μάλλον στραβά αρμενίζουμε…

Αντί προλόγου: Την Δευτέρα διάβασα δύο κείμενα από ανθρώπους με εντελώς διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές καταβολές από μένα που κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα. Τα κείμενα του Βεργόπουλου στην Ελευθεροτυπία της 25/9/2009 και του Greek Rider στις 28/9/2009, αρχίζουν και επαναφέρουν μια αριστερή σκέψη έξω από τα υπάρχοντα κομματικά επιτελεία, και μια φρέσκια προοπτική για την επομένη μέρα. Take a look at them…

Το παραπάνω κείμενο είναι η αρχή από το κείμενο για την αριστερά με τον τίτλο  μάλλον στραβά αρμενίζουμε…  που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα "Gatouleas". Για να σας κεντρίσουμε περισσότερο το ενδιαφέρον και να το διαβάσετε ολόκληρο, αναδημοσιεύουμε το τελευταίο τμήμα του:

Ταυτόχρονα επιβεβαιώνεται και μια άλλη υποψία.

Η αποτελεσματικότητα της αριστεράς δεν εξαρτάται από τα εκλογικά της αποτελέσματα. Το 3% του ΣΥΡΙΖΑ στα 2004 ήταν σαφώς πιο λειτουργικό, πιο «χρήσιμο» από το 5% του 2007. Οι απόψεις που δούλεψε ανάμεσα στο 2004 και 2007 έφεραν τη νίκη στο Άρθρο 16, οι απόψεις του 5% έφεραν τα «ήξεις αφίξεις» του Δεκέμβρη, τη συνθηκολόγηση του Βοτανικού και εν τέλη, στο ξεπούλημα της νικηφόρας ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ, μέσα από την εκπαραθύρωση του Μαΐστρου και του Απέκη.

Η αριστερά ανάμεσα στο 2007 και σήμερα συνθηκολογεί με τις καθεστωτικές πιέσεις, επαναφέρει αυτές τις απόψεις ως «συνισταμένη» της και τελικά αντί να οργανώσει τις υπαρκτές κοινωνικές μάχες, παραμένει αμήχανη μέχρι σήμερα, καθιστώντας τον εαυτό της ένα άχρηστο εργαλείο.

Τα όποια ποσοστά της δεν θα καταγράψουν μια νίκη του ριζοσπαστισμού, αλλά την επιβράβευση για τη θεσμική τους στάση.

Στο τρίτο μέρος θα δούμε τις όποιες αντιστάσεις υπήρξαν το περασμένο διάστημα. Ποια η «διαθεσιμότητα» των πολιτών, πόσο «ανοιχτοί» ήταν σε μια διαφορετική προοπτική. Να διαπιστώσουμε αν υπάρχει μια κοινωνική σύγκρουση ή μόνο μια δεξιά αντεπίθεση και άρα αν υπήρχε το δίλημμα «αξιοπρεπής ήττα ή συνθηκολόγηση με τους δεξιούς» ή η δυνατότητα ενός δυνατού, μεγάλου και νικηφόρου ριζοσπαστικού φορέα.

Να δούμε πως, σε μια περίοδο κατάρρευσης του κυρίαρχου αστικού φορέα, ΔΕΝ είναι φυσιολογικό, «λογικό» η αριστερά όχι μόνο να μη μεγαλώνει αλλά να συρρικνώνεται.