Η Εξουσιαστική «δημιουργική» καταστροφή

Αναδημοσίευση από το «Anarchy press gr»

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άντρες και γυναίκες ζούμε κατά κάποιον τρόπο φυλακισμένοι μέσα στις «ταυτότητες μας», στις «κουλτούρες» μας, στους περιορισμούς, στους φόβους και στις ενοχές μας. Οι φυλακές, που κλείνουν τις άκαμπτες προσωπικότητες μας δεν αποκαλούνται «φυλακές». Τις έχουμε βαφτίσει με πιο ωραία και απατηλά ονόματα. Τις λέμε ναούς, θρησκεία, πολιτικά κόμματα, ιδεολογία, κουλτούρα, πολιτισμό, φήμη, εξουσία και τιμές. Την αποξένωση την γνωρίζει ο κάθε άνθρωπος από την στιγμή που έρχεται στο κόσμο. Για λίγες ώρες, αλλά πολύ καθοριστικές, το βρέφος αποχωρίζεται την λεχώνα, ώσπου να της επιτραπεί από τον γιατρό να το θηλάσει.

Ποτέ δεν μπήκαμε φυλακή στα φανερά. Γεννηθήκαμε μέσα σε αυτή, ακόμη και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε, μας παραχωρούν τα διαλείμματα του σχολείου ή της δουλειάς για να ξεχνιόμαστε και έπειτα σε συγκεκριμένο σημείο επιτρέπεται, να μπορούμε να αναπαυθούμε. Μας περιόρισαν για να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε και να ερωτευθούμε, μέσα στη φυλακή. Μας προπόνησαν και μας υπνώτισαν για να μην αντιληφθούμε τα κάγκελα.

Οι σημερινοί κρατούντες υπολογίζουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς και με αριθμούς, αυξομειώνοντάς τους τις χρηματικές απολαβές κατά το πώς θα μπορούν να τους ελέγχουν καλύτερα. Ο ελεγχόμενος που αποδεικνύει την υποτέλεια και την παραγωγικότητά του αμείβεται, ενώ ταυτόχρονα απαξιώνουν διαρκώς, όλους τους κλάδους εργασίας, με τις πολιτικές επιλογές τους και έτσι η πλειοψηφία των ανθρώπων αναγκάζεται να ζει κάτω από δυσμενείς συνθήκες.

Η δημιουργική καταστροφή, στην οποία αναφέρεται ο οικονομολόγος Σουμπέτερ, είναι αποτέλεσμα της τεχνολογικής προόδου. Έτσι, με την δημιουργία αποδοτικότερης τεχνολογίας –η οποία σήμερα δεν υφίσταται– ή νέων καλύτερων (με όποια κριτήρια ορίζουν οι κρατούντες) προϊόντων, απαξιώνονται παραγωγικές μονάδες οι οποίες λειτουργούν με παλιότερη τεχνολογία, χωρίς αυτές να έχουν στην πραγματικότητα κάποιο άλλο εσωτερικό πρόβλημα. Απλά, πρόκειται για την ανταγωνιστική διαδικασία, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε κλείσιμο εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις. Ενδεικτικά παραδείγματα (από τα πάρα πολλά που μπορεί να αναφέρει κανείς) είναι σε επίπεδο μονάδων παραγωγής το κλείσιμο μικρών αμπελώνων και χωραφιών, που δεν παράγουν μεγάλες ποσότητες ή επαγγέλματα ξεχασμένα, όπως ο γαλατάς ή ο τσαγκάρης που δεν μπορούν να ενταθούν σε ένα μεγάλο ευρύτερο αθέμιτο ανταγωνισμό.

Όμως, ενώ η ανεργία είναι στα ύψη και η χώρα είναι βυθισμένη στην ύφεση (που κατασκεύασαν), κάποιοι νομίζουν ότι αρκεί η πάση θυσία επίτευξη των φοροεισπρακτικών στόχων και η διαρκής αύξησή τους θα φέρει κάποιο άλλο «αόρατο χέρι» που θα οδηγήσει στην λεγόμενη ανάπτυξη. Άλλα και στην περίπτωση αυτή, η προκαλούμενη καταστροφή δεν είναι «δημιουργική» με την έννοια της μετάβασης σε ένα ανώτερο παραγωγικό επίπεδο, αλλά δημιουργεί συρρίκνωση της οικονομικής βάσης και αύξηση της ανεργίας. Βέβαια, με την ευρύτερη διάσταση, «δημιουργία» είναι κι αυτό…

Καμμία ανησυχία, λοιπόν. Οι κρατούντες έχουν προνοήσει για όλους εμάς… Θα μας δείχνουν ότι μέσα στην «όμορφη» φυλακή που μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε μπορούμε να έχουμε, ή να λαχταρούμε, ό,τι επιθυμούμε, φτάνει να ελέγχεται και να προέρχεται από αυτούς, που μας εξώθησαν να το επιθυμούμε.

«Μην απελπίζεσαι, όμως, και μην τρομάζεις… Απ’ τη στιγμή που θα είσαι ελεύθερος, κανένας πια δεν θα μπορεί να σε φυλακίσει αν δεν το θέλεις κι εσύ»….

Δημοσιεύθηκε από Μ