόνο που, όλοι όσοι καταφεύγουν σ’ αυτή την όψιμη κριτική, αποφεύγουν να θίξουν τις περιόδους που και οι ίδιοι ήταν συμμέτοχοι στην οικοδόμηση του μοντέλου Τσίπρα, αποφεύγουν δηλαδή ακόμα και την ελάχιστη αυτοκριτική που είναι απαραίτητη για μια νηφάλια ανάλυση του φαινομένου που οδήγησε στην σημερινή κατρακύλα. Όπως φαίνεται, η αυτοκριτική αντιβαίνει στην παγιωμένη αριστερή έπαρση και αυταρέσκεια και έτσι, αντανακλαστικά, οδηγούνται στην απόλυτη υπεράσπιση και δικαιολόγηση των μέχρι τώρα πολιτικών επιλογών τους. Κι επειδή κάποιοι, για να αποφύγουν την συζήτηση, μπορεί να πουν ότι δεν ωφελεί μια βουτιά στο πολύπαθο παρελθόν της Αριστεράς, ας περιοριστούμε στην περίοδο που ξεκινά με την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή:<br /><br />• Στις εκλογές του 2006 για τον δήμο Αθηναίων, ενώ είχε ανακοινωθεί η υποψηφιότητα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με συνοπτικές διαδικασίες προέκυψε η αντικατάστασή του από τον φρέσκο και λαμπερό, τότε, Αλέξη Τσίπρα, που ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία με ένα μίνι εσωτερικό «πραξικόπημα» το οποίο υποστήριξαν όλοι οι σημερινοί, όψιμοι επικριτές του. Ο Παπαγιαννάκης θεωρούταν τότε «δεξιός» ενώ ο Τσίπρας «αριστερός» κι οι συσχετισμοί τον ευνοούσαν. Είναι φορές, όμως, που η διαδικασία είναι ουσία…<br /><br />• Στην σκοτεινή περίοδο της αλλαγής ηγεσίας μεταξύ Αλαβάνου – Τσίπρα, που στη συνέχεια οδήγησε στο σβήσιμο από τον πολιτικό χάρτη του «βαρόνου» Αλαβάνου, οι αριστερές τάσεις του Συνασπισμού στήριξαν τον Τσίπρα και κατόπιν ανέλαβαν ως αντιπαροχή καίριες θέσεις στον κομματικό μηχανισμό. Το ηγετικό μοντέλο άρχισε να στήνεται, τον γνώριζαν όλοι, άσχετα αν αφελώς νόμιζαν ότι μπορούσαν να το ελέγξουν.<br /><br /><span><a name='more'></a></span>• Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ότι διαλύοντας τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει την απόλυτη κυριαρχία, η γραμμή του υπηρετήθηκε απόλυτα από την ΑΚΟΑ η οποία αυτοδιαλύθηκε εν μία νυκτί σε «πανελλαδική» συνδιάσκεψη στην οποία συμμετείχαν ελάχιστα άτομα, σχεδόν μόνο από το λεκανοπέδιο. Τότε όλοι πίνανε νερό στο όνομα του Αλέξη Τσίπρα κι έτσι η ΑΚΟΑ, πρωταγωνίστρια στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε πολιτικό παρελθόν…<br /><br />• Στην περίοδο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, οι τάσεις του όπως το Αριστερό Ρεύμα και οι 53+ διατηρούσαν την ισχυρή τους παρουσία στον κομματικό μηχανισμό και άφησαν τον Τσίπρα ανενόχλητο να παγιώσει το αρχηγικό του μοντέλο. Το ίδιο συνέβη και στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης, όπου μοιράστηκαν και ουκ ολίγες κυβερνητικές θέσεις. Ακόμα κι όσοι έφυγαν μετά το καλοκαίρι του 2015, είχαν ήδη συμβάλει, λιγότερο ή περισσότερο, στην οικοδόμηση της εξουσίας ενός ανθρώπου και του περιβάλλοντός του εντός του ΣΥΡΙΖΑ.<br /><br />• Η «Εποχή», κυρίως την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν σχεδόν κυβερνητικό φύλλο και φυσικά κανείς δεν διανοούταν να αγγίξει τον Αλέξη Τσίπρα και την απόλυτη εξουσία του. Οφείλουμε, λοιπόν, κι εμείς να κάνουμε την αυτοκριτική μας γιατί όταν, δειλά-δειλά και προσεκτικά, άρχισαν να γράφονται λίγα πράγματα στην εφημερίδα, ήταν πολύ αργά.<br /><br />• Στην περίοδο της διακυβέρνησης, της ψήφισης και της υλοποίησης των μνημονιακών νόμων, ουδείς διαφοροποιήθηκε. Αυτή η στοίχιση, η πίστη και η προσήλωση σε έναν αλλότριο στόχο που πρέπει να οικειοποιηθεί και να χωνευτεί, μόνο ως κακέκτυπο της Σοβιετίας μπορεί να ερμηνευτεί. Παρατηρείται επιπλέον ότι το αριστερό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που υπερασπίζεται περισσότερο από όλους αυτή την περίοδο. Αυτή η αριστερή έπαρση, στην οποία δεν υπεισέρχονται ούτε ψήγματα αυτοκριτικής, είναι ο χειρότερος σύμβουλος για την επόμενη μέρα ενός χώρου που χρειάζεται να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία και την κλονισμένη αριστερή του υπόσταση και να βρει συμμάχους στο πολιτικό κενό στο οποίο έχει περιπέσει. Κι από την άλλη αριστερή όχθη, οι εν δυνάμει συνομιλητές θα πρέπει αφήσουν πίσω την «επαναστατική» αυθεντία και τον μικρομεγαλισμό τους, να εγκαταλείψουν την εμφυλιοπολεμική προσέγγιση που ρίχνει στον καιάδα οτιδήποτε προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ανοίξει ένας δίαυλος επικοινωνίας. Δύσκολα τα πράγματα…<br /><br /><b>Πάνος Δημητρούδης</b><div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-17392249632690406392023-09-24T13:25:00.002+03:002023-09-24T13:29:37.010+03:00Ποιός θυμάται την “ελιά”;<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG653lNkCkjs5HP7m933vNo2IqnABYqJHztiBmKNAxM83OCP3c_hYCWYtZDF1YoGQd4v8tPKihlUBqL37rZwpWV1THUN_1prP6Sss-AZg99_llzn7sJ51kWvaaFOVrNH0371JmVGVp2IVHOkYvcPkvVAWc66ej7eP2nbrwAb5OtJUf99fYEJlv5DEvetVP/s200/Elia_logo%20(1).png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="185" data-original-width="200" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG653lNkCkjs5HP7m933vNo2IqnABYqJHztiBmKNAxM83OCP3c_hYCWYtZDF1YoGQd4v8tPKihlUBqL37rZwpWV1THUN_1prP6Sss-AZg99_llzn7sJ51kWvaaFOVrNH0371JmVGVp2IVHOkYvcPkvVAWc66ej7eP2nbrwAb5OtJUf99fYEJlv5DEvetVP/w200-h185/Elia_logo%20(1).png" width="200" /></a></div><span style="font-size: large;">Κ</span>άθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο. Ο Μάρξ το διατύπωσε κάπως διαφορετικά: «<i>Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα</i>». Στην ζωή όμως μερικές φορές τα πράγματα συμβαίνουν ανάποδα: την πρώτη φορά σαν φάρσα και τη δεύτερη σαν τραγωδία… <br /><br />H κρίση του δικομματισμού της μεταπολίτευσης έγινε εμφανής με όρους κοινωνικού συσχετισμού μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις διπλές εκλογές του 2012. Η απάντηση από την μεριά του πολιτικού συστήματος ήταν η “<a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%B9%CE%AC_-_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B7"><b>ελιά</b></a>”, η κατασκευή ενός κόμματος της κεντροαριστεράς (2013) από τα αποκαΐδια του ΠΑΣΟΚ. Στις ευρωεκλογές του 2014 συγκέντρωσε 8,02% και εξέλεξε δύο ευρωβουλευτές, την Εύα Καϊλή και τον Νίκο Ανδρουλάκη. <b>Τότε το ρεύμα πήγαινε “αριστερά” </b>και ανέβαινε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός διαμεσολαβητής της κοινωνικής αγανάκτησης, γιαυτό εξελίχθηκε σε “φάρσα” το εγχείρημα της ελιάς. <br /><br />Τώρα που ρεύμα πηγαίνει “δεξιά”, η δημιουργία του νέου κόμματος από τα αποκαΐδια του ΣΥΡΙΖΑ <b>έχει τα χαρακτηριστικά της τραγωδίας: Η απουσία της Αριστεράς είναι εκκωφαντική... </b>Το ποτάμι της ιστορίας είτε πάει αριστερά, είτε δεξιά δεν γυρίζει πίσω. Η “επιστροφή” του Ανδουλάκη προς στο παλιό ΠΑΣΟΚ δεν ανέτρεψε τις εξελίξεις, ούτε τώρα η “επιστροφή” προς στον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ έχει να προσφέρει κάτι: Εξάλλου, στις Θερμοπύλες δεν υπάρχει κανένας Λεωνίδας, για να δώσει την μάχη. Τα “αναχώματα” που κρατάει το ΚΚΕ έχουν στην πολιτική συγκυρία την ίδια πολιτική εμβέλεια με τις ετερόκλητες επιχειρήσεις που έχουν προηγηθεί για την “ανασύσταση” του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Η μάχη που δίνεται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει άλλο επίδικο, να αναδειχτεί ποιός είναι ο «καλύτερος» που θα στρώνει το χαλί της υποδοχής των ...Περσών:<b> Για «καλλιστεία» πρόκειται</b>… <br /><br /><span><a name='more'></a></span>- Παρ’ όλα αυτά, ενδιαφέρον έχει η τοποθέτηση ενός ιδρυτικού στελέχους της Ελιάς του <b>Γιάννη Βούλγαρη</b>, για τις σημερινές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.Αξίζει να την διαβάσετε: <div><u><b><br /></b></u></div><div><div style="text-align: center;"><a href="https://www.metarithmisi.gr/content/o-paraxenos-thanatos-tou-suriza"><u><b>Ο παράξενος θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ</b></u></a></div><br /> </div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2670431323674271607.post-7118025108025259662023-09-20T23:28:00.001+03:002023-09-20T23:28:46.347+03:00Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΦΑΡΣΑ. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΣΣΕ- LUCKY MAN.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYwmxKRC6ljwkRlqgIoaRiS5xoJa-XT-BXiHwALh-R25U3IaGPBMst7lA_ZMiCPPLRuv3ft4zxVnjyt9NV4pyI_VwbbkDbs_RBIB1ZyAWW3NraXDWE2GmoXUpjIHck-DIpY-ugt0wOGaO9lERxFA7xGcfUoGKh3HYEds5uCX8WVgPGfg95Sftdxl39nElR/s1020/kasellakis.jpg" style="margin-left: 0em; margin-right: 0em;"><img border="0" data-original-height="716" data-original-width="1020" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYwmxKRC6ljwkRlqgIoaRiS5xoJa-XT-BXiHwALh-R25U3IaGPBMst7lA_ZMiCPPLRuv3ft4zxVnjyt9NV4pyI_VwbbkDbs_RBIB1ZyAWW3NraXDWE2GmoXUpjIHck-DIpY-ugt0wOGaO9lERxFA7xGcfUoGKh3HYEds5uCX8WVgPGfg95Sftdxl39nElR/s320/kasellakis.jpg" width="425" /></a></div><div><br /></div><div style="text-align: right;"><b>Α<span style="font-size: x-small;">ναδημοσίευση</span></b></div><div style="text-align: right;"><br /></div>Τ<span style="font-size: x-small;">ου</span> <a href="https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0336t7dAFXr57xrs5d4VXzQHuetwueEASdZM1ujYUsSE9XxHsy5Cpr3vEdEXjnkWYfl&id=100006252315430"><b><u>Δημήτρη Βεργέτη</u></b></a><div><br /></div>Πλημμύρισε το μιντιακό τοπίο, χαβούζα επί το αληθέστερον, από την θεομηνία Κασσελάκη. Άλλοι εκθιάζουν, με αφέλεια ή χρηματιζόμενο ενθουσιασμό, και άλλοι αναρωτιούνται, δικαίως, με σκεπτικισμό τι είδους πολιτικό λόγο είναι σε θέση να αρθρώσει το Total Colgate χαμόγελο του πολιτικού αλεξιπτωτιστή. <br /><br />Ωστόσο είναι άξιο απορίας που το πρώτο και κεντρικό ερώτημα στη δημόσια συζήτηση δεν είναι πώς διάβολε ο ουρανοκατέβατος τυχερός μεταπράτης του αμερικάνικου ονείρου κατάφερε κυριολεκτικά να στοιχειώσει όλο το φάσμα του μιντιακού συστήματος- κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης-εξασφαλίζοντας συστηματική και απεριόριστη προβολή, μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό, ακόμη και από τον Μητσοτάκη. Η μιντιακή εύνοια την οποία απολαμβάνει ο νεοαφιχθείς Κασσελάκης δεν έχει προηγούμενο. Ένα κηδεμονευόμενο μιντιακό σύστημα, με αλληλέγγυους προσανατολισμούς, στρατευμένο στην υπηρεσία του γενναιόδωρου χορηγού του, της επώνυμης εταιρίας Μητσοτάκη, σπεύδει με πυρετώδη ζήλο να στρώσει το κόκκινο χαλί στον εισαγόμενο ναυαγοσώστη της κλυδωνιζόμενης Αριστεράς! Αναρωτιέμαι τι άλλο θέαμα θα δούμε στο αποκαλυψιακό τοπίο της καταρρέουσας ελληνικής κοινωνίας!<br /><br />Κανείς οικονομικός παράγοντας ή συνασπισμός παραγόντων δεν διαθέτει την αναγκαία ισχύ για να διασφαλίσει σε έναν πολιτικό, και κατά μείζονα λόγο σε έναν εισαγόμενο τυχάρπαστο, τέτοια πρωτοφανή προβολή από κανάλια και τύπο, έγγραπτο και διαδικτυακό. Ένας και μοναδικός παράγοντας εν Ελλάδι, υπεριστάμενος πολιτικών, οικονομικών και μιντιακών παραγόντων, έχει επαρκή ισχύ για να εισπράττει με ένα απλό τηλεφώνημα, αυθωρεί και παραχρήμα, το αδιαπραγμάτευτο 'γιες' στο εκάστοτε προς αυτούς αίτημα του.<br /><br /><span><a name='more'></a></span>Τα δεδομένα δεν είναι τόσο δυσδιάκριτα. Ο αμερικανικός παράγοντας επιθυμεί διακαώς την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στην Ελλάδα, υπό συνθήκες μέγιστου ελέγχου, ειδικά σε μια ιστορική συγκυρία επιδεινούμενης γεωπολιτικής ρευστότητας με φόντο έναν χρόνιο πόλεμο στην Ουκρανία, τον απρόβλεπτο Ερντογάν και το ανοριοθέτητο χάος της Μέσης Ανατολής.<div><br /> Η θεμελιώδης συνθήκη για την πολιτική και κοινωνική σταθερότητα στις δυτικές κοινωνίες συνίσταται στην λειτουργική συμπληρωματικότητα δύο διακριτών κομματικών σχηματισμών που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή ως συναινετικά εναλλασόμενοι συμπαίκτες στην ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και στην γκρίζα διαχείριση της εξουσίας- τουτέστιν ενός ηγεμονικού μπλοκ ταξικών συμφερόντων, σύμφωνα με μια καταπονημένη πλέον ορολογία.</div><div><br />Αυτό το δυαδικό σχήμα, συνεπικουρούμενο από εμβαλωματικές εφεδρείες μικρών κομμάτων, έχει λειτουργικές αρετές ασφαλιστικής δικλείδες, καθότι προικισμένο με την ικανότητα να εκτονώνει την συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια που προκύπτει μοιραία από την ταξική μεροληψία της εξουσίας, εκτονώνοντας την με την τιμωρητική εκθρόνιση του κυβερνώντος κόμματος και τον ρωμαϊκό θρίαμβο των Δαναών του αντίπαλου κόμματος οι οποίοι φέρουν ως δώρα ανάπτυξη και ευημερία, περιτυλιγμένα με αναστιλβωμένες υποσχέσεις, πάντα οι ίδιες. Αυτό το σχήμα ήταν ο απρόσωπος Μαιτρ που τιθάσευε τις εξεγερσιακές 'υστερίες του κοινωνικού' με βελούδινες πολιτικές ίντριγκες και ανελέητους ραβδισμούς όταν τα αποθέματα σε καρότα εξαντλούνταν- μαστίγιο και καρότο. Αναμφλιβολα η διαλεκτική ανάμεσα στις εντάσεις του κοινωνικού και τα πολιτικά παίγνια διαχείρισης ήταν πάντα πιο περίπλοκη αλλά το εν λόγω δυαδικό σχήμα αποτέλεσε τον πυρήνα της πολιτικο-κοινωνικής ομοιοστασίας των δυτικών κοινωνιών.<br /><br />Τα συμπτώματα αποσύνθεσης αυτού του μοντέλου πολιτικής διαχείρισης είναι παντού ορατά σε Ευρώπη και Αμερική. Οι εμβαλωματικές λύσεις αποδεικνύονται ασταθείς. Φθείρονται και αναλώνονται συχνά πριν τεθούν σε εφαρμογή. Δεν θα αναφερθώ σε εμβληματικά παραδείγματα της Ευρώπης, θα μείνουνε στην Ελλάδα- σε ό,τι απομένει από αυτήν. Δεν χρειάζεται να μακρηγορήσουμε, τα γεγονότα δεν είναι απλώς γνωστά. Είναι βιωμένα από όλες και όλους μας. Μετά την πανηγυρική χρεοκοπία και το μνημονιακό άλεσμα της κοινωνίας το δυαδικό πολιτικό σύστημα που αρμολογήθηκε τη Μεταπολίτευση δεν κατέρρευσε απλώς, εξαΰλώθηκε. Μεταξύ άλλων αλλόκοτων φαινομένων, ένα ετερόδοξο κόμμα του 3%, παρίας στο πολιτικό παιγνίδι, απέκτησε μια εκλογική βάση που ούτε οι αστρολόγοι δεν είχαν προβλέψει και ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες. Παρά την ένταξη του στον μνημονιακό κορσέ η παρουσία του δεν έπαψε να συνιστά και να αξιολογείται από τους "ιδιοκτήτες της εξουσίας", όπως αποκαλούσε ο Σημίτης το συστημικό πολιτικό προσωπικό, ως ανεπιθύμητος ένοικος προς έξωση και εξαφάνιση. Ο Σύριζα υπήρξε μια ανωμαλία του πολιτικού συστήματος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προέδρου του και εν συνεχεία αρχηγού του να του ράψει κοστούμι με εγκεκριμένο ευρωπαϊκό ύφασμα. Το εγχείρημα είχε τραγική έκβαση. Παρότι η τετραετία του Μητσοτάκη υπήρξε όχι μόνο βυθισμένη στην γενικευμένη θεσμική ανομία αλλά και η πιο συστηματικά καταστροφική περίοδος στην νεοελληνική ιστορία, ο Σύριζα βούλιαξε στο 18%, παρότι η μνημονιακή τετραετία του φαντάζει σε σύγκριση με την ολέθρια τετραετία Μητσοτάκη ως η χρυσή εποχή. <br /><br />Απομένει ότι η λογιστική των αριθμών παγίωσε την οριστική χρεοκοπία του σεναρίου λειτουργικής ανασυγκρότησης του δυαδικού πολιτικού συστήματος γύρω από τον δεξιό νεοδημοκρατικό πόλο και έναν σοσιαλδημοκρατικοποιημένο Σύριζα. Από το 41% στο 18% η διαφορά είναι χασματική, πόσο μάλλον αν συνυπολογίσουμε την φθίνουσα πλέον δυναμική του Σύριζα και την καθίζηση της πολιτικής αξιοπιστίας του Τσίπρα ως ανταγωνιστικού εναλλακτικού παίκτη. <br /><br />Οι ελπίδες που εγχώριοι και διεθνείς παράγοντες πόνταραν στο άλλο "νέο παιδί" , τον Ανδρουλάκη, εξανεμίστηκαν τάχιστα. Μετά από τη θνησιγενή αναλαμπή της εκκίνησης του, με την αβανταδόρικη συνδρομή των μιντιακών κλακαδόρων, άρχισε να γίνεται κατανοητό σε όλους ότι το παιδί δεν τραβάει. Ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν λάμπει πια και ο Ανδρουλάκης δεν είναι φωτογενής. Έγινε τοις πάσι αντιληπτό στους κύκλους των décideurs ότι πειστική υποψηφιότητα για την ανασυγκρότητση ενός δεύτερου λειτουργικού πόλου δεν υπήρχε. Αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι οι λήπτες αποφάσεων είχαν ήδη στα σκαριά ως εφεδρική λύση τον τρίτο δρόμο, όχι για τον σοσιαλισμό που έλεγε ο μακαρίτης ο Παπανδρέου, αλλά για την κεντροθετημένη, και ευνουχισμένη σοσιαλδημοκρατία. Είχαν ήδη φυτέψει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Σύριζα τον ανθό του αμερικάνικου ονείρου! Νέος, φωτογενής, αυτοδημιούργητος- με την αξία του και με ξένες πλάτες- τυπικό ή άτυπο μέλος του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος, με ενεργό συμμετοχή σε επιτροπές στήριξης του Μπάιντεν, με θητεία στην Goldman Sachs πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να ενσταλάξει στην βασανισμένη ψυχή του εξαντλημένου νεοέλληνα τη σαγήνη του αμερικάνικου ονείρου του οποίου αποτελεί δεόντως στιλβωμένη ζωντανή ενσάρκωση.</div><div><br />Με ένα σμπάρο, από αμερικάνικη καραμπίνα, δυο τριγώνια. Εξαλείφεται από τον πολιτικό χάρτη η ανωμαλία που συνιστούσε η φιλόδοξη παρουσία ενός κόμματος στεγαζόμενου υπό το σημαίνον 'αριστερά' και ανασυγκροτείται ο συμπληρωματικός ανταγωνιστικός πόλος. Ο Φοίνικας του δικομματισμού αναγεννάται από τις στάχτες του Σύριζα. Ο Κασσελάκης όχι μόνο δεν απέκρυψε τις προθέσεις του αλλά, αντίθετα, εξήγγειλε ευθαρσώς και απερίφραστα το πολιτικό όραμα του οποίου είναι εντεταλμένος εισαγωγέας: ένα κόμμα δομημένο σύμφωνα με τα πρότυπα του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος, με συναινετική έφεση σε σημαντικά νομοσχέδια, "υποστηριζόμενα και από τα δύο κόμματα όπως συμβαίνει στην Αμερική"-"ίνα το μεσότοιχον αναιρεθεί της έχθρας", όπως ανέκραξε ο Βασίλειος Σελευκείας στον υμνολογικό οίστρο του.</div><div><br />Ακούω και διαβάζω δηκτικά σχόλια θυμωμένων αριστερών για την απουσία πολιτικών θέσεων και προγράμματος στον λόγο του Κασσελάκη. Τον αδικούν. Το επιχείρημα τους είναι έωλο. Ο Κασσελάκης σερφάρει πάνω σε ένα άρτιο πολιτικό πρόγραμμα, στιβαρά δομημένο, με εξασφαλισμένο μέλλον. Όσο για τον λεγόμενο πολιτικό λόγο ο οποίος έτρεφε τα πολιτικά ήθη του παρελθόντος, ποσώς τον έχει ανάγκη. Ο Κασσελάκης είναι πρωτίστως η εικόνα του. Ως εκ θαύματος, μιντιακού εννοείται, αυτή έχει ήδη εντυπωθεί στο φαντασιακό του κάθε κοντόφθαλμου τηλεόπτη νεοέλληνα. <br /><br /> Εν κατακλείδι, τα τεκταινόμενα στις αποφράδες μέρες που ζούμε συνθέτουν ένα εξαιρετικά επιτυχημένο εγχείρημα που εγκαινιάζει μια νέα παρτίδα πάνω στην πολιτική σκακιέρα με ομογάλακτους πλέον συμπαίκτες. <br /><br />Για την ανασύσταση του εναλλακτικού πόλου απαιτείτο μια συγκροτημένη εκλογική βάση. Ο ακέφαλος Σύριζα ως ζαλισμένος υποζύγιο του αμερικάνικου ονείρου προσφέρεται ιδανικά γι αυτόν τον ρόλο έτσι ώστε ο αφιππεύσας του δημοκρατικού όνου μεσσίας να μην χρειαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν. Αυτοδημιούργητοι στην οικονομία υπάρχουν, στην πολιτική όχι.</div><div><br />Απαιτείτο επίσης ένας ιλουστρασιόν πρεσβευτής του αμερικάνικου ονείρου. Η θεοτόκος Αμερική μας ελέησε προσφέροντας το 'αυτοδημιούργητο' σπλάχνο της σε ιλουστρασιόν συσκευασία. Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου Αμερικής, Σώτερ, σώσον ημάς: αυτό είναι το νέο κατά Πολάκη και ΣΙΑ Ευαγγέλιο που σπεύδει να ασπαστεί το μετανοών πλήθος των αριστερών ενώ οι δεξιοί ψάλτες στο μιντιακό στασίδι ανακράζουν μπροστά στον φωτογενή Θεάνθρωπο "είδομεν το φως το αληθινόν" . Σε αυτήν εναποθέτουν τις ελπίδες τους οι απαρηγόρητοι της ηττημένης αριστεράς. Η Θεοτόκος δεν χαρακτηρίζεται άλλωστε "τοις λυπημένοις ευμενές παραμύθιον";</div><div><br />Θριαμβευτικά εισερχόμενος εις Ιερουσαλήμ, μετά βαΐων και κλάδων, "επί πώλον όνου", τουτέστιν πάνω σε ένα συμπαθέστατο γαϊδουράκι, ο Ιησούς είδε τους Ιουδαίους να τον υποδέχονται ανυμνούντες " Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου".<br /><br />Μετά δύο χιλιετίες, το σωτήριον έτος 2023, οι Έλληνες είδαν να εισέρχεται εντός των τειχών της τοπικής Ιερουσαλήμ της πολιτική, με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη, ο νέος Σωτήρας εποχούμενος επί δημοκρατικού όνου με αστερόεν σαμάρι.<br /><br />Πιθανότατα η προσεχή Κυριακή του Κυρίου θα είναι για τον Κασσελάκη η δική του Κυριακή των βαΐων.<br /><br />Όπως παρατηρούσε με τη διαύγεια της ειρωνείας ο Μαρξ: "Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα".<br />Εκτός από τη φράση του Μαρξ, ας υπενθυμίζουμε στους υπνωτισμένους ζηλωτές της αστερόεσσας ονειρο-πώλησης ότι η Κυριακή των βαΐων είναι ο προάγγελος της επερχόμενης εβδομάδας των Παθών.<br /><br /><br /><b>ΥΓ</b>. <span style="font-size: x-small;">Η φράση In left with trust είναι εμφανώς παράφραση της φράσης που αναγράφεται στην όψη κάθε δολαρίου In God with trust. Ο δε ατυχής γαϊδαράκος, το σύμβολο του αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος. Το εύστοχο σκίτσο είναι του Κ. Γρηγοριάδη από την Εφημερίδα Συντακτώ</span>ν.<div id="google_translate_element"></div><script type="text/javascript">
function googleTranslateElementInit() {
new google.translate.TranslateElement({pageLanguage: 'el', layout: google.translate.TranslateElement.FloatPosition.TOP_LEFT}, 'google_translate_element');
}
</script><script src="//translate.google.com/translate_a/element.js?cb=googleTranslateElementInit" type="text/javascript"></script></div>Unknownnoreply@blogger.com0