Η “προδομένη” επανάσταση των ...καθηγητών!

Έχετε δει ποτέ ένα ΝΑΡίτη ή έναν ΣΕΚίτη να αυτομαστιγώνεται δημόσια γιατί η οργάνωσή του πρόδωσε το κίνημα; Πότε! Οι “επαναστατικές” οργανώσεις έχουν πάντα την σωστή γραμμή...

Αντίθετα σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ το αυτομαστίγωμα για την στάση του απέναντι στην απεργία των καθηγητών είναι ένα φαινόμενο που αξίζει να το εξετάσουμε ιδιαίτερα γιατί καταγράφει μια άλλου τύπου πρακτική για την πολιτική, η οποία δεν κυριαρχείται από τους όρους της αστικής ιδεολογίας που συγκροτούν πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς.

Το θετικό αυτής της κατάστασης είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτικό μόρφωμα δεν έχει παγιωθεί ως ένας ιδεολογικός μηχανισμός αυτονομημένος από την ταξική πάλη και κλειστός στην κοινωνία και στις αντιθέσεις που την διαπερνούν, σε αντίθεση με πολλές “επαναστατικές” οργανώσεις της Αριστεράς που προβάλλουν ως πολιτική τον ιδεολογικό λόγο που τις συγκροτεί. Δεν αναφερόμαστε στην χαρά του κάθε τροτσκιστή που βλέπει παντού προδοτικές ηγεσίες, αλλά στην δυνατότητα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ να σχετίζεται με την κοινωνία έξω από την σχέση: αδαής λαός – πεφωτισμένη πρωτοπορία. Αυτή η σχέση αναπαράγει τις αστικές πολιτικές πρακτικές της ανάθεσης της πολιτικής στους πολιτικούς μηχανισμούς (τα υποκείμενα της παραγωγής της πολιτικής) και θεωρεί τον απλό κόσμο ως το αντικείμενο/αποδέκτη αυτών των πολιτικών.

Το αρνητικό είναι ότι αυτό το αυτομαστίγωμα γίνεται εντός των πλαισίων των κυρίαρχων στερεότυπων της παραδοσιακής Αριστεράς (εργατισμός/οικονομισμός) και όχι σε ρήξη με αυτά, γιαυτό και οδηγεί τελικά σε πολιτικά αδιέξοδα. Για να γίνει αντιληπτό αυτό που ισχυριζόμαστε, θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα. Το περιεχόμενο κάποιων από αυτά τα στερεότυπα περιγράφεται με γλαφυρό τρόπο στο παρακάτω απόσπασμα από ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο «βαθύ κόκκινο»:


(το όνειρο του κάθε αριστεριστή... )
 

Ο κόσμος της εργασίας είναι σε απόγνωση. Αρκεί πράγματι μια σπίθα για να βάλει φωτιά σ’ όλο τον κάμπο. Η κατάσταση αποδίδεται έξοχα κινηματογραφικά από μια σκηνή του αριστουργήματος του Τσάρλι Τσάπλιν «Μοντέρνοι Καιροί». Ο Σαρλώ παρατηρεί να πέφτει από ένα φορτηγό που κουβαλάει μεγάλα δοκάρια, η προειδοποιητική κόκκινη σημαιούλα. Τη σηκώνει και την κουνάει κάνοντας νοήματα στον οδηγό να σταματήσει. Από παρεξήγηση, αμέσως σχηματίζεται ολόκληρη διαδήλωση πίσω του!

Έτσι είναι και σήμερα, λες και όλοι περιμένουν κάποιος να ‘σφυρίξει την έναρξη’. Έπρεπε λοιπόν με κάθε τρόπο η δυναμική του αγώνα των καθηγητών να ανακοπεί. Έβαλαν πολλοί το χεράκι τους σ’ αυτό. Όμως, τα ψέματα τελειώνουν.

Όμως ο «έλληνας» Σαρλώ του παραδείγματος δεν είναι η  όποια Aριστερά, αλλά η «χρυσή αυγή». Χωρίς «πολιτικό πρόγραμμα» και «σχέδιο Β’» μαζεύει τον κόσμο πίσω της. Ο αριστερισμός πολλές φορές σήκωσε την κόκκινη σημαία, αλλά έμεινε μόνος του. Κανείς δεν του στέρησε αυτή την πρωτοβουλία. Και είδαμε τα αποτελέσματα στα …τηλεοπτικά κανάλια:
Η θεωρητικοποίηση αυτής της πολιτικής πρακτικής, επενδυμένη μάλιστα με αγωνιστικά, μαχητικά και άλλα παρόμοια θεατρικά κουστούμια για να αποκτήσει συγκρουσιακά χαρακτηριστικά με το κράτος και τις πολιτικές του, έχει καταγραφεί με γλαφυρό τρόπο σε τηλεοπτικές σκηνές - όπως και στην κινηματογραφική ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν - ώστε ακόμα και οι πιο «αδαείς» να γίνουν κοινωνοί στο παραδειγματικό και συντεταγμένο ξεχαρμάνιασμα του αριστερισμού μπροστά στα λουλουδάδικα της πλατείας Συντάγματος. Σήμερα ο αριστερισμός ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει…

Δεν είμαστε οι πλέον αρμόδιοι να θυμίσουμε στους αριστεριστές που επικαλούνται τον Λένιν, τις πολύχρονες μάχες που έδωσε για να θεμελιώσει την θεωρία του για το «κόμμα νέου τύπου» πάνω στην διάκριση ανάμεσα στον «οικονομικό» και τον «πολιτικό» αγώνα της εργατικής τάξης ισχυριζόμενος ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να αποκτήσει ανατρεπτική πολιτική συνείδηση για τον καπιταλισμό μέσα από τις εργατικές διεκδικήσεις και τους εργατικούς αγώνες. Η συζήτηση αυτή δεν έχει εξάλλου κανένα πρακτικό πολιτικό νόημα αφού «απουσιάζουν» τα δυο βασικά της αναφορικά: το «επαναστατικό» κόμμα (του) που δεν υπάρχει, αλλά και η «εργατική τάξη», η οποία αλλού βρίσκεται…

Αν θέλουμε να διδαχτούμε από την ιστορία του εργατικού κινήματος, η μόνη «χημικά καθαρή» εργατική επανάσταση η οποία ήταν νικηφόρα ήταν αυτή που έκανε το “κίνημα της Αλληλεγγύης” στην Πολωνία σε ρήξη με τον “υπαρκτό κομμουνισμό”. Στη χώρα μας, για να μην αναφερθούμε στο «Πολυτεχνείο» που σημάδεψε την μεταπολιτευτική περίοδο, αλλά σε πρόσφατα «συμβάντα» όπως η εξέγερση του Δεκέμβρη και το κίνημα της 25ης Μάη, δεν πυροδοτήθηκαν από τις σπίθες  κάποιου συγκεκριμένου εργατικού αγώνα, όπως των καθηγητών. Η φωτιά των εξεγέρσεων ποτέ δεν ξεπήδησε ως κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τους αγώνες κάποιων άλλων. Το εξεγερσιακό υποκείμενο αποκτά ταυτότητα και συγκροτείται μέσα από την δική του αυτόνομη συμμετοχή και δράση, η οποία δεν εγκλωβίζεται στις τεχνικές της εξουσίας που οριοθετούνται από ταχτικές και στρατηγικές συνδικαλιστικών και πολιτικών μηχανισμών.

Επίσης, το γεγονός ότι οι μαζικές οι συνελεύσεις των καθηγητών τάχτηκαν υπέρ της απεργίας δεν είναι απόδειξη ότι το κοινωνικό στρώμα των καθηγητών απέκτησε ξαφνικά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Το αντίθετο μάλιστα. Αν πραγματικά είχαν «εξεγερθεί» οι καθηγητές δεν θα είχαν αφήσει την τύχη τους στα χέρια της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας. Εξέγερση χωρίς αυτοοργάνωση δεν υπάρχει…

Καμία λοιπόν «προδοσία» δεν έσβησε το πάθος των καθηγητών να «εξεγερθούν», όπως καμιά «προδοσία» δεν ήταν η αιτία της ήττας του μεγαλειώδη αγώνα των «χαλυβουργών". Ο συνδικαλισμός είναι η «αστική πολιτική της εργατικής τάξης», δομείται με συγκεκριμένα «κοινωνικά συμβόλαια» και λειτουργεί με διαπραγματευτική δύναμη, θεσμικά κατοχυρωμένη. Τα προηγούμενα χρόνια, λειτουργούσε με βάση τα «κοινωνικά συμβόλαια» που διαμορφώθηκαν με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ το 81, τα οποία σήμερα έχουν καταργηθεί πλήρως από τις μνημονιακές πολιτικές. Μαζί με αυτά τα συμβόλαια, καταργήθηκε και αυτός ο συνδικαλισμός.

Στην θέση του δεν ήρθαν τα «επαναστατικά» συμβούλια αλλά ο «κρατικός» συνδικαλισμός, ο οποίος λειτουργεί με το «εθιμικό» και όχι με το «αστικό» δίκαιο: Διαμεσολαβεί μέσω πελατειακών σχέσεων τα ατομικά και όχι τα συλλογικά συμφέροντα των εργαζομένων. Όμως δεν ήρθε ξαφνικά.

Στην μετά Μάαστριχ εποχή, όπου κυριάρχησαν ιδεολογήματα όπως η «σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα» και άλλα παρόμοια (τα οποία είχε αποδεχτεί σε ένα μεγάλο βαθμό ένα κομμάτι της Αριστεράς και πρώτα απ’ όλους ο ΣΥΝ), οδήγησαν στην ατομική διαπραγμάτευση της εργασίας και πρακτικά την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Στο Δημόσιο, το «ενιαίο μισθολόγιο» καταστρατηγήθηκε με τα ειδικά επιδόματα, με τις πρόσθετες αμοιβές στις «παρακρατικές» ειδικές υπηρεσίες και άλλους οργανισμούς («ανώνυμες εταιρείες του δημοσίου, «διαχειριστικές αρχές», υπηρεσίες στήριξης ευρωπαϊκών προγραμμάτων κλπ), αλλά και με τις ειδικές απολαβές ως υπερωρίες ως ειδικές αμοιβές για συμμετοχή «επιτροπές» κλπ. 

Η συνδικαλιστικές ηγεσίες στο δημόσιο διαμορφώνουν σήμερα την εκλογική τους πελατεία εκτός των πλαισίων της συλλογικής διαπραγμάτευσης με το κράτος (η οποία δεν υπάρχει), αλλά με την διαμεσολάβηση ατομικών συμφερόντων προς τον κρατικό μηχανισμό. Τα «δικά μας» παιδιά θα γίνουν διευθυντές, θα μετακινηθούν σε καλά αμειβόμενες θέσεις, θα έχουν ειδική μεταχείριση στο «υπηρεσιακό συμβούλιο» και άλλα παρόμοια. Και αυτός ο «κρατικός» συνδικαλισμός καλά κρατάει και δεν βρίσκεται σε κρίση όπως το πολιτικό σύστημα, το αντίθετο μάλιστα: Γιαυτό η ΠΑΣΚ έχει την πλειοψηφία στην ΑΔΕΔΥ, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχει γίνει ένα περιθωριακό πολιτικό κόμμα. Έξω από αυτόν τον συνδικαλισμό δεν βρίσκεται και το στρώμα των καθηγητών…

Οι αριστεριστές, αν δεν ασχολούνταν με την πολιτική και έπαιζαν στον ιππόδρομο, θα είχαν χάσει όλες τις «δραχμές» τους. Παίζουν στοιχήματα που είναι εκ των προτέρων χαμένα. Ο Π. Μαυροειδής στοιχηματίζει δημόσια στο κείμενό του "Για μια απεργία που δεν έγινε, αλλά θα θάψει τους νεκροθράφτες της" πως: «Η αναστολή της απεργίας των καθηγητών θα είναι μια νέα αφετηρία “σοβαρών πολιτικών διεργασιών”».

Στις επόμενες εκλογές των συνδικαλιστικών οργάνων των καθηγητών, όταν θα έρθει η ώρα της καταμέτρησης των κουκιών, δεν πρόκειται να υπάρξουν θεαματικές αλλαγές. Ο κρατικός συνδικαλισμός έχει τους δικούς κανόνες λειτουργίας και αναπαραγωγής, τους οποίους κανένας «Σαρλώ» δεν πρόκειται να ανατρέψει…

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την πρωτοβουλία της «Πολιτικής απάντησης στην πολιτική επιστράτευση» με την κατάθεση πρότασης νόμου του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης εργαζομένων Αυτή η πρωτοβουλία επιχειρεί να απαντήσει στο κοινοβουλευτικό επίπεδο στην συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική, όπως παραμένει λειψή γιατί δεν συνοδεύεται από μια άλλη σημαντική δέσμευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί να κυβερνήσει και δηλώνει ότι σέβεται την αυτονομία των κινημάτων, θα πρέπει να δεσμευτεί για την συνταγματική κατοχύρωση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα με το κράτος ως εγγυητή του ελάχιστου βασικού μισθού.

Δεν ανησυχούμε καθόλου μήπως η απεργία των καθηγητών γίνει ο νεκροθάφτης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίαινες που περιμένουν το πτώμα του για να τραφούν από τις σάρκες του ήδη λιμοκτονούν και κατασπαράσσονται μεταξύ τους...

Οι πραγματικοί κίνδυνοι που απειλούν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν καταγράφονται στις επαναστατικές αυταπάτες του αριστερισμού. Εντοπίζονται στην αδυναμία του να ενσωματώσει το «νέο» που έφερε ένα άλλο κίνημα, το κίνημα των πλατειών, το οποίο έδωσε συλλογική ταυτότητα και λόγο στον «κανένα», σε αυτόν που βιώνει στην καθημερινότητά του την πολιτική και οικονομική κρίση, απαλλαγμένος από τα ιδεολογήματα και τις ονειρώξεις της παραδοσιακής Αριστεράς.