ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

“ΜΕΣΑ”: Μάσκα του συνωμότη ή μάσκα του γελωτοποιού;


Ας αφήσουμε τον Θ. Καρτερό (Για ένα αριστερό ISO) και τον Α. Μπαλτά (Το αριστερόμετρο και οι μαχόμενοι εραστές του) να παίζουν με τα “αριστερόμετρά” τους και ας ασχοληθούμε με πιο σοβαρά ζητήματα!

η βίαιη ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ
...Το λυπηρό είναι ότι μια σειρά σύντροφοι με αγωνιστική και κινηματική δράση εγκλωβίζονται σε τόσο σημαντικά ζήτημα στους όρους της εσωκομματικής διαπάλης και της διαμόρφωσης μικροσυχετισμών ανάμεσα σε μηχανισμούς και συναινούν σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες ίσως αύριο μετανιώσουν. Όμως δεν αναζητούμε ευθύνες από τους ίδιους για αυτόν τον “εγκλωβισμό”, γιατί δεν είναι πρόκειται για μια υποκειμενική θέση που λαμβάνουν απέναντι σε ένα υπαρκτό δίλημμα. Το δίλημμα αυτό δεν μπορεί να υπάρξει εντός της Πολιτικής, όπως αυτή προσδιοριορίζεται στην φυσιογνωμία και την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς...

ΟΖακ Ρανσιέρ σε πρόσφατη διάλεξη που έδωσε στο γαλλικό ινστιτούτο, αναφέρθηκε στο πως η εξουσία οικοδομεί τις σχέσεις κυριαρχίας μέσω της “απόστασης”. Ένα μήνα μετά, η “Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Εργαζομένων για την Συνδικαλιστική Αντεπίθεση” είναι ένα καλό παράδειγμα που επαληθεύει τις θέσεις του Ρανσιέρ στην τρέχουσα πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το κείμενο με τις “Θέσεις της Οργανωτικής Επιτροπής για την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη” είναι αποκαλυπτικό: Μέσα σε 10.668 λέξεις δεν υπάρχει ούτε μια φορά η λέξη ΣΥΡΙΖΑ! Το ίδιο φαινόμενο παρουσιάζεται και σε όλα τα άλλα κείμενα αυτής της “α/κομματικής” πρωτοβουλίας. Κι όμως πρόκειται για μια δράση που οργανώθηκε από τον σκληρό πυρήνα μηχανισμών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι επιχειρούν να επιλύσουν τα δικά τους υπαρξιακά προβλήματα στον συνδικαλιστικό χώρο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην “ιδρυτική συνδιάσκεψη” αυτής της “α/κομματικής” παράταξης είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, προερχόμενα από ιεραρχικά δομημένες κομματικές παρατάξεις πρώην συνιστωσών του. Αποφάσισαν να ενοποιηθούν για να λάβουν το “χρίσμα” του ενιαίου κόμματος και να το χρησιμοποιήσουν για τις ιδιαίτερες πολιτικές τους φιλοδοξίες. Αυτό είναι το πραγματικό “πολιτικό σχέδιο” για την συγκρότηση αυτής της πρωτοβουλίας, το οποίο δεν διατυπώνεται – έστω και περιφραστικά - στις ιδρυτικές της διακηρύξεις. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία της “αριστερής πλατφόρμας” στην οποία συναινεί η προεδρική πλειοψηφία γιατί γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο οικοδομείται ένας μηχανισμός χρήσιμος για την χειραγώγηση του εργατικού κινήματος μπροστά το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η “αριστερή πλατφόρμα” επιδιώκει να έχει τον έλεγχο αυτού του μηχανισμού και να τον χρησιμοποιήσει ως όπλο εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Όμως, ο “κομματικός πατριωτισμός” ο οποίος αποτελεί την συνεκτική ιδεολογική του ταυτότητα, όχι μόνον αφαιρεί τον γεμιστήρα με τις σφαίρες που στρέφονται ενάντια στην “γραμμή” του κόμματος, αλλά αφήνει ανοικτές τις πόρτες - όταν το απαιτήσουν οι ανάγκες κυβερνητικής επιβίωσης του ΣΥΡΙΖΑ - στο ενδεχόμενο μετατροπής αυτού του μηχανισμού σε φορέα “κρατικού συνδικαλισμού”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να γίνει μαζικό κόμμα και παραμένει ένα κόμμα στελεχών. Σε αυτή την αποτυχία συνέβαλαν αποφασιστικά οι φόβοι των μηχανισμών μήπως αμφισβητηθούν οι μικροεξουσίες τους και ανατραπεί ο μεταξύ τους διαμορφωμένους συσχετισμός από την μαζική εισροή ανεξέλεγκτων και απείθαρχων προς αυτούς μελών. Η ίδια “συνταγή” αποτυχίας επιχειρείται να εφαρμοστεί τώρα και στο συνδικαλιστικό κίνημα με ένα επιπλέον πρόσθετο στοιχείο: Τον διαχωρισμό των μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κατηγορίες. Πριν απ' όλα θα έπρεπε να συζητηθεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να οικοδομήσει ΟΜ σε κάθε εργασιακό χώρο. Δεν μπορείς να συζητάς για τις παρατάξεις σε μαζικούς και συνδικαλιστικούς χώρους, αν παράλληλα δεν θέτεις ανοικτά και το ερώτημα της κομματικής παρουσίας και δράσης σε αυτούς τους χώρους.

Για μια ακόμα φορά - χωρίς να λέει ούτε μια κουβέντα – αυτή η “α/κομματική” πρωτοβουλία απαντάει με κατηγορηματικό τρόπο σε αυτό το δεύτερο ερώτημα: Οικοδομεί μαϊμούδες ΟΜ, των οποίων τα μέλη έχουν ανύπαρκτα δικαιώματα συμμετοχής σε σχέση με τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα για τα οποία είναι αρμόδιο να ασχολείται μόνο το κόμμα. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στα μέλη της κομματικής παράταξης από τα μέλη μιας κομματικής οργάνωσης είναι στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που αποφασίζουν και σε αυτούς που εκτελούν. Ανάμεσα σε αυτούς που αγωνίζονται και σε αυτούς που κατασκευάζουν την κομματική γραμμή. Αυτές ακριβώς λοιπόν οι “αποστάσεις” είναι εκείνες που εξηγούν γιατί δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη “ΣΥΡΙΖΑ” σε όλα τα κείμενα αυτής της κομματικής πρωτοβουλίας...

Το λυπηρό είναι ότι μια σειρά σύντροφοι με αγωνιστική και κινηματική δράση εγκλωβίζονται σε τόσο σημαντικά ζήτημα στους όρους της εσωκομματικής διαπάλης και της διαμόρφωσης μικροσυχετισμών ανάμεσα σε μηχανισμούς και συναινούν σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες ίσως αύριο μετανιώσουν. Όμως δεν τους αποδίδουμε ευθύνες για αυτόν τον “εγκλωβισμό”, γιατί δεν πρόκειται για μια υποκειμενική θέση που λαμβάνουν απέναντι σε ένα υπαρκτό δίλημμα: Το δίλημμα αυτό δεν μπορεί να υπάρξει εντός της Πολιτικής, όπως αυτή προσδιορίζεται στην φυσιογνωμία και την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλών άλλων πολιτικών μορφωμάτων της Αριστεράς.

Η “ολιστική” αντίληψη της Πολιτικής, όπως την έχει κληρονομήσει η Αριστερά από τις παραδόσεις των κομμουνιστικών κομμάτων, δεν αναγνωρίζει την κυριαρχία της αντίφασης απέναντι στην ενότητα. Η πιο καθαρή έκφραση αυτής της αντίληψης αποτυπώνεται με πρακτικές μορφές στο πως εκλαμβάνεται η ενότητα του κόμματος και αντικατοπτρίζεται με ιδεολογικούς όρους στα δομικά στοιχεία που συγκροτούν το πολιτικό του πρόγραμμα. Η υποταγή της ταχτικής στις στρατηγικές επιλογές, αποτελεί το λογικό υπόστρωμα μέσω του οποίου επιχειρείται η άρση των αντιθέσεων και των αντιφάσεων ανάμεσα στις υπαρκτές αντιθέσεις ενός “κυβερνητικού προγράμματος” και των “προγραμματικών διακηρύξεων” για τον σοσιαλισμό και άλλα παρόμοια.

Η ιστορική εμπειρία του προηγούμενου αιώνα έδειξε πως καμιά πρωτοπορία, ούτε κανένα σύστημα παραγωγής πολιτικής- όπως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός - κατάφεραν να υπερβούν τελικά την κυριαρχία της αντίφασης για χάριν της ενότητας της Πολιτικής: Η υποταγή της ταχτικής στην στρατηγική, είναι μια εξελικτική/ντετερμινιστική προσέγγιση της Πολιτικής, η οποία χάριν της ενότητας και της αποτελεσματικότητας της πολιτικής πάλης για τους “μεταβατικούς στόχους”, εξοβελίζει από την συγκυρία την πολιτική πάλη για τους στρατηγικούς στόχους και οδηγεί στον αυτοπεριορισμό της εντός των πλαισίων της κρατικής διαχείρισης, είτε με την μορφή του αστικού κοινοβουλευτισμού, είτε με την μορφή του κράτους – κόμματος του πρώην υπαρκτού κομμουνισμού.

Το σύνθημα “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” μπορεί να αποκτήσει υλική διάστασή και να μην αποτελεί απλό ιδεολόγημα μέσα από πολιτικές πρακτικές που πραγματώνονται “εδώ και τώρα”,  μέσα από μια “συμβαντική” προσέγγιση της Πολιτικής, η οποία δεν απεμπολεί εντός της συγκυρίας τα αντισυστημικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της. Αυτό προϋποθέτει πρώτα από όλα την αυτονομία της Πολιτικής από το κράτος και την διαχείρισή του. Πρακτικά σημαίνει αυτονομία της στρατηγικής από την ταχτική και προτάσσει ένα νέο πολιτικό καθήκον, το οποίο σχηματικά θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε ως ανάγκη για την ταυτόχρονη διαμόρφωση όχι ενός αλλά για δύο ξεχωριστών “πολιτικών προγραμμάτων”, ανταγωνιστικών και σε ρήξη μεταξύ τους.

- Το “κυβερνητικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην κρατική διαχείριση και αποτελεί χώρο ταξικών και κοινωνικών συμβιβασμών όπως αυτοί εκφράζονται εντός του κράτους και των πολιτικών του.

- Το “κινηματικό πρόγραμμα” που στοχεύει στην ανάπτυξη ενός αντισυστημικού και ανατρεπτικού μαζικού κινήματος ανταγωνιστικού προς το κράτος και το κεφάλαιο.

Πως μπορεί να συμβεί αυτό από έναν “ενιαίο” πολιτικό φορέα; Με την αντικατάσταση της “πολιτικής συμφωνίας” η οποία τον συγκροτεί. Δεν πρόκειται απλά για συμφωνία που προσδιορίζει με άλλους όρους την συνύπαρξη τάσεων και ρευμάτων στο εσωτερικό του και ρυθμίζει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αλλά για μια άλλη αντίληψη για την Πολιτική. Σχηματικά θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτή την Πολιτική, ως μια Πολιτική που θα αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο την εξουσία ως διακύβευμα απ' αυτόν με τον οποίο έθετε αυτό το ζήτημα μέχρι σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα. Μια πολιτική που ο κοινοβουλευτισμός δεν θα είναι το βασικό πλαίσιο άσκησής της. Μια πολιτική που θα παράγεται από μορφές οργάνωσης απομακρυσμένες σε μεγάλο βαθμό από το μοντέλο του κόμματος που κυριάρχησε τον 20ο αιώνα και και το οποίο βρήκε την ολοκλήρωσή του στο κόμμα – κράτος του υπαρκτού κομμουνισμού.


- Τι σχέση έχουν όμως έχουν όλα αυτά με την “Πρωτοβουλία Συγκρότησης Μετώπου Εργαζομένων για την Συνδικαλιστική Αντεπίθεση”;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα συγκροτεί την πολιτική του με άξονα το “κυβερνητικό” πρόγραμμα. “Κινηματικό” πρόγραμμα δεν υπάρχει. Είναι προφανές ότι διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες μπορούν να συγκροτηθούν για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ενός προγράμματος και διαφορετικές για το άλλο. Όπως επίσης διαφορετικές είναι και οι πολιτικές πρακτικές μέσω των οποίων πραγματώνονται οι πολιτικές που αφορούν στην κρατική διαχείριση από αυτές που συγκροτούν ένα αντισυστημικό και ανατρεπτικό μαζικό κίνημα. Για παράδειγμα, η “ενότητα της Αριστεράς”, με άλλους όρους μπορεί να επιτευχθεί στη βάση ενός “κυβερνητικού” προγράμματος και με άλλους όρους στην βάση ενός “κινηματικού”.

Το πιο σημαντικό δίδαγμα από την ιστορία των κοινωνικών ανατροπών του προηγούμενου αιώνα - στο οποίο δεν υπάρχει ούτε μια εξαίρεση που να επαληθεύει το αντίθετο -  αφορά στο πως σχετίζεται η αντίφαση στην πολιτική της Αριστεράς που περιγράψαμε παραπάνω, με την έκβαση της ταξικής πάλης: χωρίς την ύπαρξη ενός ισχυρού και μαζικού κινήματος, καμία αλλαγή δεν μπορεί να γίνει ούτε στο κράτος ούτε στην κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να τρέφει κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά θα πρέπει να θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάπτυξη και το δυνάμωμα του κινήματος, γιατί χωρίς αυτή την στήριξη τίποτα δεν μπορεί να κάνει πέρα από τα όρια που θέτει το κράτος, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ο πραγματικός εκφραστής των ταξικών συμφερόντων του κεφάλαιου.

Είναι φανερό με αυτά τα δεδομένα ότι μια “κινηματική Αριστερά” εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει ως πρώτο μέλημα την συγκρότηση μια κομματικής συνδικαλιστικής παράτασης από τα πάνω, αλλά να συγκροτηθεί η ίδια από τα κάτω στο εσωτερικό των κινημάτων και στον κοινωνικά διασπασμένο χώρο της εργασίας.

α. Στους μαζικούς εργασιακούς χώρους οι συνδικαλιστικές παρατάξεις στις οποίες συμμετέχουν και ενεργοποιούνται τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να είναι πολύμορφες, πλουραλιστικές και ανοικτές ανάλογα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε χώρου. Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει η “ενότητα της Αριστεράς”, θα πρέπει να την οικοδομήσουμε από τα κάτω και να δραστηριοποιούμαστε συλλογικά σε κοινά συνδικαλιστικά σχήματα με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς. Η δημιουργία της νέας κομματικής συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές γιατί αντιστρατεύεται αυτόν τον στόχο. Η λογική μας για την συγκρότηση συνδικαλιστικών σχημάτων δεν θα πρέπει να σταματάει μόνον στις δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά να απευθύνεται στο σύνολο των εργαζομένων που αντιστέκονται στις κυρίαρχες πολιτικές του κεφάλαιου και των πολιτικών του εκφραστών στον συνδικαλισμό. Τα συνδικαλιστικά σχήματα επίσης, θα πρέπει να λειτουργούν με συλλογικό και αμεσοδημοκρατικό τρόπο και όχι με κάθετες ιεραρχικές δομές. Είναι προφανές ότι μια παρόμοια λογική συγκρότησης συνδικαλιστικών παρατάξεων δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας κοινής πολιτικής ταυτότητας, γιατί προφανώς – ανάλογα με τις ιδιομορφίες του κάθε μαζικού χώρου – θα έχουν σαφώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.

β. Ο “συντονισμός” από τα πάνω της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στον εργατικό χώρο μπορεί να γίνει σε κομματικό επίπεδο από τις ΟΜ και από αντίστοιχα περιφερειακά και κεντρικά συντονιστικά όργανα. Χωρίς την ύπαρξη μιας “κομματικής ραχοκοκαλιάς”, η οποία θα επεξεργάζεται και θα εξειδικεύει την γραμμή στο χώρο της, δεν μπορεί να υπάρχει πολιτική για το εργατικό κίνημα.

  
Όρος για να υπάρξει οποιαδήποτε πολιτικά αποτελεσματική παρέμβαση στον χώρο της εργασίας είναι η  συζήτηση των σημαντικών προβλημάτων που υπάρχουν εκεί, ώστε να διαμορφωθούν  καθαρές θέσεις. Δυστυχώς η “ιδρυτική διακήρυξη” δεν κάνει μνεία σε αυτά, ενδεικτικά όπως:

1. Για το “δίκτυο συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ” και την “πρωτοβουλία συντονισμού πρωτοβαθμίων σωματείων”. Δεν θα πρέπει να υπάρχει ένας αναλυτικός απολογισμός αυτών των δράσεων, ώστε να προσεγγίσουμε τους λόγους της αποτυχίας (ή επιτυχίας) τους;

2. Επίσης δεν θα πρέπει να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα: γιατί δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε μια πολιτική πρόταση η οποία ξεπεράσει θετικά την βασική αντίθεση που διαπερνάει σήμερα τον κόσμο της εργασίας, αντίθεση που εκδηλώνεται ως έλλειψη αλληλεγγύης και κοινής δράσης ανάμεσα σε αυτούς που έχουν ακόμα εργασία και κάνουν οτιδήποτε για να διατηρήσουν την θέση τους και τους άνεργους και τους απολυμένους που όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκτήσουν κάποια θέση εργασίας;

Ο βιαστικός και από τα πάνω τρόπος, με τον οποίο οργανώθηκε αυτή η ιδρυτική πράξη αυτής της κομματικής συνδικαλιστικής παράταξης, κλείνει την συζήτηση και τις αναζητήσεις σε καίρια ζητήματα για την εργατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και σηματοδοτεί την “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση της βίαιης κυριαρχίας αστικών πολιτικών πρακτικών στο εσωτερικό του.

15 σχόλια :

  1. Σε σχέση με το ερώτημα 2, θα ήθελα να παραλληλίσω την κατάσταση με αυτή της υπερχειλισμένης λίμνης. Αντί, λοιπόν, να επιθυμούμε την αλληλεγγύη των κατοίκων των πιο πάνω σπιτιών στους κατοίκους που το σπίτι τους στην όχθη πλημμύρισε, και να το ονομάσουμε αυτό συντονισμό της αλληλοβοήθειας (αν και η βοήθεια αλλήλων είναι άγιο πράγμα), θα μπορούσαμε να επιδιώκουμε τη δημιουργία υποδομών ώστε να αποπλημμυριστεί η όχθη και τα σπίτια να επανέλθουν στην αρχική, αν όχι σε καλύτερη, κατάσταση.

    Έτσι, η διαφορετική πολιτική προσέγγιση (ή έστω η διάθεση προς αυτήν) θα ήταν καλό να χαρακτηρίζεται από τη λεγόμενη 'στρατηγική βλέψη', δηλαδή τη συνολική όψη των πραγμάτων. Αν αυτό επιτευχθεί με νέο νόμισμα, ή με διεκδικήσεις, ή με το κατόρθωμα της εξάλειψης των αμυντικών δαπανών, ή με τη θέσπιση του θεσμού της άμεσης (και τακτικής) δημοκρατίας, τότε κάτι διαφορετικό θα έχει ήδη συμβεί. Κάτι το διαφορετικό της σημερινής τάσης για ξεπουλήματα και απαλλοτριώσεις που πλεονεκτούν το υψηλό κεφάλαιο.

    Μα η λίμνη είναι ήδη ξέχειλη. Τι το σημαντικό θα πρέπει να συμβεί; Και παπούτσια να αλλάξουμε πάλι βρεγμένα πόδια θα έχουμε. Και το σιτάρι θα είναι μόνιμα νωπό και μουχλιασμένο. Και όσο μελλούμε εντατικά, δίνοντας κάθε σταγόνα της δυναμικής μας, για τα καθημερινά, τα βραχεία προβλήματα και κοινωνικά θέματα, τόσο η λίμνη θα μας προσπερνά, η λίμνη του χοντρού και υψηλού κεφαλαίου.

    Φανταστείτε, σε μια πορεία να ακούγεται μονάχα ένα σύνθημα. Μόνο ένα. Και όσοι ήταν εκεί, αλλά και όσοι πέρασαν για λίγο ή άκουσαν την πορεία να περνάει, θα έχουν στο μυαλό τους το σύνθημα για μια ώρα, για μια μέρα, για μια βδομάδα ίσως..

    Ενώ αν ενημερώσουμε για κάθε θέμα τρέχον, με το ανάλογο και σχετικό σύνθημα, στο τέλος απλά θα είμαστε επαρκείς. Απλά, θα έχουμε πει για όλα. Και μπράβο μας, γιατί εμάς μας ενδιαφέρει και ασχολούμαστε, αγωνιούμε. Μα όλοι οι περαστικοί (μέσα και έξω από την πορεία) θα ξεχάσουν ήδη από το πρώτο muppet show που θα χαχανίσει στην τίβι. Ας είναι. Κάτι θα θυμηθούν αν τους ξαναχρειαστεί. Μα δεν θα του έχεις πλύνει το muppet από το μυαλό, και στους αγώνες χρειάζεται που και που να χρησιμοποιείται παράλληλη τακτική.

    Και αναφέρομαι στην τακτική της πλύσης της συνείδησης. Την πλύση από το σουξέ στο στιχάκι της σημαντικότατης κοινωνικά λεπτομέρειας. Αυτής που θα θυμάται και στον ύπνο, γιατί είναι απλή και συγκεκριμένη. Να, λοιπόν, που η πλύση αποκτά και θετικό πρόσημο. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στον κόσμο, μόνο κακές χρήσεις υπάρχουν.

    Ειρήνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τέτοια κόλπα ζόρικα, ούτε ο Χατζησωκράτης δεν τα σκεφτόταν όταν ήταν υπεύθυνος της εργατικής πολιτικής του ΣΥΝ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νέο συνδικαλιστικό υποκείμενο δημιουργείται στις 15 και 16 Μαρτίου στον Κεραμεικό, γράφει ο Στάθης Τραχανατζής, γενικός γραμματέας του ΕΚΑ και μέλος της γραμματείας της Αυτόνομης Παρέμβασης στον δρόμο. Τα ίδια και απαράλαχτα θα μπορούσε να τα είχε πει και πριν 10 και πριν 20 χρόνια!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. η αποκλειστική κυριαρχία παραδοσιακών ρευμάτων στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (μπρεζνιεφικό, τροτσκιστικό) θα είχε σαν αποτέλεσμα αναπαραγωγή τέτοιων λογικών, ήταν μοιραίο.

    η ρίζα του προβλήματος είναι στην διάταξη δυνάμεων εντός ΣΥΡΙΖΑ που άφησαν την αριστερή διαφωνία ακάλυπτη από δυνάμεις ριζοσπαστικής κριτικής στον κρατισμό και την κομματική αναπαραγωγή.

    μεμονωμένες φιγούρες (Κουβελάκης, Μπελλαντής) δεν αρκούν. Το σίγουρο είναι πάντως ότι για τον δεδομένο ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες πρωτοβουλίες δεν ορίζουν κάποιο πλαίσιο καταστροφής.

    Το οποίο σαφώς ορίζεται από τον προγραμματικό εγκλωβισμό στον ορίζοντα των περιορισμών στον σεβασμό των ορίων του χρηματιστικοποιημένου διεθνοποιημένου ιμπεριαλισμού, πχ με απόψεις στυλ DIe Linke - ΣΥΡΙΖΑ , ότι πρέπει να σεβαστούμε το ... δημόσιο χρέος.

    http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=15587:bassalos-die-linke-ellhniko-xreos&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

    το ΜΕΣΑ είναι μια κομματική κίνηση, που ο πολύς κόσμος δεν την παίρνει καν πρέφα.

    Πήρε όμως πρέφα την οικοδόμηση ενός ΣΥΡΙΖΑ αρχηγικού και αντιδημοκρατικού με γραμμή σεβασμού στο μνημόνιο.

    άσε που δεν υπάρχει μια λογική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ να φτιάξει σχήματα (πάλι παρατάξεις θα είναι) . Ας βγει μπροστά κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ που ασφυκτιά στον κομματικό έλεγχο.

    δεν το κάνει όμως στον βαθμό που οι έχοντες παράδοση συνδικαλισμού βάσης επιμένουν να είναι " με το κόμμα ".

    οπότε καταλήγουμε ότι το πρόβλημα είναι στην διάταξη των εσωκομματικών μπλοκ, που δεν αφήνει την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει άλλες σχέσεις με την κοινωνία.

    " κάποιος σύντροφος "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τυχαίο ότι αυτή την πρωτοβουλία "δεν την πήρε χαμπάρι" ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν νομίζω!

      Διαγραφή
  5. Πλημμύρα από πλούσιο και δημιουργικό προβληματισμό στο blog του ΜΕΣΑ!
    Μια ματιά εδώ:
    ΔΙΑΛΟΓΟΣ

    Ένα σχόλιο κριτικής που τους έγραψα επώνυμα χθες, το λογόκριναν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. - Ούτε οι δεξιοί εργατοπατέρες που "κατάργησαν" την ταξική πάλη, δεν τόλμησαν να καταργήσουν τον διάλογο!

      Διαγραφή
  6. Εκείνοι οι σ. της ΑΚΟΑ, οι άλλοι οι κινηματικοί που σαφώς είχαν άλλες αντιλήψεις για το θέμα της συγκρότησης συνδικαλιστικών παρατάξεων, τι έγιναν και δεν λένε κουβέντα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους πλάκωσε το χαλί που έστρωσαν στον ΣΥΝ καταλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ

      Διαγραφή
  7. Γράφει ο Α. Μπαλτάς:

    “Κατ' εξοχήν χρήστες του αριστερόμετρου είναι οι αυτοαπασχολούμενοι της πολιτικής. Δηλαδή όσοι μάχονται στα πεδία της έχοντας τάξει τον εαυτό τους στην εμπέδωση του δικού τους μεγέθους ως προτύπου. Το αριστερόμετρο αναβαθμίζεται έτσι σε εργαλείο ηδονής. Η εφαρμογή του πληροί τον χρήστη με αυτοϊκανοποίηση γιατί του επιτρέπει να επιβεβαιώνει κάθε στιγμή, μόνος μπροστά στον καθρέφτη, ότι το μέγεθός του όντως πρωτογενώς πλεονάζει έναντι όλων των άλλων.”

    Οι επαγγελματίες της πολιτικής - στους οποίους ανήκει και ο Α. Μπαλτάς - έχουν άλλα μέτρα: Τις δημοσκοπήσεις για παράδειγμα, όπως χαρακτηριστηκά χρησιμοποιεί ως εργαλείο μετρήσεων και ταξινομήσεων ο Χρήστου Δημήτρης στο κείμενό του: “Άλμα στο μέλλον ή στο κενό;

    Όμως και τα δικά τους εργαλεία , είναι εργαλεία ηδονής: Όχι όμως της ηδονής που προέρχεται από την προσωπική “αυτικανοποίηση” αλλά της ηδονής που προέρχεται από τον “σαδισμό” της εξουσίας όταν κόβουν κεφάλια: Η “χαντζάρα” του Δημήτρη Χρίστου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΕΟΣ,
    τα λες πολύ στρογγυλεμένα τα θέματα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια “επιχείριση” που οργανώνεται από “έμισθους υπάλληλους” του ΣΥΡΙΖΑ σχεδιασμένη από τα επιτελεία τους, στην ίδια λογική με αυτές που οργανώνει η CIA στην ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Όπως και οι ναζιστές εκεί δεν φανερώνουν πιο είναι το αφεντικό τους, έτσι και τα παλληκάρια του ΜΕΣΑ δεν λένε κουβέντα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο απλά και τόσο όμοια είναι τα πράγματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι υπερβολική η παρομοίωση που χρησιμοποιείς. Πράγματι αν και υπάρχουν κάποιες ομοιότητες ως την αντίληψη της πολιτικής παρέμβασης, δεν υπάρχει όμως εξομοίωση.

      - Κρατάω το "έμμισθους υπαλλήλους". Πράγματι, "επαγγελματικά στελέχη" είναι η ψυχή αυτής της πρωτοβουλίας. Εξάλλου, δεν κρύβουν το "όνομά" τους. Αυτό που κάνουν είναι ότι αφήνουν -σχηματικά - έξω την "πολιτική τους ταυτότητα" για να μην ανοίξουν και συζητηθούν πολιτικά προβλήματα σε σχέση με το εργατικό κίνημα, αλλά να υλοποιηθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ειλημμένες αποφάσεις.

      Δεν πρόκειται για μια ανοικτή πρωτοβουλία που θέτει το ζήτημα της εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώνει κάποιο διάλογο πάνω σε αυτό το ζήτημα.

      Εδώ η απόφαση έχει ληφθεί από πριν από μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ και το μόνο ζήτημα είναι πως θα υλοποιηθεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Γιαυτό εξάλλου και δεν υπάρχει πραγματικός "διάλογος" γιαυτό το θέμα.

      Διαγραφή
    2. ¨Έτσι ρε δρουν οι "μαρξιστές - λεννιστές'¨: Πήγε ο Λαφαζάνης στον Βίτσα και του είπε σκοπεύουμε να κάνουμε αυτό και αυτό. Ο Βίτσας, που λειτουργεί ως "συλλογική ηγεσία", έριξε ένα τηλέφωνο στον Βούτση και τον Μπαλάφα. Αυτοί του είπαν ΟΚ, σκεπτόμενοι ότι ας αφήσουν τον Λαβαζάνη να παίξει με τα "εργατικά" κουβαδάκια του, εξάλλου τίποτα δεν θα καταφέρει. Αυτό είναι όλο!

      Ποίος ΣΥΡΙΖΑ και μελών και μπαρμπούσταλα που τσαμπουνάτε υπάρχει, που θα συζητήσει από τα κάτω και θα συναποφασίσει και άλλα αμεσοδημοκρατικά παρόμοια;

      Διαγραφή
  9. Μια θέση που βολεύει τους εργατοπατέρες του ΣΥΝ:12 Μαρτίου 2014 στις 9:19 π.μ.

    Μια ουσιαστική θέση που εισάγει την συνεργασία με τους εργατοπατέρες και τον εργοδοτικό και κρατικό συνδικαλισμό είναι η παρακάτω, όπως ακριβώς εκφράζεται στο κείμενο της ιδρυτικής διακήρυξης:

    - Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αρνούνται την συμμετοχή τους- στην μέχρι σήμερα- αντιπροσωπευτική συγκρότηση των προεδρείων, αλλά ούτε διευκολύνουν την δημιουργία προϋποθέσεων για την συγκρότηση προεδρείων σε αγωνιστική κατεύθυνση, που σε ορισμένες περιπτώσεις προκύπτει ως επιτακτική και απόλυτη ανάγκη.

    Η θέση αυτή δεν είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά των εργατοπατέρων του ΣΥΝ στην ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, οι οποίοι μέσω των αντιπροσωπευτικών – αναλογικών προεδρείων εξασφάλιζαν μέσω της συμμετοχής του στις διοικήσεις τα προνόμιά τους και αναλάμβαναν συνδιαχειριστικές ευθύνες.

    Το ΚΚΕ επίσης είχε την ίδια θέση για αναλογικά προεδρεία για πολλά χρόνια για τους ίδιους ακριβώς λόγους, αν και τα τελευταία χρόνια την έχει αλλάξει κυρίως γιατί δεν θέλει να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ.

    Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έχει την σωστή θέση για “προγραμματικά προεδρεία”, την οποία έχει και ως συνδικαλιστική πρακτική και ένα μεγάλο κομμάτι δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και την εφαρμόζει στην πράξη σε πολλά σωματεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μια σύντομη παρατήρηση για την αυτονομία του συνδικαλισμού και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Η “αυτονομία” του συνδικαλισμού παρουσιάζεται στο ιδρυτικό κείμενο του ΜΕΣΑ:

    α) - Ως μια “διεκδίκηση” από την ιδεολογία του καπιταλισμού,

    β) - Ως μια “υπεράσπιση” της οργανωτικής και λειτουργικής αυτονομίας και αυτοτέλειας των συνδικάτων, απέναντι στον άμεσο ή έμμεσο παρεμβατισμό από κυβερνήσεις, κόμματα και εργοδοσία.

    γ) Η έννοια της “πολιτικής αυτονομίας” των συνδικάτων δεν υπάρχει. Για την πολιτική εντός των συνδικάτων διατυπώνεται η παρακάτω θέση, που συνοδεύει τις δύο προηγούμενες οριοθετήσεις: Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε συνδικάτα αποϊδεολογικοποιημένα και πολιτικά ουδέτερα, σ’ ένα ρόλο απλού διαχειριστή. Αντίθετα, θέλουμε συνδικάτα ανοιχτά στην διακίνηση ιδεών και στον πολιτικό λόγο, με συνδικαλιστές που θα διακινούν εντός των συνδικάτων την ιδεολογία τους και την πολιτική τους άποψη, θα υπερασπίζονται αδιαπραγμάτευτα τους εργαζόμενους απέναντι σε κάθε κυβερνητική πολιτική που θα θίγει τα συμφέροντά τους. Θα επεξεργάζεται τον προγραμματικό τους λόγο από θέσεις ταξικής αναφοράς αποκτώντας την ικανότητα να προηγείται των εξελίξεων και όχι να έπεται αυτών.

    Η λέξη “συνδικαλιστές” δεν έχει μπει τυχαία στο κείμενο. Η σωστή λέξη που θα έπρεπε να μπει να στην θέση της είναι “συνδικαλιστικές παρατάξεις”. Η διάκριση ανάμεσα σε “συνδικαλιστές” και σε απλά μέλη ενός συνδικάτου καταδεικνύει μια συγκεκριμένη αντίληψη για την “πολιτική πάλη” στα συνδικάτα, η οποία συγκροτείται από τα παρακάτω στοιχεία:

    Η “συνδικαλιστική παράταξη” θεωρείται ως απλά ως “εκλογικός μηχανισμός”, ο οποίος δεν έχει καμία αρμοδιότητα να παράγει πολιτική για τον χώρο του. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος λειτουργίας των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΣΥΝ, οι οποίες στην πραγματικότητα ήταν “ψηφοδέλτια” χωρίς άλλη πραγματική συλλογική λειτουργία με ταχτικές συνεδριάσεις κλπ παρά μόνον όταν υπάρχουν ζητήματα εκλογών. Την άσκηση της “πολιτική” στα συνδικάτα την αναλαμβάνουν οι “συνδικαλιστές”, οι οποίοι κατά κανόνα και και “κομματικά στελέχη” και ως εκ τούτου εκπληρώνουν ικανοποιητικά το καθήκον της “μεταφοράς της κομματικής γραμμής” στον συνδικαλισμό.

    Αυτή η άποψη θεωρεί την παραγωγή πολιτικής ως το αποτέλεσμα μιας εξωτερικής σχέσης στα συνδικάτα. Η πολιτική παράγεται στο κόμμα και το ζήτημα είναι στο πως θα γίνει η μεταφορά της στο συνδικάτο. Γιαυτό αρκεί η συνθήκη, η οποία περιγράφεται στο κείμενο: θέλουμε συνδικάτα ανοιχτά στην διακίνηση ιδεών και στον πολιτικό λόγο, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται για τους “συνδικαλιστές”ότι: θα διακινούν εντός των συνδικάτων την ιδεολογία τους και την πολιτική τους άποψη.

    Μια βασική πλευρά της “αυτονομίας” των συνδικάτων, είναι ακριβώς η αναγνώριση τους ως χώρων παραγωγής πολιτικής για το μαζικό τους χώρο και τις διεκδικήσεις τους. Αυτή η παραγωγή πολιτικής μπορεί να πραγματοποιηθεί και να εξασφαλιστεί μόνον από “πολιτικές συγκροτήσεις” εντός των συνδικάτων. Αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος των “συνδικαλιστικών παρατάξεων” και της δικής τους “αυτονομίας” από κρατικές και κομματικές εξαρτήσεις.

    Η εξασφάλιση των δύο όρων για την αυτονομία των συνδικάτων που αναφέρει η διακήρυξη του ΜΕΣΑ, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί αν δεν υπάρχουν “αυτόνομες” παρατάξεις με τους όρους που προαναφέρθηκαν. Το ΜΕΣΑ όμως δεν κάνει καμία αναφορά στον προσδιορισμό του ορισμού δική του “αυτονομίας”, γιατί απλά είναι η κομματική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, στην ίδια ακριβώς λογική που είναι στημένες και το ΠΑΜΕ, αλλά και οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ